Zijn het de kleine straatjes ? De tientallen kerkjes ? De talloze kleine pleintjes en parkjes ? De lekkere tapa's ? De verschillende wijken die naadloos in elkaar overlopen ? De warme sfeer ? Het zuiderse Spaans waarmee de Corunianen (Coruniezen ?) je om de oren zingen ?
Of ben ik gewoon zo blij dat we eindelijk in Spanje zijn, op onbekend terrein, Biskaje over ?
Ik weet niet waarom precies maar ik ben hopeloos verliefd op La Coruna. De stad staat meteen op mijn shortlist om te blijven wonen en doet mijn twijfel om al dan niet Spaans te leren als een blikseminslag verdwijnen : Ja, ik ga zo rap mogelijk Spaans leren!
De hele dag door is er sfeer in de stad. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds (heel) laat zijn de straten gevuld met kwetterende mensen. Rond tien uur 's avonds is het telkens over de koppen
lopen maar in tegenstelling tot anders, stoor ik mij er echt niet aan. Nee, het is oergezellig. We sluimeren door de tapasstraat waar meer dan 100 kleine restaurantjes om ter lekkerste hapjes
presenteren voor geen geld (vandaag aten we tapa's en een glas wijn voor nauwelijks 13 euro). De pimientos del padròn zijn een absolute aanrader (kleine groene paprika's gefrituurd en bestrooid
met grof zeezout) maar ook de Raxo (stukjes biefstuk) en de Pollo Cabrales en de Croquetas Iberico zijn niet te versmaden lekkernijen!
Drink daarbij een glas wijn van nauwelijks 1,60 euro en je kan je plezier hier niet op! Voor dat geld kan je zelf niet koken (en de keuken vuilmaken en afwassen :-) )!
We zijn hier ondertussen bijna een week en ik heb me nog geen dag verveeld, we hebben de hele stad doorkruist, de kustlijn afgewandeld, het Museo Archeologico bezocht, de Torre de Hercules net niet beklommen, heel veel kerkjes bezocht (het kerkje voor de zeilers zelfs twee keer om een kaarsje te branden maar we stonden twee keer voor een gesloten deur, als dat maar goed komt!), naar de nieuwe stad gewandeld om een nieuwe Windex en een kaartlezer, verdwaald tussen de ontelbare parkjes en pleintjes, genoten van de heerlijke drukte in de winkelstraten en bijna elke avond van een gratis concert op het grote plein ter ere van de Festas Maria Pita (Maria Pita heeft de stad ooit gered van de ondergang tegen de Engelsen en wordt hier uitbundig vereerd).
We leerden de Tina Turner van Spanje kennen : Rosario Flores en de gekste violist van Spanje : Ara Malikian.
Ik hing ondertussen ook alweer een uur in de mast (mijn spieren voelen het nog) om de nieuwe Windex te installeren. De draad van de windmeters lijkt hopeloos vast te zitten, daarvoor zullen we een andere oplossing moeten zoeken.
Gisteren belde ik bijna een uur met Frank en Sophie van de Anastasia. Zij zijn een maand voor ons vertrokken en liggen al in Portugal. We kregen een massa aan do's en don'ts voor onze volgende weken door de ria's.
Ik kreeg ook plots een berichtje van Liesbeth en Leo, hen leerden we vier haar geleden kennen op de Scilly's; we deelden eenzelfde droom... Nu, vier jaar later, komen we elkaar hier weer tegen, toevallig. Een heel fijn weerzien met heel sympathieke mensen!
Ondertussen herkende Ivan in de (andere) haven ook de Sail Away, de boot die deze winter op Linkeroever over ons stond en ook plannen maakte om te vertrekken. Ook zij liggen in La Coruna. Op bezoek aan hun boot bleken ze niet thuis om ze enkele ogenblikken later tegen het lijf te lopen in de supermarkt. De wereld is klein in het grote La Coruna!
Ivan is er klaar voor ("Ge gaat nog veel verliefd worden, vrees ik"), ik iets minder. Maar ik besef dat we verder moeten, we staan nog maar aan het begin en we zullen nog veel mooie dingen tegenkomen. De seizoenen wachten ook niet en we hebben nog maar 1 maand om de Spaanse ria's te doorkuisen. Als ik alle mooie plekjes in de boeken zie, lijkt een maand alweer te krap. Binnen een maand willen we graag in Portugal zijn, waar we ook (maar) een maand kunnen blijven voor we naar de Canarische Eilanden oversteken.
Het gaat snel en er is teveel moois om alles te zien, we moeten keuzes maken.
Echt waar, het leven van een reiziger kan lastig zijn hoor!!!