· 

De laatste mijltjes

Het kriebelt. Na 31 dagen is het einde in zicht. Veel sneller dan verwacht. Nu al.

De eerste weken gleden voorbij. Zonder besef van tijd (gaat die zon nu weeral onder ?) of ruimte (we proberen die dikke streep op de kaart te volgen). Duur was van geen belang, afstand nog minder.

Sinds we over de helft gingen houden we ons uren bezig met getallen : elke denkbare afstand wordt uitgeplot op de kaart (pal in het noorden liggen de Charlotte-Islands in Canada, in het oosten komen we in Peru uit), elke mijl verrekend in daggemiddeldes, weektotalen en jaaroverzichten. Elke knoop maakt deel uit van maximumsnelheden, vergelijkende tabellen en duikt wel ergens op in één van de ivaneske vergelijkingen waarin ook sinussen en cosinussen als onbekenden optreden.

Nu staat er nog 150 mijl te gaan op onze teller. Aan de snelheid van de laatste weken moeten we morgen ergens in de late namiddag toekomen. Spijtig genoeg zijn sinds gisteren die geweldige snelheden verdwenen en dobberen we nu aan 3 knopen in plaats van te sjezen aan 6 knopen. Als we vrijdagavond toekomen mogen we al blij zijn...

Maar dan zijn we er, echt.
Onze kleine bubbel, waar we meer dan 30 dagen onafgebroken in hebben zitten soezen, ver van alles, staat op het punt om op te lossen, te verdwijnen.
Onze eigen Vaguebondwereld wordt weer deel van het grote geheel en zal zijn plaats weer innemen in de echte wereld, tussen andere boten, tussen andere mensen.
Het voelt onwennig, ik weet niet of ik er al klaar voor ben.

Natuurlijk kijk ik uit naar de Markiezen : Frans Polynesië, één van de mooiste plekken op aarde.
Natuurlijk wil ik dolgraag de gezichten achter de radiostemmen leren kennen.
Natuurlijk loopt het water mij in de mond bij de gedachte aan een echte Franse 'baguette'.
Natuurlijk sta ik te popelen om voet aan wal te zetten (zolang ik maar niet landziek word).
Natuurlijk verheug ik mij op prachtige wandelingen langs de mooiste watervallen om in af te koelen.
Natuurlijk vind ik het geweldig om terug te kunnen babbelen, kwetteren en tetteren, eindelijk weer een taal die ik zelfs in mijn dromen spreek.

Natuurlijk! Naturellement! Evidemment! Bien sûr!

Nog 150 mijl, 2 dagen en we ronden één van de mooiste tochten, één van de meest intense ervaringen ooit af

Nog 150 mijl, 2 dagen.