Het zat er al lang aan te komen. We (Ivan) hebben er alles aan gedaan om het uit te stellen, alle levensreddende operaties en behandelingen uitgeprobeerd maar niets mocht baten.
Onze Suzy is niet meer. Ze heeft ons echter voor een extreem klein prijsje (en een paar 100km rijden naar Friesland) jaren plezier bezorgd! We werden meer dan eens meewarig bekeken, soms vierkant uitgelachen, altijd ingehaald maar ze doorstond elk hoongelach met waardigheid en trots. En wij waren gek op haar! Op elke van haar 2pk's! En op elke van haar 10 kilo's!
Wegens het schielijk overlijden van Suzy moesten we dringend op zoek naar een nieuwe buitenboordmotor. Je moet zo'n motor zien als je auto en fiets en benen tegelijk. Zonder ben je niets waard. Alles moet dan al roeiend bereikbaar dus dichtbij zijn. Tegenstroom en tegenwind roeien met een bijbootje volgeladen met waterflessen is echt geen leuke bezigheid, eventjes snel naar de bakker mag je vergeten, even snel gaan wifi'en ook. 's Avonds afspreken om te gaan eten is echt niet leuk als je meer dan een halfuur voor alle anderen moet vertrekken om als laatste aan te komen en zeker een half uur later dan alle anderen weer aan boord komt, moe en in het zweet. Zwemmen beschouwen we niet als een nuttig alternatief...
Suzy had de laatste weken elke dag meerdere reanimatiepogingen nodig (die bijna altijd lukten) maar echt vertrouwen deden we haar niet meer, we leefden al weken op 'roeimodus'.
Gelukkig heeft ze pas op Tahiti de geest gegeven, de laatste maanden zaten we nu niet bepaald in het Mekka van motoren...
Toen we na twee niet zo fijne zeildagen ons anker dropten in de Yacht Club Anchorage ten noorden van Papeete (de hoofdstad van Tahiti) zochten we, na een warm en lekker welkom van Frans en Ilona op Omweg, onmiddellijk de bus om zo snel mogelijk prijzen te pakken te krijgen bij Yamaha, Mercury en Tohatsu en een vergelijkende studie uit te voeren.
Dat het geen 2pk meer zou worden stond al lang vast, een 5pk is mossel noch vis (verbruikt meer dan 2pk maar planeert niet) dus de keuze ging nog tussen een 9,8pk of een 15pk.
Argumenten pro 9,8 :
- goedkoper dan de 15pk
- lichter (Suzy woog 10 kilo, een 9,8pk 31kg en een 15pk 41!)
- planeert maar niet volgeladen met boodschappen of duikgerief
Argumenten pro 15pk :
- veeeel sneller
- veel sneller in planee dus nog veel sneller
- door sneller te planeren, minder verbruik...
- ook met meer gewicht, nog makkelijk in planee te krijgen
- keistoer
De Yahamaman was een superlieve kerel die ons de 15pk verkocht voor de prijs van de 9,8 (die hij niet in stock had) en taxfree (we hoefden zelfs in tegenstelling tot bij de Mercury-verkoper helemaal niks te doen om de btw terug te krijgen).
Na een kleine smeekbede (Suzy was sinds deze morgen helemaal dood) overtuigde hij zijn magazijnier om na sluitingstijd (11.00 op een zaterdag) de motor in zijn chique pick-up te laden, ons op de passagiersstoel te droppen en naar de boot te brengen. Zelf sprong hij op zijn scooter en vloog ons voorbij (hmz, zit je daar mooi in zo'n blinkend, ronkend beest met een V8-motor onder de kap, steekt een brommer je voorbij) om de motor tot aan Dingel te slepen en er zelf op te monteren!
Wat een service! En allemaal met de glimlach!
