Let's go!


Op 18 juli zijn we eindelijk vertrokken. Het eerste deel van onze reis zakken we stilletjes richting zuiden. We eindigen 2015 ergens op de Caraiben...


Barbadian Bridgetown Beach BBQ

Om het oude jaar op gepaste wijze uit te zwemmen, vertrokken we met ons Dingeltje (dinghy ofte rubberen bijboot) naar een snorkelplek vlakbij de ankerbaai waar we het ongelofelijke geluk hadden om tussen zeeschildpadden terecht te komen. Een kleintje wilde zelfs heel dicht komen maar mamaschildpad vond dat niet zo"n leuk idee en kwam er al snel tussenzwemmen. Toch beangstigend zo'n groot beest vlak bij je, ze kunnen naar het schijnt venijnig bijten.

Maar wat een ervaring!



Op het strand werden oude palletten aangesleept, lampionnen opgehangen, comfortseats rond het vuur gezet en de cobb opgestart. Emmers vol drank en bakken vol eten garandeerden een perfecte avond! Dit was zonder twijfel één van de meest speciale nieuwjaren ooit!

In plaats van een  nieuwjaarsduik in dubbele duikpakken van 13 mm in de Put van Ekeren, kozen wij er dit jaar eens voor om in azuurblauw water van 29°C te gaan snorkelen boven een wrak vlakbij onze ankerplek.

Hier werden we omringd door honderden, duizenden vissen die zich in niets leken te storen aan onze aanwezigheid. We kunnen zelfs niet zeggen wie van de twee het hardst verschoot toen een schildpad nietsvermoedend bijna tegen een al even nietsvermoedende Anneke zwom!

De rust werd enkel verstoord door de toeristische snorkelboten waarbij het volkje in het water gedropt wordt, een zakje voer gegooid wordt, iedereen toch zeker twee seconden lang 'ooh' en 'aah' roept voor ze weer aan boord klauteren op weg naar de volgende snorkelplek. Een schande, die lui zien niets, checken hun lijstje af en beseffen niet eens wat ze missen, laat staan wat ze stukmaken door die beesten te voeren. Zelfs een zeeschildpad kon hun aandacht niet langer dan 2 seconden vasthouden!

Wij lagen bijna een uur boven het wrak (en gelukkig vaak alleen) en kregen maar niet genoeg van al het moois in en rond het wrak dat er evengoed en zelfs rustiger bleef zwemmen zonder voer, ze hebben daar immers eten genoeg!

Vandaag slaan we water en eten in. We hebben zelfs een ijsbergsla in goede staat voor amper 6€ en 250 gr verse boontjes voor 2,5€! Maar het is maar één keer per jaar nieuwjaar dus we nemen ze mooi mee!

Bernard van de Ariel vertrok al naar huis en vandaag nemen we ook definitief afscheid van Anneke en Heinze van de Nok, zij gaan de andere kant op.

Bizar hoe op korte tijd gesteld kunt raken op mensen om ze dan misschien nooit meer te zien. 'Echt belachelijk!', klinkt dat op zijn Nok's.

Maar het hoort er nu eenmaal bij, ook al vinden we het inderdaad belachelijk!

 

Jongens, we gaan jullie echt missen. Bedankt voor de fijne tijd samen en maak nog veel 'vrienden voor het leven' ! ;-)

Barbados by bus

 

Nu we eindelijk de sfeer van de Caraïben hebben kunnen opsnuiven, hebben we eigenlijk niet echt veel zin om al verder te varen. Bovendien komt nieuwjaar eraan en vinden we het eigenlijk wel tof om het naar aloude gewoonte met vrienden te vieren, nieuwe vrienden deze keer.

 

Dus  geven we onszelf nog wat extra Barbados-time.

 

Als cultureel verantwoorde invulling van de extra time beginnen we met de trots van Barbados, de rumdistillerij van Mount Gay; om enkel te moeten vaststellen dat we geen rum-fan zijn behalve als het goedje gemengd wordt met iets zoeters. De mannen blijven fan van het lokale Banks bier, Anneke en ik zagen meer heil in mojito's en rum-punch.

 

 

 

Een dag later gaan we samen met Nok het avontuur aan om per openbaar vervoer het eiland rond te hossen. Voor amper 6 Barbadian Dollar (3€) en na meer dan anderhalf uur op de bus wachten (we voelden ons bijna thuis) kon uiteindelijk toch plan A van start gaan, plannen B, C en D mocht Heinze onverrichterzake opbergen...

Onze eerste rit bracht ons naar Bathsheba, een prachtig surfstrandje aan de oostkant van het eiland. Het viel ons op hoe verscheiden ook dit eiland weer is.

Volgens onze strakke planning hadden we hier net iets kunnen drinken voor we de volgende bus namen maar dat was zonder anderhalf uur vertraging gerekend ... Net toen we het dorp binnenreden kruisten we de bus naar Speightown (klinkt als 'Spaaitown').

Valt  dat nu tegen! De volgende bus is pas binnen twee uur en buiten twee beach-bars is hier niets te doen! De ontwapenende glimlach van Heinze liet zelfs de exuberante Caribische bierprijzen kelderen! We begonnen aan 4 en eindigden aan 2,5 dollar per pint. Benieuwd waar dat was geëindigd als we de volgende bus niet hadden moeten halen...

Speightown bleek een levendig, mooi en gezellig kuststadje in het westen van het eiland. Je zag hier heel weinig toeristen. De buschauffeur die ons hierheen racete moest of op tijd thuis zijn voor de soep, of voor een voetbalmatch op tv of voor het optreden van één van zijn kinderen of hij koesterde heimelijk aspiraties in het F1-milieu maar aan het aantal blauwe plekken te zien dat wij opliepen in zijn gammele bus met plastieken stoeltjes zonder kussens, had hij beter andere dromen gekoesterd.

Vanuit Speightown drummen we in lange files weer naar Bridgetown. Op deze saaie weg kwamen we langs kilometers lange resorts, het één al chiquer dan het andere maar allemaal even zielloos. Aan deze kant hebben we niets verloren al hebben we wel genoten van de couleur locale op de bus!

Terug aan boord vonden we een briefje waaruit bleek dat de bemanning van de Ariel hun plan om nieuwjaar te vieren in de chique beachclub hebben laten varen (misschien hadden Harmen en Bernard geen kostuum mee en Marieke geen avondkleed). Ze nodigden ons uit om de festiviteiten op het strand te vieren.

Het spreekt voor zich dat niemand hierover zelfs maar één seconde hoefde na te denken! Hoe vaak krijg je de kans om oudjaar met een strand-bbq op de Carieb te vieren ?

Barbados YOLO

Het heeft wat tijd gekost, op onze positieven komen. We kwamen op kerstavond aan en ik had nog net energie genoeg om een omelet in elkaar te flansen waarmee we ons diner konden houden. Daarna ging het licht uit. 
Kerst vierden we dan weer in goed gezelschap van Ariel en Nok. Ze blijken hier weinig ervaring te hebben met het vullen van kalkoenen, het fileren van hertekalfjes, het zoeken naar vergeten groenten en het chambreren van wijn. Een hamburger dan maar, het nationale gerecht van Barbados, begeleid door live concerten van Phil Collins, Adele en Amy Winehouse op het grote scherm. Op zijn minst een aparte kerst, dat wel! 
Het duurde nog twee extra dagen voor de winkels en kraampjes open gingen en buiten de paar ratten in de haven, die wijselijk om de vallen heen lopen, was er niets of niemand op straat. Bridgetown leek een eerder doodse en vuile stad... tot maandag! 
Het verschil kon niet groter zijn! De stad bruist, overal staan stalletjes op straat, er zijn verschillende marktbuurtjes en een massa aan winkeltjes. De stapels vuilniszakken die we eerder op hopen zagen liggen waren allemaal verdwenen, de pleintjes gepoetst. Op straat is het zoeken naar een gaatje waar je tussen kan, iedereen loopt, eet, zit, hangt, verkoopt, babbelt liefst midden op het voetpad en daartussen laveren honderden taxichauffeurs die je allemaal 'to the ship' willen brengen (hier liggen soms wel vijf cruiseschepen). 

Heerlijk om na bijna drie weken weer een winkel binnen te stappen waar ze echt weer alles hebben, je kijkt je ogen uit en wil alles in je karretje gooien. 
Tot je de prijzen bekijkt! Dan beperk je je al snel tot het hoogst noodzakelijke. Eten en drinken kosten minstens twee, meestal vier keer zoveel als thuis! 
200 gr tomaten? 2€! Een pak chips? 5€! Een handreep chocola 2€! Een doos pindanoten vind je voor amper 13€ (gelukkig vond ik ook 400gr voor 8€). 

Fruit en groenten zijn hier bijna niet te betalen, voor een banaan betaal je net geen 1€, ananas wordt per kwart verkocht, boontjes per hand, broccoli per kwart. Eventjes naar de supermarkt en je bent zo 50€ kwijt.  
Dat is een serieuze aanslag op ons budget! Gelukkig ankeren we gratis en kunnen we gratis water tanken. Onze energiehuishouding doet het zo goed dat we de windgenerator soms moeten afzetten dus dat is dan weer een meevaller. 
Na vier dagen Barbados hebben we dus nog niets gezien. We weten ondertussen dat de foto's van helder fel water geen trucage zijn, dat het water 29°C is, er zeeschildpadden rond de boot zwemmen, de paarden hier kunnen zwemmen, de beach bar lekkere rumpunch serveert, Banks duurder bier is dan Deputy (3 en 4 voor 10$), de mensen hier vriendelijk zijn en nog meer tijd hebben dan op de Kaapverden (het kostte drie medewerkers van de winkel meer dan een uur om een simkaartje in de tablet te steken en geactiveerd te krijgen!) en dat iPhones niet graag in zout water zwemmen (dat     leerden we dan weer door met onze dinghy het strand op te stuiven op een hoge golf die de boot omsloeg, met alles erin). 
We blijven dus wat langer dan voorzien, zo kunnen we nog gaan snorkelen (hier liggen 7 wrakken op amper 5m diep) en het eiland rond met de bus. Op die manier kunnen we ook oud en nieuw nog samen vieren met Ariel en Nok voor we, na zo'n twee maanden in elkaars buurt gebleven te zijn, onze eigen weg gaan.  

Vaguebond en haar crew

wensen je fijne feestdagen (ook al zijn de kerstdagen net voorbij, we moesten eventjes bekomen...)
en een mooi 2016 waarin je je dromen kan maar vooral durft waarmaken!
We willen meteen ook van de gelegenheid gebruik maken om jou te bedanken, het geeft ons een warm gevoel te weten dat je onze verhalen blijft lezen en de vele commentaren doen ons deugd.

Een dikke merci dus!

Ergens tussen de Kaapverden en de Caraïben - dag 15 en 16 : de laatste lood


Positivisme van de laatste 48 uur! Zoals je wel begrepen had, waren de laatste dagen niet de leukste. We begrijpen stilaan dat sommigen beslissen om niet verder te varen, hier is niets leuks meer aan. Ook vandaag was afzien maar we zijn er bijna en de zee lijkt zich stilaan anders te gaan gedragen. Of dat positief is, wordt afwachten.

 

-  De laatste mijltjes schuiven onder ons door, de laatste 48 uur zelfs zonder rukwinden van 35 à 40 knopen. Vaguebond heeft nu het meeste weg van een te klein autootje met een te hoge snelheid op een zwaar 4X4-pad vol diepe kuilen, grote stenen en uitstekende takken. De deining is dan wel minder hoog maar niet minder rommelig, nog steeds en vooral wanneer iemand durft aanstalten te maken 'iets' in de keuken te doen.

 

-  Vandaag kregen we weer iets nieuws : regenbuien! De hele dag achtervolgen ze ons (en halen ons spijtig genoeg ook in). Sommigen met wind voorin de bui, anderen met veel wind achter de bui maar stuk voor stuk voorzien van een alles doordrengende plensbui. De buien volgen elkaar op met tussenpozen van 10 minuten tot twee uur. Met een vermoeiend continu reven en ontreven als gevolg.

 

-  Ivan wil altijd zo laat mogelijk reven en in plaats van dat op tijd te doen, voor de bui losbarst, doet hij dat op het moment dat het schuim van de golven vliegt en de regen binnen in de boot. Dan klautert hij doorweekt binnen, foeterend op die 'verdomde lifeline'(*) die hem meer dan eens in de weg zit en hem vertraagt bij het reven waardoor hij nog natter wordt en de bui al bijna over is.

(*) aan dek dragen we bijna altijd, en zeker de laatste dagen, een reddingsvest en lifeline die ons vastbindt aan dek zodat we niet van boord kunnen spoelen en/of waaien. De lijnen zijn niet erg lang dus wanneer je op twee plekken moet zijn, moet je soms een andere lifeline vastmaken en de eerste losmaken, dit gaat meestal gepaard met gesakker en gevloek op de sluitingen die niet altijd meegaand zijn... (wat ook meteen hun grootste troef is)

 

-  Experiment : Omdat het warm is en vandaag een aaneenschakeling is van buien probeert Ivan te douchen in de regen. Aangezien elke bui 2 minuten duurt en hij eerst moet reven (zie supra) duurt het momenteel al drie buien om zijn haar nat genoeg te laten worden om er shampoo in te doen...Op zijn zachtst gezegd : een interessant experiment! :-D

 

-  Voor het eerst in onze oversteekbakcarrière is ons brood gelukt! Zonder weegschaal, gewoon 'op het gevoel' en met Ivan die niet nalaat zijn bijdrage aan onze culinaire oversteek in de verf te zetten : brood kneden en afwassen. Lekker!!!

 

-  Toekomstplannen - plan BDoor het rotslechte weer van de laatste dagen lijkt de ijsjesboot vol Ben & Jerry's Chocolate Fudge Brownie niet echt lucratief. Wij hebben alleszins geen zin meer in ijs op deze zee!Plan B : we gaan werken bij Cirque du Soleil. Na de evenwichtsoefeningen en bokkesprongen van deze week moeten we ongelofelijk goed zijn in koorddansen op het slappe koord, salto's mortale in wasmachines, acrobatie op glasscherven, bal in flipperkast en jongleren op ons hoofd.

 

-  Liebe Caro, heute haben wir Hotdogs gemacht mit deine Frankfürter und Sauerkraut, es war herrlich, wirklich! Wann kommst du wieder, mit neuen Vorrat?- Maar gelukkig schijnt tussendoor toch nog af en toe de zon (en wacht Ariel ons op in de beach bar op Barbados!)

Ergens tussen de Kaapverden en de Carieb - dag 13 en 14

Positie 1855 UTC : N13°11.05        W 54°38.77
Koers : 264°
Snelheid : 6.7 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 302 mijl
Nog af te leggen : 294 mijl

Weerpraatje van de laatste 48 uur :
- We kregen voor het eerst te maken met 'squalls' : kleine donkere, snelle en dreigende wolken met een massa wind (en soms   ook regen). 
Je ziet ze gelukkig van ver afkomen en kan meestal tijdig reven (het zeil kleiner maken), wat de tocht plots heel actief maakt.

- Zeil- en reefterminologie voor de genua :
  1 - strandlaken = 20 knopen wind (een eerste rif)
  2 - badhanddoek = 25+
  3 - keukenhanddoek = 30+
  4 - zakdoek = 35+
  5 - postzegel = 40+
We hebben de laatste 48 uur vooral op zakdoek, soms zelfs postzegelformaat gevaren, sinds een paar uur zijn we eindelijk weer naar groter zeil kunnen gaan.

- De Atlantische deining ontcijferd :
We zijn er nog steeds niet uit, na 14 dagen, uit hoeveel richtingen de golven tegelijk kunnen komen, elke vier uur krijgen we een nieuwe variant. Gisteren sloegen de golven erin om met hun drie à vier meter tegelijk van links samen te komen op Vaguebond. Rollercoaster in 't kwadraat. Geef toe, faut-le faire!
Op andere momenten zit de 'hoofddeining' uit het noordwesten en loopt dus parallel met de wind maar komen er 'kleinere' golven knal tegenin of er dwars op. Op andere momenten is de deining dan weer heel rustig en synchroon, zonder secundaire golven. 
Wanneer we welke golven krijgen of waardoor ze opbouwen en er een soep van maken kunnen we maar niet ontdekken.

Eén ding is wel zeker :
Wanneer iemand zich durft in de keuken (kombuis) te vertonen, wordt de zee één kolkende massa zodat elke culinaire activiteit of een culinair wonder wordt, of een drama. Eens koken en afwas gedaan wordt het meestal weer eventjes rustig.  Begrijpe wie begrijpen kan! (Waar is Buyl Frits als je hem nodig hebt?)

- We zijn vandaag overgegaan naar UTC - 4 maar leven nog steeds in UTC-modus, dat wil zeggen dat we dus in feite al avondeten om 16.00.

- Nieuwtje van de dag : de SPOT werkt niet meer. Het feit dat we hem niet meer vinden en hij waarschijnlijk ergens op de oceaan drijft (overboord gekegeld in het gezellige weer), heeft er best wel veel mee te maken...

- Ons humeur wordt er niet beter op na vier dagen verschrikkelijke rommeldeining, hoge brekende golven, massale schuivers, felle rukwinden, natte buien, tekort aan slaap, teveel aan blauwe plekken en mislukt brood!
Maar gelukkig schijnt tussendoor de zon .

Ergens tussen de Kaapverden en de Carieb - dag 11 en 12

Positie 1805 UTC : N13°31.05        W 44°23.27
Koers : 268°
Snelheid : 6.3 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 292 mijl
Nog af te leggen : 599 mijl

Overpeinzingen van de laatste 48 uur :
- We legden al 2/3 van de totale afstand af!

- Nautisch vraagstuk - Soek de vaut :
  Een boot van 41 voet (x) loopt bij een gemiddelde windsnelheid van 22 knopen, 12 knopen (y). Als zeilvoering draagt hij niet meer dan een uitgeboomde genua ter grootte van een badhanddoek.
  (x) en (y) zijn vastgestelde waarden.

- Hoe gedraagt Vaguebond zich in een deining van 3 à 4 meter ?
  Als een rodeostier op speed!

- Ons besef van tijd :
  We leven op UTC-tijd maar na 12 dagen op zee merken we dat het 's avonds dan wel iets later donker wordt (21.00 ipv 18.00) maar vooral dat de zon 's morgens om 9.00 nog steeds niet op is. Tot we tot het besef komen dat 9.00 in onze tijdzone nog maar 6.00 is (UTC - 3)! Logisch dat het dan nog donker is!
  We zijn dus ook al drie tijdzones opgeschoven...

- Toekomstplannen : er is hier op de eindeloos grote en warme oceaan een chronisch tekort aan ijsjes! We kijken elke dag reikhalzend uit naar de Ben & Jerry's Boat met een massa aan Chocolate Fudge Brownie aan boord. Maar hij vaart nooit in onze buurt.
  We kunnen dus de eerste ijskreemboot op de oceaan worden, kwestie van hongerige en verhitte zeilers wat afkoeling en lekkers te bezorgen!

- Oplossing van het nautisch vraagstuk : het blaast minstens 10 knopen harder dan de voorspelde 22 knopen! (gelukkig kregen we vandaag eindelijk weer een beetje rust)

PS : sorry voor het gebrek aan foto's maar
A - er is weinig meer te trekken dan water, water, water en nog meer water
B - de beschikbare modellen zien er elke dag groezeliger en behaarder uit wat niet bijdraagt tot de aantrekkelijkheid van de foto's
C - via de SSB kunnen we geen foto's versturen

Ergens tussen de Kaapverden en de Carieb - dag 9 en 10

Positie 1848 UTC : N13°31.05        W 44°23.27
Koers : 268°
Snelheid : 6.6 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 286 mijl
Nog af te leggen : 896 mijl

Feestelijke weetjes van de laatste 48 uur :
- WE ZIJN OVER DE HELFT! Vanaf nu tellen we af!
  Om dat te vieren hebben we een 'Halfwegfeestje' gegeven. Spijtig genoeg kwam er maar twee man opdagen maar dat kon de pret niet drukken. Een hele pint voor ons twee en heerlijke curryworstjes!

- Het is officieel het langst dat we ooit non-stop (samen) gezeild hebben.

