· 

Walvissen blijken makkelijker te fotograferen dan bananen.

We leven momenteel een enorm luxeleventje : om van Santa Cruz naar San Miguel te varen, kregen we een professionele crew aan boord. Ervé stuurde de boot feilloos langs uitstekende rotspunten, dolfijnen en zelfs walvissen terwijl Bossie de fijnste snufjes van de motor en al zijn (haar?) pijnpunten besprak met Ivan zodat die één van de volgende dagen het onderhoud voor zijn rekening kon nemen.

Eenmaal in San Miguel kwam de vrouwelijke helft van onze crew hen EN de vuile was ophalen om die gewassen en gestreken weer aan boord te brengen! Alsof dat nog niet genoeg was werden we een hele dag rondgereden in de bolide van Ervé en Jaklien naar “Chinezen” groter dan de Stock Americain, aluminiumprofs om een verluchtingsluik te maken, beach-bars met wifi zo dicht mogelijk bij onze volgende ankerplek en supermarkten vol lekkers zodat we Vaguebond tot de nok konden vullen met spullen die we langzaamaan minder vlot gaan vinden en werd alles tot op de boot geleverd! Als klap op de vuurpijl werd ons vlees apart gehouden op het bbq-feestje van Jaklien omdat we niet op tijd op de afspraak geraakten! Luxebeesten, tout court!

Het onderhoud van de motor bleek andere koek, één van de filters zat vaster dan muurvast en zelfs een bankschroef en vier sterke mannen (van het type : ‘Laat mij dat maar efkes doen!’) konden de filter in kwestie niet loskrijgen. Dus werd het hele filterhuis gedemonteerd en nog voor wij goed en wel onze professionele crew op de hoogte konden brengen dat de geplande tocht niet kon doorgaan, werden al leveranciers gezocht en bereidwillige Bossies aangeboden die het stuk in geen tijd te pakken kregen en vervingen!

 

Maar ondertussen waren ook onze plannen wat veranderd, een mens moet flexibel zijn; in plaats van de boot twee dagen achter te laten voor anker besloten we ondertussen haar in San Miguel te laten liggen, een autootje te huren en daarmee onze laatste inkopen te doen, de ronde van Tenerife te doen en de Teide te beklimmen wat met het openbaar vervoer een helse klus zou worden.

Gisteren vertrokken we, om 3 uur ’s nachts richting El Teide. We wilden voor 9 uur aan het poortje zijn voor de laatste klim van 200m omdat je vanaf 9 uur een toelating nodig hebt. Die je 8 dagen op voorhand moet aanvragen. Op een welbepaald slot van 2 uur. Weer of geen weer. En laat er nu voor 8 december geen enkele toelating meer beschikbaar zijn… En zodoende begonnen we om 4u30 aan onze nachtelijke klim, ingepakt in thermisch ondergoed, twee fleecen, een muts en handschoenen. “Op Tenerife?”, hoor ik u denken. Ja, op Tenerife. Wat de meeste toeristen blijkbaar niet weten maar snel leren wanneer ze met het liftje boven komen, is dat het vanaf een 2000m hoogte echt wel koud is. Wij vertrokken met 8°C en op 3000m zaten we al op 1°C! IJskoud dus, mijn vingers en lippen bevroren vanaf zo’n 3300m.

De eerste uren waren geweldig! Gewapend met een petzl en begeleid door duizenden sterren zochten we ons een weg door de gladde stenen op de berg. Na een uur of drie kwam de zon op en zaten we al zodanig hoog dat we boven de (weinige) wolken zaten met een uniek zicht als kado. Spijtig genoeg kreeg Ivan last van de hoogte en toen we na een korte, ijzige rust- en ontbijtpauze op 3260m verder trokken waren de rollen omgekeerd : Ivan leek de bergantilope en ik een wrak! Misselijk, een razend hart en geen voet voor de andere kunnen zetten maar niet moe of buiten adem. Een heel erg vreemd gevoel dat enkel overgaat door te dalen of, in mijn geval, als een oudje stap voor stap verder te schrijden in plaats van te wandelen om zo het enorme hoogteverschil trager te overbruggen.

Eenmaal boven kwamen de eerste liftjestoeristen ons tegemoet, een veeg teken. De eerste kabellift vertrekt om 9u00 en dus waren wij te laat om nog de laatste 200m naar de kratermond te wandelen (het deel waar je een ‘permit’ voor moet aanvragen). Niet dat ik dat zo erg vond : de laatste klim stijgt nog erger dan de vorige en we hadden ook vanop die hoogte een ongelofelijk zicht en hadden op onze wandeling ook al geisers gezien. Indrukwekkend! Een wolk hete stoom die vanuit het hart van de aarde op 3550m hoogte tussen de stenen uit schiet!

Het moet gezegd : na bijna 14 dagen Tenerife was ik redelijk teleurgesteld, we zagen niets anders dan resorts, Duitse, Engelse en Belgische enclaves (Ten-Bel bestaat dus écht!!!! Ik dacht altijd dat het een verzamelnaam was voor alle Belgen in Tenerife...), geen enkel authentiek dorp, niets echts maar nu vonden we een prachtige natuur, onbezoedeld door toerisme en kwamen we helemaal op adem (ok, behalve op de grote hoogtes dan )!

Vandaag konden we nog één dag gebruik maken van onze auto en toerden we, met de Vlaamse Hits, Schlagers van alle tijden – Van Anneke Gronloh en Willem Vermandere tot Isabelle A, Clouseau en Get Ready – luid op de voorgrond, het eiland rond. Wat we verwachtten bleek ook waar : het noorden is helemaal niet zo toeristisch en is schitterend : Los Gigantes zijn overweldigend en eens daar voorbij leidt een heerlijke lange kronkelbaan langs de mooiste kloven en bergen die Tenerife rijk is. We zagen 4 keer zoveel bananenplantages als op Madeira maar kregen geen enkele mooi op de foto (misschien ook omdat Ivan nergens wilde stoppen om een foto te nemen van zo’n plantage, ook niet midden in een haarspeldbocht of midden op de autostrade). Puur genieten!

Vanmorgen ontvingen we nog Karo van de Kaa aan boord en slenterden we samen de hele middag rond in Los Cristianos op zoek naar terrasjes en visgerief.

Aan alle mooie liedjes komt een eind en het wordt tijd dat wij ons liedje alleen verder zingen, maar morgen houden we nog een clubfeestje op verplaatsing met alle aanwezige VNZ'ers! 4Fun, Jacquer, Kaa en Vaguebond!