Tijd om te testen! Eerst die tank van 25 liter vullen (in Suzy kregen we met moeite 1 liter) en dan heel voorzichtig het ding roderen, zeker die gashendel niet ver opendraaien. Dit voelt alsof we opnieuw leren fietsen of zwemmen. Wij zijn geen planeren gewoon, hebben nooit power achter onze bijboot gehad, we doen het al bijna in onze broek als we 8 knopen gaan.
Eventjes toch... (grijns)
Onze radius vergroot plots enorm, onze kleine Suzywereld breekt open en we beslissen om niet langer met de bus naar Papeete te gaan maar met de bijboot. Met een gemiddelde snelheid van 12 knopen een een testje tot 18 (nog niet eens op halve kracht) staan we op een kwartier in het centrum. De max!
Onze eerste tocht brengt ons situ presto naar de Lumière, een Belgische boot die we eerder in Panama tegenkwamen, we blijven de hele middag plakken aan hun sappige verhalen en sjezen als koningen weer naar huis om te gaan aperitieven op L'avenir, een Oostenrijkse boot die we al vaak op de radio hoorden. Op tijd vertrekken om de bus te halen? No way, wij hebben 15pk en sjezen in no time naar huis!
We hebben de smaak al snel te pakken (dat belooft voor onze benzinerekening de volgende maanden!) en vliegen de volgende dag weer naar de stad. Al is deze tocht iets minder comfortabel : er staat heel wat wind en er staan lastige golven waardoor we soms eentje over ons heen krijgen maar zoals gezegd, we staan nog in leermodus (we zouden een grote 'L' op Dingel moeten kleven).
In het naar huis varen zijn we onder de indruk van de kracht van Bertha : 20 knopen wind waar ze zonder problemen tegenin gaat. Tot we buiten de beschutte haven aan het rif komen...
Laten we zeggen dat deze tocht een steile leercurve kende :
Planeren is geweldig maar tegenwind en tegen hoge golven in iets minder, ook al hangt er 15pk aan.
Een kaweeke had een goed idee geweest, een duikbril ook trouwens.
Een waterdichte zak is onontbeerlijk (gelukkig hadden we die al)!
Boven op een golf gas minderen om minder hard in de volgende terecht te komen heeft een averechts effect. Bij gevolg is een groot hoosvat ook onontbeerlijk (bedankt Rob, hij doet het nog steeds!).
Als geen enkele andere dinghy die dag naar de stad vertrekt is dat niet zomaar. Zij weten beter! En wij nu ook! Volgende keer checken we eerst het weerbericht!
De tocht duurt op deze manier ook beduidend langer dan op een kalme dag, we varen bijna een uur over de 5 mijltjes. Eens thuis klimmen we als verzopen waterkiekens aan boord. Onze kleren komen uit een zoute wasmachine waarvan de zwierfunctie het laat afweten...
Mad to the bone, wet to the bone!
De volgende dagen vliegen we heen en weer, naar de stad en terug en proberen daarbij verschillende ladingen, motorstanden en bemanningen uit. Waar we in het begin nauwelijks durven gas geven, planeren we nu al als we de neus van Vaguebond passeren. We leren ook op golven planeren, gewoon nog meer gas geven om erover te vliegen. Onze topsnelheid klokken we momenteel af op 22 knopen (nog steeds geen vol gas!).
Het enige nadeel is het gewicht. Suzy tilden we alleen aan boord maar 40 kilo vanuit een dobberende bijboot achterop Vaguebond krijgen, zonder iets te raken en vooral zonder hem te laten vallen?
Bizar genoeg verkoopt geen enkele buitenboordwinkel harnassen om ze op te takelen. Dan maar zelf aan de slag met hulp van dokter Google.
Maar toch maar eerst eens met wat gewicht uittesten...
Dankzij mijn zelfgeknoopt harnas tillen we Dikke Bertha zonder ook maar de minste twijfel in geen tijd aan boord. Oef!
Bedankt Suzy voor bewezen diensten.
Welkom Bertha, je zal je mogen bewijzen en ...
SJEZEN!!!