- De passaat is duidelijk uitgerust na twee dagen afwezigheid en blaast met volle teugen meer 30 dan 25 knopen rond onze oren.
  Omdat die voorspeld was hebben we gisteren al de kotterfok weggenomen en varen nu alleen op een tipje genua.
  Bij die passaat hoort een rotdeining, hoog, onregelmatig en van alle richtingen.

- We slapen (veel) minder omdat dat simpelweg niet lukt op een rollend en bokkend schip maar we rusten dan weer meer.

- Onze comfortfactor, die een paar dagen geleden nog op een dikke 10 stond - luxeleven, is herleid naar een povere 3 : we worden opgetild door golven van 3 meter en terwijl we van de ene golf donderen om dan weer op de volgende te klimmen, duikt uit het niets een derde golf op die Vaguebond nogal abrupt stopt in haar natuurlijke afdonderproces : echt nie leuk!
  Gelukkig is het nog altijd heerlijk warm en krijgen we relatief weinig (warm) water over.

- Toen we vanmorgen de genua wilden gijpen (aan de andere kant zetten met veel gedoe met bomen en golven) liepen we enkel op de mast (zonder zeilen) nog 4 knopen en kon Sam nog perfect sturen!

- Koken is een ramp maar 'gelukkig' zijn alle verse groenten op en worden we veroordeeld tot het opwarmen van een blik (dat is na de risotto die vandaag nog gemaakt wordt). De keukenweegschaal heeft de geest gegeven dus bloem en gist afwegen om brood te bakken lukt ook niet meer, gelukkig hebben we nog pannenkoekenmix!

- Ivan heeft nog steeds visverbod : ik zie mij echt geen mahi mahi kuisen op deze rollercoaster. Gelukkig denderen we zo hard op en van golven uit alle richtingen dat vissen een beetje heel erg moeilijk zou worden ook.

- Als de wind zo blijft (en dat is alleszins zo voorspeld) zouden we nog maar een klein weekje onderweg zijn, dat is dan weer het mooie aan het afzien aan boord : het gaat allemaal een pak sneller vooruit!
  Maar wij gaan toch voor de comfortfactor!

Ergens tussen de Kaapverden en de Carieb - dag 7 en 8

Positie 1703 UTC : N14°00.38        W 39°26.81
Koers : 268°
Snelheid : 6.1 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 206 mijl
Nog af te leggen : 1178 mijl

Overpeinzingen van de laatste 48 uur :
- Vannacht kregen we minder vallend sterren maar wel stuk voor stuk indrukwekkende. Denk stijl 'de ster die bleef stille staan' boven de kribbe waar kindeke Jezus geboren werd, inclusief de lange staart.
  Dat werden weer een paar mooie wensen!

- We varen nu al meer dan 48 uur net op of onder de grens van een hogedrukgebied. Gelukkig zijn we al iets zuidelijker gaan varen, anders zaten we er middenin en hadden we dagen zonder wind gezeten. De wind is nog wat zoekende maar stilaan begint onze snelheid meer naar 5 dan naar 2 knopen te neigen. Na de 6 knopen wind van de laatste dagen zou de passaat weer aantrekken en ons weer 20 knopen moeten geven, dat wordt weer sjezen! (En wie weet halen we dan toch nieuwjaar in Barbados!)

- Waterverbruik : 41 liter op 7 dagen! Veel minder dan verwacht! We gebruiken het water uit de tanks om te koken, wassen en afwassen. Om te drinken hebben we flessenwater a rato van 5 liter per dag. Om te douchen hebben we de zee, de plantenspuit en onze douchezakken.

- Afval : Organisch afval gaat overboord, niet-organisch afval wordt zo veel mogelijk versnipperd en (indien het vlees bevatte) gespoeld met zeewater om de stank tegen te houden (Al ooit de verpakking van kipfilets een week in een huis van 30°C bewaard ? Exactly my point!). Dat maakt dat we vandaag, na 7 dagen, nog maar 1 vol vuilniszakje hebben waar zelfs twee grote 5-literflessen inzitten!

- Na 12 uur op motor gevaren te hebben (hogedrukgebied), vond Ivan dat er wel erg weinig koelwater uit de uitlaat kwam. En terecht : de impeller bleek beschadigd (waarschijnlijk een gevolg van het filterprobleem op Tenerife)! Gelukkig stond er weinig deining om het euvel te verhelpen en zijn we nu weer voorbereid op uren motorplezier... Maar toch liever zeilen!

Ergens tussen de Kaapverden en de Carieb - dag 5 en 6

Positie 1910 UTC : N14°31.16        W 36°08.92
Koers : 272°
Snelheid : 4.8 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 201 mijl
Nog af te leggen : 1374 mijl

Verwezenlijkingen van de laatste 48 uur :
- Sinds we uit de harmatan zijn, zien we geen duizenden maar miljoenen sterren 's nachts!
  Hoe dat komt ? De harmatan (op de Canarische 'calima') is wind die vanuit de Afrikaanse sahara een enorme hoeveelheid zand   met zich meeblaast. Het is een allesinpakkend roodbruin zand : boten, touwen, huiken, buiskappen, verstaging, mens en dier, alles krijgt een vette roodbruine laag zand over zich heen.
  In Mindelo zagen we daardoor de overkant van de baai soms niet en was de zon niet meer dan een wazig bruingeel vlekje.
  Omdat de wind het zand zo'n 600 mijl (+/- 1100 km) ver blaast zijn we pas onlangs uit zijn invloed gekomen. Met die  prachtige sterrenhemel als extraatje!
- Gisterennacht bleken we onder sterke invloed van de Coma Bereniciden, een meteorietenregen ten oosten van ons (achter ons dus, perfect in beeld als je 's nachts in de kuip ligt).
  Bij elke vallende ster mag je een wens doen, wel ik heb gisteren alle ellende uit de wereld kunnen wensen, specifiek, voor  elke ster een beetje. Het was een ongelofelijke mooie vallende sterrennacht!
- Voor het eerst in 5 nachten spotten we een andere boot op de AIS, Ivan zag hem op 5 mijl passeren.
- Vandaag is de wind op, het hogedrukgebied heeft ons te pakken (en morgen ook nog) : we lopen al een uur of tien tussen de 1,8 en 3,4 knopen. Sinds we gestaag onder de twee en zelfs 1 knopen gaan hebben we dan toch maar de zeilen gestreken en de motor aangezet. Op die manier kunnen we nog eens goed alles opladen en warm water maken.
- Omdat er 0,0 wind stond hebben we vanmiddag gezwommen! Jep, midden in de Atlantische Oceaan, in water van 27°C (buitentemperatuur 29°C)! Er was maar één woord voor : ZALIG!
- Een tweede afspraak op Bonaire of Curaçao is in de maak : we gaan het nog druk krijgen de volgende maanden!
- Vandaag zijn we (ben ik :-) ) begonnen met de kerstversiering te maken (bedankt Karo!). :-D

Ergens tussen de Kaapverden en de Carieb - dag 3 en 4

Positie 1830 UTC : N15°15.00        W 32°47.93
Koers : 246°
Snelheid : 5.8 knopen
Afgelegd de laatste 48 uur : 175 mijl
Nog af te leggen : 1575 mijl

Bedenkingen :
- De reserve chocopotten zijn nog niet terecht (ze blijken ook niet op de inventarislijst te staan).
- Nooit gedacht en nergens gelezen dat de Atlantische Oceaan zo vergeven zit van de algen. Ze blijven minstens één keer per uur (mijn wachten) tot elke 5 minuten (Ivan zijn wachten) achter het roer van de windpiloot hangen. Dan moet de automaat op, het touwtje los, het roer uit het water getild (en daar zijn soms 5 pogingen voor nodig door de kracht die erop zit), de wieren eraf geschud en dan alles weer in omgekeerde volgorde. Als je pech hebt, wil je net de automaat afzetten en de windpiloot weer op als je net weer door een algenveld vaart en alles weer opnieuw begint. Bezigheidstherapie voor gevorderden .
- We hebben een heerlijk warme douche genomen in de kuip. Handig als je moederziel alleen op de oceaan zeilt.
- We worden creatief in het uitvinden van broodbeleg vooral combinaties van ei en mayonaise doen het goed.
- De tomaten, courgetten en bubanga (google maar) uit La Gomera deden het nog perfect in een zalige maaltijdsoep, vandaag worden het kippenburgers.
- We voeren weer de standaard passaatzeilen : genua uitgeboomd aan de ene en kotter uitgeboomde aan de andere kant. Vaguebond ligt door deze zeilvoering redelijk stabiel op een voordewindse koers, al worden we soms toch duchtig een en weer geslingerd bij een stevigere deining.
- De laatste 72 uur hebben we geen boten meer op de AIS gezien, zelfs niet op meer dan 200 mijl. We zijn dus echt alleen (enkel 's avonds horen we de andere boten op de radio).
- Het lukt zelfs midden op zee om afspraken te maken in Carthagena, waar we allebei al een hele dag door lopen te grijnzen.

Ergens tussen de Kaapverden en de Carieb - de eerste 36 uur

Positie 1500 UTC : N16°16.92        W 27°34.03
Koers : 248°
Snelheid : 6.1 knopen

Opmerkingen :
- Het had handig geweest moesten we alles van ons boodschappenlijstje ingekocht hebben, broodbeleg bijvoorbeeld.
- Als je door twee boten uitgetoeterd wordt als afscheid, kan het makkelijk zijn om je eigen toeter binnen handbereik EN gemonteerd te hebben liggen.
- We voeren vandaag toch echt de meest bizarre zeilvoering van alle boten (gisteren hoorden we ergens al een genaker uitgeboomd op de giek) : grootzeil, genua uitgeboomd aan de andere kant (melkmeisje ofte vlinderen) en de kotter uitgeboomd aan dezelfde kant als het grootzeil. De wind mag nu van alle kanten komen, we zijn er klaar voor! :-D
- Mirepoix van verse gestoofde erwtjes, boontjes, worteltjes, raapjes en patatjes is een heerlijke delicatesse.
- We zijn de reservechocopotten kwijt(en de huidige is bijna op)!

Een beetje Afrika, een beetje Carieb.

Lap, het is weer zover! We willen niet weg!

 

Het is onze laatste avond in Mindelo, op San Vicente, Kaapverden. We hebben hier een dikke week voor anker gelegen en vandaag in de haven.

De sfeer is moeilijk te omschrijven, de perfecte mix tussen een beetje Afrika en een beetje Carieb ?

 

We hebben ondertussen geleerd dat ons anker niet zomaar zal loskomen, zelfs bij windstoten boven de 40 knopen bleef ons meisje netjes op haar plaats. We worden hier 's morgens gewekt door de kleine ferry'tjes (motorbootjes met een buitenboordmotor) die de lange rij wachtenden aan de markt weer naar huis varen, door de vissers die hun netten uitleggen of tussen de boten door laveren, op zoek naar de beste visplek.

We kunnen uren ronddwalen op de open markt, waar de vrouwen hun fruit en groenten aan de man brengen en het eerder lijkt op een theekransje of lifestylebeurs voor Afrikaanse vrouwen dan op een eigenlijke markt. Het bruist hier elke dag van het leven, iedereen lijkt iedereen te kennen, de honderden zwerfhonden lopen niemand in de weg maar hangen loom en lui rond de mensenmassa. Niemand heeft haast, nergens klinkt een woord harder dan een ander maar er is een continu gezellig geborrel, doorspekt met een hartelijke lach en soms zelfs muziek.

Het plein achter de markt staat vol kleine, witte stenen hutjes. Hier zijn de non-food kraampjes : havaianas (flipflops) à volonté, kleedjes, broeken, tasjes, petten in alle maten en kleuren, houtsnijwerkjes, armbandjes en kettingen zoals u ze nog nooit zag. En ergens tussen de huisjes zit een dametje, verstopt onder een berg kleedjes, broeken, tassen en petten en een naaimachine. Ze maakt gastenvlagjes. (het kleine landvlagje dat je beleefdheidshalve op je boot draagt wanneer je het land bezoekt.

Ze zijn super! Allemaal anders van maat en met lapjes aan elkaar gemaakt maar elk vlagje is een uniek stukje handwerk.

Aan de kaai, naast de ferrywachtrij, is de vismarkt waar de plaatselijke vissers hun dagelijks vangst verkopen. In een hoek kookt een dame elke dag de 'prato del dia' : een bord met de vis van de dag, verse groenten en rijst. Rond het middaguur zie je meisjes met dampende borden vanaf de vismarkt naar de open groentemarkt, de supermarkt, de barretjes en zelfs gewoon wachtenden op straat borden uitdelen.

In het dorp zelf bruist het ook : er zijn talloze 'chinezen', klerenwinkels, kappers, cafeetjes, supermarktjes, de bakker (met de Nederlandssprekende bazin), de wasserette met de mevrouw die ons gisteren na sluitingstijd voor de deur zag staan en die ons nog achterna kwam maar de deur niet snel genoeg open kreeg zodat we al weg waren toen zij op straat kwam, de pop-up kraampjes met schoenmakers, juweliers, bananenverkopers (vandaag zelfs een mevrouw met een tupperwaredoos onder haar arm, vol sandwiches) en natuurlijk alle lieflijk aangeboden services aan de haven, inclusief de oude man die ons elke dag op 50m van de ingang van de haven de weg wijst naar die ingang...

En dan is er nog de overdekte markt, de mercado. Een uitgebreid assortiment is het niet maar de moeite die de vrouwen zich getroosten om hun koopwaar zo mooi mogelijk uit te stallen en aan de man te brengen is geweldig. Vandaag deden we de grote inkopen en kregen we een paar appels extra omdat het meisje geen wisselgeld had!

Veel hebben we naast Mindelo niet gezien. We liggen al een week onder een dikke laag saharazand. De Harmattan blaast de hele Kaapverdische eilandengroep onder het zand. De zon is vaak niet meer dan een mistig geelbruin vlekje tussen de bruine wolken. De bergen rondom zien we nauwelijks. We waren wel getuige van een vrij exclusief fenomeen op de Kaapverden : regen! Ook voor ons was het al maanden geleden! We gebruikten de onweersbuien dankbaar om de boot af te spoelen.


Ondertussen zijn we ook al vaste klant in het barretje van de Marina. Je legt je bijbootje aan het terras en zit gegarandeerd nooit lang alleen. Hier houden we ons dagelijks aperitief / palaver / verjaardagsfeest / welkomstcomité / sinterklaasfeestje / … Kortom, elke reden is goed genoeg.

Dat maakt dat we ondertussen een hechte kliek gevormd hebben. De Ariël is ondertussen al op weg naar de Carieb, de Nok vertrok deze morgen vroeg. Helena vertrekt morgen samen met Hullu Poro naar een naburig eiland waar ze rendez-vous hebben met Long John Silver en Jonas. Op één van de andere boten vaart ook Sinterklaas mee, hij (zij?) slaagde(n) erin om een pakje aan boord te droppen zonder dat iemand iets hoorde! Dat was een superleuke verrassing!

We hebben genoten van de heerlijke palaveruurtjes met Peter en Ria en Remco en Lia, Heinze en Anneke en Marieke, Harmen en Bernard! Het was fijn jullie te leren kennen en toch een paar weken samen op te trekken, hopelijk kruisen onze paden nog eens! Maar vooralsnog varen we elk onze eigen route, het gaat jullie goed, behouden vaart en geniet!

Ook wij vertrekken morgen. Onze volgende stop zal waarschijnlijk Barbados op de Caraïben zijn. De oversteek duurt tussen de 14 en de 21 dagen. We proberen elke twee dagen een stukje uit ons logboek te mailen naar onze Walkapitein Rob die het dan op de webpagina zal plaatsen. Merci! En tot ergens aan de overkant!

Wachtlopen

Zes dagen op zee, onze maximum maar een kleintje tegenover wat ons de volgende weken te wachten staat.Voor heel wat jachten 'de eerste grote oversteek'. Voor sommigen een heerlijke ervaring, anderen komen zichzelf nu pas tegen omdat ze nooit eerder meer dan 1 nacht op zee zaten. Voor ons een heerlijke ervaring. We zaten altijd graag op zee, ook 's nachts en voor langere oversteken (vorige jaren vonden we Noorwegen non-stop al stoer... :-) ) maar het gemak waarmee we ons aanpasten aan het wachtlopen en leven aan boord van een zeilend schip verbaasde ons allebei.We lopen wachten van drie à vier uur en zijn samen wakker om te brunchen en 's avonds voor het kook-, afwas-, mail-, weerbericht- en vooral radiouurtje.Tijdens het koken bestelt Ivan gribfiles (weerberichten), schrijft het dagelijks mailtje naar de ouders en haalt de inkomende mails binnen via de kortegolfradio. Om 20.00 hebben we onze dagelijkse afspraak op de radio en horen we waar de andere boten zitten en hoe hun dag verlopen is. Daarna doet Ivan de afwas en begint het wachtlopen opnieuw.Wat doe je tijdens zo'n wacht (wanneer er in de verste verte niks te zien is)?De boot stuurt zichzelf (Sam, onze windpiloot, eentje voor in de top 3 van elke vertrekker!). Maar omdat ze op de wind stuurt, moeten we af en toe kijken of ze nog wel in de juiste richting vaart en eventueel bijsturen. Als de wind van richting verandert, verandert de boot ook van richting en dat is niet altijd de goede...Soms moet er zeil geminderd worden (harde wind) of weer bijgezet.We lezen massa's boeken, eindelijk kan ik mijn jarenlang opgebouwde achterstand weer bijwerken, ik ben verslaafd aan mijn Kobootje (waterdichte e-reader, nog een absoluut onmisbare must-have)!We kunnen ons wassen, de boot kuisen, koken, blogjes schrijven, vissen, zelf eens sturen, voorbereidend lezen over de Kaapverden, vliegende vissen van dek zwieren (Ivan dan, ik gil alleen als er eentje overvliegt), lezen, ...We horen via de SSB dat koppels ook films bekijken onderweg maar dat durven we nog niet.We zitten constant buiten, de wind is warm, de sterren prachtig en met een beetje geluk zien we walvissen (negatief), zeeschildpadden (negatief) en vliegende vissen (check, Ivan vond zelfs een vliegend octopusje aan boord...). Veel bootjes zien we niet maar ze zijn er wel, af en toe verschijnt een nieuwe zeiler op de AIS die niet in ons radionetje zit maar meestal voelen we ons heerlijk alleen op de wereld!Geen drukte, geen stress, alleen wij op een onmetelijke oceaan. We hebben geen benul van tijd meer of van alles wat misgaat in de wereld en het doet ons deugd!

