En plots ben je er. Na amper 32 dagen varen in heerlijke rust en eenzaamheid. Na 4100 mijl (7400 km) van eindeloos water. Na een maand van absolute afzondering doemen plots felgroene bergen op in de ochtendzon.
We moeten even slikken wanneer we de baai van Atuona op Hiva Oa binnenvaren.
Er liggen zo'n 18 boten voor anker, tientallen vissers staan op de kademuur te vissen en de ene 4X4 na de andere rijdt het haventje in en uit (omdat aan het einde van het dok het enige benzinestation van Atuona ligt).
Zoveel mensen! Zoveel drukte!
Het enige live contact dat we de laatste weken hadden was tweemaal per dag een update op de radio met de ons omringende boten. Omringend is daarbij een ruim begrip : Out of the Bag vloog zo'n 1000 km voor ons uit (maar bleef trouw elke avond op post tot iedereen aangekomen was), Tactical Directions vaarde 600 km voor ons en Skylark volgt ons op 150 km.
Waar andere overstekers met zo'n 30 boten samen onderweg waren, vaarden wij met zijn viertjes en enkel de laatste zullen we echt ontmoeten.
Een week hebben we ondertussen mogen genieten van dit paradijs. Zonder twijfel nu al één van de allerhoogstepunten van onze reis!
Na een maand op zee wandelen we met plezier de hele weg naar het dorp waar we bij de 'gendarmerie' inklaren bij een ongelofelijke lieve agent. Eén simpel formulier, één postzegel en tien minuten later staan we met brede glimlach alweer in de zon. De mensen zijn hier allemaal om ter vriendelijkst en gastvrij. Nog voor je goed en wel de weg opwandelt stopt er al een auto om je een lift te geven. Veel boodschappen gedaan? Bel vooral geen taxi! Een andere klant brengt je met plezier naar de haven en laadt wel even je boodschappen in je bijbootje. Een verademing na het erg onvriendelijke Panama (waar gelukkig toch ook enkele uitzonderingen de regel bevestigen).
We eten 's avonds bij de foodtruck aan wal heerlijke lokale gerechten aan lange tafels op de kademuur, temidden van familiefeestjes en reünies.
We blijven een dikke week op Hiva Oa, voor ons Belgen een absolute must-see want het eiland van Jacques Brel. We krijgen een lift van een man die hem persoonlijk gekend heeft en merken dat er nog heel veel eerbied voor de Belgische zanger te vinden is. We wandelen de heuvel op naar zijn graf waar we enkele rijtjes verder ook het graf van Gauguin vinden. We begrijpen waarom Brel hier niet meer weggegaan is.
De natuur is adembenemend groen, bergen vol bomen in de meest exotische combinaties en variaties, het fruit valt je gewoon voor de voeten of pluk je wanneer je er maar zin in hebt. De mensen zijn ongezien vriendelijk en hulpvaardig zonder ooit iets terug te willen. Wat ze met hun hart geven is henzelf door de natuur geschonken dus waarom zouden ze iets terug verwachten? Met geld of drank doe je hen geen plezier, enkel een mooi blikje bier houden ze omdat er een mooie afbeelding opstaat.
Dit zijn de Markiezen!
Voor het eerst in maanden krijgen we te maken met tropische regenbuien, het giet water, soms dagen aan een stuk. Maar gelukkig is het warm en kan je de perfecte regendouche nemen aan dek, al is de open douche vlakbij het dinghydok ook eentje uit de duizend. Douchen tussen de polynesische bloemen met zicht op de ankerbaai! Wie dacht een echte regendouche in huis te halen door een exemplaar van Hansgrohe in zijn badkamer te installeren is eraan voor de moeite (en het geld).
Wij zijn best blij met regenachtige en bewolkte dagen. De temperatuur van lucht en water gaat hier zelden onder de 30°C en de luchtvochtigheid flirt met de 90%. In mensentaal : je zweet de ziel uit je lijf bij de minste activiteit! En dan is regen een welkome verfrissing. Enkel een stortbui die je boodschappen onder water zet terwijl je naar de boot vaart doet hier afbreuk aan...
Een dag na ons komt Skylark aan, eindelijk kunnen we gezichten zetten op de stemmen van Stewart, Louise, Eleanor en Hannah die we tweemaal daags door de radio hoorden! Hij levert een lijvig pak heerlijke (en verse) tonijn af en de volgende dagen wordt er vaak tussen de boten heen en weer gependeld. Hun boot moet hier uit het water gehaald worden omdat ze problemen hebben met de roerlagers en dus helpen we de catamaran mee op het droge zetten.
Er wordt afwisselend op verschillende boten geborreld en na enkele dagen kennen we alle boten op de ankerplek, waarna ieder weer zijn eigen weg vaart. Sommigen zien we nog terug, anderen nooit meer.
Hiva Oa is onze eerste stopplek maar we zijn nu al verkocht!
Als er een perfecte wereld zou bestaan dan is ze gebaseerd op de Markiezen. Waar mensen geen belang hechten aan materieel bezit, het vanzelfsprekend vinden om anderen te helpen. Tevreden zijn met wat ze hebben, genieten van wat de natuur hen biedt en er respectvol mee omgaan en elke nieuwe dag met een enorme glimlach (en een prachtbloem in het haar) beginnen.
