· 

Isla Cies, een pareltje (in ons hart)

Al van in La Coruña begon het mysterieuze Isla Cíes onze interesse te wekken : het maakt deel uit van een aantal natuurreservaten / eilanden in Galicië en er varen of overnachten is niet zo evident. Om er in de  buurt te mogen varen heb je een 'permit' nodig, je mag er - na het aanvragen van een andere permit - maximum drie nachten per jaar ankeren en om te duiken kan je een derde permit aanvragen. Ook wie op de enige camping wil kamperen moet op voorhand, in het kantoor van Vigo toelating vragen. Er zijn 2 cafeetjes en 1 winkeltje, geen auto's en officieel zelfs geen vuilnisbakken, je wordt verondersteld om je eigen vuilnis mee naar huis te nemen. (De Spanjaarden dumpen spijtig genoeg heel wat gewoon het water in, ik hou me elke dag bezig met rondzwalpend vuil uit de zee op te halen : plastieken flessen, zakken, brikken, touwen, ...)

Gelukkig konden we onze permits al aanvragen in La Coruna, papieren invullen en de havenmeester regelde de rest, waarvoor dank!

Nu, een paar weken later, doemt in de verte een grote rotsformatie op uit de mist. Na een mysterieus, nu een ook misterieus eiland! Maar die mist zijn we ondertussen al gewoon en we weten dat die mooi weer eigenlijk niet echt in de weg staat, binnen een paar uur, maximum morgenvroeg is die helemaal weg.

We ankeren in de mist, nu eens zien we een andere boot en het strand, dan weer niet, we zien mistwolken door de zalingen trekken, een bizar zicht.

De andere boten gaan anker op, we liggen weer eens alleen in een prachtige baai, felblauw water, ongerept zandstrand, rotsen achter ons : een postkaart van een subtropisch strand! (Isla Cíes werd trouwens in 2007 door The Guardian uitgeroepen tot één van 's werelds 20 mooiste stranden)

Wanneer we na een koude en kille mistwandeling terug aan boord komen, worden we bijna zeeziek van de deining die er staat. Eens te meer blaast de wind uit een totaal andere hoek dan voorspeld en voor deze wind liggen we totaal niet beschut! Wegwezen dus! We lichten snel ons anker en proberen het om het hoekje opnieuw waar we een pak rustiger liggen maar niet langer alleen en niet langer op zo'n uniek strandje als daarnet maar het is nog steeds prachtig en we zullen hier tenminste kunnen slapen!

's Morgens worden we gewekt door een bizar geluid, alsof er een duiker onder onze boot zit en regelmatig uitademt waardoor de luchtbelletjes tegen de romp botsen. Bij nader inzien zitten er ook duikers onder de boot, ze komen schelpjes zoeken en komen elke morgen een paar uur vissen, eigenlijk liggen we dus gewoon in hun werkterrein. Voordeel van door deze mannen gewekt te worden : je ziet een uur vroeger dan anders dat de zon schijnt! En dat het strand effectief een postkaartstrand is!

De ferry's varen af en aan en spuien een massa aan dagjesmensen uit, die gaan gelukkig 's avonds allemaal weer naar het vasteland. Waar die massa aan strandtoeristen de hele dag blijft, is ons een raadsel, de strandjes zijn verre van overbemand en op de wandelpaden is het verre van druk!

We blijven hier drie heerlijke dagen, het blaast 's avonds lekker door maar het anker houdt, we kunnen overdag afwisselend prachtige wandelingen maken naar de verschillende vuurtorens van het eiland, rondtoeren met Dingeltje (jep, de bijboot heeft nu ook een naam) of heerlijk luilekker in de zon genieten van het prachtige zicht.


Ik denk dat hier mijn knop pas echt is omgedraaid, we hebben nu al bijna 5 dagen onafgebroken prachtig weer (ontbijten in bikini, varen in bikini, blote voeten van 's morgens tot 's avonds, aan boord, in Dingeltje en aan land) en me ontspannen voelen duurt nu duidelijk langer dan 1 uur.

Isla Cíes, je hebt voor altijd een plekje in ons hart gestolen.