Logboek 2 december 2015

Logboek 2 december 2015 - 3u21 UTCPositie : Koers : 212°Wind : ENESnelheid : 6 à 7 knopen (= 6 à 7 mijl per uur)Afgelegde mijltjes : 760Mijltjes te gaan : 40 (160 mijl op 24 uur, niet slecht, hmhm, niet slecht) (grijns)Laatste nacht, deze voormiddag zouden we moeten aankomen in Mindelo, op de Kaapverden!De laatste 24 uur zijn we gevlogen. Comfortabel was het niet, er stond veel wind en een erg grote deining. Onze illusie dat oceaandeining redelijk synchroon was, is bij deze ook niet meer. De hele dag kregen we hoge golven die van alle kanten kwamen, Vaguebond leek wel een pingpongballetje! We denderden meer dan eens van zo'n joekel af maar Sam stuurde echt te gek! (Serieus, zonder windpiloot vertrekken? Ben je gek?!?) We kregen totnogtoe geen brekers binnen, alleen vliegende vissen ... Dat er daarbij regelmatig eentje aan dek belandt, hoort er gewoon bij, die beesten zijn gewoon niet slimmer. Maar als er 's nachts eentje rond mijn oren vliegt, horen ze mij op de Kaapverden al gillen denk ik!Tijdens ons palaver vanavond hoorden we dat iedereen dezelfde zee ervoer vandaag, zowel de overstekers naar de Kaapverden als die naar de Carieb. We hadden ook voor het eerst contact met Sailaway (net vertrokken richting Carieb) en September Blue. Ook de vliegende vissen waren alomtegenwoordig.Nog 40 mijl te gaan en om niet in het donker aan te komen, lopen we nu nog enkel op dubbel gereefd grootzeil. Nu sjezen we als een gek en dan moeten we remmen! Ook de Ariel zette de rem al op vandaag. In principe, als wij, de gps en Sam ons werk goed gedaan hebben, zouden we bij het opkomen van de zon de Kaapverden moeten zien liggen. Op hoop van zegen dus!(Update : op minder dan 10 mijl van land, beginnen we contouren te ontwaren, de harmattan (op tenerife noemen ze hem calima) blaast een berg woestijnzand over en hult alle land in een gele waas)Bijkomende bijzonderheden : - Het is halve maan en ze lijkt op een ontbijtkommetje, ik heb geleerd dat je aan de maan kon zien of het de eerste of de laatste helft van de maandyclus was door er een 'P' (premier) of 'D' (dernier) van te maken. Maar hoe doe je dat als de maan platligt? ;-)

Logboek 1 december 2015

Logboek 1 december 2015 - 3u14 UTCPositie : Koers : 210°Wind : NESnelheid : 6 à 7 knopen (= 6 à 7 mijl per uur)Afgelegde mijltjes : 600Mijltjes te gaan : 200Onze vierde nacht, begin van de vijfde dag op zee.Gisteren was een prachtige nacht, ook al hebben we een paar uur de motor moeten bijzetten. We kregen een schitterend watervuurwerk kado : bizarre lichtflitsen die vanuit de diepte naar boven schoten, soms zelfs ballen van een dikke 30cm diameter. We hebben geen idee wat het was en ook de andere boten in het netje moesten het antwoord schuldig blijven. Ik hou het op een feestje in Snorkelland, in de diepe zee... (Update : overdag zagen we sponsen drijven en we vermoeden dat die licht gaven)Na de rustige zeildag van gisteren (platte zee, winig wind) is vannacht de wind komen opzetten. We varen 'melkmeisje' zoals de Nederlanders dat mooi noemen : grootzeil over de ene en genua uitgeboomd over de andere boeg (vlinderen). Er zit een serieuze deining die de boot van links naar techts doet rollen. Koken zal morgen niet zo evident meer zijn, Ivan kan maar moeilijk in slaap geraken.Verdere bijzonderheden : weinig- We hebben niet meer gevist wegens nog steeds tonijn over. Ivan maakte ondertussen van de restjes een heerlijke tonijnsla. (En wij dachten dat tonijn uit blik naar tonijn smaakte! Echt niet dus!!!)- we zijn allebei lekker uitgerust en vinden het heerlijk op zee (we hebben totnogtoe ook geluk met het weer)- onze bestemming zou eerst Sal worden maar is gewijzigd in Mindelo op Sao Vicente

Halverwege

Logboek 29/11/2015 om 14u48 :
N 22°10,38 - W 21°05,15 - 220° - 4,1 kn - NE

We zitten over de helft! 400 mijl achter de rug, nog 400 te gaan. Een gemiddelde van 133 mijl per dag.

We zitten weer eventjes in een windstilte, een paar knoopjes wind extra en Vaguebond loopt weer. Dan stopt ook het rammelen van de zeilen en het rommelen op de deining.

Alles gaat super aan boord : we ondergaan een culinaire zeetrip met verse tonijn en bloemkoolpasta, broodjes tonijnsla, verse meloen als apero-hapje (zonder de eigenlijke apero, tijdens het varen wordt niet gedronken) en vanavond verse spaghetti. Er staat ook nog broodpudding op het lijstje (oud brood aan de tonijnen voeren is het alternatief en we denken niet dat ze dat lusten).

We voelen ons alledrie supergoed al durft Vaguebond wel eens zeuren bij weinig wind maar totnogtoe hebben we de motor nog steeds niet bijgezet.

Tot de volgende.

Oversteek Kaapverden - dag 2


Dag 2 van onze oversteek loopt op zijn einde, de tonijn is gefileerd en gevild, de bloemkool staat te pruttelen. We maken ons op voor nacht twee.
Normaal gezien beginnen we nu pas in ons ritme te komen maar om één of andere reden gaan het wachtlopen en de onregelmatige uren (3 op 3 af) ons deze keer supergoed af.

Enkele opmerkzaamheden van de eerste twee dagen :
Op de eerste 24 uur legden we 140 mijl af, momenteel lopen we weer lekker 6,5 knopen op grootzeil en uitgeboomde genua.
We hebben totnogtoe 40 minuten de motor moeten gebruiken.
Je raadde het al : We hebben 1 tonijn gevangen!
Ivan spendeerde een half uur om hem binnen te halen, ik een uur om hem te kuisen, te villen en te fileren (en ben heel erg tevreden met mijn eerste fileerpoging (al zou 'nen echte' misschien toch meewarig zijn hoofd schudden moest hij mijn filetjes zien)).
Gisteren babbelden we zomaar, midden op zee, met Ariël, Helena, Hullu Poro en Long John Silver die vanop El Hiero onze posities checkte op de computer en ons het weerbericht meegaf. Geweldig te horen hoe het er bij de andere rondom ons varende boten aan toe gaat, welke wind zij ervaren en wat iedereen at. Zo dadelijk houden we ons tweede 'palaver', benieuwd wie nog verse vis eet vanavond!
Er staat af en toe een serieuze deining maar, behalve je elk uur een keer door de boot kieperen wanneer je slaapt, ervaren we er weinig last van.

Binnen een paar dagen nog eens wat nieuws. Om te weten waar we zijn, kijk op 'waar zijn we' bij de SPOT of de SSB-positie waar we dagelijks een stipje op de kaart zetten.

Vertrekkersstress

Het begint toch te kriebelen : de laatste week hier was heerlijk. Prachtig weer, mooie wandelingen, leuke sfeer, toffe stad en vriendelijke mensen.

Een storing met veel wind dit weekend deed ons ons vertrek naar de Kaapverden uitstellen tot donderdag, en met ons nog een aantal boten.

We leerden Ria en Peter van de Helena kennen en vertrekken waarschijnlijk samen nu donderdag. Hanny en Jakob van de Jonas zijn, na vakantie in eigen land, terug op Tenerife en zullen ook donderdag mee vertrekken. We hadden het ongelofelijke geluk om Cindy en Geert van Zensation terug tegen te komen en zijn superblij om onze 'mama en papa op zee' van de Sunshine weer vlakbij te hebben liggen. Je raadt het al : gezelligheid troef!

In plaats van het rustig aan te doen zagen we ons elke dag aperitieven op een andere boot, borrelen in de stad met andere crews, barbecueën op de ene boot en enkele dagen later de restjes bij elkaar gooien op een andere, gevolgd door een digestief op nog een andere boot.

We lopen elkaar constant tegen het lijf in de stad, in de supermarkt, op de markt, op het gratis wifi-plekje aan de toeristische dienst, in de douche en op de bus. We houden elkaar op de hoogte van de aanvullingen van (vooral) chips, kaas en groenten in de drie supermarkten en wisselen dagelijks weerpraatjes, ook als we niet aperitieven.

Maar we zijn het er allemaal over eens : het wordt tijd om te gaan!

Of het nu terug naar Tenerife of Gran Canaria is, naar de Kaapverden of naar Gambia : we willen allemaal verder, de zee roept.

Nog iets nieuws dat zich hier begint te nestelen is de vertrekkersstress  : niets negatiefs maar wel het besef dat we nu echt onze alledaagse luxe achterlaten en iets onbekends tegemoet gaan. OK, sommigen hebben dan wel een wasmachine aan boord (wat ongelofelijk hard geapprecieerd wordt door ondertekende) maar verder leven we wel allemaal op de grootte van een klein studentenkot dat altijd in beweging is en waar we ook nog eens de huisbaas van zijn, dus alle werk is ook nog voor ons.

Van dieselfilters vervangen (en tot in den treure opnieuw afvijzen en opnieuw monteren), wc's ontmantelen, Dag Allemaals, Flairs, Feelings en Margrieten ruilen om weer iets leesbaars te hebben onderweg, e-books downloaden (bedankt Stefan V), onderwaterschippen kuisen met een sponsje (te vergelijken met tweewekelijks je vijver induiken om de wanden te poetsen), in masten klimmen om een uur door de stagen te vliegen (die stalen kabels die de mast rechthouden) om al het kleverige en vlekkerige calimazand eruit te borstelen, grabbags klaar te maken of na te kijken (de zakken waar noodmateriaal inzit om indien nodig in het reddingsvlot te stappen), telefoonnummers in de satelietfoon programmeren (altijd handig om het MRCC op speeddial te hebben), radionetjes opstarten om met elkaar te kunnen babbelen midden op de oceaan en nog van dat leuks.

Het tofst vind ik elke dag drie flessen wijn kopen en proeven om die ene betaalbare lekkere wijn te vinden die we morgen in het groot gaan inslaan!

We kampen allemaal met dezelfde demonen : hebben we de juiste keuzes gemaakt, gaat alles heel blijven, hebben we genoeg reserve, schatten we het weer goed in, wat gaan we wel en vooral niet meer vinden op de Kaapverden, hebben we genoeg fruit en groenten ingeslagen, … Maar we maken ons er absoluut niet druk om.

Morgen nog de laatste boodschappen (vooral die chips en wijn!), en donderdag gooien we de touwen los en verlaten we voor een erg lange tijd de veilige en makkelijke havens om te gaan genieten van prachtige baaien, superleuke ankerplekken, helderblauw water, witte stranden met palmen en kokosbomen, zeeschildpadden, walvissen en vliegende vissen.

En te gaan leven van de verse visvangst en de liefde natuurlijk...

Volgend blogje komt van ergens onderweg, via de SSB radio naar Walkapitein Rob en dan op de website.

Indien dat niet lukt, horen jullie ons binnen een dikke week en 800 mijl (= +/- 1500 km) verder.


Rust (en drukte) op La Gomera

Het is zover : Ivan wil ergens blijven wonen (en ik vind het ook best ok)!

We hebben ons nieuwe toekomstplan al uitgedokterd en het lijkt realistisch :

  • We kopen het vervallen huisje boven op de berg tussen Agulo en Las Rosas met onze voortuin gericht op de vallei en de bergen en onze achtertuin met zicht op zee. We moeten het nog wel helemaal renoveren. (kostprijs huis +/- 30,000€)

  • We kopen ons de kleinste 4x4 (geen villaparktank) : een Suzuki Samurai (ik heb de kleur ook al gekozen : een rode met witte kap) (Ivan denkt zelfs over de Lada Niva)

  • We laten Vaguebond liggen in San Sebastian zo kunnen we leuke tochtjes maken langs de Canarische Eilanden, gaan shoppen in Santa Cruz de Tenerife en op vakantie gaan naar Porto Santo en Madeira.

  • Onze dagelijkse inkopen doen we op de markt en onze bolo's bakken we zelf!

  • We planten een struik kerstrozen voor onze deur die ze hier bizar genoeg 'Flor Pascua' (paasbloem) noemen.

Check! Check! Dubbel Check!

Valt het al op : we vinden het hier heerlijk! Na het toerisme-hart van de Canarische eilanden, Tenerife, belandden we hier eerder deze week op een roze wolk. Het stadje heeft iets van de gemoedelijkheid van La Coruna, altijd leven op straat, lachende gezichten en oude mannen met sigaren onder palmbomen, iets van de onbaatzuchtigheid van Porto Santo, helpende handen alom. Hier vind je niet de grootschaligheid en onpersoonlijkheid van een stad of de arrogantie van een toeristenstad. Op de markt zijn de prijzen betaalbaar, de juffrouw in het groentenkraam helpt je met een lieve glimlach verder, de bakker legt de bestelling al klaar als Ivan binnenwandelt. Het brood kost hier de helft van wat het in San Miguel kostte en we aten voor 8,5 euro al een overheerlijke lokale bonensoep met de lekkerste tapa's totnogtoe (lokale geitenkaas en vers gesneden ham)!

La Gomera is een wandelparadijs en dat hebben we gisteren al ontdekt. We namen de bus naar Agulo en wilden de 14,4km naar Vallehermoso wandelen. De paden leken goed aangegeven en we zouden zo'n 1000m stijgen en 1000m terug dalen, een pittige wandeling dus.

Maar na de eerste 5km bleek dat we het iets te rooskleurig zagen. De klimmen waren zwaarder dan voorzien en de wegwijzers bleven maar hetzelfde aantal kilometers aanduiden, als ze er al stonden. Na 8km, 9km, 10km, bleven we nog 7 te gaan hebben en toen waren de bordjes op. We liepen makkelijk een half uur verloren en in alle richtingen tot we op goed geluk (en door de tuinen van een aantal mensen) ons een weg naar boven klauterden. Aan de snelheid waarmee we opschoten zouden we nooit voor 18.00 (de laatste bus), zelfs niet voor het donker (19.00), ons doel halen.

Dan maar pijltjes volgen die er wel stonden en die ons normaal gezien naar een dorp langs de busroute zouden brengen : Las Rosas. De laatste twee kilometers kostten ons nog bijna twee uur klauteren en klimmen over overwoekerde en verstopte bergpaden en liters zweet maar werden beloond met een prachtig zicht op een roze Teide op het buureiland Tenerife bij ondergaande zon .

De bus haalden we nog en dankzij één van de meest voorzichtige en lieve buschauffeurs ooit slingerden we nog meer dan een uur door de bergen en kloven van La Gomera op weg naar de haven.

Dit smaakt naar meer, eerst een dagje nietsdoen en zwemmen en dan de volgende wandeling.

Sunshine kwam vandaag toe en Zensation verwachten we morgen dus het wordt hier weer gezellig!


Wat het huisje betreft : we denken niet dat ons huisje snel verkocht zal worden dus we zullen eerst nog de rest van de wereld proberen te ontdekken voor we beslissen … ;-)

En die Suzuki wordt er binnen 5 jaar alleen maar goedkoper op!

Walvissen blijken makkelijker te fotograferen dan bananen.

We leven momenteel een enorm luxeleventje : om van Santa Cruz naar San Miguel te varen, kregen we een professionele crew aan boord. Ervé stuurde de boot feilloos langs uitstekende rotspunten, dolfijnen en zelfs walvissen terwijl Bossie de fijnste snufjes van de motor en al zijn (haar?) pijnpunten besprak met Ivan zodat die één van de volgende dagen het onderhoud voor zijn rekening kon nemen.

Eenmaal in San Miguel kwam de vrouwelijke helft van onze crew hen EN de vuile was ophalen om die gewassen en gestreken weer aan boord te brengen! Alsof dat nog niet genoeg was werden we een hele dag rondgereden in de bolide van Ervé en Jaklien naar “Chinezen” groter dan de Stock Americain, aluminiumprofs om een verluchtingsluik te maken, beach-bars met wifi zo dicht mogelijk bij onze volgende ankerplek en supermarkten vol lekkers zodat we Vaguebond tot de nok konden vullen met spullen die we langzaamaan minder vlot gaan vinden en werd alles tot op de boot geleverd! Als klap op de vuurpijl werd ons vlees apart gehouden op het bbq-feestje van Jaklien omdat we niet op tijd op de afspraak geraakten! Luxebeesten, tout court!

Het onderhoud van de motor bleek andere koek, één van de filters zat vaster dan muurvast en zelfs een bankschroef en vier sterke mannen (van het type : ‘Laat mij dat maar efkes doen!’) konden de filter in kwestie niet loskrijgen. Dus werd het hele filterhuis gedemonteerd en nog voor wij goed en wel onze professionele crew op de hoogte konden brengen dat de geplande tocht niet kon doorgaan, werden al leveranciers gezocht en bereidwillige Bossies aangeboden die het stuk in geen tijd te pakken kregen en vervingen!

 

Maar ondertussen waren ook onze plannen wat veranderd, een mens moet flexibel zijn; in plaats van de boot twee dagen achter te laten voor anker besloten we ondertussen haar in San Miguel te laten liggen, een autootje te huren en daarmee onze laatste inkopen te doen, de ronde van Tenerife te doen en de Teide te beklimmen wat met het openbaar vervoer een helse klus zou worden.

Gisteren vertrokken we, om 3 uur ’s nachts richting El Teide. We wilden voor 9 uur aan het poortje zijn voor de laatste klim van 200m omdat je vanaf 9 uur een toelating nodig hebt. Die je 8 dagen op voorhand moet aanvragen. Op een welbepaald slot van 2 uur. Weer of geen weer. En laat er nu voor 8 december geen enkele toelating meer beschikbaar zijn… En zodoende begonnen we om 4u30 aan onze nachtelijke klim, ingepakt in thermisch ondergoed, twee fleecen, een muts en handschoenen. “Op Tenerife?”, hoor ik u denken. Ja, op Tenerife. Wat de meeste toeristen blijkbaar niet weten maar snel leren wanneer ze met het liftje boven komen, is dat het vanaf een 2000m hoogte echt wel koud is. Wij vertrokken met 8°C en op 3000m zaten we al op 1°C! IJskoud dus, mijn vingers en lippen bevroren vanaf zo’n 3300m.

De eerste uren waren geweldig! Gewapend met een petzl en begeleid door duizenden sterren zochten we ons een weg door de gladde stenen op de berg. Na een uur of drie kwam de zon op en zaten we al zodanig hoog dat we boven de (weinige) wolken zaten met een uniek zicht als kado. Spijtig genoeg kreeg Ivan last van de hoogte en toen we na een korte, ijzige rust- en ontbijtpauze op 3260m verder trokken waren de rollen omgekeerd : Ivan leek de bergantilope en ik een wrak! Misselijk, een razend hart en geen voet voor de andere kunnen zetten maar niet moe of buiten adem. Een heel erg vreemd gevoel dat enkel overgaat door te dalen of, in mijn geval, als een oudje stap voor stap verder te schrijden in plaats van te wandelen om zo het enorme hoogteverschil trager te overbruggen.

Eenmaal boven kwamen de eerste liftjestoeristen ons tegemoet, een veeg teken. De eerste kabellift vertrekt om 9u00 en dus waren wij te laat om nog de laatste 200m naar de kratermond te wandelen (het deel waar je een ‘permit’ voor moet aanvragen). Niet dat ik dat zo erg vond : de laatste klim stijgt nog erger dan de vorige en we hadden ook vanop die hoogte een ongelofelijk zicht en hadden op onze wandeling ook al geisers gezien. Indrukwekkend! Een wolk hete stoom die vanuit het hart van de aarde op 3550m hoogte tussen de stenen uit schiet!

Het moet gezegd : na bijna 14 dagen Tenerife was ik redelijk teleurgesteld, we zagen niets anders dan resorts, Duitse, Engelse en Belgische enclaves (Ten-Bel bestaat dus écht!!!! Ik dacht altijd dat het een verzamelnaam was voor alle Belgen in Tenerife...), geen enkel authentiek dorp, niets echts maar nu vonden we een prachtige natuur, onbezoedeld door toerisme en kwamen we helemaal op adem (ok, behalve op de grote hoogtes dan )!

Vandaag konden we nog één dag gebruik maken van onze auto en toerden we, met de Vlaamse Hits, Schlagers van alle tijden – Van Anneke Gronloh en Willem Vermandere tot Isabelle A, Clouseau en Get Ready – luid op de voorgrond, het eiland rond. Wat we verwachtten bleek ook waar : het noorden is helemaal niet zo toeristisch en is schitterend : Los Gigantes zijn overweldigend en eens daar voorbij leidt een heerlijke lange kronkelbaan langs de mooiste kloven en bergen die Tenerife rijk is. We zagen 4 keer zoveel bananenplantages als op Madeira maar kregen geen enkele mooi op de foto (misschien ook omdat Ivan nergens wilde stoppen om een foto te nemen van zo’n plantage, ook niet midden in een haarspeldbocht of midden op de autostrade). Puur genieten!

Vanmorgen ontvingen we nog Karo van de Kaa aan boord en slenterden we samen de hele middag rond in Los Cristianos op zoek naar terrasjes en visgerief.

Aan alle mooie liedjes komt een eind en het wordt tijd dat wij ons liedje alleen verder zingen, maar morgen houden we nog een clubfeestje op verplaatsing met alle aanwezige VNZ'ers! 4Fun, Jacquer, Kaa en Vaguebond!

Shoppen en Blikken

De oversteek van Porto Santo naar Tenerife was zoals gewoonlijk weer eens niet helemaal zoals voorspeld maar dat zijn we ondertussen al zo gewoon dat we er ook niet meer woorden aan zullen vuilmaken. Of in elk geval minder dan Ivan er nodig had om de voorspellers te vervloeken wanneer we weer eens compleet zonder wind vielen.

Waarom ineens Tenerife en niet de eerste vier Canarische eilanden ?

