2016 - Pacific Ocean · 30 March 2016

Through the gates

Zoals eerder gezegd mochten we al na twee dagen door het kanaal, sneller dan we op eender welke blog lazen!

Op geen tijd kwam Roy onze fenders brengen, veel dikkere dan degene die wij aan boord hebben om als stevige buffer te dienen tussen onze boot en de andere boten van ons span of tussen onze boot en de indrukwekkende sluismuren.

Bij de zes megafenders kwamen ook vier dikke lange touwen van 70 meter lang, in (Ruddy- of) vaktermen een 'voam'.

Op de dag van vertrek komen onze twee linehandlers aan boord, potige jongens die meer dan 10 jaar ervaring hebben in het gooien en vangen van apenkloten en waar we meteen vol vertrouwen naar opkijken.

Op de afgesproken plek komt / valt onze loods Francisco (onder de loodsen beter gekend als Pancho) aan boord en varen we richting eerste Gatùnsluis (in totaal zijn het er drie) waar we als middelste boot vastgemaakt worden aan twee buren, beiden zonder professionele linehandlers. In theorie zouden wij dus niets moeten doen behalve sturen. De buitenste boten dienen als schroef (motor) en moeten al het touwwerk doen. We betalen Eric en Allan dus voor een vakantietripje...

Maar niets is minder waar. Op de andere boten blijken de (niet betaalde maar vrijwillige) linehandlers absoluut geen kaas te hebben gegeten van touwen of voamen. Op de ene boot wordt het touw helemaal gelost terwijl de loodsen brullen dat ze moeten trekken, op de andere boot ligt de man die het touw moet aanhalen doodleuk op zijn rug op de bijboot te zonnen en heeft blijkbaar nog nooit van zijn leven in een sluis gezeten, hij heeft totaal geen benul van wat hij (vooral niet) doet. De boten slingeren heen en weer door het geklooi van vooral die laatste en onze linehandlers mogen op de andere boten gaan helpen. Leuk zo, wij betalen en de zuinige buren maken gebruik van onze mannen, zonder merci uiteraard...

Ivan merkt echter al gauw dat de motor warmloopt, geen goed teken. Eens boven op het Gatùnmeer, waar we hopen te overnachten tussen de brulapen en de krokodillen, checkt hij de motor en komt al vloekend boven : water in de saildrive!

Op het meer wordt het avondeten geserveerd. De eerder nogal koele loods, die eigenlijk geen honger had, verandert heel snel van gedacht wanneer hij Eric en Allan ziet smullen van de echt Belgischevol-au-vent die ik gemaakt had en werkt in een sneltempo zijn bord naar binnen. Met de laatste happen nog in zijn keel neemt hij afscheid en stapt op de loodsboot die hem (volgens hem) veel te snel komt oppikken... Volgens ons net op tijd of hij had ons bord ook nog opgegeten!

Aangezien we morgen 30 mijl op motor moeten varen aan een gemiddelde dat onze meid nooit haalt (en ze dus veel meer toeren moet draaien dan gewoonlijk) slaagt de paniek toe. Ivan ververst dan wel de olie maar we mogen hopen dat we het einde van het kanaal halen.

De doortocht kost een arm en een been en als door onze schuld het span gehinderd wordt, kost het ons nog veeeeeel meer...

Slapen tussen de apen en krokodillen bleek ook een illusie, door de werken aan de nieuwe sluizen liggen we voor anker vlakbij de baggerwerken... Met een bang hartje leggen we iedereen te slapen voor een korte nacht. Het is echt vollen bak aan boord en aan dek vandaag.

De volgende ochtend wordt nog voor zes uur de nieuwe loods aan boord gezet. En er weer afgehaald. En ingeruild voor een tweede, juiste loods. Guillermo installeert zich comfortabel met zijn ontbijt en wordt pas wakker als we de Pedro Miguelsluis naderen...

De tocht door het kanaal verloopt relatief rustig, al kunnen we er niet ten volle van genieten en controleert Ivan elk half uur de olie en elke 5 minuten de temperatuur van de motor. De dames houden zich voornamelijk bezig met het koken van ontbijt en lunch voor zeven man en vooral Sylvie verricht wonderen met pijnboompitten van een wel erg bijzonder jaar! De heren kunnen alleen maar instemmend smullen!

Erg bijzonder is het moment wanneer de deuren van de Mirafloressluizen openen, na acht maanden cruisen varen we met onze eigenste Vaguebond de Stille Oceaan op.

In mijn dromen was dit zo'n beetje een ver doel van onze reis, de ver van mijn bedbestemming. Verder dan 'De Pacific' heb ik nooit nagedacht, de droom van ooit met een eigen boot door het Panamakanaal te varen bleef altijd een droom.

Tot vandaag, de deur van de zesde sluis gaat open, we zwaaien wild naar onze ouders die aan de andere kant van de webcams onze doortocht live volgen. De webcams staan bovenop het bezoekerscentrum van de sluizen, op het terras staan honderden bezoekers terug te zwaaien.

En daar is ze dan, de Pacific!

Verder dan dit punt heb ik nooit nagedacht, nooit gedroomd. Het leek altijd zo onecht, zo ver weg. Maar hier is het, het tweede deel van onze reis begint hier echt, nieuwe droombestemmingen liggen voor ons maar ons geheugen is ondertussen gevuld met de mooiste gerealiseerde dromen, hopelijk is er nog wat ruimte over want we zijn nog lang niet klaar!

Pacific, here we come!