· 

Straks moet ik nog Sabam betalen!

Tweede CR-Trophy-dag, met zo mogelijk nog minder wind dan gisteren.

Wij vertrekken vandaag met één extra crewlid en nog meer goesting om spi's te trekken, strijken en plooien. Ook al geeft dat aan het voordek soms wat gekibbel om wie nu eigenlijk op voordektraining mag. Maar zolang er niet geroepen wordt dat iemand zijn bakkes moet houden, blijft het beschaafd! Dit weekend is Sylvie de voordekpupil bij uitstek en ik ben er echt niet kwaad om dat ik maar één keer de spi moet voorplooien voor ze er volledig mee weg is! (#heetombenedendekseenspiteplooien)

 

De start van vandaag gaat er heel wat minder spectaculair aan toe dan gisteren, alhoewel ... Da Ruddy die het van het dobberen zo warm krijgt dat hij op 8 minuten voor de start nog eventjes het water induikt en tussen de startende boten naar Najade zwemt, kan ook wel een spektakel genoemd worden. Op Najade blijkt de concentratie heel wat groter dan bij Ruddy en hij wordt onverricht ter zake weer overboord gegooid om net voor de start weer op Tess aan te komen...

 

Het duurt geen 10 minuten of de wind valt gewoon compleet weg. Dat geeft ineens een andere dimensie aan de wedstrijd en het begrip 'snelle boten' : de 'snelste' boten die als eerste aan de eerste boei uitkomen, dobberen nog voor ze het beseffen ook het snelst achteruit. Zo liggen wij plots helemaal vooraan in het wedstrijdveld!


Waar wij die snelheid en overredingskracht ineens vandaan haalden, blijft een raadsel maar wanneer we Ruddy overtuigd krijgen dat we echt achteruit gaan, diept hij uit de onderste bodems van Tess een lichtgewicht (3kg!!!) anker op en zelfs een loodtouw zodat we toch nog vóór Jarallella voor anker gaan!

Yes, wie kan dat zeggen ? Zeker 2 uur voor Jarallella gelegen in een wedstrijd!!! Nah!

Wat doet een mens zoal terwijl hij voor anker ligt ? Sommigen zitten geconcentreerd te wachten op wind (Bella, Jarallella), anderen drijven gezwind achteruit richting startlijn omdat ze hun boot 'zo licht mogelijk' maakten en dus hun anker op het ponton achterlieten (grijns), dan waren er die hun motor aanstaken om zogezegd een boei te ontwijken waar ze nog mijlen vandaan waren (maar die uiteindelijk toch weer achter ons belandden, nah), nog anderen keren uit zichzelf hun kar, euh boot, omdat er muiterij dreigt uit te breken aan boord wegens een gegronde vrees om niet voldoende voorraad aan boord te hebben om de windstilte te overleven (Têtu), nog anderen bestellen on-marifoon-line pizza (Trix) maar of die ooit geleverd werd ???


En wij ? Om de swung en de moraal erin te houden laat Ruddy Ann Christy door de marifoon schallen, zo heeft iedereen er tenminste plezier aan... Speciaal, "Dat heet dan gelukkig zijn" over het spiegelgladde water te horen klinken in stereo vanop alle rond ons dobberende boten. Om de angst om muiterij voor te zijn en omdat er geen gehoor wordt gegeven aan de oproep van Trix om pizza's, begint Da Ruddy dan maar ... te vissen!

Meer dan een uur later krijgen we toch genoeg wind om de stroom dood te varen en het (ingekorte) parcours van 3 mijl af te werken. Met speciale dank aan Bart, die meer dan een uur de spi handmatig uitboomde met de pikhaak dat we überhaupt nog wind konden vangen!


Op de prijsuitreiking wordt echt iedereen nog rijkelijk voorzien van Brugse Zot en een mooie aankoopbon van Wittevrongel, en dit naast de vaten die gisteren al geleegd werden en de massa T-shirts die het water sierden, wie zei er ook weer dat je geen waar voor je inschrijfgeld krijgt ?


Bedankt Da Ruddy, Ivan, Bart, Sylvie en Justine voor het fijne wedstrijdweekend aan boord van Tess.


Bedankt heren organisatoren en alle helpers, het was weer geweldig!


We waren blij dat we er voor de (voorlopig) laatste keer weer bij mochten zijn!