Enkele jaren geleden ging Ivan al eens naar Noorwegen met Jimmy, Hannelore en Saskia.
Bij Ivan en Jimmy was toen het zeilvirus al in een niet te stuiten opmars, bij Hannelore bleef het kriebelen en enkele weken geleden durfde ze zelfs John eens laten proeven van het zeeleven op Vaguebond. Hij ging direct overstag en dit weekend gaan we samen hun eerste bootje ophalen in Monnickendam om het naar Blankenberge te brengen.
OK, onze eerste huwelijksverjaardag was iets minder romantisch dan gepland maar des te avontuurlijker !
Vrijdagavond toeren de kersverse kapiteins de Benelux door (Brugge, Kruibeke, Schoten, Monnickendam (en voor Manon, John's dochter die zo vriendelijk was ons te brengen nog eens Temse en Schoten toe)) op weg naar Pharos, hun Spirit 28.
Zaterdagmorgen wil Ivan, naar gewoonte, extreem, onnatuurlijk vroeg vertrekken (7.00, op een weekenddag!!!!!) maar daar steekt een heerlijk donzig dik deken mist boven het hele Markermeer een grote stok voor! Gelukkig!
Twee uur langer slapen, heerlijk ontbijten, met verse koffie gemaakt op een echte koffiezet aan boord!!!! Wij vinden zulke luxe compleet over the top maar blijkbaar is ze eigen aan Spirit-eigenaars (ik vond ook een waterkoker aan boord), er zijn er zelfs met een microgofl aan boord!
Wanneer de mist optrekt en de wind nog maar wat graag blijft liggen, tuffen we met onze heerlijke 2-cilinder (ik ben gek op het kalmerende getuf van de motor, zelfs zonder isolatie!) uit de oksel van het paard van Marken, helemaal rond het schiereiland richting Oranjesluizen.
Terwijl de mannen zich bezig houden met ronddraaiende schroeven op volle toeren maar amper snelheid en zwarte rook, concentreren Hannelore en ik ons op de grote kuis van het dek. Pharos lag onder een bos bomen en dat gaf de boot niet direct een mooie aanblik. Bij deze opgelost, een stralende Pharos vaart even later het paard van Marken voorbij, ook het schroef- / motorprobleem lijkt opgelost.
We proberen ook de reven al eens uit, de vorig eigenaar heeft ze duidelijk niet (veel) gebruikt ... En een bindrif lijkt me ook niet evident om op volle zee te steken zonder lifelines aan dek. Hopen dat het niet nodig is, maar het weerbericht belooft anders!
Een paar uur later tuffen we op mijn favoriete Hollandse water, het IJ, vlak langs Amsterdam met de volledig opgefriste over-IJ-se fabrieksbuurten, de fantastisch mooie (nieuwe) gebouwen, de
ferry's, de 100'en soorten bootjes die kriskras het IJ overvaren, I love it!!! (en word weer heel erg blij van de belofte van Ivan om deze winter nog eens een (voorlopig) laatste weekendje
Amsterdam te doen!)
Een dikke 8 uur later liggen we als enige in de sluis van IJmuiden, eindelijk klaar voor de grote zee. Daar staat wind, eindelijk!
Eens op zee, maken Hannelore en John kennis met een echte Noordzee : we krijgen meer dan 25 knopen over en een rotdeinende zee met als gevolg dat de vissen uitvoerig gevoederd worden (zelfs door Ivan!), er nauwelijks geslapen, gegeten of gedronken wordt en de wachten al snel helemaal door elkaar lopen. Moest er een kalmere zee staan met minder wind, dan is dat allemaal een makkie, maar alle zieken aan boord die niet kunnen slapen maken het er niet makkelijker op.
Zoals verwacht blijkt een rif steken niet zo evident maar wanneer ook de genuaval lost en ik de genua (weer zonder houvast naar het voordek) naar beneden mag trekken op deze rotzee in de gietende regen, ... krijg ik er echt plezier in. Actie! En een boot die hier duidelijk ook van geniet : "Laat mijn kapiteins maar afzien, ik breng ze wel thuis, dit is mijn ding!", lijkt ze te denken.
Door het genua-incident is de crew plots klaarwakker en helder : dit is niet helemaal wat ze ervan verwacht hadden en bij nader inzien is het toch maar goed dat wij mee zijn...
Slapen en eten blijft een probleem, mensen die moeten slapen zitten wakker in de kuip af te zien en mensen die officieel van wacht zijn, dommelen in wegens te weinig slaap. (Bijna) Iedereen is hondsmoe (ik ben dan ook de enige die alle slaapuurtje geslapen heeft) en de zee weet van geen ophouden. Hannelore slaat zich moedig door elke aanval van zeeziekte en blijft uren (zelfs blind) sturen, chapeau!
Bijna 30 uur later leggen we ons vast op plekje 41 aan steiger 17 : Pharos en haar crew zijn heelhuids aangekomen!
We wensen onze kersverse mete- en petekindjes veel succes met hun boot. Dit tochtje was een supertoffe leertocht, wat er ook gebeurt, Pharos gaat erdoor.
Maar misschien volgende keer een iets milder weer kiezen om te gaan spelevaren ?
Of je wapenen tegen zeeziekte met deze tips ...
:-)