Een jaar. 52 weken. 366 dagen (*). 8784 uren en bijna 12.000 mijlen zijn verstreken sinds we onze knusse thuishaven in Blankenberge verlieten.
Sinds we alle zekerheden achterlieten en kozen voor het avontuur, het onbekende.
Het was de gekste, meest avontuurlijke en gedurfde, volgens sommigen meest dwaze beslissing ooit.
En we zouden ze zo opnieuw nemen!
We hebben dit jaar meer gezien, beleefd, ervaren en geleerd dan ooit tevoren. We hebben onze grenzen op de meest fantastische manier kunnen verruimen en verleggen zowel letterlijk als figuurlijk. We hebben zonder te zoeken meer gevonden dan we ooit hadden kunnen dromen. Maar we hebben vooral enorm veel plezier gehad en genoten.
Van de meest fantastische plekken die we tegenkwamen, van de meest hartelijke en gastvrije mensen die we al ontmoetten, van het ontdekken van stukjes wereld waar weinig enorm veel is, van warme mensen die ondanks alle verschillen met de zeilen in dezelfde richting varen.
We leerden loslaten (de ene al wat sneller dan de andere). Vooral het 'moeten' loslaten bleek een langdurig proces. Morgen is er ook een dag om te vertrekken (overmorgen ook trouwens), om te kuisen (zo vuil is het nu ook weer niet), om het motortje van de bijboot na te kijken (roeien kan ook), om te douchen (ruik jij iets?), om op te ruimen (ik ben nog niets kwijt), om te wandelen (hm, schoenen nodig, misschien toch eerst opruimen), winkelen (er zijn nog blikken genoeg) of snorkelen (die haaien zullen er morgen ook nog wel zijn).
Een jaar, 52 weken, 366 dagen, 8784 uren, 12.000 mijlen.
Toch lijkt het nog steeds of we gisteren de touwen losgooiden en uitgezwaaid werden door familie, vrienden en toeterende bootjes. We hebben ondertussen maar liefst 12.000 mijlen gevaren. Dat is 21.600 km waarvan we elke meter water onder Vaguebond zagen glijden. We zagen de kleur van het water langzaamaan veranderen van bruingrijs naar blauwig naar het meest felle paradijselijk blauw. Bij elke mijl zuidwaarts zagen we meer zon en minder regen en dat is iets waar we enorm snel aan wenden! 12.000 mijlen die we samen zeilden, onafscheidelijk, als een verbazingwekkend goed geölied team. 12.000 mijlen op Vaguebond die ons zonder (al te grote) moeite 12 tijdzones verder gebracht heeft.
Het werd een jaar waarin we op papier inderdaad een jaar ouder werden maar onze geest 10 jaar jonger, ons haar 10 tinten blonder, onze huid 10 tinten bruiner (and still counting!). Een jaar waarin het eelt op onze handen dikker werd door al het handwerk aan boord (van sleuren aan touwen en zeilen tot het herstellen van onze Belgische vlag en het dagelijks versnipperen van plastieken flessen) en het eelt van onze voeten volledig verdween door de dagelijkse scrub van zand-, kiezel- en koraalstranden. Een jaar waarin we kilo's verloren door bijna 20 uur per dag buiten te leven (soms slapen we gewoon aan dek) en 4 uur per dag in het water.
Het zijn 52 weken van leren geweest maar harde lessen waren het niet. We leerden vissen en fileren, Suzy (buitenboordmotor) repareren, met onze ogen dicht ankeren, spibomen steken midden in de nacht, hekankers steken, drie talen tegelijk spreken, veel doen met weinig water en 1001 dingen die we nu al als vanzelfsprekend beschouwen.
We leerden ons aanpassen aan het weer, continu wijzigende plannen, aan koken met beperkte ingrediënten, zelfs aan een leven zonder internet. We leerden meer te vertrouwen en minder te wantrouwen, de wereld zit echt niet te wachten op de volgende cynicus die met zijn krantenwijsheid negativiteit laat botvieren maar zelf nog nooit een stap buiten zijn comfortzone zette.
Het zijn gelukkige 366 dagen geweest waarin we onze droom konden waarmaken, waarin we fantastische mensen leerden kennen die ons enorm veel bijbrachten. 366 dagen waarin we de ene mooiste plek ter wereld na de andere ontdekten. Het zijn er ondertussen al zoveel dat nummer 1 een hele verzameling geworden is.
366 dagen waarin onze kijk op het leven een zachtere kant kreeg waar we heel vrolijk van werden.
366 dagen waarin we gespaard bleven van pech en problemen of misschien gewoon een jaar waarin we veel minder makkelijk die woorden gebruikten omdat we, wat vroeger een probleem was, nu eerder als uitdaging bekijken.
366 dagen die weer nieuwe mogelijkheden creëerden voor nieuwe uitdagingen, nieuwe keuzes.
Het zijn belachelijke 8784 uren geweest, te belachelijk mooi om serieus genomen te worden, te belachelijk goed om echt te zijn geweest.
En toch liggen we hier voor anker op weer een mooiste plek ter wereld met een brekende oceaan achter het rif, de palmbomen zacht wuivend op het koraalwitte strand boven een fascinerend pallet van blauwe tinten die zich een weg banen naar de binnenkant van het atol waar wij op spiegelglad water liggen. Een heel aquarium jagende, dan wel vluchtende vissen onder en rond de boot (het water rondom ons lijkt wel een bruistablet). Aan de andere kant, achter ons, gaat de zon langzaam onder in een waaier van roze en oranje. Een glas wijn of bier in de ene hand, een boek in de andere, een avond als alle andere... Belachelijk, niet?
(*) februari 2016 telde 29 dagen
Voor wie denkt dat ik nu volledig gek geworden ben, klaar om opgenomen te worden, aan de drugs of aan de drank ben. Wees gerust, ik ben nog steeds mezelf, kan nog heerlijk kwaad worden, verdraag nog steeds geen oneerlijkheid, blijf allergisch aan m'as-tu vu-mensen en wil nog steeds dat alle touwen ten allen tijden ontward en opgeschoten aan boord liggen. Maar ik kan niet ontkennen dat dit jaar ongelofelijk veel deugd heeft gedaan, en nog steeds doet maar misschien wel wat scherpe kantjes afgerond heeft...
