· 

Als een V.I.P. in het water

Deze parrotfish lacht al zijn tandjes bloot!
Deze parrotfish lacht al zijn tandjes bloot!
Ik schrijf deze blog met een heerlijk jazzy orkestje op de achtergrond. De jongens in het grote huis achter ons hebben blijkbaar een feestje en het is heerlijk relaxed. Lekker in de kuip met een glaasje wijn, verse ananas, de nieuwe maan die opkomt en een beetje licht werpt op Klein Bonaire en de live muziek met ons op de eerste rij. Ondertussen jagen onder ons de tonijnen en de barracuda's op klein grut, met tussenpozen stuiven ze op uit het water met voor zich een school / zwerm vluchtende vissen.
Na de allesovertreffende vriendelijkheid van de mensen hier, Bonairiaan en Nederlander, vielen we eerder geheel toevallig voor de op en top klantvriendelijkheid bij VIP Diving. Niet dat we te klagen hadden van andere duikshops, zeker niet maar toevallig belandden we hier en bleven hier.
We keken enorm uit naar Bonaire, het duikparadijs bij uitstek. Waar we minder rekening mee hadden gehouden was het het feit dat we voor elke duik onze hele outfit, inclusief fles al snel een 30 à 40kg per man, vanop de zwemtrap op de boot in de bijboot zouden moeten tillen, met de bijboot gaan duiken (beperkt in afstand wegens de grootte van ons 2pk-motortje), alles weer in de bijboot tillen, daarna in de grote boot (heel handig zo'n zware fles vanop een wiebelende bijboot omhoog tillen) en onze stalen flessen van 15 à 20 kilo op 1 of andere manier naar een duikshop slepen om te laten vullen...
We zijn dus enorm opgelucht dat we het hele boeltje in 1 keer naar de gearroom konden brengen, daar spoelen en te drogen hangen na de duik en op elk moment mochten langskomen om ons gerief op te laden (in de auto) of te voet gaan duiken naar het huisrif, Kalabas Reef.
Zolang we de auto hadden was dat geen probleem, we toerden rond en zochten een mooi plekje uit (zijn er andere op Bonaire?). Elk van de 100 plekjes is zo verschillend : het koraal, de lichtinval, de variatie aan vissen, de grootte van de vissen, hard koraal, zacht koraal, noem maar op. We hebben aardig wat plekken gedaan en raken het maar niet eens over de topspot. We zagen zoveel en zo mooie vissen dat we soms bijna vergaten te ademen bij het zien van al die mooie kleuren (en dat kan bij duiken wel eens slecht aflopen...) en de wuivende koraalbladen.
Bij elke duik winnen we aan vertrouwen, in het duiken en in elkaar, we blijven zonder nadenken perfect uitgetrimd, klaren brillen alsof we ons hele leven niets anders deden, blijven eeuwig hangen boven stenen en koraalbossen omdat er zoveel te zien is, we vinden makkelijk de meest onzichtbare vissen en wijzen zonder problemen minieme blennies (kleine wormpjes van amper 5mm dik), spotted murrays, flounders die volledig wegsmelten op de steen waarop ze liggen en frogfish die doen alsof ze kleurrijk koraal zijn.
Ivan achtervolgt elke papegaaivis die zijn tanden bloot lacht, we proberen zodanig op de foto te staan naast spotted eagle rays, tarpons en groupers om te bewijzen hoe groot ze zijn, zwerven over riffen en komen altijd terug op de juiste plek uit.
Hoe, ik moet nog 1 duikleiding doen om mijn brevet te halen? (Wat ondanks alle inspanningen van alle duikshops absoluut niet lukt, op heel de Carieb is geen enkele CMAS school te vinden, zelfs geen instructeur!)
Zonder auto wordt het een pak lastiger maar zoals Daniel het zei : Wel, ik vind dat jullie heel vrolijk omgaan met 'problemen'! Noem het nou maar gewoon 'uitdagingen'! 
Zodoende boeken we een dagje oostkustduiken. De oostkust is veel ruwer en lastiger om te duiken omdat er altijd veel wind staat en een enorme deining, het lukt maar een paar keer per jaar om daar in rustig water te duiken, en wij hadden geluk! Heel wat van de duikinstructeurs hebben er zelf nog nooit gedoken. Een uitdaging dus...
Na de koffie en koffiekoeken vertrokken we met onze privé supergids-voor-1-dag Martijn richting oosten. Hij vertelde ons honderduit over het eiland, de mensen, de moeilijkheden, de beestjes, vogeltjes, visjes en koraal. Tussendoor kregen we een Napoleonbol. 
De eerste duik was inderdaad geweldig, aan deze kant van het eiland is het koraal veel voller, ongerepter, meer zacht koraal (wuivende palmen onder een betoverend licht) en eens te meer een schat aan vissen. 

