Weer wat mijlen verder van huis en dichter bij ons doel, vanmorgen zijn we weer op de Navionicskaart gekomen en dus de grens met Noorwegen overgestoken, nog een dikke 100 mijl en we zijn
er!
De wind is ons eindelijk beter gezind en kiest een kant, oost! Heerlijk half windje, lekker op één oor en Vaguebondje klieft rustig door de golven...
Ivan heeft een nieuwe fetisj, zijn kortegolfontvangerke, en luistert robgezet naar elk BBC weerbericht dat hij te pakken krijgt. Hadden we dat maar niet gedaan!
We horen een galewarning voor Utsira ... Eerlijk gezegd krijg ik het nu wel efkes benauwd, ok we hebben al een (maiden-) trip met een gemiddelde van ver over de 30 knopen maar nu weten we op
voorhand dat het erg kan worden.
Een paar uur later begint de wind op te steken en steken we een eerste rif, Bondje blijft over de 7 knopen lopen dus op zich geen probleem, na 20 minuten steken we rif 2 en na een uur rif 3. De
snelheid blijft onverminderd een stuk boven de 7 knopen maar Marcel (na bijna twee jaar hebben we een naam voor onze automatische piloot) stuurt haar zonder veel moeite door de opbouwende zee.
Ook de golven beginnen meer serieuze afmetingen aan te nemen maar niks getreurd, we voelen ons perfect op ons gemak.
Plots zien we een vrachtschip dat recht op ons afkomt, Ivan roept het op om een weerbericht te krijgen en krijgt een luchtige 'tomorrow will be sunny with only 3 to 7 knots' te horen. Juist ja,
en nu ???
Koken zit er niet meer in, slapen ook niet dus blijven we met twee ingeduffeld waken naast Marcel (hoge golven gecombineerd met zware wind zijn zelfs voor Marcel niet evident) en onder de
buiskap. We zien af en toe meer dan 35 knopen op de windmeter verschijnen maar ook niet meer dan dat, de deining bouwt op maar de boot krijgt bijna geen water over, heerlijk! En gelukkig regent
het niet! Deining en wind kunnen we zeker de baas, met de glimlach!
Had ik dat maar nooit gezegd, een paar uur later naderen we de kust, hebben zelfs al gsm-signaal en zien de eerste lichtjes aan wal! Land in zicht !!!!
Maar de wind vindt het nog geen tijd om af te nemen en blaast lustig verder, gelukkig komt hij uit het oosten en houdt het land de golven tegen, zo krijgen we hoe langer hoe meer een rustigere
zee. Maar net wanneer we wat meer ontspannen zitten en nog een kleine 40 mijl van Tananger zijn -we hebben ons doel een kleine 20 mijl vroeger gelegd door de wind- begint het te gieten, gieten,
gieten dat het geen naam heeft! Je ziet geen hand meer voor je ogen!
De laatste mijlen varen we blind op de plotter, elke steen en onverlichte boei omzeilend en hopen dat onze kaart de stenen exact weergeeft waar ze liggen...
Na nog een paar uur vloeken en razen tegen Neptunus en Aeolus -moest dit er nu echt nog bovenop???- leggen we ons vast in Tananger, buiten de haven wegens geen plaats en dus ook zonder
elektriciteit, zonder ontvochtiger maar met verwarming! Mijn voeten zijn doorweekt, misschien toch beter mijn laarzen aangedaan, mijn fleecen zijn nat dus ook mijn pak heeft zijn beste tijd gehad
maar kom, we hebben in slechts 83,5 uur 500 mijl achter de kiezen.
Een mooi gemiddelde van 5,99 knopen!
Nice :-)