Fonnabu

Drie uur wandelen en we slapen bovenop de gletsjer!
 
Dat was wat Ivan me vertelde toen we voor de tweede keer afmeerden aan het pittoreske pontonnetje van Sundal.
Ons vorige bezoek dateert van twee jaar geleden maar toen geraakten we niet verder dan 200m, bij het, afhankelijk van het weer smaragdgroen of turkooisblauwe, Bondhisvatnet, een prachtig meertje op 189m hoogte nabij Sundal.
 
Maar nu het weer veel beter is, net het warmterecord van 1887 verbroken, gaan we twee dagen op trektocht : één dag van 0 naar 1450m, overnachten op de Folgefonnagletsjer en de dag erna weer helemaal naar beneden.
Yep, we gaan de Fonnabu bedwingen, de op twee na grootste gletsjer van Noorwegen!
 
Wanneer we onze rugzak willen inladen merken we ... dat we de bewuste rugzak mooi vergeten zijn! Bummer! OK, dan maar met mijn handtas op mijn rug gebonden en een aparte waterdichte zak met de kleren in! Een klein kind wist dat dat een slecht plan was maar ja, om een gletsjer te bedwingen moet je wat karakter tonen dus ik mocht met de handtas vertrekken!
 
Net na het vertrek realiseer ik mij dat we onze vlag hebben laten hangen en dat is nu net niet volgens de etiquette, dus keert Ivan weer (een beetje tegen zijn goesting) om de vlag te strijken en keert terug met ... Een RUGZAK! Onze oversympathieke noorse buurman wist klaarblijkelijk hoe die wandeling ineen zat en kreeg het niet over zijn hart om mij zo de berg te zien opklimmen en schonk ons daarom de beste rugzak die ik in jaren gezien heb en waarvoor ik hem nog 1001 jaar dankbaar blijf! (Het is trouwens dezelfde buurman die met niet aflatende ijver meezocht naar ons stroomprobleem gisteren)
 

 

Achteraf gezien deel ik de wandeling in in vijf delen. Het eerste deel was een aangename klim waarin we constant rond het Bondhusvatnet en zijn honderden meters hoge watervallen cirkelden, het tweede deel was voor mij DE reden om onze buurman voor eeuwig en altijd dankbaar te blijven voor zij rugzak (en mezelf stiekem te feliciteren om de vlag gestreken te willen hebben)! Een helse paar 100m hels stijgen via immens hels steile zigzagpadjes waar ik mezelf verplichtte om elke helse rechte lijn in één keer te overbruggen om daarna 30 sekonden op adem te komen. Verschrikkelijk!!!
Maar na die helse klim, die uren leek te duren (en waarschijnlijk ook effectief twee uur duurde) kwamen we aan de eerste hutten/rustplaats. Ivan bleek toen nog zo fris als een hoentje dus in plaats van te stoppen wandelden we nog een klein half uurtje verder tot het eerste hoogtemeer, Botnavatnet, op 832m hoogte. Het volgende deel bleek eindelijk 'mijn' terrein! Steenklauteren!! Ivan noemt mij niet voor niets een bergantilope, hier ben ik in mijn element! Ik kan uren van steen op steen springen, zonder mij te mistrappen en zonder moe te worden! Dat is eens wat anders dan dat verschrikkelijk gezigzag! Spijtig genoeg bleek Ivan meer een bosadder, die zich perfect kan kronkelen op zigzagjes maar iets minder in zijn element is op stenen...

Na enkele prachtige klauterpartijen mochten we zowaar de eerste sneeuw overploeteren, tussen enkele meertjes met gletsjersmeltwater (beeld je turkooisblauw water in) moesten we nu een weg vinden tussen het smeltijs. Het moet gezegd, ons idee om de volgende dag de gletsjer over te wandelen kreeg hier zijn eerste deuk, over ijs wandelen blijkt niet zo simpel!
 
