14 July 2017

Auckland, lady in red

Al twee dagen kleurt Auckland rood. Nee, geen stakers of betogers getooid in rode vuilniszakken maar wel rode t-shirts, polo’s, sweatshirts, fleecen, jassen, petjes en sjaals. Onder de rode bovenkledij zien we op regelmatige basis groen geruite broeken en kilts opdagen. De Ierse pubs zitten van ’s morgens tot ’s avonds vol met zingende en lachende mensen, Sweet Caroline schalt al twee dagen door ons hoofd… De cafe’s hebben extra koelkasten en bier buiten staan om de meute aan te kunnen en alle terrasjes zitten afgeladen vol. Midden in de week, midden op de dag…

Iets missen we, maar wat?

De werkmannen in de haven spreken ons aan over ‘The Game’ maar het lijkt er niet op dat ze het over de finale van de America’s Cup hebben want de wedstrijd tussen Emirates Team New Zealand en Oracledit weekend is niet eens beslissend, de teamkleuren zijn niet rood en groen en het zeilteam heeft geen specifieke linken met Engeland, Ierland, Wales of Schotland waarvan de vlaggen de stad sieren. (nvdr : ondertussen verpletterde het Nieuw-Zeelandse team met overtuiging de Amerikanen en bracht de Cup naar huis - hij staat hier op een mini-boogscheut van Vaguebondtepronken!) We durven het ook niet te vragen, zo te horen zien ze ons niet als toeristen en dat willen we graag zo houden.

Google dan maar. Blijkt dat dit weekend de belangrijkste rugbywedstrijd in 12 jaar gespeeld wordt. Juist ja, rugby… Een van Nieuw-Zeelands nationale sporten (naast zeilen) waar we evenveel affiniteit voor koesteren als voor die sport waar in Europa veel te veel primetime, geld en politiemensen aan worden verspild.

Rugby dus, een hoop stoere kerels die elkaar proberen te vermoorden om een eivormige bal.

We vragen ons af wie de arme tegenstander van de rode ploeg moet zijn want het enige dat we in de stad zien is rood, roder en roodst. Met leeuwen, draken en occasionele zonnebloemen gedrapeerd rond roodaangelopen gezichten.

Al het rood in de stad blijken supporters te zijn van de Irish and British Lions. Een eliteploeg die bestaat uit de allerbeste spelers van Engeland, Ierland, Schotland en Wales. In deze ploeg mogen spelen wordt aanzien als de allerhoogste onderscheiding in een mensenleven. Nochtans speelt deze ploeg geen competitie, het is de All Star-ploeg van het rugby, een showploeg dus.

De tegenstanders van vandaag zijn de All Blacks, wereldwijd de allerbeste ploeg rugbyspelers. Wij gaan natuurlijk altijd voor de underdog en vermits er nauwelijks supporters voor de Nationale Ploeg zijn, zullen wij een van hun supporters zijn vanavond.

Wanneer rode mensen op straat een paar durvers tegenkomen die volledig in het zwart gekleed zijn, geven ze elkaar een high five en wensen elkaar veel succes vanavond, in de fan-zone (en in de stad) zien we nergens nadarhekken, security of politie. Er lopen duizenden mensen binnen en buiten met rugzakken en grote tassen, de VIP’s lopen tussen het ‘gewone’ volk en de toiletten met airco zijn voor iedereen toegankelijk. We weten niet wat we zien.

Om 17.00 vertrekken meer dan 4000 rode mannen, vrouwen en kinderen te voet naar het Eden Park stadion voor een wandeling van 4,2km. Er wordt gratis water en koffie geschonken voor de wandelaars en de sfeer is er eentje van een grote familie-uitstap. Wij beslissen om eerst aan boord te gaan eten en terug naar de stad te gaan voor de wedstrijd begint, dat geeft ons ineens de kans om de spelregels eens op te zoeken…

Wanneer we een paar uur later aan het eerste cafeetje komen horen we iets dat op een volkslied lijkt en kunnen we ons nog net op tijd voor het raam parkeren om de wereldwijd gekende haka (krijgsdans) van de All Blacks te zien waarmee ze steevast een wedstrijd beginnen - klik hieronder op één van de stoere binken en kijk voor jezelf. Daarna haasten we ons naar de fan-zone om op een van de reuzenschermen de wedstrijd te volgen.

Rugby blijkt, ondanks het agressieve uiterlijk, een veel beschaafdere sport te zijn dan ik voor mogelijk hield. Ja, er wordt geduwd en getrokken maar er is geen sprake van agressie of smerig spel.We zien geen spelers die de ene sekonde gillend over het gras rollen alsof ze voor de rest van hun leven verlamd zijn omdat ze over een grassprietje struikelden om twee sekonden later weer zo hip als een hoentje achter de bal te lopen. Twee acties leken ons erg pijnlijk en dat werd bevestigd door een gescheurde hamstring en een hersenschudding, beiden het gevolg van een ongelukkig botsen van lichaamsdelen, niet door een bewust opgezochte confrontatie. Iemand die een trap in zijn maag (of iets lager, nog pijnlijker) krijgt, wacht een sekonde tot de sterretjes rond zijn hoofd verdwijnen en speelt verder, geen komedie, geen gedoe.

Het hoort erbij en als je er niet tegen kunt, ga je maar voetballen.

Bij het eerste punt van het rode team gaan de honderden supporters in de tent en op het plein uit hun dak. We weten niet of het nog wel zo verstandig is om voor het zwarte team te supporteren, hoe verdraagzaam en vriendelijk de mensen hier ook zijn…

Bij het eerste punt van het zwarte team juichen dezelfde fans minstens even uitzinnig! Asjemenou?!?

Dit is even geweldig als bizar. Ook als we de beelden van het publiek op de tribunes 4,2 km verder zien, merken we dat de supporters kriskras door elkaar zitten en hetzelfde uitzinnige enthousiasme delen voor beide ploegen! Ook al begrijp ik nog altijd bitterweinig van het spel, de sfeer zit alvast goed.

De Lions toeren de volgende weken verder door Nieuw-Zeeland en duizenden fans volgen hen door het hele land. Je kan zelfs tours boeken, inclusief vliegtuigtickets, campervans, hotels en wedstrijdtickets. Zo gek zijn we niet maar de volgende wedstrijd tussen de All Blacks en de Lions vind je ons zeker terug in de fan-zone.

En voor wie het interesseert, de All Blacks wonnen vanavond…

Ook de volgende en laatste wedstrijd van de All Blacks tegen de Lions gingen we bekijken. We vonden nog net een plekje tussen de honderden supporters op het plein met het reuzenreuzenscherm, de tent met 10 reuzenschermen was vol. Maar het resultaat was heel wat minder spectaculair. De wedstrijd bestond meer uit scrums en ingooien dan uit lopen en tactiek, de ene fout (die wij natuurlijk weer niet zagen) volgde de andere op, 90 minuten lang leek het spel stil te liggen. Om te eindigen in een gelijkspel! Gelijkspel! Geen penalties, geen verlenging, niks. Stel je voor dat een grandslam finale in het tennis zo zou eindigen, of een WK volleybal?!? Duizenden fans dropen af, de Series zijn afgelopen en er is geen winnaar, geen verliezer ook dus, maar toch. Voor ons was de finale meer een non-event.

LEES OOK