Eerlijk? Ik was er niet 100% gerust in. Anderhalf jaar zijn we weggeweest, 18 maanden met zijn tweetjes, zonder onze familie en vrienden dichtbij ons. Natuurlijk bestaan er middelen als Skype, Whatsapp, email en Facebook maar toch. Het is niet hetzelfde als elk weekend samen op stap zijn, gaan eten, zeilen, bellen, sms’en en iets gaan drinken gewoon omdat het kan.
Onze vrienden hebben anderhalf jaar met elkaar opgetrokken, zijn samen op vakantie geweest en hebben samen weekends en wedstrijden gevaren. Ondertussen dobberden wij rustig en alleen op de Stille Oceaan. Hoe zou het zijn om elkaar na al die tijd terug te zien?
Alsof we nooit zijn weggeweest! Het weerzien was heerlijk, alsof we nooit een weekend gemist hebben, alsof we nooit onze thuishavens verlaten hebben!
De politiek is er nog altijd even belabberd aan toe als toen we vertrokken, de files nog steeds even lang en langdurig, de problemen blijven dezelfde, de oplossingen nog even vaak glashelder maar te makkelijk. Karakters blijken ook niets veranderd, we zijn heel blij met de nog even knotsgekke, van de pot gerukte vrienden die we 18 maanden geleden achterlieten. Er is in die hele tijd weinig veranderd, de kruidenier op de hoek is er nog steeds, de goeie bakker ook. De viswinkel met de lekkerste vissla is spijtig genoeg op vakantie maar de ‘Meisjes’ ontvangen ons dan weer met plezier, de gezelligste cafe’s zijn er ook nog altijd, gelukkig.
Maar vooral onze vrienden zijn nog steeds onze vrienden en vanaf dag één genieten we mateloos van het weerzien, het samenzijn, elkaars gezelschap en het plagen. Het is een puzzel om iedereen terug te kunnen zien en spijtig genoeg is het niet met iedereen gelukt, waarvoor onze excuses.
We logeerden doorheen het hele land en heulden en zeulden met rugzakken vol met wandelschoenen en zeilgerief over honderden kilometers Belgisch spoornet (ook hier enkel positieve ervaringen) en stedelijke busnetten (scenic routes inbegrepen). We kregen zelfs twee auto’s te leen aangeboden en ettelijke slaapplekken doorheen het hele land. Twee katten tolereerden ons zelfs een dikke week in ‘hun’ huis, het feit dat hun baasjes op reis waren en ze nu twee perfecte slachtoffers hadden om hen te vertroetelen zal wel iets met die tolerantie te maken hebben gehad…
Er zijn geen woorden genoeg om onze dankbaarheid uit te drukken voor alle heerlijke weerziensmomenten, gestolen uurtjes tussendoor, fijne etentjes, luxueuze verwenontbijten (en lunchen en diners), gekke avondwandelingen door de stad (en omstreken), er-compleet-over logeerpartijtjes met idem dito avondjes uit, knotsgekke zeiltochtjes, heimelijke uitjes en uuuuuurenlange babbels met iedereen die we graag zien.
Wat een luxe om zo’n vrienden en familie te hebben.
Be-dankt hee, serieus!
PS : Misschien moeten we na al die verwennerij wel in therapie, om weer te wennen aan het alleen op de wereld te zijn...
LEES OOK
