Omdat we nog echt geen zin hebben in weer een zwaar afscheid, stellen we dat toch gewoon uit ?!
En hoe repareer je beter een geëmotioneerde ziel dan met een perfect lekker English Breakfast (mét black pudding!).
We moeten er een uur voor wandelen naar het echte, klassieke centrum van Eastbourne maar verdienen dan ook elk stukje bacon, sausage en black pudding!
Met een volle maag kan je niet zo goed wandelen dus nemen we de bus verder de klif op naar Birling Gab, de Seven Sisters en Beachy Head. We worden in een (tijdelijke?) mistwolk gedropt, zien de klif voor onze neus afbrokkelen, vliegen mee op de harde zuidwester waar wij vandaag eens lekker niet tegenin kruisen en genieten van een prachtige dag met onze friendjes.
Na uren, gelukkig meer bergaf dan bergop, bereiken we een pub! Eindelijk! Het begint nog maar eens te gieten dus maken we van onze aperitiefpub ook onze dinerpub, we nemen zelfs een extra dessert zodat het zou stoppen met regenen maar zelfs dat helpt niet. De laatste bus richting haven is ondertussen ook al lang vertrokken. Het (vrouwelijke) idee om een taxi naar de haven te nemen, het is toch nog meer dan een uur wandelen, in de regen, wordt door de overheersend mannelijke kant van het gezelschap in de grond geboord. Er zit dus niets anders op dan in de regen terug te wandelen naar de boot. Helmut ziet het allemaal wat anders en loopt naar de boot, als ex-para is dat geen enkel probleem…
Ondanks de heerlijk vermoeiende dag kan ik weer niet slapen en wanneer het uiteindelijk lukt staat één of ander gek uitgedost individu (lees roze sloefen, fluoroze kousen, afrikaans kleed, rode boxershort, Dame Edna-zonnebril en Belgische vlagjesdiadeem) op de boot te kloppen. Hij wil dat we ons hem zo herinneren en in die hoedanigheid aan hem denken wanneer het lastig wordt. Da Ruddy vertrekt naar Dieppe om sardientjes te gaan kopen...
We krijgen het nu echt allebei lastig, zotte outfit ten spijt. Ik merk dat het mij echt niet lukt om afscheid nemen op papier te zetten zonder traantjes, ik krijg het niet gezegd maar die laatste knuffel op het ponton in Eastbourne, die hou ik voor me, die blijft van mij!
Eén ding kunnen we hem kwalijk nemen : hij is vertrokken! Niet wij!
Later op de dag vertrekken ook Phoca en Stormy Monday, in iets minder uitgesproken outfits maar desalniettemin weer een harde dobber. Onze zeilvriendjes varen het einde van hun vakantie tegemoet, wij staan aan het begin ervan.
Bedankt Anke en Rob, Sylvie en Bart voor de fijne jaren, de steun en toeverlaat die jullie geweest zijn en hopelijk blijven, de deugddoende vriendschap. We zijn ongelofelijk blij en trots dat we jullie tot onze vrienden mogen rekenen.
Rendez-vous in La Coruna, Las Palmas, Kaapverdië, Bonaire, Curaçao, Carthagena (Anke !!!!), Panama (Bart !!!!), de Galapagos en Nieuw-Zeeland was de deal, nietwaar ?
