Porto (en een beetje cultuur)

We liggen in Leixoes, nog steeds aan de westkust van Portugal, een betaalbaar alternatief voor de haven van Porto.

Het stadje heeft weer eens een bizarre indeling : een oud centrum met pietluttige straatjes en een supermarkt op 20 minuten wandelen maar ook een hypermodern toeristisch centrum met prachtige stranden, brede dijken, hoge flatgebouwen enz. Vreemd genoeg wijst de vriendelijke havenmeester ons enkel op het oude, lokale centrum en rept met geen enkel woord over het tweede centrum (dat ons trouwens niets zegt en dat we maar heel toevallig ontdekken, we snuisteren liever door de kleine straatjes en kopen bij de lokale bakker 17 pistolets voor nog geen 2€, doe dat maar eens in een toerististengebied...).

We leren hier ook dat onze vorige eetervaringen gewoon pure pech waren. Eenvoudig, eerlijk gegrild eten voor geen geld : DE Portugese specialiteit, mogen we hier elke dag ervaren. Een dagmenu voor amper €8 met soep, brood, sla, wijn, koffie en gegrild vlees of gegrilde vis met levende verse frietjes. Heerlijk!

We nemen twee dagen na elkaar de bus, vlak aan de haven, naar Porto. De stad blijkt immens groot en twee dagen heb je echt wel nodig. Typisch Portugees, geen wegwijzers! We dolen meer dan een uur door de straten eer we dan toch maar eens de weg naar de toeristische dienst vragen aan (Belgische) toeristen mét een stratenplan, die zoals we later ook nog zullen leren, nooit midden in het centrum ligt.

Gewapend met een plan (op papier) maar zonder vastomlijnd plan (in ons hoofd) dolen we verder.

De stad is echt prachtig, het ene schitterende gebouw naast of achter het andere. Op dag één dolen we vooral rond om op dag twee, waarop minder weer voorspeld wordt, onze selectie aan musea te bezichtigen. Geen slechte keuze, zo kunnen we op dag één heerlijk langs de Douro slenteren in de zon, prachtige foto's trekken van betegelde kerken en huizen en terrasjes doen. Ik ben gek op kerken (met dank aan mama en papa van wie ik de liefde voor de pracht van kerken met de paplepel kreeg ingelepeld) en kan dan ook geen enkele passeren zonder er binnen te gaan. De meeste zijn vrij toegankelijk maar wil je ook de sacristie, catacomben en vaak aanpalend klooster en soms een prachtig museum (Museo da Misericordia!) bezichtigen betaal je enkele euro's inkom. We hebben het ons geen enkele keer beklaagd! Stuk voor stuk pareltjes!

We ontdekken dat er in heel Porto eigenlijk niet echt 'wijken' bestaan, maar dat afwijken van de toeristische 'hoogstraten' je onmiddellijk in erg verarmde buurten inclusief dealers brengt. Ik merk natuurlijk weer niets op, vind alles even (vergaan) glorieus maar Ivan weet dat één van die louche figuren die met ons meeliep de 'runner' bleek, een ronselaar...

Op dag twee kennen we de stad al een beetje (hmhm) en lopen tussen de buien onze uitgekozen musea af. Omdat het steeds moeilijker wordt om een droog moment tussen de buien te vinden wandelen we dan maar (in de gietende regen en zonder jas : "zo erg zal het wel niet zijn") over de Luiz I-brug naar de overkant van de Douro waar de portohuizen gevestigd zijn. Misschien stopt het eindelijk met regenen na de proeverij, of zal de regen ons in elk geval minder deren ...