Een slag in achteruit, een 'boenk' en ons werk zit erop.
Eén van de dingen die we moeten leren is vertrouwen krijgen in ons anker. In België, Nederland, Engeland en Frankrijk lig je zo goed als altijd in een haven, netjes op een rij, bootje naast
bootje. Elektriciteit aan je box, de waterkraan vlakbij, wifi on the go en alle luxe op wandelafstand.
Om in een haven aan te leggen is er altijd zoiets als aanlegstress : er zit stroming en wind in de haven die de boot allesbehalve doet reageren als een auto als je haar wil parkeren in een box.
Daarbij moet je langs alle kanten voldoende touwen en fenders (stootkussens) hangen en moet, last but certainly not least, de stuurman de boot zodanig in de box gemanoeuvreerd krijgen dat
ondergetekende van boord kan springen met drie touwen in haar hand, zonder in het water te vallen en liefst ook nog tijdig de drie touwen op drie verschillende punten kan
vastleggen.
Sprak ik al van 'aanlegstress' ?
En dan heb je 'ankeren'.
Ik vaar de boot in de wind en wanneer ze bijna stilligt, gooit Ivan het anker overboord en smijt hij er meteen een massa ketting achter (minstens 3 keer de diepte bij hoog water, liefst 4 à 5
keer zoveel). Ik zet de boot een keer sterk in haar achteruit en wanneer ze niet beweegt gaat de motor af : klaar!
Geen gedoe met touwen, fenders, mikken in een box, schroefwerking, enz.
Een bijkomend voordeel is dat je meestal (bijna) alleen ligt in een prachtig groene baai met een (bijna) privé-strand.
We ankeren nu al 6 dagen op drie verschillende plekken en beginnen er echt plezier in te krijgen. Ok, je mist de grote luxe van elektriciteit die je maar in te pluggen hebt maar daarvoor hebben wij een windgenerator en zonnepanelen die perfect onze batterijen volhouden, inclusief de koelkast 24/24 koel houden, en soms uren per dag de computer op (zoals vandaag om een blogje te schrijven).
Je hebt geen stromend water in de buurt om je tanks te vullen maar daarom zijn we extra zuinig met het water dat we aan boord hebben. We hebben daarvoor een zoutwaterkraan om dingen te spoelen en
kunnen de elektrische kranen omzetten in voetpompen zodat we minder water verbruiken. We hebben sinds kort ook de luxe van de douchezakken ontdekt : een zwarte 20L-zak met een kraantje aan die je
aan de kant vult aan een gemeente- of strandkraan en een dag in de zon op dek legt. Een heerlijk warme douche gegarandeerd zonder dat je je watertanks moet aanslaan. Wanneer je tanks toch leeg
geraken, moet je met bidons naar de kant, die opvullen en aan boord de tanks vullen (meteen weer een dagactiviteit! :-) ).
(we hebben op 6 dagen tijd 30 liter vers water verbruikt, zuinig zijn kan echt!)
Wifi vinden we door met onze antenne een open netwerk te zoeken, is er geen, gaan we een apero drinken in een cafeetje waarvan we de wifi aan boord kunnen ontvangen, krijgen de code en hebben dan
dagen internet.
Wat heeft een haven verder nog aan meerwaarde ? Met de bijboot zijn we zo aan de kant dus die steiger aan de boot missen we ook al niet.
Het open zicht, de rust, het vrije gevoel van 'wij alleen op de wereld' kan geen enkele haven ons bieden.
Ankeren ? Wij zijn fan!
De laatste dagen passeerden we Corme waar we niet van boord gingen, het vertrouwen in het anker was nog onbestaande ...
In de baai van Camariñas bleven we drie dagen hangen en elke dag gingen we langer van boord. Leuk stadje, lieve mensen, lekker brood en een schattig riviertje dat we met zijn 3 mijltjes helemaal
opvaarden met onze dinghy. Ik denk dat op deze tocht onze knop is beginnen draaien : het was (eindelijk) mooi weer en we hebben genoten als kleine kinderen die voor het eerst zonder mama of papa
naar buiten mochten!
Nu liggen we in Sardiñeiro, helemaal alleen voor een privéstrand, het strand naast ons is dat van Finisterre, het einde van de wereld en (naar het schijnt) een beruchte kaap om te ronden. Wij
hebben geen piraten gezien en zijn rustig over alle ondieptes gevaren met als prachtig kadootje deze ankerbaai! Vandaag zij we helemaal naar Finisterre gewandeld, hier eindigt ook de Camino, de
wandeltocht die menig pelgrim onderneemt van zijn geboortestad tot in Santiago de Compostela. De tocht eindigt eigenlijk in Finisterre en we zagen dan ook veel pelgrims (met de bus terug naar
huis gaan).
We hebben ondertussen al drie dagen onafgebroken zon en beginnen zowaar kleur te krijgen! Nog even en de Spanjaarden zetten niet meer spontaan hun zonnebril op wanneer ik in korte broek
passeer!
