· 

Yes we can!

Na ettelijke dagen en nachten stress (ik) en enkele uurtjes tussen de soep en de patatten (anderhalf om exact te zijn) (Ivan) slagen we er alvast in voor het eerst dit duikjaar om op tijd, ja zelfs een kwartier te vroeg de Antwerpse ring over te steken om om 19.00 in de kantine van het zwembad van Brasschaat te geraken.

Terwijl Jo, Bob en Eddy rustig in het bier zakken, zwoegen wij ons te pletter om hyperventilerende drenkelingen te redden zonder ze te vermoorden, om duikers te beschermen door een geplande duik te annuleren omdat ze dankzij onze berekeningen wisten dat ze te weinig lucht bij zich hadden. Welke vier gasvergiftigingen er bestonden en wat er de oorzaak van was werd iets gecompliceerder maar het 12-stappenplan en de verliesprocedure kenden we gelukkig allemaal.

 

Na een tiental minuten geeft Ivan al af, voor zijn doen redelijk laat. Ik blijf nog een kwartiertje langer om zeker te zijn dat ik echt wel alles heb opgeschreven. Mijn berekeningen doe ik niet opnieuw, dankzij eindeloos geduld van zowel de instructeurs als Ivan heb ik eindelijk (en feilloos) alle gevreesde (gas-)wetten van Boyle en Mariotte, Gay-Lussac, Archimedes, Henry en Dalton onder de knie en speel met onbekenden op alle mogelijke plekken.

 

Een half uurtje later mogen we persoonlijke ons examen bespreken met één van de examinatoren en daar blijkt dat ik begot meer vinkjes heb staan naast mijn antwoorden dan ik aanvankelijk dacht. Dat stikstofaanhechting aan de hemoglobine niets te maken heeft met CO-vergiftiging maar alles met stikstof wist ik best maar een iets te groot cortisolgehalte in mijn eigen bloed deed mij de gasvergiftigingen een beetje door elkaar halen ...

 

Niets getreurd, na een extreem zware zwembadtraining na ons examen (de stress werd mij iets teveel waardoor ik fysiek tot niets meer in staat was in het zwembad) werden we uit ons lijden verlost : iedereen geslaagd!

 

Laat die praktische proeven maar komen, in theorie zijn we er klaar voor!