· 

Vertrekkersstress

Het begint toch te kriebelen : de laatste week hier was heerlijk. Prachtig weer, mooie wandelingen, leuke sfeer, toffe stad en vriendelijke mensen.

Een storing met veel wind dit weekend deed ons ons vertrek naar de Kaapverden uitstellen tot donderdag, en met ons nog een aantal boten.

We leerden Ria en Peter van de Helena kennen en vertrekken waarschijnlijk samen nu donderdag. Hanny en Jakob van de Jonas zijn, na vakantie in eigen land, terug op Tenerife en zullen ook donderdag mee vertrekken. We hadden het ongelofelijke geluk om Cindy en Geert van Zensation terug tegen te komen en zijn superblij om onze 'mama en papa op zee' van de Sunshine weer vlakbij te hebben liggen. Je raadt het al : gezelligheid troef!

In plaats van het rustig aan te doen zagen we ons elke dag aperitieven op een andere boot, borrelen in de stad met andere crews, barbecueën op de ene boot en enkele dagen later de restjes bij elkaar gooien op een andere, gevolgd door een digestief op nog een andere boot.

We lopen elkaar constant tegen het lijf in de stad, in de supermarkt, op de markt, op het gratis wifi-plekje aan de toeristische dienst, in de douche en op de bus. We houden elkaar op de hoogte van de aanvullingen van (vooral) chips, kaas en groenten in de drie supermarkten en wisselen dagelijks weerpraatjes, ook als we niet aperitieven.

Maar we zijn het er allemaal over eens : het wordt tijd om te gaan!

Of het nu terug naar Tenerife of Gran Canaria is, naar de Kaapverden of naar Gambia : we willen allemaal verder, de zee roept.

Nog iets nieuws dat zich hier begint te nestelen is de vertrekkersstress  : niets negatiefs maar wel het besef dat we nu echt onze alledaagse luxe achterlaten en iets onbekends tegemoet gaan. OK, sommigen hebben dan wel een wasmachine aan boord (wat ongelofelijk hard geapprecieerd wordt door ondertekende) maar verder leven we wel allemaal op de grootte van een klein studentenkot dat altijd in beweging is en waar we ook nog eens de huisbaas van zijn, dus alle werk is ook nog voor ons.

Van dieselfilters vervangen (en tot in den treure opnieuw afvijzen en opnieuw monteren), wc's ontmantelen, Dag Allemaals, Flairs, Feelings en Margrieten ruilen om weer iets leesbaars te hebben onderweg, e-books downloaden (bedankt Stefan V), onderwaterschippen kuisen met een sponsje (te vergelijken met tweewekelijks je vijver induiken om de wanden te poetsen), in masten klimmen om een uur door de stagen te vliegen (die stalen kabels die de mast rechthouden) om al het kleverige en vlekkerige calimazand eruit te borstelen, grabbags klaar te maken of na te kijken (de zakken waar noodmateriaal inzit om indien nodig in het reddingsvlot te stappen), telefoonnummers in de satelietfoon programmeren (altijd handig om het MRCC op speeddial te hebben), radionetjes opstarten om met elkaar te kunnen babbelen midden op de oceaan en nog van dat leuks.

Het tofst vind ik elke dag drie flessen wijn kopen en proeven om die ene betaalbare lekkere wijn te vinden die we morgen in het groot gaan inslaan!

We kampen allemaal met dezelfde demonen : hebben we de juiste keuzes gemaakt, gaat alles heel blijven, hebben we genoeg reserve, schatten we het weer goed in, wat gaan we wel en vooral niet meer vinden op de Kaapverden, hebben we genoeg fruit en groenten ingeslagen, … Maar we maken ons er absoluut niet druk om.

Morgen nog de laatste boodschappen (vooral die chips en wijn!), en donderdag gooien we de touwen los en verlaten we voor een erg lange tijd de veilige en makkelijke havens om te gaan genieten van prachtige baaien, superleuke ankerplekken, helderblauw water, witte stranden met palmen en kokosbomen, zeeschildpadden, walvissen en vliegende vissen.

En te gaan leven van de verse visvangst en de liefde natuurlijk...

Volgend blogje komt van ergens onderweg, via de SSB radio naar Walkapitein Rob en dan op de website.

Indien dat niet lukt, horen jullie ons binnen een dikke week en 800 mijl (= +/- 1500 km) verder.