Gran Canaria deden we enkele jaren geleden al helemaal te voet en hebben we dus al gezien. Lanzarote en Fuerteventura leken ons minder interessant, enkel over La Graciosa twijfelden we maar dat ligt dan weer het verst van Tenerife en om alleen daarvoor helemaal om te varen ...

We moeten kiezen en gaan voor kwaliteit boven kwantiteit. We blijven liever hangen op minder eilanden dan alle eilanden op een drafje af te handelen.

Tenerife direct dus.

We stoppen hier vooral uit praktische overwegingen : hier vind je echt alles voor de boot en voor jezelf! Chandleries, supermarkten, shoppingcentra, restaurantjes, bars, ...

Omdat we ondertussen een hele klus- en boodschappenlijst hebben en ons vooral daarop focussen, ondervinden we relatief (!!!) weinig hinder van de asfalteringswerken die hier al zes dagen onafgebroken van 's ochtends 8 tot 's avonds 19.00 naast de boot plaatsvinden (afschrapen, storten en platwalsen tot je er doof van wordt), de daverende vrachtwagens die de hele dag langsrijden en de dagelijks geloste menigte van een paar 1000 man per megacruiser die de stad overdonderen alsof ze boven alles en iedereen verheven zijn. Gelukkig opent hun all-in buffet al om 16.00 en is de stad daarna cruiservrij.

We zijn ondertussen al vaste klant bij alle botenwinkels en ferreteria's, we kennen alle megawinkelcentra (Jan, we vonden ook de Carrefour en zijn danig onder de indruk van het assortiment blikkenvoer!) en ik kan zelfs in de zeven verdiepingen tellende Corte Ingles al perfect alles terugvinden. Ook de Mercadona's, Spar en Superdino's hebben geen geheime(n) (blikken) meer.

Dankzij ons alom gekende gruwelijke efficiëntie, aangevuld met twee (feest-)dagen waarop alle winkels gesloten waren, zijn we na zes dagen nog steeds niet klaar.

De zeilmaker die vanochtend om 10 uur zou langskomen is er (na drie vruchteloze pogingen om hem te bellen) nog steeds niet (20.00) en we verwachten hem ook niet echt meer, ook morgen niet.

We moesten al vier keer een paar dezelfde winkels opzoeken omdat we telkens iets vergeten te tellen, meten of nakijken waren. Dat die winkels op minimum 30 minuten wandelen van de boot liggen, maakt het er niet beter op.

Eén voordeel : Als je vier keer naar dezelfde winkel aan de andere kant van de stad moet wandelen en je elke keer andere straatjes neemt, dan leer je de stad wel kennen.

Nu nog de tijd hebben om van de parken en de terrasjes te genieten!

De stad bruist maar na zes dagen zijn we er toch maar 1 keer in geslaagd iets te gaan eten met Hanny en Jakob van de Jonas. De andere dagen hebben we geaperitiefd met andere cruisers.

Ons oversteekblikkenmenu is ook al getest en aanvaard : voldoende blikvoer om drie weken op zee te kunnen overleven. Gelukkig gaan de blikken mee tot 2020 en hopen we ze niet nodig te hebben. Dus als we terugkomen houden we een blikkenfeestje!

U bent bij deze uitgenodigd!

Op eigen risico ...

PS : De etiketten werden professioneel verwijderd - kakkerlakkenbeleid!

Alle dagen zondag

Morgen, exact 100 dagen na ons vertrek, gaan we. Toch wel met spijt in het hart.

Porto Santo heeft ons meer gedaan dan we dachten.
Het leven is hier heerlijk gemoedelijk, zacht en vrolijk. We woonden hier bijna een maand en ik kon best nog langer blijven.
We hebben ons geen moment verveeld maar wel dubbel en dik van elk moment genoten; hier vond de verwoestende stress in mijn lichaam eindelijk de uitgang (ok, wel pas nà de confrontatie met de Noren over de wasmachine).
In Madeira leerden we ons nieuwe mantra : It is Portugal! No problema!, en we passen het consequent toe.

De wasmachine kapot ? No problema! U weet niet wanneer hij gemaakt wordt? No problema! We komen morgen wel eens terug.
Geen warm water in de douche ? No problema, lauw lukt ook wel.
Een lekkend dak in het wificafeetje? No problema! We zoeken wel een lamp waar geen water uitloopt. Dat het alarm loeihard rond onze oren raast? No problema! Kan iemand misschien iemand bellen die iemand kent die iemand kan sturen die wel weet hoe hij het afzet?
Een ponton afgebroken? No problema! Er zijn er nog een paar over.
Niet naar de douane geweest? No problema! Dan sturen we gewoon de hele meute inclusief drugshond op u af. (grijns)

Eens je dit gewoon bent, pas je vanzelf je ritme aan. Leven aan 200km/u ? Een paar maanden geleden was dat nog de normaalste zaak van de wereld, minder dan 10 dingen tegelijk doen onbestaande.
Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar : wij waren compleet gek! Onszelf voorbij hollen voor meer, nog meer en beter. Maar vooral om sneller ziek te worden en ons lichaam af te breken.

Vandaag leven we aan nauwelijks meer dan 6 à 7 per uur en als dat niet de snelheid van de boot is, nog trager. En we genieten!
Mijn grootste prestatie gisteren was een half uur werkloos in de mast hangen en het probleem niet opgelost krijgen. (No problema!) Als beloning mocht ik in de stralende zon naar de kapper voor een 'zensational' nieuwe coupe. (Vragen naar Cindy!)

Vandaag heb ik twee wasmachinen kunnen doen op een hele namiddag. Omdat de wasmachine zeker 7 minuten wandelen is van de boot, blijf je - gewapend met een boek - wachten tot het klaar is en doe je ondertussen niets anders. Ivan spendeerde een hele middag aan boeken fotograferen (digitaliseren met een glimlach).
Laatst deden we twee dagen over onze muurschildering, Geert en Cindy klopten ons vandaag door er drie dagen over te doen (maar het resultaat mag er zijn!).

Voor ons is het alle dagen zondag!

Je weet dat het alle dagen zondag is wanneer :
- het ontbijt definitief geschrapt wordt, je staat toch elke dag te laat op...
- de belangrijkste vraag van de dag is : wat eten we vandaag?
- de tweede belangrijkste vraag is : kan dat ook morgen?
- je elke dag verschrikkelijk moe maar gelukkig kan en mag aperitieven en digestieven.

Saude! A nossà! Op weer een zondag!

You have two options - Madeira or no Madeira

No Madeira, daar zou het in principe op neerkomen : na meer dan twee weken op het heerlijke Porto Santo zouden we met de heersende wind en deining Madeira niet te zien krijgen en meteen doorvaren naar de Canarische eilanden.

Of toch ?

We opperden al eerder de mogelijkheid om met de ferry naar Madeira te gaan en de boot hier (spotgoedkoop) te laten liggen, bij nader inzien bleek dit zelfs een economischer alternatief dan zelf naar Madeira varen waar de havengelden soms echt de pan uitswingen. (Quinta do Lorde 63€ - Porto Santo ondertussen minder dan 5€ per nacht!)

Een bezoekje bij de buren van Zensation, meer was er niet nodig om de volgende uren met alle i-tools die we ter beschikking hadden de volledige bandbreedte van het internet van Café Marinha te gijzelen om prijzen van tickets, hotels, auto's, bezienswaardigheden te vergelijken en reservaties en routes te maken.

Na een woelige overtocht met de Lobo Marinho werden we midden in de nacht nog hartelijk ontvangen door de gastvrouw van ons eerste hotelletje, boven in de heuvels van Funchal. Enkele uren van wel een erg korte nacht later werden we net niet gek gemaakt van alle opties die we voorgeschoteld kregen in het verhuurkantoor van onze auto maar heel wat “nee’s” later reden we de parking uit met een auto die exact evenveel kostte als bij de reservatie, zonder 101 extra opties ... en lag Madeira voor ons.

Vier dagen hadden we maar en dat is mooi om een beeld van het eiland te krijgen maar we zouden er best nog enkele extra dagen kunnen rondwandelen. Hadden we onze wandelschoenen maar mee! We konden nooit vermoeden dat Madeira zo gevarieerd was! Zo groen! Zo puur natuur! Zo mooi!

Rallyman Geert reed ons moeiteloos door ruwe rotspartijen, rond lavagrotten, door heerlijk ruikende eucalyptusbossen waar we een hele rugzak aan bladeren meenamen (ideaal voor in de kleerkasten), langs kilometerslange bergwegeltjes afgeboord met de mooiste datura’s, paradijsvogelbloemen en hortensia’s.

 

We wandelden langs grillige kustpaadjes waar de zee woest tegen de rotsen sloeg, door geurende bossen, langs levada’s en zoutwaterbaden en in door gloeiende lava gevormde grotten. We bezochten het Bokrijkachtige Santanta en het Eastbourne-like Quinta do Lorde. We vonden zelfs botenstallingen onder de landingsbaan van een vliegveld en Marokkaanse stranden en we trokken

zoveel foto’s dat onze (uitgebreide) geheugenkaarten bijna vol raakten!


We proefden het lekkerste fruit ooit : ananasbanaan of is het banaanananas in de vorm van een maïskolf (don't ask!), tomaat-passievrucht, passievrucht in (en met de smaak van) een banaan of een limoen. We aten het lekkerste visstoofpotje (als Ivan en ik inktvis eten moet het echt we lekker zijn!) en we zagen verse tonijnbiefstukken met een diameter van meer dan 50cm (op de markt)!



De taakverdeling aan boord (van de auto, niet van de boot) was vastomlijnd : Ivan hield het stekkertje van de ipad vast zodat de ipad waar ik de weg op zocht niet zonder batterij zou geraken en zodat Geert gezwind door de bochten kon scheuren terwijl Cindy de beste fotoshootpunten zocht en vond, ook al was onze chauffeur het daar niet altijd mee eens. Die foto van de bananenplantage die we mooi zagen liggen vanop de autostrade was echt een gemiste kans, alsook dat uitzicht in het midden van die haarspeldbocht of op de 20 meter afstand tussen twee tunnels in!

Madeira is adembenemend mooi, de lege woorden 'groen', 'gevarieerd' en 'verrassend' dekken bij lange na de lading niet maar onze taal is spijtig genoeg geen meer lyrische begrippen rijk om dit moois te beschrijven.

Alles op het gemak 'This is Portugal! No problema!', is de leuze van alledag.

Madeira klonk ons altijd in de oren als een resort-like vakantiebestemming 'goedkoop naar de zon' maar is verre van dat (resorts zijn er zelfs bijna niet).

Wij hebben ervan genoten, dubbel zelfs omdat we dat in fijne compagnie konden doen! Bedankt Cindy en Geert voor geslaagd uitje!


Onze ervaringen :

  • Uiteindelijk bleek ons plan verre van slecht : de boten lagen rustiger in Porto Santo dan in de havens die we bezochten op Madeira en voor minder dan 75% van de prijs. Geen van ons allen was onder de indruk van de haven van Quinta do Lorde of Calheta (duur, artificieel, onpersoonlijk en ver van alles) en de deining kwam er mooi binnen. Funchal stond bij ons op nummer 1 en bleek ook de meest aangename en praktische haven te zijn.
  • Voor de hele trip, inclusief ferrytickets (45€ per persoon, open return), hotels, restaurants, cafeetjes, bezoeken en auto betaalden we beduidend minder dan wanneer we dezelfde reis met onze eigen boten hadden gemaakt.
  • Wij verbleven in :
    • Casa do Caseiro (24€)
    • Enotel Golf (4*!) (45€)
    • Solar Boaventura (34€)
    • Residencia Funchal (19€)

Kleine prijsjes maar nette kamers, de ene met meer luxe dan de andere en stuk voor stuk erg vriendelijke service en (behalve Funchal) ontbijt.


Depressies om depressief van te worden

Maar dat doen we mooi niet!

Wanneer je in de supermarkt perfect je weg weet en alles weet liggen, wanneer je zelfs de promoties kent, wanneer de kassiersters je herkennen, wanneer je mensen de weg kan uitleggen en weet waar ze de lekkerste broodjes, koffie en wijn verkopen, en wanneer zelfs de straathonden die al 20 jaar onder dezelfde bank liggen aan de taxistandplaats je kennen, dan ben je te lang op dezelfde plek!

Het is en blijft een heerlijk verborgen pareltje van Portugal, een gouden eiland met prachtige natuur, de verborgen baaitjes met prachtige vissen, het koppel poezen met de drie kittens onder het lokale caravan-bakkertje,  de minibusjes met twee chauffeurs maar waar je zelf de deur moet opendoen als je eraf wilt, het terrasje waar Ivan bijna beschaamd een watertje bestelt (‘een echte man drinkt bier’! (en dat laat je dan best ook het hele terras weten)), het dagelijks drie keer toeteren van de ferry die om 10,30 de haven binnenloopt en achteruit naar de kaai draait, ons dagelijkse 500m baantjes trekken in de oceaan (binnenkort zwemmen we van het strand naar de haven), de bijna dagelijkse wandeling van een half uur naar het centrum, de weerbabbels en aperitieven met de buren en nog zoveel meer.

We zouden best graag naar Madeira vertrekken maar we worden hier zowat gegijzeld door depressies. Of zoals Ivan het uitdrukt : “Die lage drukgebieden zijn hier even hardnekkig als een getuige van Jehova!”

De weerberichten tonen overwegend Z en ZW-wind, golven van 3 meter zijn meer regel dan uitzondering. De havens van Madeira liggen niet echt goed beschut bij zuidenwinden en de paar dagen NW die er tussen kruipen geven ons dan wel de gelegenheid om naar Madeira te vertrekken maar enkel om daar dan weer gegijzeld te liggen in veel te dure en overvolle havens met dagen van gietende regen erbovenop. Dan bekijken wij de binnenkant van onze boot wel vanuit een (ook wiebelende) haven waar we nu al minder dan 10€ per nacht voor betalen …

Ondertussen rijzen wel de plannen om toch de ferry te nemen naar Madeira en op 4 dagen rond het eiland te toeren om dan terug aan boord te komen in Porto Santo en de regendagen hier uit te zitten; de prijzen lijken beter mee te vallen dan aanvankelijk gedacht. Wanneer we dan na 3 weken eindelijk weg (zouden) kunnen ligt ons gemiddeld havengeld rond de 5€ per dag en heb ik 5 gratis wasmachines gedaan (als het gemaakt wordt deze week, misschien 6) en hebben we de hele tijd rustig in een eigen box gelegen én Madeira gezien!

Inmiddels houden we contact met heel wat Belgische en Nederlandse vertrekkers in Portugal, Marokko, Madeira (waar Fons en Rita van de Sunshine al prospectie aan het doen zijn) en Tenerife en hebben we sinds gisteren zelfs eindelijk kunnen barbecueën met Geert en Cindy van de Zensation waarmee we vorige winter op het terrein op Linkeroever stonden. Zij kozen al in mei het ruime sop. Het is ons dan toch gelukt, hier op Porto Santo!

We deden al enkele klusjes aan boord, de windpilot werd hersteld door een sympathieke Porto Santoriaanse lasser en de reserve-onderdelen van zowel de windpiloot als de oven werden samen met nog wat laattijdige paperassen al ingepakt in de valiezen van J-C en H die eind deze week naar Tenerife vertrekken waar we al duchtig plannen smeden met de Tenerife-afvaardiging van de VNZ. En vandaag kregen we de hele inhoud van de frigo van een (grote) Franse boot die plots naar huis moest, zomaar cadeau!

Laat die depressies maar komen, daar hebben wij geen last van!

Porto Santo - Onbekend maakt onbemind

Het was pas bij onze specifieke planning in Lissabon dat we dankzij geruchten en onze kaarten op het spoor kwamen van een piepklein eilandje, vlak voor Madeira : Porto Santo.

Bij het inklaren troffen we een sympathieke en babbelgrage douanier en kregen we resto- en shoppingtips ("for the locals"). Bij het inschrijven in het havenkantoor kregen we bij betaling van 4 nachten er meteen 27 gratis bij, de wasmachine en droogkast bleken gratis!

Ongezien maar met graagte aanvaard!

Behalve de gratis was- en drooginfrastructuur die iets te vaak aanleiding geeft tot een ongeziene hoeveelheid boertigheid en voorstekerij en waar ik, indien mogelijk, nog meer gefrustreerd door raak dan door diezelfde egotripperij in ons Belgenland, lijken we hier onverwacht een stukje paradijs getroffen te hebben.

Porto Santo wordt in de boekjes omschreven als 'Ihla Dourada', het gouden eiland. Op zich lijkt het eiland echter niet veel te bieden te hebben : kale bergen en rotsen, een strand vol grote keien en plakzand, een piepklein centrum en voorwaar, een luchthaven.

En toch zijn we er heimelijk verliefd op geworden. Er heerst hier iets onbestemds lieflijk, niets pretentieus (behalve bepaalde zeilers met een grote vlag in hun verstaging), er zijn prachtige verborgen privéstrandjes, mooie wandelingen langs kilometerslange (en soms echt mooie) stranden en door bergen, sympathieke buren, praktische helpende (lassers-)handen, steigers zonder hermetisch gesloten hekwerk, heerlijk warm zeewater, prachtige zichten, zelfs op de kale rotsen.

De Portugezen hebben het hier goed uitgekiend, vooral de Porto Santonezen : je geraakt wel voor een dagje naar het kleine  eiland maar je geraakt niet van het eiland voor een dagje naar het 'grote eiland'. Er is geen ferry naar Madeira, geen watertaxi. Er is enkel het vliegtuig of de grote ferry (formaat van een Oostende-Ramsgate exemplaar) maar die vertrekt 's ochtends om 8.00 in Funchal en komt om 10.15 in Porto Santo aan om pas 's avonds om 18.00 terug naar Madeira te vertrekken...

Een tripje over en weer naar Madeira kost je dus de avondferry naar Madeira en twee dagen later (anders heb je  niets gezien) de ochtendferry terug naar Porto Santo aan minimum 60€ per persoon. Daarbij nog twee nachten hotel, je vervoer op Madeira en eten en drinken.

Een gouden eiland ? Wij snappen waarom!

We liggen hier nu al wat langer dan de vier nachten die we voorzien hadden, de voorspelde storm hebben we hier enorm rustig uitgezeten, de perfecte kuisdag aan boord. We blijven op ons gemak nog een paar dagen langer, de wasmachine is eindelijk vrij van egoïsten (die zijn al naar Madeira vertrokken en de nieuwe lichting die vanuit Portugal vertrekt is waarschijnlijk nog niet vertrokken wegens een opeenvolging van depressies die ZW-wind brengen), de supermarkt werd vandaag weer voorzien van vers fruit en groenten, we moeten dringend nog een zwemmetje gaan doen en onze muurschildering is nog niet helemaal af. Misschien kruip ik ook nog eens de mast in om de reeds maanden voorzien reparatie aan de windmeters te doen.

Madeira kan nog wel even wachten!


;-)

Galgenwelische oceaan met waddengolven

Een fotootje van onze 'visvangst' hadden jullie nog te goed. ;-)

Dag vier en hopelijk de voorlaatste op zee. Maar het ziet er niet goed uit. Het lagedrukgebied zorgt ervoor dat we continu wind op kop krijgen en ondanks Ivans inspanningen, die zich gedraagt als een Rob in 't kwadraat en tijdens zijn wachten geen moment stilzit om de boot in gang te krijgen tegen een rotdeining en (gelukkig warme) -wind in, raakt Vaguebond maar niet op dreef.

Maar hij kan zich tenminste uitleven na 24 uur op motor te varen, ik word er alleen maar slechtgezind van : onze gemiddelde snelheid ligt rond de 3 knopen met alles tussen de 0.5 en 6 knopen, onze hoek ligt tussen de 220° en 300°, de genua wordt continu opgerold en ontrold, de motor gaat aan en uit. Vaguebond vecht tegen de korte golfjes waar we alledrie een gloeiende hekel aan hebben, net of we opkruisen op de Wadden. De wind draait en keert dan weer in sterkte (geen wind tot 25 knopen) en richting (het hele plaatje rond) als zaten we op het Galgenweel!

Twee positieve punten :

Ivan laat mij heerlijk lang liggen en al is slapen niet evident op een rollend en stampend schip, het doet wel deugd.