Vanaf de volgende huttenplek, Breidablikk, was het volgens Ivan nog een uur tot de hutten... In realiteit nog een uur tot de top en nog twee uur en een half tot de hutten!
Maar dit was zonder twijfel het mooiste stuk! Je wandelt/klautert van de ene verbazing in de andere, je fototoestel staat niet stil! Het ene helderblauwe meertje volgt op het andere, je ziet de gletsjer van bovenaf, vanaf verschillende punten en elke keer lijkt hij indrukwekkender te worden. We zien meertjes waarin nog meters sneeuw onder water liggen, we klauteren over sneeuw en op stenen en vragen ons af wat er zou gebeuren moest de brok sneeuw nu net onder ons afbreken... Waar zouden we terechtkomen, geraken we er nog tussenuit? Hoeveel kilo kan zo'n brok sneeuwijs dragen? Hoe hard schijnt de zon? Ik mag zeker niet vergeten te vermelden dat het gedurende onze hele wandeling 30°C was!
Wanneer we de top van de Fonnabu (de berg waarachter de Folgefonna, de gletsjer ligt) bereiken, op 1450m beweert Ivan dat er vanaf nu een 'autostrade' loopt naar de hutten... Het kostte ons nog anderhalf uur van het zwaarst geklauter om er te geraken! Het laatste loodje was een erg zwaar loodje! 
 
Maar het resultaat?!? Spectaculair! We hadden een hut voor ons alleen (er kan 13 man slapen) met het beste zicht ooit! Slapen op een gletsjer, koken op een houtstoof, je drinkwater uit een gletsjermeer scheppen, je fles wijn in ijs koelen (die je de hele weg hebt meegsleurd), ... Machtig, er zijn geen woorden voor om dit fenomeen te beschrijven.
 
8 uur heeft het ons gekost, bloed (Ivan heeft serieuze blaren), zweet (liters!!!) en tranen (de volgende dag in de afdaling) maar dit nemen ze ons nooit meer af! 
Met enorm veel spijt haal ik de prachtige zonsondergang niet, mijn pijp is uit en ik lig al snel in coma. Ivan kan nog wel de nodige foto's trekken van dit wonderlijk mooie fenomeen, voor ook hij in coma valt bij het lekkere houtvuur...
Gelukkig is niemand van ons de volgende dag echt stijf dus vol goede moed vertrekken we naar beneden, want dat is makkelijker en minder vermoeiend!
Ja, dag Jan!
We passeren dezelfde prachtige plekjes maar nu met een ander zicht maar wanneer we na de eerste klauterpartijen, sneeuw- en ijsoversteken en steenbergen weer op een dikke 800m aan de zigzagjes beginnen begeeft mijn knie het. Ik was zo'n beetje vergeten dat ik ook bij eerdere wandelingen in de afdaling enorm veel last kreeg van mijn knie en nu moest ik nog 800 dalen!
De rest van de wandeling was voor mij één grote lijdensweg die ons enorm veel vertraging deed oplopen. Terug aan boord blokkeerde mijn volledige been en geraakte ik nog nauwelijks uit de voeten...
 
Maar desalniettemin blijft dit DE mooiste wandeling ooit! Een onvergetelijke ervaring en vooral verwondering dat zoïets moois nog bestaat en dat mensen hier effectief nog ontzag en respect voor kunnen opbrengen.
De hutten worden zelfs bevoorraad maar rekenen wel op eerlijkheid en respect van de gebruikers, je betaalt je slaapplek en je verbruik van dingen uit het winkeltje, je bent zuinig met brandhout want alles wordt handmatig naar boven gezeuld, houdt je hut netjes en neemt je eigen afval mee terug. Volgens de 'inner' van dienst - die zomaar eventjes vanop 500m hoogte op 2 uur naar boven loopt (!!!!!)- is er toch een schandalige 10% die niet of te weinig betaalt! Onbegrijpelijk en totaal respectloos vinden wij dat!
 
Vandaag zijn we allebei ongelofelijk stijf, mijn knie gelukkig iets minder pijnlijk dus houden we een kalme dag en dromen in Jondal verder van de Folgefonna, bij een zon die nooit lijkt onder te gaan ...