Zoals gewoonlijk worden de dagen voor een oversteek de weerberichten dubbel en dik gecheckt. Vreemd eigenlijk, aangezien we bij elke langere tocht dit jaar alweer moesten vaststellen dat Buoyweather, Buyl Frits en de Metoffice duidelijk geen kaas gegeten hebben van wind voorspellen en we al meerdere keren beslisten om geen weerberichten meer te raadplegen wegens toch altijd verkeerd.
De oversteek belooft er eentje uit de boekskes te worden : nooit meer dan 20 knopen wind, eerst nog redelijk scherp aan de wind, draaiend naar een heerlijk bezeilde koers. Dat weerbericht blijft bovendien al vier dagen constant waardoor elke twijfel wordt weggenomen : het is nu of nooit, gaan!
En dus kiezen we, na afscheid genomen te hebben van Crazy Emma, de ongelofelijk sympathieke en knotsgekke (in de positieve zin)
havenmeester, Oggy Oggy the pastymaker en de lekkere steenbakker, het ruime sop. Zoals voorspeld, lekker aan de wind.
Nadat we ons eerste rif steken (voor Vaguebond wil dat zeggen dat er zo'n 20 knopen staan), volgt het tweede (25 knopen) en na
enkele uurtjes krijgt zelfs Sam het lastig en vraagt ze een derde rif om comfortabel te sturen (30 knopen) (nvdr : vermits we geen windmeters meer hebben moeten we de windsnelheid afmeten aan
de reven die we moeten steken). Ivan wacht liever nog eventjes af, "we sjezen", schrijft hij in het logboek, inderdaad met snelheden gemiddeld boven de 8 knopen, de laatste uren voor La
Coruna gaan we zelfs niet meer onder de 9! (nvdr : Serge, zelfs zonder foils! ;-) )
De eerste nacht wordt een natte, loeiharde sjeesnacht met een oceaandeining waar vooral Ivan aan moet wennen (zonde van de heerlijke Cornish pasties!). Daarbovenop (of is het tegenin?) krijgen we
nog een serie kleinere, bokkende golven met een sjezende doch bokkende Vaguebond als gevolg. Om het helemaal compleet te maken merk ik tijdens één van mijn wachten ook dat de windex (het pijltje
bovenin de mast dat aanduidt van waar de wind blaast) niet meer op de mast staat. Overboord gevlogen in een windvlaag ? Nu hebben we echt niks, nul komma nul windindicatoren meer, geen sterkte en
geen richting. zelfs ons Engels gastenvlagje is zodanig versleten dat het ook geen hulp meer is (lees : te kort geworden) dus hangen we maar snel de Spaanse, zo zien we tenminste een
beetje vanwaar de wind waait.
's Morgens, bij het verschijnen van de eerste dolfijnen (jippieeeee!!!), valt de wind weg, komt even later terug en draait naar het noorden. Sam blijkt ook voor de wind een voorbeeldige
stuurvrouw maar de deining doet de bootongelofelijk rollen en we worden er om beurten niet echt vrolijk van. Het rollen van de boot gaat op en af; soms word je door de boot gesmeten met ettelijke
blauwe plekken als kadootje en op andere stukken is het een heerlijk langzaam geschommel en kan je slaap inhalen.
We snappen nu hoe een sok zich moet voelen in een wasmachine op 1600 toeren, met dubbele voorwas!
Voor de kenners : de wasmachine voor Zeeburgge is in vergelijking een wolprogramma! :-)
Gelukkig zien we verschillende keren dolfijnen, met baby-dolfijntjes die rond en onder de boot dansen en springen en dat maakt veel, zo niet alles, goed!
Dolfijnen en op nacht twee en drie een prachtige zuivere sterrenhemel, meer moet dat echt niet zijn!
Wanneer ik na de derde nacht wakker word, schijnt de zon zoals ik ze de laatste weken nog niet heb weten schijnen en ... is er land in zicht!
Nog +/- 40 mijl tot La Coruna (en aan deze snelheid zullen we er maximum nog 5 uur over 'sjezen'!