Een van de mooiste vissen die we kennen is de Lionfish, spijtig genoeg is het beest uitheems, zo hongerig (er werd er eentje ontleed met 42 verschillende vissen in zijn maag...) en plant het zich zo snel voort dat er zonder duchtig jaagbeleid er straks geen andere vissen dan lionfish meer zwemmen, bijna elke duikinstructeur is hier ook lionfishhunter en zo vingen ook wij vier exemplaren vandaag, voor elke lionfish een Napoleonbol!)
Met iets meer vertrouwen (hij had immers nog nooit eerder met ons gedoken) en na een Napoleonbol, nam Martijn ons mee naar Boka Onima. Ivan durfde als eerste dus bleef er weinig anders over dan ook de sprong te wagen. Een klif van 4 meter en daaronder schuimende golven en een stevige deining... 
(Het is eens iets anders dan de Put van Ekeren :-) ) 
Nu klim ik met gemak in een mast van 20m en meer maar dit was even iets anders. 
Maar het was elke druppel angstzweet waard! 
Wat een prachtduik! 
Bij onze terugkeer lagen er nog broodjes (en pannenkoeken en Napoleonbollen) klaar ook en konden we zo de douche in met versgewassen handdoeken, zei ik al V.I.P. ?
Een paar dagen geleden wilden we ook eens iets speciaals doen : een UV Nachtduik! Gewapend met een blauwe lamp en een geel vizier voor ons masker wandelden we op Something Special het water in. Wat volgde was zonder meer spectaculair. 's Nachts en dankzij het blauwe licht en de gele filter op onze bril veranderde het koraal in een ongeziene kleurenpracht. Het harde koraal schitterde als goud temidden van grasgroene perken met gele poliepen of glinsterde als een bronzen rots tussen felrode en blauwe stenen. De anemonen wiegden zachtjes in het water en wuivden met hun zilveren armpjes. Elk stukje koraal lichtte op in een felle kleur of een variante! Dit moet je gewoon ooit gezien hebben, het maakt je ontzag voor de natuur nog groter. Dit moet bewaard blijven.
STINAPA, jullie werk is goud waard! Wij betalen met plezier de Nature Fee en onze Anchorfee!
Zonder professionele apparatuur is deze pracht echter niet op foto te krijgen, wil je toch een idee, google dan even op 'UV night dive' of 'fluorescent night dive'.
We zijn nu aangewezen op duikplekken op wandelafstand van VIP zodat we ons helemaal kunnen aankleden, een Napoleonbol eten en te voet naar het Kalabas Reef wandelen terwijl het zweet ons pak vult om zo snel mogelijk 'af te koelen' in het water (van 30°C). Na een klein uurtje wandelen we met een gevulde gopro en een lege fles bij het volgende resort uit het water en staan binnen 5 minuten weer thuis om alles te spoelen, te drinken en een Napoleonbol te eten. 
Elke keer worden we hartelijk ontvangen en Charlotte doet alles om het ons zo comfortabel mogelijk te maken, ons wegwijs te maken, visjes te identifiëren, tips te geven (die om ons pak vol water te laten lopen voor we naar het rif wandelen is een fantastische!) en ons zelfs met de auto te brengen als we willen.
Charlotte we <3 you!
Morgen doen we onze laatste duik op het huisrif, het blijft fenomenaal, elke keer opnieuw en zondag wordt ons materiaal met de auto aan onze bijboot geleverd, gespoeld, gedroogd en met volle flessen (en nog een Napoleonbol?), zei ik al VIP?
Voor meer info :
https://vipdiving.com
of
de facebookpagina

Bedankt Charlotte, Martijn, Michel, Eric, Daniel, Kevin en Pierre voor een onvergetelijke duiksensatie!
P.S. : Deze willen we jullie niet onthouden.
Op één van onze huisrifduikjes zochten we naar de huis-frogfish. 
Froggy is niet moeders mooiste en meestal totaal onvindbaar tussen het koraal, wij hadden het geluk om hem 'in actie' te zien. Misschien niet direct kandidaat voor het Koninklijk Ballet van Vlaanderen maar misschien wel voor olympische gymnastiek.
We werken aan het online zetten van het filmpje, vooralsnog een fotoserie.