· 

Stress? Hoezo stress?

Een week geleden hadden we bijna een volledige dag nodig om ingeklaard te geraken in Curacao. 
Met de bus naar Willemstad, langs de douane waar we geholpen werden door een man die klaarblijkelijk niet kon lezen, nauwelijks Engels sprak en voor het eerst in zijn leven achter een computer zat.
Zijn collega's liepen over van vriendelijkheid en om beurten weg zodat ze konden gaan lachen zonder dat het te hard opviel...
De lieve man had duidelijk geen stress, stelde 100 keer dezelfde vraag, vulde 100 keer ons antwoord in het verkeerde vakje in en deed er werkelijk minuten over om onze getallen te vertalen naar het Spaans! 
Na de douane mag je aan de andere kant van de stad naar immigratie, via de prachtige Koningin Wilhelminabrug, een houten brug gebouwd op drijvende pontons die door een kabine met een motor weggevaren wordt wanneer er een schip passeert.
Zo traag als we bij de douane vooruitgang boekten, zo snel ging het bij immigratie. Maar door de eerder opgedane vertraging was Port Authority dan weer gesloten waar we nog een ankerpermit moesten halen. 
Willemstad verbaast ons, het is een echte stad! Die zagen we niet meer sinds Santa Cruz de Tenerife.  Met winkels, massa's winkels, een drijvende markt en de Plasa Bieu, een soort overdekte markt waar zes open keukens gevestigd zijn die de (h)eerlijkste lokale gerechten serveren voor een vriendelijk prijsje, een aanrader! 
Na een tweede bezoek bleek de stad niet echt overdreven groot en is er weinig te doen maar toch was het een plezier om nog eens door drie winkelstraten te kunnen struinen.
Er is niet echt openbaar vervoer zoals wij het kennen, het lijkt alsof iedereen die zich geroepen voelt (met of zonder rijbewijs?) en een busje heeft, chauffeur kan spelen. Er is geen uurrooster, zelfs geen vaste route, als de chauffeur zin heeft rijdt hij/zij wel eventjes langs jouw plek. In zo'n busje stap je soms zo in het midden in het leven van de chauffeur : onze laatste chauffeuse (met tijgervel op het dashboard, een bus vol blingbling, een lederen met gouden kralen omhangen stuur en ettelijke kruisbeelden overal in de bus - en we vermoeden dat ze van al haar passagiers voodoopopjes heeft gemaakt) hanteert met ijzeren hand (en God's alziend oog) de orde in haar bus (waar maximum 7 mensen meekunnen). Zo erg dat zelfs Ivan en ik geen woord meer tegen elkaar durven zeggen wanneer we alleen achterblijven op een plek waar we de hele week nog nooit met een bus geweest zijn en ze plots een klein zijwegje indraait, de banden en versnellingsbak piepend onder ons...
Gelukkig zet ze ons heelhuids en, denken we, zonder vervloekingen af aan de baai.
Op het Spaans Water, in de Caracasbaai, ligt het vol boten maar weinig passanten. Elke dag rijdt een (gratis) bus naar de supermarkt en we zijn vaak alleen. De bus stopt niet ver van de watersportwinkels en daar maken we graag gebruik van! Onze bankrekening vertoont weer eens een opvallende dip.
Elke week is er een Captain's Diner in een leuke bar en daar is het een hele gezellige boel! We maken kennis met een aantal vaste liggers hier, allemaal supervriendelijke mensen met een massa aan tips voor het vervolg van onze reis.
Ondertussen, 14 dagen na de afspraak, is ons zonnepaneel er nog steeds niet. Na een hele serie aan groteske leugens (wist u dat carnaval dit jaar compleet onverwacht kwam en dat in Nederland het hele land een week platligt? (Dit was de eerste)) is het nu al tijden muisstil aan de kant van de dealer, ons geld heeft hij wel... We hebben ondertussen vernomen dat de man hier doodleuk voor ons voor anker ligt en alom gekend is als onbetrouwbaar individu. Hij blijkt niet eens in Curacao te wonen want verkast om de zoveel maanden een tijdje naar Venezuela zodat hij een nieuw toeristenvisum krijgt. Zijn bedrijf blijkt nergens geregistreerd.
Wat doet zo'n individu op de dealerlijst van Victron? De belangrijkste reden om een dealer van Victron te zoeken was de betrouwbaarheid van de firma en de uitdrukkelijke belofte dat we ons paneel op 14/02 zouden hebben.
Stress dus!
In Colombia verwachten we onze Friendjes waar we enorm naar uitkijken maar ook dat brengt stress met zich mee : hoe gaan ze zich aanpassen aan 1 douche per week? Hoe gaan we de boot voorzien op een maand met vier mensen zonder mogelijkheid om water en voorraad in te slaan? Is de boot wel proper genoeg? Geraken we er wel op tijd? ...
Meer stress!
De tocht naar Colombia wordt omschreven als de zwaarste van een hele wereldomzeiling. We zullen sowieso meer dan 24 uur moeten doorspartelen met niet minder dan 30 knopen wind en een deining waar we niet vrolijk van zullen worden. Nu zijn we niet bang uitgevallen maar toch... 
Nog meer stress!
het knaloranje stormzeil ligt klaar op het voordek, er zit eten voor twee dagen in de diepvries dan hebben we ons daar ook al geen zorgen over te maken.
We spreken u binnen een paar dagen, stress of geen stress.