Low profile

Ricardo Pinto
Ricardo Pinto

 Zoals bij bijna elk paradijselijk vakantieland is de realiteit helemaal anders wanneer je er effectief woont en werkt. “Nieuw-Zeeland is een geweldig land … van non-events. Als je houdt van kleinschaligheid, veel gedoe om niets, rust en kalmte, ben je aan het perfecte adres.”, hoorden we vaak van andere uitwijkelingen.

We hadden geen idee wat we met zulke omschrijving aan moesten. Na ons luxeleventje in de tropen, zouden we in Auckland gaan wonen, de grootste stad van Nieuw-Zeeland waar bijna 1,5 miljoen mensen wonen, 33% van de totale bevolking. 40% van de inwoners zijn migrant. Er moet toch echt wel wat te beleven vallen in deze multiculturele grootstad?

Nu we hier al enkele maanden leven begrijpen we al iets beter het non-event karakter. De evenementenkalender van Auckland puilt uit van de activiteiten maar ze blinken stuk voor stuk uit in kleinschaligheid. Een groots aangekondigd foodfestival bleek uit 5 kraampjes te bestaan, restaurants en pubs sluiten allemaal rond 22.00, ook in het weekend. We hebben nog geen echte uitgaansbuurt ontdekt en als we ’s avonds door de stad wandelen, loopt er twee man en een paardenkop. Meestal zijn wij de ‘twee man’ en past de paardenkop.

Emirates Team New Zealand bracht eerder dit jaar de oudste sportbeker ter wereld naar huis nadat ze de America’s Cup hadden gewonnen. ‘Naar huis’ want de Royal New Zealand Yacht Squadron was de zeilclub die hem in 1851 aan de organisatie van de America’s Cup schonk als wisselbeker. 


De hele stad lag lam, bedrijven sloten hun deuren, toegangswegen werden afgezet, parades aangekondigd, helikopters ingezet om de stoet te filmen en historische waka’s in het water gelegd om de vloot te begeleiden op het water, … Ik passeerde hun ‘basis’ een half uurtje voor de parade begon. 5 minuten eerder stapte een vriendin doodleuk het terrein op met haar kinderen en stond selfies te nemen bij de beker en de (in Nieuw-Zeeland) wereldberoemde mannen. Niemand had eraan gedacht dat sommige mensen misschien wel via de America’s Cup Basis zouden wandelen van waaruit de ploeg zou vertrekken. En dat het hek dan best gesloten zou zijn…

Van security was nauwelijks sprake, geen dranghekken, geen machtsvertoon van stoere kerels met gummiknuppels, enkel een sympathieke kerel in een fluo hesje die ons allemaal vriendelijk vroeg om een stapje achteruit te zetten om iedereen door te laten en na een grondige studie akkoord was met mijn stapje van maat 35 ipv het stapje van de reuzenkerel naast mij met maat 46. De twee politiewagens die voorbijreden kwamen eerder uit nieuwsgierigheid dan noodzaak.

In de stad stonden duizenden mensen de gietende regen te trotseren om ‘hun’ team te aanschouwen en toe te juichen, uren wachtten we in de regen om een glimp op te vangen van ‘the Auld Mug’ en van Peter Burling, de nationale held van Nieuw-Zeeland.

Heel Auckland leek op straat te staan en dat was dan ook het grootste aan het evenement. We zagen de ene fanfare na de andere de straten doorwandelen, een sliert jeeps met een knappe hostess van Emirates in de achterbak die een paraplu ophield om haar knalrode lippenstift te beschermen tegen de windvlagen en de typische doordringende Auckland-regenbuien (mijn paraplu had er al de brui aan gegeven). Maar na een uur jeep na jeep te zien voorbijrijden, omdraaien en terugrijden om te kijken waar de rest bleef, fanfares zich te zien opstellen en vijf noten spelen om daarna uit elkaar te gaan en nog eens van voren af aan te beginnen, geen idee te hebben wie achterop de jeeps stond te zwaaien en vooral koude en natte voeten te krijgen, werden we toch beloond met een blik op de Cup en Peter!