En wanneer ik wakker word en midden in de nacht in mijn ondergoed aan dek kom, is het verdorie warm! Ivan loopt wacht in short en een enkele fleece! Nog nooit meegemaakt maar o zo heerlijk! In plaats van thermisch ondergoed, dubbele fleecen, berenpakjes en zeiljassen (onze standaard nachtoutfit op oversteken), enkel een zeilbroek tegen de klamme banken (en ook die is de laatste nacht niet meer nodig).

Nu nog een bezeilde koers en we zijn de gelukkigste mensen op deze 'groote oceaan'!

Nog 65 mijl te gaan, als de wind een klein beetje zou meewerken halen we het misschien nog voor zonsondergang...

De wind draaide uiteindelijk iets zuidelijker (dan westelijker) en we liepen de laatste opkruisuren continu boven de 6 à 7 knopen en liepen om 20.00 Porto Santo - Madeira binnen!

Heerlijke ontvangst door Fons en Rita van de Sunshine, inclusief lekkere verse pasta pesto! Heerlijk na 5 dagen op zee, zo verwend worden!

The revenge of the tuna

Sorry, geen foto's. Na een paar dagen op zee ziet niemand er nog appetijtelijk genoeg uit om te poseren ... :-D

De vorige blog was nog niet helemaal via de SSB vertrokken of we kregen al spijt van onze laatste zeilwissel, de die al enkele uren ruimer inkwam dan van achteren, draaide dan plots toch weer naar achter waardoor we weer zo plat mogelijk voor de wind liepen, enkel op grootzeil. Daardoor rolden we weer meer heen en weer dan met passaatvoering en maakten we minder snelheid.

Ondertussen liep onze snelheid nog meer terug, naar 4 knopen en staat het ijzeren zeil bij, beter bekend als ‘motor’.

We vaarden, net zoals de weerberichten voor één keer eens juist voorspeld hadden, een lagedrukgebied binnen, het omzeilen was zinloos, we zouden meer afstand afleggen en toch weer in de Z en ZW terechtkomen en moeten opkruisen of motoren. Er middendoor dus, met bitterweinig wind, op kop.

 

De tonijn die we gisteren vingen, nam ’s avonds wraak waardoor ik de nacht meer in de badkamer doorbracht dan aan dek en ik vandaag liever niet oog in oog stond met een echt vers exemplaar maar het liever veggie hield! Heerlijk die voorgekookte rode bietjes die je in Spanje en Portugal vindt en die maanden goed blijven : risotto met rode biet dus vanavond, één van onze lievelingsgerechten.

 

Vandaag was, buiten erg weinig wind, heel erg aangenaam : stralende zon, bikiniweer, off-watch aan dek soezend, on-watch achterin de kuip met een leuk boek. Zelfs de nachten zijn niet langer koud, we’re heading south baby!

We zien wel meer schepen dan verwacht en komen er toch een tiental per dag/nacht tegen.

Enig minpuntje van de dag : Sam heeft de geest gegeven! Ze liep al langer stroef bij het bijsturen maar vandaag brak de stuurpin doormidden. Gedaan met windpiloot en dus moet Goofy Marcel alle stuurwerk voor zijn rekening nemen en kunnen we niet echt gerust eens naar binnen gaan voor een fris drankje, een hapje of een plasje. Marcel heeft de neiging om op de meest onverwachte momenten (liefst wanneer je ver uit de buurt bent) te 'goofen' en de boot 180° naar stuurboord te draaien... En dus houden we de wacht naast het stuurwiel om zo snel mogelijk te kunnen ingrijpen wanneer dat gebeurt.

Volgens Ivan komt de verdeler/maker van onze windpilot in oktober naar de Canarische Eilanden. Daar vertrekt de ARC, een erg dure maar bekende 'wedstrijd' waarin een massa boten gezellig samen in flottielje de oceaan oversteken naar de Carieb, en wie toevallig eerst aankomt, wint nog een prijs ook.

Veel van die mannen willen nog last-minute een windpiloot en dus komt Peter persoonlijke assistentie verlenen.

De ARC is niet echt ons ding : veel te duur voor wat het eigenlijk is en wij vertrekken liever wanneer de wind goed zit (wanneer de passaat er is) en niet wanneer een of ander comité jaren van tevoren al vastlegt wanneer de troep vertrekt. We hebben weinig vertrouwen in hun glazen bol, volgens ons luistert de passaat niet naar de ARC-comités...

Maar we gaan wel proberen om Peter Windpilot te pakken te krijgen, een oversteek van 500 mijl, waarvan 250 met kapotte windpiloot, is nog hanteerbaar maar 800 mijl (Kaapverden) of 2000 mijl (Carieb) zonder Sam lijkt ons niet echt wenselijk! Naast 'goofen' op de meest onwenselijke momenten verbruikt Marcel ook een massa stroom en aangezien we die zelf moeten maken proberen we er zo zuinig mogelijk mee om te springen.

 

Nog 170 mijl te gaan!

Ergens onderweg

Zoals we thuis elke vrijdagavond met de 'Friendjes' palaverden over onze weekendbestemming : Oostende of Nieuwpoort, misschien zelfs Duinkerke of toch beter Vlissingen en Terneuzen en als we drie dagen hebben, zelfs Engeland, zo voeren we hier dezelfde gesprekken met andere vertrekkers.
Alleen liggen de bestemmingen iets anders. De grote twijfel in Lissabon gaat tussen Algarve en Marokko of Marokko en Canarische of toch een 'grote' oversteek naar Madeira en de Canarische Eilanden.

Zo beslisten wij om toch een tussenstopje op Madeira te maken en gooiden zondagmiddag onze trossen los na een heel fijne tijd in Lissabon.

Wanneer we met 11, 12 knopen de Taag afsuizen kan onze vreugde niet op maar wanneer we, eens op volle zee, wel heel erg snel op ons derde rif nog makkelijk meer dan 9 knopen halen en afwisselend de toppen van het Atlasgebergte en de meest bizarre diepzeevissen kunnen spotten, is de lol er al snel af. Je raadt het al, eens te meer weer berichten van historische onjuistheid! Story of our life...

Gelukkig lag de kotter al aangeslagen aan dek en lagen ook de twee spibomen al klaar zodat bij het krieken van de dag het grootzeil weg kon en onze nieuwe favoriete zeilvoering op kon : passaatzeilen! Aan de ene kant de genua in de boom, aan de andere kant de kotter, geen gevaar voor gijpen, geen flapperend grootzeil, goed zicht onder beide zeilen en een grote foutenmarge, je kan makkelijk 30 graden over elke boeg 'zeuren'.

Zo hebben we vandaag de hele dag gecruised en hadden alle tijd om ons nieuw project op te starten : vissen!
Raar maar waar, de hengel was nog geen half uur gemonteerd en we hadden al een encyclopedie aan redenen bedacht waarom we er geen zouden gevangen hebben, of er hing effectief een heuse tonijn aan! OK, een miniversie, die nog leerde voor tonijn maar zijn oog doorboord door de haak vonden we hem beter op ons bord passen dan half blind in de grote gevaarlijke oceaan, wie weet welke onverlaat met een hengel kwam hij daar nog tegen!
Wij zijn alvast heel trots op onze eerste mini-vangst!

Ondertussen is de zon alweer onder en hebben we zonet een uur gevochten met onze passaatzeilen om ze allemaal netjes opgeborgen te krijgen en alle bomen, lijnen, vallen en schoten te ontwarren wegens een gedraaide wind. We gaan onze tweede nacht in op dubbel gereefd grootzeil en genua en lopen netjs 7 knoopjes. Sam stuurt voortreffelijk en ik kan met een gerust gemoed aan de tonijn beginnen terwijl Ivan via de SSB weerberichten binnenhaalt (Joost mag weten waarom, ze zullen toch weer verkeerd zijn) en zo dadelijk deze blog doormailt naar onze Wal- en Webkapitein.

Fijne nacht! Fijne wacht!

Terwijl wij op zee zwalpen hebben we geen internet. We kunnen enkel via SSB een mailtje sturen. En dat mailtje moet nog handmatig op de blog gezet worden.

Bedankt daarvoor Rob, onze Wal- en Webkapitein

The Lissabon-dream

We liggen momenteel een dikke week in Lissabon en zijn volop bezig de boot klaar te maken voor een eerste ‘Groote Ooversteek’. Groot is dan weer relatief, als we beslissen waar we eigenlijk naartoe gaan, zal onze grote oversteek tussen de 4 (Madeira) en 7 (Canarische Eilanden) dagen duren (een vette Noorwegenoversteek dus). Waarom we de dag voor ons vertrek nog niet weten waarheen we gaan zou een blog apart kunnen worden. Het komt erop neer dat we door allerlei Portugese toestanden als daar zijn loze beloften en de post, nog steeds niet in het bezit zijn van de Imray Pilot voor de Canarische Eilanden en Madeira. Op dit moment is Ivan weer eens een halve dag bezig om met de trein naar Cascais te gaan waar er deze keer hopelijk wel een gereserveerd exemplaar op hem ligt te wachten…

We zijn dus bijna aan het eind van onze laatste stop op (Europees) vasteland voor een heel eind, vanaf nu gaan we eilandhoppen. We komen pas weer op een vast continent als we landen in Carthagena – Colombia!

We hebben een hele week in en rond Lissabon getoerd, gewandeld, gebust en getreind. De grote toeristische attractie – Tram 28 – hebben we vanop een afstand bekeken.

(Het rechtse trammetje op de foto kost 3,6€ voor een tochtje van ruim geschat 80 meter ...)

Een goeie raad : probeer Lissabon niet op een drafje in een weekend te doen! Je doet jezelf en de stad oneer aan! De stad werd gebouwd op en rond 7 heuvels wat de oppervlakte enorm maakt. Zelfs wij kregen maar een paar wijken gedaan. De bekendste zijn natuurlijk Belèm, Alfama, Baixa en Rossio maar ook rond Alcantara en Castelo en Graça is het leuk toeven.

Op onze eerste dag kwamen we in de late namiddag in de stad aan en kochten we onze Lisboncard (nog een aanrader) : drie dagen lang alle openbaar vervoer gratis (zowel trein, als bus als tram), alle stadsmusea gratis en aanzienlijke kortingen bij heel wat andere musea en attracties. De kaart kost 40€ per persoon maar als je een beetje goed plant, doe je er heel wat profijt mee.


Omdat we onze kaart nog niet meteen wilden activeren slenterden we een paar uur langs de andere vier havens die Lissabon rijk is. In haven 1, 2 en 4 was geen plaats, zelfs niet als we meer dan een week vooraf reserveerden. Enkel in haven 3, onder een brug. Bij het opvaren van de Taag zijn we onder de desbetreffende brug doorgevaren : 80m hoog maar de auto’s rijden op stalen ribbelplaten die een oorverdovend lawaai geven, 24/24! Moest je denken dat het ’s nachts mindert, dan ligt haven nummer 3 midden in een uitgangswijk, te midden van discotheken die 7/7 open zijn, tot gemiddeld 6.00 ’s morgens. Blij dat wij in Parque das Naçoãs liggen! Iets verder van de stad maar in alle luxe, stilte en kalmte.

De volgende dagen verdelen we onze tijd efficiënt tussen Belèm, waar je absoluut het Monasterio dos Jeronimos moet passeren! We hebben nog nooit zoiets moois gezien en alles wat hierna volgt mag nog zo mooi en knap zijn, niets kan volgens ons tornen aan de overweldigende schoonheid van het klooster. Onze cultuurogen worden hier rotverwend!

Ook hier zijn een aantal betere toeristenvallen maar die kunnen de Lissabonpret niet drukken. Zelfs zonder het te willen stuit je per ongeluk op prachtige renaissancekerken die zichzelf verstoppen in drukke straten, vooral in Baixa en Rossio kijken we onze ogen uit. Heerlijk gezellige wijken met weer eens pareltjes van gebouwen die zelfs niet in de gidsen en op de plannen staan maar die wel een bezoek waard zijn. Verdwalen tussen de kleine (trappen-)straatjes en weer per ongeluk in een andere oergezellige wijk terechtkomen (met marktjes), heuvelop wandelen en beloond worden met een knap zicht op de Taag en de andere heuvels of na het afdalen van een supertrap, na uren doelloos slenteren, weer heel erg toevallig aan je bushalte uitkomen : heerlijk!

Zelfs de nieuwste wijk waar wij in de haven liggen : Parque das Naçoãs, volledig nieuwgebouwd voor de Wereldexpo van 1998, is een lust voor het oog. Ik dacht een soort van kil en onpersoonlijk La Défense te treffen maar kwam terecht in een heus leefbaar hypermodern centrum met brede, lichte lanen met palmbomen en reuzenparasols en bankjes langs de Taag, reusachtige pleinen met mastodonten van mooie moderne gebouwen inclusief een enorm winkelcentrum waar een supermarkt is met het grondoppervlak van een gemiddeld Makro-filiaal. Hier ligt ook het Oceanario, naar het schijnt één van de grootste van Europa maar met een gemiddelde dagtemperatuur van 28°C verkiezen we de buitenlucht boven het gesloten aquarium.

Spijtig, maar onze tijd in Lissabon zit erop. De boot is ondertussen gekuist en Ivan weer aan boord, met Pilotboek! We hebben zonet beslist om toch naar Madeira te gaan, wanneer krijgen we die kans anders nog eens ? De volgende blog komt hopelijk van ergens midden op de oceaan, zo niet, van op het eerste van de vele eilanden die we de volgende jaren gaan bezoeken.


:-D

Wat wij missen : het toeristengen!

OPGEPAST :

Deze blog kan uw gezindheid schaden. Wel degelijk gezindheid!

Uw glimlach kan vervagen, de schittering uit uw ogen verdwijnen en uw humeur kan kelderen.

Ook wij ergeren ons af en toe, echt waar!


We zijn de laatste weken waarschijnlijk iets te vaak op de culturele / toeristische toer gegaan. Wij, die mensenmassa's van meer dan 8 mensen schuwen en misschien ook wel een beetje van de drukte van ons (vroegere) dagelijkse leven af wilden, zijn de laatste weken op bezoek geweest in Porto (2dagen), Coimbra (1) en Lissabon (6 totnogtoe). Met een toerisme-ergernis in stijgende lijn.

Drie prachtige steden, totaal verschillend van elkaar  maar telkens met een hoop toeristen waar wij in België alleen van kunnen dromen.

Nochtans, op zich is toerisme geen vies woord : mensen bezoeken de stad omdat er iets interessants te zien is, historisch en cultureel waardevol, waarvoor ze speciaal de reis maken. Ze boeken een hotel of B&B, gaan uit eten, bezoeken musea, kortom ze geven veel geld uit waarmee we de betreffende stad beter kunnen onderhouden, de monumenten beter in ere houden en zodoende nog meer toeristen aantrekken.

Maar waar houdt het op ? En moeten we, omdat die mensen veel geld betalen om onze steden te bezoeken, dan ook maar alles dulden ?

Porto was gezellig, we doorkruisten twee dagen lang de stad, bezochten monument na kerk na kathedraal na museum, deden terrasjes en hadden overal ruimte. De mensen waren vriendelijk, beleefd en vrolijk, een enkeling niet te na gesproken (luid babbelen in een kerk waar om stilte werd gevraagd, statieven monteren in monumenten waar de suppoost uitdrukkelijk aan elke bezoeker vroeg om geen foto's te nemen).

In Coimbra begon het meer op te vallen : gedrum, afzetterij door de plaatselijke horeca, de selfishstick waarmee toeristen parmantig in iemands anders foto lopen te poken maar kwaad worden als iemand door hun beeld wandelt.

In Lissabon werd het ergerlijk misschien ook te wijten aan het feit dat er 10 keer zoveel toeristen rondlopen als Lissabonezen : Engelsen verleren plots hun karakterieel queue-gen en drommen zich zonder pardon overal tussen en vooral voor. Fransen denken dat de hele wereld Frans spreekt en vertikken het om één woord Engels te praten. Ik blijk dan steeds de stomkop die automatisch in het Frans antwoordt, omdat dat beleefd is ...

Duitsers blijken dan weer meesterlijk boertig wanneer ze na 5 (mislukte) aanlegmanoeuvers en terwijl jij al 20 minuten op de steiger heen en weer loopt om hun lijntjes aan te pakken, hun boot af te houden, andere boten te beschermen, doodleuk blaffen 'dat ze het best alleen aankunnen!' Yeah right!

Amerikanen kennen maar één weg : rechtdoor, of dat nu over mensen of een pas aangelegd bloembed is. I am American, my money, my town!

De eerste keren laat je dat passeren onder het mom van 'het is een enkeling', maar wanneer je keer op keer opzij gedrukt wordt op een voetpad waar vier mensen naast elkaar lopen of wanneer je, om niet op de hielen van je voorganger te stappen, een beetje ruimte tussenlaat,  een dikke Amerikaan zich voor je wurmt zodat je niet alleen geplet wordt maar ook je adem benomen wordt door zijn stinkende okselvijvers, dan heb je daar na een paar keer echt wel genoeg van!

Vandaag bezochten we Sintra, het Moorse stadsgedeelte van Lissabon. We kochten eerder deze week een Lisboncard (+/- 40€ per persoon) : 3 dagen alle openbaar vervoer gratis, trein, tram, bus en ferry, alle stadsmusea gratis en massale kortingen bij de overige. Of zo beweerde de toeristische dienst...

Tot we in Sintra kwamen, met de gratis trein :

  • We kregen nauwelijks korting in de 5 paleizen / kastelen / musea wat ons nog eens een dikke 100€ extra zou kosten. We kozen de in onze ogen twee belangrijkste uit, voor een luttele 36€.
  • De wandeling om tot die twee paleizen te komen is volgens de toeristische dienst echt niet te doen! Te ver, te steil, te gevaarlijk! Veel beter bleek het de bus te nemen voor een povere €5 extra. (Anke, de bus leek op de trein Leuven-Brussel)
  • Als we langer dan 30 minuten op de bus moesten wachten (= standaard), konden we nog altijd de tuktuk nemen (aanvankelijk schattig maar bij nader inzien vreselijk irritant brommerke met bakje) : 5€ per persoon, enkele rit!
  • Wilden we, na het Paleis van Pena (prachtstuk!!!!), ook de chalet van Hare Majesteit bewonderen, moeten we eerst door het park (7€) maar spijtig genoeg kan je wel het paleis bezoeken en de stallen en de serres (8€) maar zit de chalet niet in het pakket, dat is nog eens 3€!
  • Wil je, tegen beter weten in, toch te voet die levensgevaarlijke wandeling aangaan, hou er dan rekening mee dat het ver is (5km volgens de toeristische dienst), minstens een uur wandelen en erg zwaar. 5km/u is voor mij lopen maar kom ... Dus koop je voor de veiligheid een extra fles water (2,15€ ipv 0,2€ buiten Sintra)!

In de praktijk bleek de wandeling geweldig! Een redelijk steile klim van amper 2km en een dik half uur later stonden we al aan het kasteel van de Moren.

Om 5€ aan die bus te geven moet je of moeilijk te been zijn (alle respect daarvoor), of schandalig rijk of aartslui of oerdom. 99% van de wachtenden behoorden niet tot de eerste categorie! Volgens Ivan nemen Chinezen zelfs de bus om de straat over te steken, wel dit kwam op hetzelfde neer ...


Sintra is adembenemend, absoluut! Een pracht voor het oog, schitterende kleuren en prachtige vormen, pareltjes van architectuur. Het Palacio da Pena is zonder meer fan-tas-tisch, het best vergelijkbaar met een kasteel ontworpen door het duo Barbie-K3. Een mega suikertaart met glazuur in de felste meisjeskleuren. De opdrachtgever, Ferdinand II, gaf de architect de opdracht om elementen van de renaissance, gotiek, barok, manuëlisme en Moorse kunst te integreren. Na het verbouwen van het klooster tot kasteel tot militaire barak tot ziekenhuis tot koninklijk paleis zijn ze daar knap in geslaagd!

Bizar concept maar geniaal in zijn gekheid! En dan te bedenken dat Ferdinand II de broer was van onze eigenste Leopold I !

Maar voor ons was het tourist-trap gehalte veel te hoog, de massa te groot en vooral te onbeschoft en boertig.


Het is moeilijk om in die geest mee te gaan, misschien zijn wij gewoon geen goeie toeristen : te goed opgevoed, in een verkeerde eeuw en met verkeerde genen ...

