· 

Op het ritme van de slaap.

Het is verbazingwekkend hoe snel een mens aan een bepaald ritme went. We houden shiften aan van drie à vier uur. Ik slaap in feite veel meer dan normaal en toch ben ik na elke wacht van drie uur blij dat ik in mijn bed mag kruipen, het hatelijk geluid van de motor ten spijt.

We zien onze eerste dolfijnen en dat maakt al veel goed! Omdat we echt wel het onderste uit de kan willen halen willen we maar de motor starten wanneer we niet meer dan 2 knopen lopen, spijtig genoeg is dat zo goed als de hele oversteek.

Voorbij Bill of Portland lijkt de wind eindelijk te snappen wat onze bedoeling is en loopt Vaguebond een heerlijke 7 à 8 knopen, we suizen verder en ook 's nachts is het genieten. Dit bootje geniet al minstens even hard als haar baasjes en laat zien wat ze kan. We vinden het alledrie zelfs spijtig dat we moeten inbinden na een dikke 55 uur om Dartmouth aan te lopen, met deze wind staan we in no time op de Scillies!

 

We laten Phoca goed om tijd weten dat we eraan komen en dan ... valt de wind weg en dobberen we weer op een slakkengangetje richting Engelse zuidkust waar we worden opgewacht door kapitein Rob Haaientand en zeemeermin Anke. Ze hebben voor ons een plekje kunnen bemachtigen waar zelfs een 60-voeter jaloers op zou zijn en waar je ons met moeite ziet liggen, welke charmes Rob heeft moeten gebruiken om de dame in kwestie zo ver te krijgen om die plek vrij te geven is ons niet helemaal duidelijk maar geapprecieerd wordt het wel!

 

We hebben nu 160 mijl op het log en nog 110 te gaan.