We zijn al 18 dagen weg nu en ik kan de dagen waarin ik een short kon dragen op 1 vinger tellen. Ik heb nog altijd niet echt een vakantiegevoel, laat staan een ‘jarenlang vakantiegevoel’. Via de Facebook van andere wereldzeilers zie ik zongebrande gezichten (en benen!!!) en zonnige foto’s terwijl ik stilaan begin te twijfelen of ik wel genoeg lange broeken meeheb om zelfs maar Engeland door te komen. Ivan daarentegen volhardt in de boosheid en weigert een lange broek aan te doen, hoe nat en koud het ook is. “De aanhouder wint”, is zijn motto.
Nochtans hebben we al hele mooie wandelingen gedaan, mooie plekjes gevonden, zien we elke dag de mooiste boten voorbij varen, leren we de Britten beter kennen (nee, de finesse van het Britse koningshuis staat zeker geen symbool voor de rest van het land) en hebben we al meermaals kunnen genieten van de Britse keuken.
Alle critici ten spijt maar we hebben hier al ongelofelijke lekker gegeten, met dank aan Gordon Ramsay ? Wie Cornwall, of meer bepaald, Falmouth passeert moet zeker en vast eens de typische Cornish Pasties proberen, 101 verschillende soorten en tot op heden zijn we er niet uit wat nu de beste smaak is : beef & stilton, chicken & bacon, cheese & red onion, summer chicken mojito, …
Eén ding worden we niet gewoon, de afschuwelijke Engelse mode : veel te dikke mensen in veel te korte rokjes en veel te smalle kleedjes met veel te diepe (niet te best ondersteunde) decolletés vol tattoos, afgewerkt met de meest gruwelijke roze, paarse, oranje en zelfs groene kapsels. Leeftijd speelt bij deze geen enkele rol, wat het beeld alleen maar erger maakt. Waar zijn Trinny en Susannah als je ze nodig hebt ?
Een voetpad is altijd te smal, of er nu 1, 2 of drie mensen naast elkaar lopen, een Engels(e)(man) heeft altijd de volledige breedte nodig en wijkt voor niets of niemand uit, ik nu ook niet meer … Alleen spijtig dat ik in zo’n confrontatie enkele tientallen kilo’s te licht weeg.
Wat wel langzaam maar zeker verandert is ons tijdsbesef. We slapen 10 à 11 uren per dag; zelfs Ivan die in het gewone leven met 6 uur meer dan irritant genoeg wordt. We vallen ’s avonds doodmoe in ons bed en snappen maar niet waarom we zo moe zijn, zoveel doen we niet op een dag…
Maar alles lijkt wel veel tijd in beslag te nemen.
Het duurt ’s morgens bijvoorbeeld meer dan een uur voor we kunnen ontbijten : we moeten eerst met ons bijbootje naar de wal, gaan douchen, naar de bakker (de beste ligt natuurlijk aan de andere kant van de stad), terug naar ons bootje en weer naar de grote boot.
Als we ergens toekomen gaan we op zoek naar het beste wifi-signaal (nee, ik ben nog niet afgekickt) en indien het beveiligd is met een code, zijn we enkele uren bezig met de codes van de aan boord beschikbare netwerken te pakken te krijgen. Dat we daarbij verschillende keren ook moreel verplicht worden om er een pint bij te drinken, nemen we er graag bij! J
Ook het zoeken naar een (goede) bakker en uitgebreide supermarkt vraagt tijd. Net zo voor de chandleries : in Falmouth zijn we drie verschillende havens geen bezoeken, met wandelingen tussen de 45 minuten en twee uur enkele rit, enkel en alleen om de draagbare VHF’en te vergelijken. De jacht op de vervangkabel van de windmeters voor in de mast kostte ons uiteindelijk (dankzij de technieker die twee keer niet op de afspraak verscheen waarvoor wij meer dan een uur te voet onderweg waren) een hele dag. Met de auto kost je dat misschien een uur …
Ondertussen worden ook de weerberichten nauwlettend (drie, vier keer per dag) in het oog gehouden. Vandaag is een regendag maar hopelijk kunnen we donderdag of vrijdag eindelijk Biskaje oversteken naar Spanje.
Zensation, Twixx
en Anastasia, hou de zon nog even daar, willen jullie ? En zet alvast een zonnebril op wanneer je onze witte benen aan de horizon ziet verschijnen! ;-)