· 

Canouan, een onbekend stukje Carieb

Op zo'n 20 mijl van Bequia droppen we ons anker in de azuurblauwe baai van Canouan, het volgende Grenadines Island van de windward caribs (de zuidelijke eilanden). 
Na de goed gevulde baai van Bequia (70 tot 100 boten) verwachtten we ook op de volgende eilanden veel volk. De Caraïben zijn een cruisersparadijs en staan bekend om hun drukke ankerplekken. We moeten toegeven, we hebben geen last gehad van de 99 andere boten op Bequia. Dat is het fijne aan ankeren, je legt (in principe) je anker ver genoeg van een andere boot en kan lustig alle kanten opzwieren. Als jij naar links zwiert, zwieren alle boten naar links en omgekeerd. Je komt dus nooit bij elkaar in de buurt. 
(Nvdr : wij leggen graag 5 à 6 keer de diepte van het water dus +/- 30m ketting en daarachter de lengte van de boot, m.a.w. we liggen makkelijk zo'n 35m ver van elke andere boot, minimum)    
Tot onze grote verbazing en vreugde liggen er op Canouan nooit meer dan 10 boten voor anker. Waar zijn al die cruisers? Of slaan ze dit eiland maar over omdat de beroemde Tobago Cays hier maar op 5 mijl vandaan liggen?   
Zonde, want het is ook hier weer paradijselijk! Nadat we op Bequia uitgezwaaid werden door de zeeschildpad van dienst werden we hier door een ver familielid weer verwelkomd! En net toen we ons anker netjes gedropt hadden kregen we een formatie van pelikanen over ons heen. Fe-no-me-naal!   
Tijdens ons ochtendzwemmetje rond de boot kuist Ivan het onderwaterschip. Als hij per ongeluk zijn duikpalm verliest (hij beschuldigt nog altijd de zeeschildpad van poging tot diefstal) duikt hij die een uurtje later gewoon weer op vanonder de boot om even later net niet onderuit gezwommen te worden door een werkelijk immense spotted eagle ray ofte reuzenrog! Het beest had een spanwijdte van zeker 2m, zijn staart alleen al was veel groter dan ik! Ze blijken een kleine 250kg te wegen en zachtaardig te zijn of op zijn minst weinig trek te hebben in mensenvlees.  
Natuurlijk hadden we op dat moment onze onderwatercamera niet bij ons! Bij een volgende poging was de zichtbaarheid zo slecht dat we zelfs de bodem niet meer zagen op 5m diep, laat staan de reuzenrog! 
Canouan is een relatief klein eiland. Er is een klein centrum met wat winkeltjes (de supermarkt is nauwelijks 50m2 groot), een groentenmarktje met heerlijk verse ananas en zalige bakbananen, wat bars, een kerk en een school. De koeien en geiten lopen los op straat, de honden zijn allemaal familie van elkaar. Er is één groot hotel in het westen waar we met onze dinghy aan wal mogen en het hele noorden van het eiland is in privéhanden. Eén van de twee hoofdwegen wordt zomaar onderbroken door een poort en je mag er niet door, enkel met een taxi van het hotel... Tot zover onze wandeling rond het noorden van het eiland!  
Gelukkig kon het exclusieve domein (met van die typische chalets op palen en een groot golfcourt, je kent de foto's wel) ons het fantastische zicht op de riffen in het oosten niet ontnemen, net zomin als de verschillende schildpadden die ons pad kruisten, de kolibri's in de bomen, de prachtige vlinders, de pelikanen die onverstoorbaar op hun rots zitten te zonnen, zelfs als je vlakbij passeert, de schitterende zichten op Friendship bay en de Tobago Cays en vooral de vriendelijke mensen. Iedereen zegt je goeiedag, biedt je af en toe één of andere service aan maar is in niets opdringerig (zoals vaak wordt beschreven in de pilots).  
Wilbert, een manusje-van-alles in het hotel wil ons graag kreeft verkopen (voor 4€ per stuk), dat nemen we met beide handen aan. Ik heb alleen geen pot die groot genoeg is. Dus wil hij ze ook voor ons koken, we kijken enorm uit naar ons feestdiner van morgen! Afscheid van Canouan in stijl, helemaal klaar om naar de Tobago Cays te vertrekken. 

Alleen hebben we Wilbert niet teruggezien, niet op het domein, niet in het dorp, niet op het water en zeker niet aan boord met gekookte kreeft. Dan maar zelf koken, hij had het waarschijnlijk te druk vandaag...