Met die legendarische woorden werden we door Jef van de Jan Steen ontvangen. "Dag Mevrouw Onraedt, dag Ivan! Mannekes, gullie het gruut gelaajk zene".
En bij deze volgde de gevleugelde uitspraak, al voegde hij er nog fijntjes aan toe : "En ik hem veul spijt!"
En hij heeft gelijk, bij de meeste mensen blijven dromen dromen en bij het horen van onze plannen horen we veel spijt in die eeuwige dromen doorschemeren en vooral 1001 redenen om het niet (meer) te doen.
Voor het eerst in jaren kijkt Ivan er niet tegenop om weer aan de slag te gaan en vertrekt maandagmorgen met de glimlach naar het werk. Dat worden nog 348 spannende en drukke dagen.
Sinds we terug zijn groeit de todo-lijst angstwekkend snel met zowel jobkes aan Vaguebond en aan het huis, en we weten niet waar eerst beginnen. Zelfs het onkruid, waar ik voor we vertrokken twee volle dagen aan getrokken en gegraven heb, is zonder medelijden drie keer zo hard gegroeid op drie weken tijd en dat komt dus ook nog op de lijst, gruwel! Ik ga geen spijt hebben van genen hof te hebben, dat is ook al zeker!!!
Na drie weken luilekkerleven op Vaguebond beslissen we om dinsdagavond nog eens de beentjes te strekken en met de fiets naar Burcht te gaan voor de inmiddels legendarisch gezellige clubavond. Na die paar kilometer ben ik buiten adem. Met de fiets moet je verdekke recht in de wind 10 keer zo hard trappen. OK, ik ben gene fan van voordewindse koersen, maar 't is wel de enige koers die ik op de fiets apprecieer!