Morgen, exact 100 dagen na ons vertrek, gaan we. Toch wel met spijt in het hart.
Porto Santo heeft ons meer gedaan dan we dachten.
Het leven is hier heerlijk gemoedelijk, zacht en vrolijk. We woonden hier bijna een maand en ik kon best nog langer blijven.
We hebben ons geen moment verveeld maar wel dubbel en dik van elk moment genoten; hier vond de verwoestende stress in mijn lichaam eindelijk de uitgang (ok, wel pas nà de confrontatie met de
Noren over de wasmachine).
In Madeira leerden we ons nieuwe mantra : It is Portugal! No problema!, en we passen het consequent toe.
De wasmachine kapot ? No problema! U weet niet wanneer hij gemaakt wordt? No problema! We komen morgen wel eens terug.
Geen warm water in de douche ? No problema, lauw lukt ook wel.
Een lekkend dak in het wificafeetje? No problema! We zoeken wel een lamp waar geen water uitloopt. Dat het alarm loeihard rond onze oren raast? No problema! Kan iemand misschien iemand bellen die
iemand kent die iemand kan sturen die wel weet hoe hij het afzet?
Een ponton afgebroken? No problema! Er zijn er nog een paar over.
Niet naar de douane geweest? No problema! Dan sturen we gewoon de hele meute inclusief drugshond op u af. (grijns)
Eens je dit gewoon bent, pas je vanzelf je ritme aan. Leven aan 200km/u ? Een paar maanden geleden was dat nog de normaalste zaak van de wereld, minder dan 10 dingen tegelijk doen
onbestaande.
Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar : wij waren compleet gek! Onszelf voorbij hollen voor meer, nog meer en beter. Maar vooral om sneller ziek te worden en ons lichaam af te breken.
Vandaag leven we aan nauwelijks meer dan 6 à 7 per uur en als dat niet de snelheid van de boot is, nog trager. En we genieten!
Mijn grootste prestatie gisteren was een half uur werkloos in de mast hangen en het probleem niet opgelost krijgen. (No problema!) Als beloning mocht ik in de stralende zon naar de kapper voor
een 'zensational' nieuwe coupe. (Vragen naar Cindy!)
Vandaag heb ik twee wasmachinen kunnen doen op een hele namiddag. Omdat de wasmachine zeker 7 minuten wandelen is van de boot, blijf je - gewapend met een boek - wachten tot het klaar is en doe
je ondertussen niets anders. Ivan spendeerde een hele middag aan boeken fotograferen (digitaliseren met een glimlach).
Laatst deden we twee dagen over onze muurschildering, Geert en Cindy klopten ons vandaag door er drie dagen over te doen (maar het resultaat mag er zijn!).
Voor ons is het alle dagen zondag!
Je weet dat het alle dagen zondag is wanneer :
- het ontbijt definitief geschrapt wordt, je staat toch elke dag te laat op...
- de belangrijkste vraag van de dag is : wat eten we vandaag?
- de tweede belangrijkste vraag is : kan dat ook morgen?
- je elke dag verschrikkelijk moe maar gelukkig kan en mag aperitieven en digestieven.
Saude! A nossà! Op weer een zondag!