Zeilen is geen sport

Deze uitspraak komt van de huisarts van mijn ouders. Het was zijn antwoord op de vraag of ik eigenlijk wel nog aan sport deed (hij was vroeger ook mijn huisarts en blijft interesse tonen in zijn oud-patiënten).
Op het fiere antwoord van mijn mama : Ja zene! Ons An is een zeilster, elke week zit ze op het water en ze zeilt ook wedstrijden!, antwoordde hij doodleuk : 'Zeilen? Maar dat is toch geen sport?'.

Inderdaad, voor wie gelooft in de reclamefoto's van Club Med waarop steevast een bruingebrand, slank, langharig en vooral langbenig model in (liefst witte) bikini ligt te zonnen, is zeilen verre van sportief.
Tot zover de parallel.

Het enige moment waarop ik op zulke foto's gelijk (als je niet te veel inzoomt) is wanneer er 0,0 (nul komma nul) knopen wind staat, het 30°C is en we liefst voor anker liggen. Iedereen die al ooit 1 dag op het water doorbracht weet dat wanneer er slechts een zuchtje wind staat (en dat zuchtje niet van pal achter de boot komt) er weinig of geen bikini aan te pas komt.

Wat de reclamefoto's ook niet vertellen en misschien minder opvalt op een cruiseschip van 100m lang dan op een kleine boot van 12m is het feit dat je continu beweegt : 24/24. Je lichaam is altijd bezig met recht te blijven, vast te houden, zijn evenwicht te zoeken. Soms vergt het weinig inspanning en kan je zonder veel moeite op je kuipbank blijven zitten, op andere momenten is een leven aan boord een continu gevecht met de zwaartekracht (in extremis ook met de middelpuntvliegende kracht).
Een zwaardere tocht, met veel wind, resulteert net niet in een six-pack omdat je buikspieren non-stop werken om je lichaam tegen te houden.
Hoe ? Zeilen is geen sport ?

Op een oversteek moet een mens liefst deftig eten. Eén nachtje overleef je nog makkelijk op een kom warme soep en crackers. Maar een week, twee, drie, soms zelfs vier weken op zee op Campbells of minute soup en crackers? Zou je thuis eens moeten proberen!
Koken dus! Op een rollend schip.
Recht blijven staan is al geen sinecure, je ingrediënten gaan continu op de loop net zoals je tools. Iets uit de koelkast halen is soms jongleren op een koord : alles wil eruit maar je hebt net dat ene pakje nodig helemaal achteraan op het tweede schap. Gegarandeerd stuitert er iets van het aanrecht in een grote golf dat je dan op je knieën kan gaan zoeken (in het beste geval) of opkuisen. Als je ondertussen zelf al niet door de boot gekatapulteerd werd.
Zelfs een heuse maaltijd koken is soms vergelijkbaar met een uurtje spinning!
Hoe ? Zeilen is geen sport ?

Een wedstrijd, zeker met veel wind is een garantie voor armspieren en beenspieren waar een bodybuilder jaloers op is, zonder pillekes of poederkes! Sleuren aan en met zeilen, al die touwen aan een boot dienen heus niet ter versiering, daar moet met (soms meer dan) man en macht aan gesleurd worden (armen, benen, buik en soms zelfs rug!). Draaien aan die winchen om een overstagmanoeuvre nog sneller te laten gaan, die spi nog sneller te heisen of te strijken.

Over de blauwe plekken zullen we nog maar zwijgen...


Voor wie mij niet gelooft : bekijk de filmpjes maar eens op Youtube waarin de mannen en vrouwen van VOR (Volvo Ocean Race) het beste van zichzelf geven tijdens deze loeiharde, oerzware wedstrijd rond de wereld!

Hoe ? Zeilen is geen (TOP-)sport ?

Gelukkig krijgen wij, in principe, vanaf nu meer en meer die warme ClubMed-wind in de rug en hoeven we niet als eerste de overkant van de oceaan te bereiken. Als een bodybuilder zullen en willen we er niet uitzien maar ik denk dat onze sixpack na +/- 30 dagen en nachten onafgebroken op zee misschien wel eindelijk zichtbaar zal zijn...

Op universitaire hoogte

Wat moet een mens wanneer het pijpenstelen giet, 24 uur aan een stuk en de wind je continu van je benen probeert de blazen ?

Ivan slaagt er deze morgen nog net in naar de bakker te gaan voor de 24-uur durende storm in alle hevigheid losbarst.

 

We liggen bijna een week vast in Figueira da Foz, het ene lagedrukgebied volgt op het andere met teveel zuidwestenwind (tegenwind dus) en vaak (te)veel regen. De opties om een paar tientallen mijlen op te schieten maar dan in slechter beschutte en duurdere havens de storm uit te zingen laten we mooi voor wat ze zijn : opties.

De zware depressie geeft ons gelukkig de kans om een ander pareltje van het Portugese binnenland te bezoeken : Coimbra.

En dus vertrekken we, de dag voor de storm, in de zon, met de trein richting Coimbra, een van oorsprong romaanse stad aan de oevers van de Mondego waar de gebouwen van de oudste universiteit van Europa (1290) het stadsbeeld uitmaken.


Wanneer we na weer een hele tijd dwalen dankzij een vriendelijke politieagent een stadsplan bemachtigen, kunnen we heerlijk dolen.

 

De stad is gebouwd rond de prachtige gebouwen van de universiteit, boven op de (steile) heuvel. De benedenstad is vergeven van minuscule straatjes, nauwelijks 2 meter breed maar vol mini-winkeltjes, sommige feestelijk versierd met haakwerkjes (wildhaken in plaats van wildbreien ?). De kronkelende straatjes zijn deze keer niet vervallen en vol dealers maar wel aangenaam om in rond te lopen met kleine eethuisjes en cafeetjes.

Wat mij vooral aanspreekt in Coimbra zijn de overwegend romaanse kerken, kloosters en andere gebouwen. Ze gaan van vroeg romaans (metersdikke muren, kleine raampjes, sober) over gotische (hoog, fijn en stijl, goud, frutsels) tot renaissance (klassiek, horizontale lijnen, symmetrie) met een tikje barok en een mix van al deze stijlen. Ik ben er gek op!

€18 voor een rondleiding met fotoboek met je eigen foto op de trappen van de universiteit en fado-cd, vinden we wat veel dus beperken we ons tot de gebouwen waar we wel binnen mogen of -geraken. Spijtig maar voor die prijs kunnen we heel wat andere dingen zien (een fotoboek belandt uiteindelijk in de vuilnisbak en we hebben geen cd-speler aan boord!).

Vandaag blijkt ook de Praxe door te gaan, de eerste dag voor de 'freshmen' op de universiteit en ook meteen hun doop. Even denken we op de eerste schooldag van Zweinstein / Hogwarths (voor de Harry Potter-fans) te zijn terechtgekomen. Alle niet-eerstejaars zijn uitgedost in de traditionele studentenfeestkledij : witte blouse of wit hemd, rechte zwarte rok / zwarte broek, brede zwarte das en grote zwarte cape. Speciaal uniform, dat wel.

Het is heerlijk slenteren in deze supergezellige stad, we starten met een steile klim helemaal naar boven, waar de hoofdgebouwen van de universiteit liggen, via de 'IJzeren Toren' over de 'Via Nova' en langs de 'Joana Bibliotheek', die we spijtig genoeg niet te zien krijgen naar de nieuwe kathedraal (Sè Nova : een jezuïtisch pareltje van classicisme en barok) en mijn favoriet, de Sé Velha, de oude romaanse kathedraal met gothisch klooster waar twee Belgische beeldhouwers (Jean d'Ypres en Olivier de Gand) hun steentje aan bijgedragen hebben om via tal van andere kerkjes tot helemaal beneden aan het mooie Santa Cruz-klooster uit te komen.

Uitrusten op de trein duurt langer dan op de heenreis, na 20 minuten stilstaan rijden we plots achteruit en worden op een zijspoor geparkeerd voor 10 minuten. De kaartjesknipper komt in het (vlekkeloos) Portugees uitleggen wat er aan de hand is en niemand protesteert of grommelt. Ik herhaal : niemand protesteert of grommelt! Wij ook niet, aangezien we er geen Portugese jota ven begrepen.

Dat zou eens in België moeten gebeuren!!!

Om ons te plezieren geeft de trein een beetje extra gas zodat onze vertraging van 30 minuten na een uur en 20 minuten teruggelopen is tot amper 10 minuten.

Volgens Ivan het bewijs dat hij elke dag mensen bedot en niet efficiënt rijdt, wat dan weer wel Belgisch is...

Na deze prachtige dag krijgen we een knoert van een storm over en zodoende zitten we vandaag de hele dag binnen, de boot helt consequent over naar stuurboord door de harde wind, net of we zeilen.

Ik kan de blog bijwerken, lekker koken, veel lezen en Ivan sorteert de honderden kaarten die we vorig jaar kochten. Hij is er al de hele dag mee bezig en nog lang niet klaar (het is ondertussen 22.00 en hij zit aan kaart nummer 110) maar ik hoop stiekem toch op wat beter weer morgen zodat we eens buiten kunnen!

Porto (en een beetje cultuur)

We liggen in Leixoes, nog steeds aan de westkust van Portugal, een betaalbaar alternatief voor de haven van Porto.

Het stadje heeft weer eens een bizarre indeling : een oud centrum met pietluttige straatjes en een supermarkt op 20 minuten wandelen maar ook een hypermodern toeristisch centrum met prachtige stranden, brede dijken, hoge flatgebouwen enz. Vreemd genoeg wijst de vriendelijke havenmeester ons enkel op het oude, lokale centrum en rept met geen enkel woord over het tweede centrum (dat ons trouwens niets zegt en dat we maar heel toevallig ontdekken, we snuisteren liever door de kleine straatjes en kopen bij de lokale bakker 17 pistolets voor nog geen 2€, doe dat maar eens in een toerististengebied...).

We leren hier ook dat onze vorige eetervaringen gewoon pure pech waren. Eenvoudig, eerlijk gegrild eten voor geen geld : DE Portugese specialiteit, mogen we hier elke dag ervaren. Een dagmenu voor amper €8 met soep, brood, sla, wijn, koffie en gegrild vlees of gegrilde vis met levende verse frietjes. Heerlijk!

We nemen twee dagen na elkaar de bus, vlak aan de haven, naar Porto. De stad blijkt immens groot en twee dagen heb je echt wel nodig. Typisch Portugees, geen wegwijzers! We dolen meer dan een uur door de straten eer we dan toch maar eens de weg naar de toeristische dienst vragen aan (Belgische) toeristen mét een stratenplan, die zoals we later ook nog zullen leren, nooit midden in het centrum ligt.

Gewapend met een plan (op papier) maar zonder vastomlijnd plan (in ons hoofd) dolen we verder.

De stad is echt prachtig, het ene schitterende gebouw naast of achter het andere. Op dag één dolen we vooral rond om op dag twee, waarop minder weer voorspeld wordt, onze selectie aan musea te bezichtigen. Geen slechte keuze, zo kunnen we op dag één heerlijk langs de Douro slenteren in de zon, prachtige foto's trekken van betegelde kerken en huizen en terrasjes doen. Ik ben gek op kerken (met dank aan mama en papa van wie ik de liefde voor de pracht van kerken met de paplepel kreeg ingelepeld) en kan dan ook geen enkele passeren zonder er binnen te gaan. De meeste zijn vrij toegankelijk maar wil je ook de sacristie, catacomben en vaak aanpalend klooster en soms een prachtig museum (Museo da Misericordia!) bezichtigen betaal je enkele euro's inkom. We hebben het ons geen enkele keer beklaagd! Stuk voor stuk pareltjes!

We ontdekken dat er in heel Porto eigenlijk niet echt 'wijken' bestaan, maar dat afwijken van de toeristische 'hoogstraten' je onmiddellijk in erg verarmde buurten inclusief dealers brengt. Ik merk natuurlijk weer niets op, vind alles even (vergaan) glorieus maar Ivan weet dat één van die louche figuren die met ons meeliep de 'runner' bleek, een ronselaar...

Op dag twee kennen we de stad al een beetje (hmhm) en lopen tussen de buien onze uitgekozen musea af. Omdat het steeds moeilijker wordt om een droog moment tussen de buien te vinden wandelen we dan maar (in de gietende regen en zonder jas : "zo erg zal het wel niet zijn") over de Luiz I-brug naar de overkant van de Douro waar de portohuizen gevestigd zijn. Misschien stopt het eindelijk met regenen na de proeverij, of zal de regen ons in elk geval minder deren ...

We kiezen voor Kopke, het oudste portohuis van Porto waar we een privésessie proeven krijgen, met aangepaste chocolaatjes!

Tegen onze verwachting in vinden we porto niet alleen lekker maar vallen we allebei voor de rijpere, meer likeurachtige tawny.

Na onze proeverij schijnt het zonnetje terug en genieten nog een dik uur na op de bus naar huis. We halen 'halsbrekende' toeren uit om aan boord te geraken, we hebben immers onze toegangsbadge deze morgen al afgegeven omdat de havenmeesters werkdag er vanavond al zou opzitten en we morgen voor dag en dauw al vertrekken naar Figueira da Foz...

Big daddy's are watching us!

Van zodra we ergens voor anker of aangemeerd liggen en binnen wifi-bereik zijn, krijgen we een debriefing van onze papa's :

  • Jullie liggen nu daar hee (soms inclusief foto van de webcam). Die, die en die boot (diene Fransman die bij jullie lag in Camarinas) liggen ook al in de haven, maar aan de andere steiger.
  • Als jullie van boord gaan, in de richting van jullie boeg, daar blijkt een goei restaurantje te zijn : bij deze de url, de foto en de link naar tripadvisor.
  • Amai, wat hebben jullie daar gedaan ? Er zat ineens een serieuze hoek in jullie lijn! Een fuik ontwijken, een vissersboot, een sleper, een windvlaag, ...
  • Waarom zijn jullie daar van richting veranderd ? De wind stond toch goed ? Een opsteker om een zeilwissel door te voeren : grootzeil op of af, kotter op of af.
  • Hebben jullie echt zoveel op motor gedaan ? Soms de hele dag, soms een paar uur maar of MarineTraffic dat echt nauwkeurig weergeeft ???
  • Waarom zijn jullie niet rechtstreeks binnengevaren maar hebben jullie die omweg  gemaakt ? Omdat we een mijl weg moesten blijven van de havenmuur.
  • Hebben jullie die boot gezien ? Die lag bij jullie in de haven en is jullie voorbij gevaren
  • Amai, de hele dag goeie wind gehad ? Ik heb het gezien! MarineTrafffic geeft ook de windsterkte en windrichting weer, niet altijd wat we in werkelijkheid zien maar toch.

Zij weten soms beduidend meer over de dag die we beleefden dan wijzelf.

We stellen ons voor hoe ze 's morgens vroeg, nog voor de koffie gezet is, de computer al opstarten met 'Marinetraffic' als startpagina om zo snel mogelijk te kunnen zien waar we zitten en hoe ons trackinglijntje loopt.

We  vragen ons ook af of onze papa's nog iets anders doen op onze vaardagen, misschien moeten we proberen onze agenda's op elkaar af te stemmen zodat wij enkel varen als zij tijd hebben om te volgen. :-D

Misschien moeten we er ook een soort van wedstrijd aan koppelen : wie ons 's morgens als eerste een sms stuurt dat we gespot zijn (natuurlijk met coördinaten om te checken of ze wel eerlijk spelen), wint de dagcompetitie.

Wanneer we gedebrieft zijn, mogen de mama's de microfoon of het toetsenbord over nemen met de orde van de dag : post, belangrijke roddels, interessante weetjes, familienieuws... en vaak 1 vraag : "Zijn jullie het nog niet beu ?" Nee, oma, nog lang niet!!!

AIS : blijkbaar zijn wij niet de enige fans

Culinair verschil moet er zijn

Spanje en Portugal verschillen op meerdere vlakken van elkaar. Om te beginnen lijkt het of Spanje het mooiste stukje natuur van de westkust van Iberische schiereiland wist te bemachtigen. Nu we de grens met Portugal over zijn, is het afgelopen met de prachtige ria's die Spanje rijk was. In de plaats krijgen we een rechte kust met elke 30 mijl een haven, te herkennen aan de strenge rij flatgebouwen en industrieparken die plots uit de kust oprijzen. Een beetje onze Belgische kust, maar dan in 't groot...

Onze eerste stopplaats is een tip van Deborah en John : Viana do Castelo.

Een schattige stad met een prachtige dom boven op de berg (na een uur wandelen + 629 treden) waar we midden in een huwelijksmis binnenvielen maar niemand zich daar aan leek te storen.

Het wemelt er van de kleine restaurantjes en we zoeken naar aloude gewoonte een 'typisch' Portugees restaurantje. We kregen ook al meer dan eens de hint dat eten hier spotgoedkoop is en je voor 2 amper 15 euro uitgeeft, vaak inclusief drank, voor-, hoofd- en nagerecht. Voor meer gaan we dus echt niet!

We vinden, een beetje uit het toeristische centrum een restaurantje waar we 'locals' zien binnengaan en er een menu geafficheerd wordt voor amper 5 euro per man, hoofdgerecht, een glas wijn en koffie.

Onze top  3 : de wijn - de koffie - het eten ...

Niet echt een succes dus maar we hebben voor 10 euro met twee wijn gekregen en een tas koffie en een bord eten toe!

Maar morgen graag iets beters!

Het brood in het restaurant was om het zacht te zeggen, erger dan het wattenbrood dat je in Engelse supermarkten vindt, als dat maar geen voorbode is ...

We vinden gelukkig een echte bakkerij met echt lekker uitziend brood, smaken deed het echter heel wat minder! Gelukkig had de supermarkt heerlijk stokbrood.

Zullen we de bakkers dan maar links laten liggen in Portugal ?

Op dag 2 in Viana denken we het beter aan te pakken : we gaan weer buiten het centrum en gaan nu enkel binnen wanneer er 'genoeg' volk zit.

Zo gezegd zo gedaan.

Eerst krijgen we een bord met twee pistolets en een pakje pâté voorgeschoteld, gelukkig wisten we al van deze toeristenval en weigerden we beleefd (€3 per pistolet, aan het gezicht van andere mensen te zien die er wel intrapten was de houdbaarheidsdatum van de pâté al lang overschreden)

Wanneer ik gegrilde kabeljauw wil bestellen drukt de ober mij op het hart dat ik beter 'kabeljauw van het huis' neem, die is veeeel lekkerder. OK, dan gaan we dus voor de huisspecialiteit.

Ik krijg een in frietvet gebakken diepvriesstuk kabeljauw waar het water uitloopt, de smaak waren ze vergeten ... Het lekkerste op mijn bord was de eenzame olijf.

(te vergelijken met de fish and chips die we ooit in Ramsgate aten en waarbij de halve VNZ-vloot de nacht boven de toiletpot doorbracht).

De wijn die we bestelden smaakte naar azijn.

De gefotoshopte desserts op de dessertkaart bleken er in het echt even slecht uit te zien dus bedankten we feestelijk.

De locals die wij meenden te zien zitten bleken Franse, Spaanse en Antwerpse toeristen te zijn die - toeval of niet - allemaal Kabeljauw van het huis op hun bord kregen. Bij sommige klanten werd de ober zelfs bijna boos als ze toch iets anders wilden bestellen!

Bij het buitengaan kunnen we nog net op tijd een koppel Belgen beletten zich over te geven aan deze gifmengers. Onze goede daad van de dag!

Van een Franse vaste ligger vernamen we dat er net 14 dagen aan festiviteiten afgelopen waren en de meeste en beste zaken nu 14 dagen sloten. Wat nog open is, is voornamelijk het toeristische circuit waar we geen culinaire hoogstandjes moeten verwachten...

Laten we zeggen dat we een redelijke culinaire kater te verwerken kregen bij onze kennismaking met Portugal!

Ondertussen zijn we weer een paar dagen verder en liggen we in Leixoes waar we en een lekkere bakker vonden en al twee dagen overheerlijk (en spotgoedkoop) aten!

Hoe gelukkig kan je een mens maken met een simpel (maar lekker!) biefstukje en verse frietjes ?

