· 

Van noodzakelijk kwaad naar hobby

Wat zes maanden geleden begon als een noodzakelijk kwaad begint stilaan uit te groeien tot een hobby.

 

Tot laatste zomer vond ik duiken één van de meest gevaarlijke sporten die er bestonden : doen alsof je een vis bent en dankzij allerlei technische en mechanische trucs proberen te ademen onder water, ingepakt in een mummiepak met een gasfles op je rug die op ontploffen staat en nog een 20 kilo lood aan je lijf. Wie bedenkt zoïets ???

Nadat we enkele jaren geleden ook live de hopeloze reddingspoging van een duiker volgden op de VHF onderweg naar Falmouth was ik zeker, dit zou ik nooit doen!

Tot we vorig jaar een net in onze schroef kregen en het er zelf niet konden uithalen wegens te diep onder water en te koud.

 

Sinds september worden we door drillmeester Eddy wekelijks onderworpen aan eindeloze apneu oefeningen, brillen- op en afzetten al dan niet met fles, eendeduiken, schaarsprongen, uittrimmen en gelukkig af en toe ook eens 5 minuten drijven.

 

Nu, zes maanden later sloegen we allebei voor onze testen in het zwembad dat, gelukkig voor mij, stuk was en maar 1,87m diep was in plaats van de gebruikelijke 3,8 meter. Geloof mij, er zijn makkelijkere zaken dan 4m naar beneden duiken, 25meter op de bodem zwemmen en 4 meter terug omhoog komen in één ademteug! Of 4 meter naar beneden zakken, op de bodem gaan zitten voor 30 sekonden en weer 4 meter omhoog klauteren op één ademteug!

 

Om ons zwembadseizoen af te sluiten beslist onze trainer om een wedstrijdje onderwaterhandbal te spelen. In theorie leek dit een simpel spel, de praktijk bleek iets gewiekster en gevaarlijker wanneer ik dolgelukkig apneu de bal te stekken heb, gaat de andere ploeg doodleuk bovenop mij zitten... Wegens acuut gebrek aan lucht moest ik wel lossen ... Maar dankzij ongelofelijk snelle teamleden konden we toch nog een mooie overwinning op onze naam schrijven!

 

Laat dat openwaterseizoen maar beginnen! We zijn er helemaal klaar voor (gestoomd door Eddy en Jo)!