Na de parade zouden ze via het water een toer door de haven varen waar het ook vechten was voor een plek (figuurlijk dan, Nieuw-Zeelanders vechten niet, duwen niet en maken gewoon plaats zodat iedereen kan iets kan zien) en de regen besloot er nog een schepje bovenop te doen. Nat tot op het bot, geen enkele paraplu kan uren van deze Aucklandrain verdragen en de dokters verwachtten terstond een enorme opmars van verkoudheden de volgende weken! Maar iedereen bleef op post, wachten …

Die avond werd het hele team verwacht in de Squadron, de zeilclub naast onze deur. Al drie dagen werd daar tapijt in de balzaal gelegd, kwam de ene truck na de andere eten en drinken leveren, werden alle bekers opgepoetst, de vlaggen netjes zonder plooi gestreken en opgehangen en alle kostuums, zwaluwstaarten en smokings naar de nieuwkuis gebracht voor het ‘special event’. Maar wanneer wij ’s avonds rond negen uur langsliepen om een glimp van het grote gala op te vangen, zagen we enkel het personeel stoelen opruimen en stofzuigen … Quoi ?

Enkele weken later werd een feestje georganiseerd waarin wij als ‘leden’ (deelnemers aan de Rum Races op vrijdag kunnen zo de club binnen) het ETNZ team zelf mochten begroeten en selfies trekken met de Cup die speciaal voor de avond uit zijn kluis gehaald werd. Dat wilde ik voor geen geld missen! Een kleine rondvraag leerde mij al dat opkleden niet hoefde, het was tenslotte gewoon een wedstrijdavond en we gingen echt wel in onze zeilkleren! De met veel bombarie aangekondigde muzikale omlijsting bleek een Caraïbisch typetje te zijn die wat deuntjes op een gitaar tokkelde, de aanwezigheid van ETNZ beperkte zich tot een toespraak van de voorzitter van het team, een kerel waar niemand ooit van gehoord had en die bitter weinig te vertellen had. Toen ik mijn selfie met de beker wilde gaan trekken, het was amper zeven uur, bleek die alweer naar boven verhuisd in zijn kluis…

Waar iedereen hier spreekt over het grote event, vinden wij het vooral schattig. Er wordt elke keer met grote trom iets aangekondigd maar we weten ondertussen dat er veel minder te gebeuren staat dan wat aangekondigd wordt.

  

We hebben ons laten vangen met de America’s Cup, het grote rugby-event tussen de All Blacks en de Irish Lions, het Maori nieuwjaar. Momenteel is het boatshow maar daar hebben we ons lesje al geleerd, zelfs gratis inkomkaarten kunnen ons niet verleiden, we wandelen ’s avonds wel eventjes langs de steigers waar niet meer ligt dan een paar Jeanneau’s, Bénéteau’s, Hanses, Dufours (wel helemaal uit Zeebrugge verscheept!) en een Dehler. Niet echt ons ding.

 

Er ‘gebeurt’ helemaal niet zoveel in Nieuw-Zeeland, er is geen drama, er wordt niet hoog van de toren geblazen, mensen houden helemaal niet van opscheppers. Vorige week redden we twee achtergelaten kittens in de marina, dat alleen al was groot nieuws en een artikeltje in de krant waard. We lachen ons een kriek met de hoofdpunten in het nieuws en het heeft me weken gekost voor ik echt begreep dat de NZHerald echt wel de krant is, ik bleef maar zoeken naar nieuws op hun website… De verkiezingsdebatten verliepen allemaal enorm beschaafd, er werd nergens met modder gesmeten, geen persoonlijk aanvallen, geen schreeuwlelijke slogans of extremen. Alles kiwi.

And we love kiwi!