 

Isla Cies, een pareltje (in ons hart)

Al van in La Coruña begon het mysterieuze Isla Cíes onze interesse te wekken : het maakt deel uit van een aantal natuurreservaten / eilanden in Galicië en er varen of overnachten is niet zo evident. Om er in de  buurt te mogen varen heb je een 'permit' nodig, je mag er - na het aanvragen van een andere permit - maximum drie nachten per jaar ankeren en om te duiken kan je een derde permit aanvragen. Ook wie op de enige camping wil kamperen moet op voorhand, in het kantoor van Vigo toelating vragen. Er zijn 2 cafeetjes en 1 winkeltje, geen auto's en officieel zelfs geen vuilnisbakken, je wordt verondersteld om je eigen vuilnis mee naar huis te nemen. (De Spanjaarden dumpen spijtig genoeg heel wat gewoon het water in, ik hou me elke dag bezig met rondzwalpend vuil uit de zee op te halen : plastieken flessen, zakken, brikken, touwen, ...)

Gelukkig konden we onze permits al aanvragen in La Coruna, papieren invullen en de havenmeester regelde de rest, waarvoor dank!

Nu, een paar weken later, doemt in de verte een grote rotsformatie op uit de mist. Na een mysterieus, nu een ook misterieus eiland! Maar die mist zijn we ondertussen al gewoon en we weten dat die mooi weer eigenlijk niet echt in de weg staat, binnen een paar uur, maximum morgenvroeg is die helemaal weg.

We ankeren in de mist, nu eens zien we een andere boot en het strand, dan weer niet, we zien mistwolken door de zalingen trekken, een bizar zicht.

De andere boten gaan anker op, we liggen weer eens alleen in een prachtige baai, felblauw water, ongerept zandstrand, rotsen achter ons : een postkaart van een subtropisch strand! (Isla Cíes werd trouwens in 2007 door The Guardian uitgeroepen tot één van 's werelds 20 mooiste stranden)

Wanneer we na een koude en kille mistwandeling terug aan boord komen, worden we bijna zeeziek van de deining die er staat. Eens te meer blaast de wind uit een totaal andere hoek dan voorspeld en voor deze wind liggen we totaal niet beschut! Wegwezen dus! We lichten snel ons anker en proberen het om het hoekje opnieuw waar we een pak rustiger liggen maar niet langer alleen en niet langer op zo'n uniek strandje als daarnet maar het is nog steeds prachtig en we zullen hier tenminste kunnen slapen!

's Morgens worden we gewekt door een bizar geluid, alsof er een duiker onder onze boot zit en regelmatig uitademt waardoor de luchtbelletjes tegen de romp botsen. Bij nader inzien zitten er ook duikers onder de boot, ze komen schelpjes zoeken en komen elke morgen een paar uur vissen, eigenlijk liggen we dus gewoon in hun werkterrein. Voordeel van door deze mannen gewekt te worden : je ziet een uur vroeger dan anders dat de zon schijnt! En dat het strand effectief een postkaartstrand is!

De ferry's varen af en aan en spuien een massa aan dagjesmensen uit, die gaan gelukkig 's avonds allemaal weer naar het vasteland. Waar die massa aan strandtoeristen de hele dag blijft, is ons een raadsel, de strandjes zijn verre van overbemand en op de wandelpaden is het verre van druk!

We blijven hier drie heerlijke dagen, het blaast 's avonds lekker door maar het anker houdt, we kunnen overdag afwisselend prachtige wandelingen maken naar de verschillende vuurtorens van het eiland, rondtoeren met Dingeltje (jep, de bijboot heeft nu ook een naam) of heerlijk luilekker in de zon genieten van het prachtige zicht.


Ik denk dat hier mijn knop pas echt is omgedraaid, we hebben nu al bijna 5 dagen onafgebroken prachtig weer (ontbijten in bikini, varen in bikini, blote voeten van 's morgens tot 's avonds, aan boord, in Dingeltje en aan land) en me ontspannen voelen duurt nu duidelijk langer dan 1 uur.

Isla Cíes, je hebt voor altijd een plekje in ons hart gestolen.

Een ria in een ria : rust en kalmte.

Ook al liggen we bijna op elk plekje alleen, nu gaan we echt de rust en kalmte opzoeken! We vinden in de pilot een in onze ogen perfect beschutte baai waar nauwelijks 1 zin over geschreven wordt : Ría de Aldán.

De tocht vanuit Portonovo is er voor de verandering weer eentje scherp aan de wind en net wanneer je achter de rotsen komt en denkt in de beschutting van de wind te komen, trekt die nog een knoop of 5 aan. Verbazingwekkend die ria's!

Op het einde vinden we een paar kleine ankerplekjes, achter viveros en vlakbij kleine strandjes : perfect!

We worden 's morgens gewekt door luide muziek, stijl Shakira of zoals Ivan het zegt 'kboem kboem blablabla', een fiesta ? De verrekijker leert ons dat er veel volk op de visserskaai rondloopt, tentjes opgezet worden en een DJ zijn stem aan het opwarmen is. Ondertussen loopt de rustige baai vol met boten en al snel liggen we met bijna 15 boten voor anker! 15!

Een uur later ziet het strand zwart van het volk en kayaks : een roeiwedstrijd!

De sfeer is heel ontspannen en vriendschappelijk. Vanop Vaguebond zien we de eerste reeksen voorbijvliegen, roeiers en peddelaars. Vanop het strand maken we ook de start mee van de volgende reeksen : Een Le Mans-start vanachter officiële startlijnen in het zand getrokken die bij sommige teams plots een meter dichter naar het water schuiven ...

Waar is de tijd van de Reetkevertrofee met Le Mans-start aan De Sloepe, inclusief met colsonbandjes vastgebonden boten, dichtgebonden toegangshekken en 'verdwenen' schoenen die later in de struiken rond De Sloepe werden gevonden met trofeeën gehouwen uit graniet of gegoten in epoxy in strandvormpjes ? #sweetmemories)

Hier leren we weer een nieuw aspect van het galicische weer kennen : overdonderend snelle mist. Terwijl we het ene moment genieten van één van de mooiste dagen die we al mochten meemaken, zien we plots aan de ingang van de ria mist opduiken. Nog geen 5 minuten later zitten we zelf midden in een mistbank waardoor we de rotsen en het strand op amper 50m niet meer zien en de ons omringende boten één voor één verdwijnen.

We liggen plots weer alleen ...

Het dorpje zelf stelt niet veel voor maar we zijn ongelofelijke fan van het ankerplekje, ook al ligt het afgeladen vol! Het is (tussen de dagelijkse mistbanken door) prachtig weer en we halen zelfs voor de eerste keer de hangmat boven, hopelijk niet voor het laatst!

Het ultieme vakantiegevoel begint zich stilaan van ons (mij) meester te maken, na 6 weken ...

Ria de Pontevedra : Combarro en Portonovo

ik schreef het eerder al : toeristische, drukbevolkte steden en stranden zeggen ons niet veel. Weinig gecharmeerd door de vorige ria, Ria de Arousa, gebruiken we het mooie weer om de volgende ria in te varen : Ria de Pontevedra.


Deze ria is veel kleiner, veel groen tussen de dorpjes, weinig grote stranden en helemaal achteraan, achter een klein eiland vinden we Combarro. Vanop onze ankerplek lijkt het een heel oud centrum te hebben en zien we een massa aan 'horreos'. Het lijken wel lijkenhuisjes op stenen pijlers maar het zijn in feite kleine graanschuurtjes die iedereen in zijn achtertuin heeft staan. De stenen pijlers waarop ze staan dienen om ratten weg te houden, de kruisjes die erbovenop staan moeten kwade geesten weghouden.

We 'landen' aan de visserstrap (bedankt voor de tip Frank en Sophie) en gaan op onderzoek. Het stadje heeft inderdaad een erg klein, authentiek centrum met straatjes die soms niet breder dan 1,5m zijn, kriskras door elkaar met in elk hoekje een souvenirwinkeltje of een terrasje. De zon schijnt nog eens en dat doet een mens ook veel deugd.

Het stadje is niet erg groot maar ons ankerplekje is geweldig, we liggen weer eens moederziel alleen in de baai ...

Na twee dagen heerlijk zonnig ontspannen wordt er voor de verandering maar weer eens slecht weer voorspeld met enorm veel wind. Tijd om andere oorden op te zoeken dus. We kiezen nu voor Portonovo ('Nieuwpoort'), een kleinere haven naast het grotere en toeristische Sanxenxo.

Het is amper 6 mijl varen maar na bijna een uur op het eerste rif is Vaguebond bijna niet meer in de hand te houden, het waait hier de bladeren van de bomen! Aanleggen is, zelfs aan hogerwal, geen sinecure! We worden zo hard weggeblazen van de ponton dat er twee pogingen en een gedeukt ego voor nodig zijn eer ze vastligt! Maar we worden vannacht lekker weggeblazen van de ponton, dus we liggen goed ook al vraagt Tito, de havenmeester, tot 5 keer toe of we niet liever in een box gaan liggen...

Wat we bij nader inzien misschien beter gedaan hadden, we doen die nacht geen oog toe door het geschommel in de haven en het kraken en piepen van de landvasten. De deining waarvoor we net in de haven gingen liggen rolt hier gewoon binnen!

Voor één keer echter, vergissen de weerberichten zich maar voor 50% : er staat ontegensprekelijk enorm veel wind maar het regent geen druppel overdag (en er waren ook bakken regen voorspeld). Een bijkomend voordeel van deze haven is dat de wasmachine achter slot en grendel staan en we maar met twee bezoekers zijn. Ik heb twee dagen wasmachine en droogkast voor mij alleen! Super!

We leren Deborah en John kennen, een koppel Ieren die al jaren in de streek rondvaren en ons alle pareltjes wijzen, do's en don'ts opsommen en zelfs al ligplaatsen en pilots regelen bij de vaak verstopte goeie winkels in de volgende ria. Supersympathieke mensen maar dat wisten we al vanaf het moment dat we ze de haven zagen binnenvaren, hun boot is een Westerly! Duidelijk, toch?


:-)

Vilanova

Wij verlaten ons tegenwoordig op het Heilig Woord van Henry Buchanan. "Een sekteleider?", hoor ik je denken. Niet echt, hij is de schrijver van de Pilot voor Atlantisch Spanje en Portugal. Een soort van Michelingids of Trotter voor de zeiler waarin elk haventje beschreven staat met zijn pro's en cons, aanlooproutes en contactgegevens.


Zo gaan wij graag op zoek naar de kleinste, pittoreske plekjes, zonder teveel stadse drukte.

De Ria de Arousa wordt door deze pilot beschreven als 'de grootste en waarschijnlijk meest aantrekkelijke ria voor cruisers', 'uiterst populair bij de Spanjaarden, zowel bij de varende als de strandliggers'.

En laat dat nu net zijn waar we niet gek op zijn...


Wanneer we de ria instuiven, weer eens met totaal verkeerd weerbericht (wind op kop) en daarenboven in de gietende regen, vallen ons meteen de volgebouwde kustlijn en de wel erg breed verspreide viveros (drijvende mossel- of andere weekdierenkwekerijen) op.

We zochten een plekje om beschut te liggen van de zware winden die de volgende dagen voorspeld worden en ons oog valt op Vilanova : "een aangename, moderne marina die in de prijzen viel voor haar hulpvaardigheid en service met een uitgebreide chandlery". En laten we daar nu wel fan van zijn! De haven zou "uitgebreide bezoekerspontons hebben voor boten tot 16m en zelfs enkele plekken voor boten van 20 m"! Kan niet op!


We varen binnen in wel erg harde wind en worden door de havenmeester ontvangen op het enige beschikbare plekje voor onze boot, veel plek is er niet en veel groter mogen we in elk geval ook niet zijn, daar is simpelweg geen plaats voor! De prijscategorieën maken hier wel erg rare sprongen : voor onze 12,86m betalen we voor een boot van 16m, want er is geen 'kleinere' categorie en we zijn 86cm te groot voor het 12m-vakje ... Scheelt hem wel meteen 10€!

De chandlery blijkt een winkeltje van 10m² te zijn maar wanneer we op stap gaan ontdekken we een klein kuststadje, voorzien op Spaans toerisme met alle voorzieningen.

Er blijkt zelfs een 'fiesta' te zijn!


In de maanden juli en augustus worden in Galicië bijna wekelijks heiligen vereerd met uitgebreide festiviteiten. Totnogtoe misten we elke keer op een paar dagen na de betreffende feestelijkheden, met processie en dansfeesten erbij. Morgen konden we er bij zijn!

Tot we het programma bekeken : er was een misviering waarna iedereen vriendelijk werd uitgenodigd met zijn auto om in de processie te rijden zodat op het einde alle auto's gezegend konden worden ...


Spijtig genoeg hebben de weerberichten meestal wel gelijk wanneer ze regen voorspellen : er zit niets anders op dan ons bezig te houden met lezen en wat kuisen. Wanneer het opklaart doen we nog een tweede tochtje door de stad en belonen we onszelf met tapa's. Dat hebben we wel verdiend!

Weer of geen weer, maar vooral geen weer.

We beginnen het te snappen, denken we. Het weer.

Er zit wel degelijk een logica in en dat geen enkele weerman of -vrouw die ontdekt heeft bewijst gewoon hoeveel die mannen en vrouwen eigenlijk van het weer afweten : niets!


We zijn 44 dagen weg, 21 daarvan zaten we in Engeland en we moeten eerlijk zijn : daar bestaat geen logica voor het weer, het is gewoon altijd nat en kil en wanneer dat niet is, heb je gewoon geluk. Punt!


In Spanje, of toch in Galicië, bestaat er wel een logica : men dele de dag in drie delen. Afhankelijk van je positie, boven of onder de mooiweergens, zien de drie delen er anders uit.

De naam 'mooiweergrens' is door één of andere lolbroek gegeven maar dekt bij lange na de lading niet hebben we mogen ontdekken.


Boven de mooiweergrens begint de dag meestal zonnig, overtrekt het rond de middag, vaak met regen en klaart het 's avonds meestal weer op. In de ria's krijg je vanaf een uur of 4 bijna dagelijks een niet voorspelde windvlaag die een paar uur duurt en waarbij je hoopt aan boord te zijn voor je anker losslaagt!


Onder de mooiweergens begint de dag meestal grijs (niet erg, zowel de Spanjaarden als wij slapen toch een gat in de dag), na de middag klaart het op en kan je van een paar uurtjes zon genieten maar tegen het einde van de siësta dondert een leger mistbanken de ria in die er niet altijd weer uitraken voor de volgende ochtend. Vreemd zo, waar je zonet nog in bikini in je hangmat lag te genieten, zie je plots het strand of de rotsen op 50m niet meer liggen...

Met de beste wil van de wereld en dagelijks op wonderbaarlijke wijze aangevulde portie enthousiasme en goedgelovigheid blijven we (indien binnen wifi-bereik, zoniet via SSB) weerberichten checken : Buoyweather.com in de eerste plaats (wind), yr.no daarna (zon en regen), passageweather.com (gribfiles).

Hoe eensluidend de weerberichten ook mogen zijn, ze luiden nog eens zo hard in hun juistheid : er klopt gewoon niets van!

Vertrekken we morgen omdat we een perfect windje krijgen, knikje in de schoot, maximum 12 knoopjes wind ? We krijgen een opkruisrak waar we een tweede rif moeten steken of mogen de hele route op motor wegens te weinig wind.

Kiezen we een ankerplek of haven uit waar we zeker beschut liggen met de stormwind ? Gegarandeerd blaast de wind dan uit die richting waartegen we helemaal niet beschut liggen!

We horen u al denken : kom dan naar huis, 't is hier even slecht en de weermannen en -vrouwen bakken er minstens evenveel van!


We geven het nog even tijd, Galicië is verdomd mooi, de Spanjaarden slapen even graag als wij en serveren de beste 'jamon iberico' die je je kan inbeelden, de Spaanse wijn is lekker en goedkoop en de tapa's om je vingers bij af te likken.


Moesten we van gedacht veranderen, zijn jullie de eersten die het horen! Maar nu nog niet, die mooiweergrens moet hier ergens zijn!

(we menen van enkele havenmeesters begrepen te hebben dat we hem beter iets meer in het zuiden zoeken, Portugal dan maar? )

Er moet iets zijn, maar wat ?

Op de plek waar we nu liggen stelde de pilot (een Trotter voor zeilers) drie baaitjes voor. Omdat enkel de eerste een klein punt van kritiek kreeg (vuile modder), kozen we voor het Amerikaans aandoende San Francisco.


Een buurtonderzoek leert ons dat we weliswaar redelijk ver van de winkels en betere (lees : duurdere) restaurants liggen maar vlakbij een perfect ontvangbaar wifi-signaal en stranddouches!

De eigenaar van het knappe netwerk blijkt een cafeetje te zijn waar we voor amper 3 euro 6 glazen wijn krijgen (1 karafje) en de wificode. Van een deal gesproken!


Wanneer we weer aan boord komen, blijken we een Franse buurman gekregen te hebben maar verder blijft alles rustig.

We staken vanmiddag ook de warmweergrens over en gaan vanaf nu voor constant, stabiel hoogzomerweer! Om dat te bewijzen duikt Ivan het (voor mij toch te) koude water van 19°C in.

Vanmorgen tuffen we met ons bijbootje naar de bakker en besluiten om daarna ook met de bijboot naar de stad verderop te tuffen. Onze Franse buur heeft ondertussen zijn anker al gelicht.

 

Na een uur tuffen zoeken we een landingsplek : de haven (alles op slot), de vissershaven (idem dito) en hellingen (onbereikbaar bij laag water) bieden geen uitkomst. De enige uitweg die we zien is het strand maar het is bijna laag water en het is een lang/diep/vlak strand. Dat wordt serieus sleuren met die boot om hem op een droge plek te krijgen. Het strand is zo vlak dat zelfs 'landen' lastig is : Ivan zeult de boot (met mij erin, ajaaa) een heel eind in kniehoog water voor we echt 'landen'. Daarna nog een meter of 50 verder en we denken dat we nu wel een uur à anderhalf op stap kunnen.

 

Muros blijkt een typisch stadje uit de 13de eeuw te zijn, kleine, kronkelige straatjes met straten en muren in dezelfde steen opgetrokken, overal kleurige was die te drogen hangt als wimpels boven de straatjes, piepkleine pleintjes met terrasjes en een enorm groot strand waar niemand ligt/zit. Een schril contrast met het strand waar wij voor anker liggen, dat heeft overdag weg van dat van Blankenberge...

Wanneer we na amper een uur weer aan het water staan en op het punt staan een terrasje te doen, merken we allebei tegelijk op dat er wel erg veel water is bijgekomen en zetten een stapje rapper richting strand.

Laat dat terrasje maar, ze drijft (net niet)!

We blijven voor de grap wachten tot de wind haar meeneemt en moeten vaststellen dat dat slechts 5 minuten duurt.

 

Ok, we zijn 'newbees' maar dit hadden we echt wel moeten zien aankomen en op zijn minst voorkomen. We hebben nochtans alles aan boord liggen : een baby-ankertje om de boot met een lange lijn veel hoger vast te maken. Evenveel of zelfs minder gezeul maar ze zou niet gaan lopen. We hebben ook een fantastisch kadootje gekregen van Paul : een stel wielen die hij perfect op maat maakte voor onze bijboot en die we maar onder haar poep moeten schuiven om ze zo ver mogelijk van het water te rijden als we maar kunnen, maar ook die liggen - je raadt het al - aan boord!

 

Kleine misrekening : we moeten nog een half uur dobberen voor we naar de supermarkt kunnen die pas om 17.00 opengaat, na de siësta. Het bootje maken we aan de nu bereikbare helling vast en voor alle veiligheid blijft Ivan de wacht houden terwijl ik mijn beste Spaans in de winkel bovenhaal (hmhm).

 

Wanneer we terugkomen in 'onze' baai, ligt het strand nog propvol en hebben we een nieuwe buur gekregen ... die zijn anker ophaalt wanneer wij aan boord komen. Er varen nog een vijftal boten de baai in en voorbij naar de volgende haven (die met de vuile modder). Een beetje later gooit de volgende zijn anker uit voor het strand om na een uur weer te vertrekken.

 

Kort : we liggen nog steeds alleen en snappen niet waarom iedereen op een hoopje kruipt in de volgende baai of eerst zijn anker naast ons dropt om het een uur later weer op te halen. Ligt het aan ons of is er iets dat zij allemaal weten en wij niet ?

Het einde van de wereld

Een slag in achteruit, een 'boenk' en ons werk zit erop.


Eén van de dingen die we moeten leren is vertrouwen krijgen in ons anker. In België, Nederland, Engeland en Frankrijk lig je zo goed als altijd in een haven, netjes op een rij, bootje naast bootje. Elektriciteit aan je box, de waterkraan vlakbij, wifi on the go en alle luxe op wandelafstand.

Om in een haven aan te leggen is er altijd zoiets als aanlegstress : er zit stroming en wind in de haven die de boot allesbehalve doet reageren als een auto als je haar wil parkeren in een box. Daarbij moet je langs alle kanten voldoende touwen en fenders (stootkussens) hangen en moet, last but certainly not least, de stuurman de boot zodanig in de box gemanoeuvreerd krijgen dat ondergetekende van boord kan springen met drie touwen in haar hand, zonder in het water te vallen en liefst ook nog tijdig de drie touwen op drie verschillende punten kan vastleggen.

Sprak ik al van 'aanlegstress' ?

En dan heb je 'ankeren'.

Ik vaar de boot in de wind en wanneer ze bijna stilligt, gooit Ivan het anker overboord en smijt hij er meteen een massa ketting achter (minstens 3 keer de diepte bij hoog water, liefst 4 à 5 keer zoveel). Ik zet de boot een keer sterk in haar achteruit en wanneer ze niet beweegt gaat de motor af : klaar!

Geen gedoe met touwen, fenders, mikken in een box, schroefwerking, enz.

Een bijkomend voordeel is dat je meestal (bijna) alleen ligt in een prachtig groene baai met een (bijna) privé-strand.

We ankeren nu al 6 dagen op drie verschillende plekken en beginnen er echt plezier in te krijgen. Ok, je mist de grote luxe van elektriciteit die je maar in te pluggen hebt maar daarvoor hebben wij een windgenerator en zonnepanelen die perfect onze batterijen volhouden, inclusief de koelkast 24/24 koel houden, en soms uren per dag de computer op (zoals vandaag om een blogje te schrijven).

Je hebt geen stromend water in de buurt om je tanks te vullen maar daarom zijn we extra zuinig met het water dat we aan boord hebben. We hebben daarvoor een zoutwaterkraan om dingen te spoelen en kunnen de elektrische kranen omzetten in voetpompen zodat we minder water verbruiken. We hebben sinds kort ook de luxe van de douchezakken ontdekt : een zwarte 20L-zak met een kraantje aan die je aan de kant vult aan een gemeente- of strandkraan en een dag in de zon op dek legt. Een heerlijk warme douche gegarandeerd zonder dat je je watertanks moet aanslaan. Wanneer je tanks toch leeg geraken, moet je met bidons naar de kant, die opvullen en aan boord de tanks vullen (meteen weer een dagactiviteit! :-) ).

(we hebben op 6 dagen tijd 30 liter vers water verbruikt, zuinig zijn kan echt!)

Wifi vinden we door met onze antenne een open netwerk te zoeken, is er geen, gaan we een apero drinken in een cafeetje waarvan we de wifi aan boord kunnen ontvangen, krijgen de code en hebben dan dagen internet.


Wat heeft een haven verder nog aan meerwaarde ? Met de bijboot zijn we zo aan de kant dus die steiger aan de boot missen we ook al niet.

Het open zicht, de rust, het vrije gevoel van 'wij alleen op de wereld' kan geen enkele haven ons bieden.


Ankeren ? Wij zijn fan!

De laatste dagen passeerden we Corme waar we niet van boord gingen, het vertrouwen in het anker was nog onbestaande ...

In de baai van Camariñas bleven we drie dagen hangen en elke dag gingen we langer van boord. Leuk stadje, lieve mensen, lekker brood en een schattig riviertje dat we met zijn 3 mijltjes helemaal opvaarden met onze dinghy. Ik denk dat op deze tocht onze knop is beginnen draaien : het was (eindelijk) mooi weer en we hebben genoten als kleine kinderen die voor het eerst zonder mama of papa naar buiten mochten!

Nu liggen we in Sardiñeiro, helemaal alleen voor een privéstrand, het strand naast ons is dat van Finisterre, het einde van de wereld en (naar het schijnt) een beruchte kaap om te ronden. Wij hebben geen piraten gezien en zijn rustig over alle ondieptes gevaren met als prachtig kadootje deze ankerbaai! Vandaag zij we helemaal naar Finisterre gewandeld, hier eindigt ook de Camino, de wandeltocht die menig pelgrim onderneemt van zijn geboortestad tot in Santiago de Compostela. De tocht eindigt eigenlijk in Finisterre en we zagen dan ook veel pelgrims (met de bus terug naar huis gaan).


We hebben ondertussen al drie dagen onafgebroken zon en beginnen zowaar kleur te krijgen! Nog even en de Spanjaarden zetten niet meer spontaan hun zonnebril op wanneer ik in korte broek passeer!


Hopeloos verliefd op La Coruna

Zijn het de kleine straatjes ? De tientallen kerkjes ? De talloze kleine pleintjes en parkjes ? De lekkere tapa's ? De verschillende wijken die naadloos in elkaar overlopen ? De warme sfeer ? Het zuiderse Spaans waarmee de Corunianen (Coruniezen ?) je om de oren zingen ?

Of ben ik gewoon zo blij dat we eindelijk in Spanje zijn, op onbekend terrein, Biskaje over ?

 

Ik weet niet waarom precies maar ik ben hopeloos verliefd op La Coruna. De stad staat meteen op mijn shortlist om te blijven wonen en doet mijn twijfel om al dan niet Spaans te leren als een blikseminslag verdwijnen : Ja, ik ga zo rap mogelijk Spaans leren!

De hele dag door is er sfeer in de stad.  Van 's ochtends vroeg tot 's avonds (heel) laat zijn de straten gevuld met kwetterende mensen. Rond tien uur 's avonds is het telkens over de koppen lopen maar in tegenstelling tot anders, stoor ik mij er echt niet aan. Nee, het is oergezellig. We sluimeren door de tapasstraat waar meer dan 100 kleine restaurantjes om ter lekkerste hapjes presenteren voor geen geld (vandaag aten we tapa's en een glas wijn voor nauwelijks 13 euro). De pimientos del padròn zijn een absolute aanrader (kleine groene paprika's gefrituurd en bestrooid met grof zeezout) maar ook de Raxo (stukjes biefstuk) en de Pollo Cabrales en de Croquetas Iberico zijn niet te versmaden lekkernijen!

Drink daarbij een glas wijn van nauwelijks 1,60 euro en je kan je plezier hier niet op! Voor dat geld kan je zelf niet koken (en de keuken vuilmaken en afwassen :-) )!

We zijn hier ondertussen bijna een week en ik heb me nog geen dag verveeld, we hebben de hele stad doorkruist, de kustlijn afgewandeld, het Museo Archeologico bezocht, de Torre de Hercules net niet beklommen, heel veel kerkjes bezocht (het kerkje voor de zeilers zelfs twee keer om een kaarsje te branden maar we stonden twee keer voor een gesloten deur, als dat maar goed komt!), naar de nieuwe stad gewandeld om een nieuwe Windex en een kaartlezer, verdwaald tussen de ontelbare parkjes en pleintjes, genoten van de heerlijke drukte in de winkelstraten en bijna elke avond van een gratis concert op het grote plein ter ere van de Festas Maria Pita (Maria Pita heeft de stad ooit gered van de ondergang tegen de Engelsen en wordt hier uitbundig vereerd).

We leerden de Tina Turner van Spanje kennen : Rosario Flores en de gekste violist van Spanje : Ara Malikian.

Ik hing ondertussen ook alweer een uur in de mast (mijn spieren voelen het nog) om de nieuwe Windex te installeren. De draad van de windmeters lijkt hopeloos vast te zitten, daarvoor zullen we een andere oplossing moeten zoeken.

 

Gisteren belde ik bijna een uur met Frank en Sophie van de Anastasia. Zij zijn een maand voor ons vertrokken en liggen al in Portugal. We kregen een massa aan do's en don'ts voor onze volgende weken door de ria's.

Ik kreeg ook plots een berichtje van Liesbeth en Leo, hen leerden we vier haar geleden kennen op de Scilly's; we deelden eenzelfde droom... Nu, vier jaar later, komen we elkaar hier weer tegen, toevallig. Een heel fijn weerzien met heel sympathieke mensen!

Ondertussen herkende Ivan in de (andere) haven ook de Sail Away, de boot die deze winter op Linkeroever over ons stond en ook plannen maakte om te vertrekken. Ook zij liggen in La Coruna. Op bezoek aan hun boot bleken ze niet thuis om ze enkele ogenblikken later tegen het lijf te lopen in de supermarkt. De wereld is klein in het grote La Coruna!

Ivan is er klaar voor ("Ge gaat nog veel verliefd worden, vrees ik"), ik iets minder. Maar ik besef dat we verder moeten, we staan nog maar aan het begin en we zullen nog veel mooie dingen tegenkomen. De seizoenen wachten ook niet en we hebben nog maar 1 maand om de Spaanse ria's te doorkuisen. Als ik alle mooie plekjes in de boeken zie, lijkt een maand alweer te krap. Binnen een maand willen we graag in Portugal zijn, waar we ook (maar) een maand kunnen blijven voor we naar de Canarische Eilanden oversteken.

 

Het gaat snel en er is teveel moois om alles te zien, we moeten keuzes maken.

Echt waar, het leven van een reiziger kan lastig zijn hoor!!!

Zo voelt een sok zich dus in een wasmachine!

Zoals gewoonlijk worden de dagen voor een oversteek de weerberichten dubbel en dik gecheckt. Vreemd eigenlijk, aangezien we bij elke langere tocht dit jaar alweer moesten vaststellen dat Buoyweather, Buyl Frits en de Metoffice duidelijk geen kaas gegeten hebben van wind voorspellen en we al meerdere keren beslisten om geen weerberichten meer te raadplegen wegens toch altijd verkeerd.


De oversteek belooft er eentje uit de boekskes te worden : nooit meer dan 20 knopen wind, eerst nog redelijk scherp aan de wind, draaiend naar een heerlijk bezeilde koers. Dat weerbericht blijft bovendien al vier dagen constant waardoor elke twijfel wordt weggenomen : het is nu of nooit, gaan!

En dus kiezen we, na afscheid genomen te hebben van Crazy Emma, de ongelofelijk sympathieke en knotsgekke (in de positieve zin) havenmeester, Oggy Oggy the pastymaker en de lekkere steenbakker, het ruime sop. Zoals voorspeld, lekker aan de wind.


Nadat we ons eerste rif steken (voor Vaguebond wil dat zeggen dat er zo'n 20 knopen staan), volgt het tweede (25 knopen) en na enkele uurtjes krijgt zelfs Sam het lastig en vraagt ze een derde rif om comfortabel te sturen (30 knopen) (nvdr : vermits we geen windmeters meer hebben moeten we de windsnelheid afmeten aan de reven die we moeten steken). Ivan wacht liever nog eventjes af, "we sjezen", schrijft hij in het logboek, inderdaad met snelheden gemiddeld boven de 8 knopen, de laatste uren voor La Coruna gaan we zelfs niet meer onder de 9! (nvdr : Serge, zelfs zonder foils! ;-) )

De eerste nacht wordt een natte, loeiharde sjeesnacht met een oceaandeining waar vooral Ivan aan moet wennen (zonde van de heerlijke Cornish pasties!). Daarbovenop (of is het tegenin?) krijgen we nog een serie kleinere, bokkende golven met een sjezende doch bokkende Vaguebond als gevolg. Om het helemaal compleet te maken merk ik tijdens één van mijn wachten ook dat de windex (het pijltje bovenin de mast dat aanduidt van waar de wind blaast) niet meer op de mast staat. Overboord gevlogen in een windvlaag ? Nu hebben we echt niks, nul komma nul windindicatoren meer, geen sterkte en geen richting. zelfs ons Engels gastenvlagje is zodanig versleten dat het ook geen hulp meer is (lees : te kort geworden) dus hangen we maar snel de Spaanse, zo zien we tenminste een beetje vanwaar de wind waait.

's Morgens, bij het verschijnen van de eerste dolfijnen (jippieeeee!!!), valt de wind weg, komt even later terug en draait naar het noorden. Sam blijkt ook voor de wind een voorbeeldige stuurvrouw maar de deining doet de bootongelofelijk rollen en we worden er om beurten niet echt vrolijk van. Het rollen van de boot gaat op en af; soms word je door de boot gesmeten met ettelijke blauwe plekken als kadootje en op andere stukken is het een heerlijk langzaam geschommel en kan je slaap inhalen.

We snappen nu hoe een sok zich moet voelen in een wasmachine op 1600 toeren, met dubbele voorwas!

Voor de kenners : de wasmachine voor Zeeburgge is in vergelijking een wolprogramma! :-)

Gelukkig zien we verschillende keren dolfijnen, met baby-dolfijntjes die rond en onder de boot dansen en springen en dat maakt veel, zo niet alles, goed!

Dolfijnen en op nacht twee en drie een prachtige zuivere sterrenhemel, meer moet dat echt niet zijn!


Wanneer ik na de derde nacht wakker word, schijnt de zon zoals ik ze de laatste weken nog niet heb weten schijnen en ... is er land in zicht!

Nog +/- 40 mijl tot La Coruna (en aan deze snelheid zullen we er maximum nog 5 uur over 'sjezen'!

Rare jongens, die Engelsen (of zijn wij het ?)

We zijn al 18 dagen weg nu en ik kan de dagen waarin ik een short kon dragen op 1 vinger tellen. Ik heb nog altijd niet echt een vakantiegevoel, laat staan een ‘jarenlang vakantiegevoel’. Via de Facebook van andere wereldzeilers zie ik zongebrande gezichten (en benen!!!) en zonnige foto’s terwijl ik stilaan begin te twijfelen of ik wel genoeg lange broeken meeheb om zelfs maar Engeland door te komen. Ivan daarentegen volhardt in de boosheid en weigert een lange broek aan te doen, hoe nat en koud het ook is. “De aanhouder wint”, is zijn motto.

Nochtans hebben we al hele mooie wandelingen gedaan, mooie plekjes gevonden, zien we elke dag de mooiste boten voorbij varen, leren we de Britten beter kennen (nee, de finesse van het Britse koningshuis staat zeker geen symbool voor de rest van het land) en hebben we al meermaals kunnen genieten van de Britse keuken.

Alle critici ten spijt maar we hebben hier al ongelofelijke lekker gegeten, met dank aan Gordon Ramsay ? Wie Cornwall, of meer bepaald, Falmouth passeert moet zeker en vast eens de typische Cornish Pasties proberen, 101 verschillende soorten en tot op heden zijn we er niet uit wat nu de beste smaak is : beef & stilton, chicken & bacon, cheese & red onion, summer chicken mojito, …

Eén ding worden we niet gewoon, de afschuwelijke Engelse mode : veel te dikke mensen in veel te korte rokjes en veel te smalle kleedjes met veel te diepe (niet te best ondersteunde) decolletés vol tattoos, afgewerkt met de meest gruwelijke roze, paarse, oranje en zelfs groene kapsels. Leeftijd speelt bij deze geen enkele rol, wat het beeld alleen maar erger maakt. Waar zijn Trinny en Susannah als je ze nodig hebt ?

 

Een voetpad is altijd te smal, of er nu 1, 2 of drie mensen naast elkaar lopen, een Engels(e)(man) heeft altijd de volledige breedte nodig en wijkt voor niets of niemand uit, ik nu ook niet meer … Alleen spijtig dat ik in zo’n confrontatie enkele tientallen kilo’s te licht weeg.

Wat wel langzaam maar zeker verandert is ons tijdsbesef. We slapen 10 à 11 uren per dag; zelfs Ivan die in het gewone leven met 6 uur meer dan irritant genoeg wordt. We vallen ’s avonds doodmoe in ons bed en snappen maar niet waarom we zo moe zijn, zoveel doen we niet op een dag…

Maar alles lijkt wel veel tijd in beslag te nemen.

Het duurt ’s morgens bijvoorbeeld meer dan een uur voor we kunnen ontbijten : we moeten eerst met ons bijbootje naar de wal, gaan douchen, naar de bakker (de beste ligt natuurlijk aan de andere kant van de stad), terug naar ons bootje en weer naar de grote boot.

Als we ergens toekomen gaan we op zoek naar het beste wifi-signaal (nee, ik ben nog niet afgekickt) en indien het beveiligd is met een code, zijn we enkele uren bezig met de codes van de aan boord beschikbare netwerken te pakken te krijgen. Dat we daarbij verschillende keren ook moreel verplicht worden om er een pint bij te drinken, nemen we er graag bij! J

 

Ook het zoeken naar een (goede) bakker en uitgebreide supermarkt vraagt tijd. Net zo voor de chandleries : in Falmouth zijn we drie verschillende havens geen bezoeken, met wandelingen tussen de 45 minuten en twee uur enkele rit, enkel en alleen om de draagbare VHF’en te vergelijken. De jacht op de vervangkabel van de windmeters voor in de mast kostte ons uiteindelijk (dankzij de technieker die twee keer niet op de afspraak verscheen waarvoor wij meer dan een uur te voet onderweg waren) een hele dag. Met de auto kost je dat misschien een uur …

Ondertussen worden ook de weerberichten nauwlettend (drie, vier keer per dag) in het oog gehouden. Vandaag is een regendag maar hopelijk kunnen we donderdag of vrijdag eindelijk Biskaje oversteken naar Spanje.

 

Zensation, Twixx en Anastasia, hou de zon nog even daar, willen jullie ? En zet alvast een zonnebril op wanneer je onze witte benen aan de horizon ziet verschijnen! ;-)

America's Cup - (FREE) frontrow seats!

De enige rustige dag vandaag, een redelijk windje en zonnig. Een ‘echte’ zeiler zou nu eieren voor zijn geld kiezen en doorgaan maar wij niet dus. Nu we toch eindelijk eens op de Solent verzeild geraakt zijn moeten we er ook eens iets van zien, vinden we. Een dagje Portsmouth dus. Maar eerst mag ik de mast nog eens in om de transducer van de windmeters te vervangen (we kregen een vervangstuk van een Service center vlakbij)… Zonder succes.

 

In eerste instantie krijgen we (of ik toch zeker) de gouden tip om te gaan shoppen met Ivan’s visakaart (danku Anke) en dus probeer ik de snelste weg naar de Marinesuperstore te vinden (een gigantische goeie zeilwebshop die hier haar thuisbasis heeft). Er staat nog wel het één en ander op ons lijstje. Maar navraag bij de toeristische dienst leert ons dat het een wandeling is van minstens 2 uur enkele rit of een ingewikkeld parcours van bussen waar het meisje achter de balie ook niet helemaal zeker van is. We moeten zeker en vast al de ferry nemen naar de overkant, met haar excuses voor de drukte want ja, het is het finaleweekend van de America’s Cup …

 

Ik had inderdaad al twee dagen de AC45’s foiling cats van de America’s Cup zien voorbij varen, nee, vliegen. Maar dat ze echt raceten ?! En dat wij er toevallig bijzijn ?!

 

De wandeling naar het racedorp blijkt ook weer een heel eind, tot we toevallig horen dat er een gratis shuttle bus is die ons ter plekke brengt (en meteen vertrekt). Aan de terminus horen we de roddel dat je met een beetje geluk (puppy eyes ?) aan één bepaalde kassa kans maakt om gratis binnen te geraken. Voor een ticketprijs van 45£ per persoon mag Ivan zijn puppy-eyes ook eens op andere vrouwen richten (met de beperking tot de dames achter de ticketbalie!)!

 

Een paar minuten later staan we gratis en voor niks binnen de hoge, zwarte en dreigende omheining van het America’s Cup-dorp! Joepie! Gelukt!

 

We wurmen ons een weg door de massa op de dijk en behalve een enorme egoïstische reus staat er niemand meer voor ons … vlak aan de finishlijn. Woehoe! Free Front Row Seats! We trekken de meest geweldige foto’s van foiling catamarans die bijna uit hun roer lopen en met een snelheid van meer dan 30 knopen over de Solent denderen. We applaudisseren het hardst voor de teams waar de Engelsen het minst voor applaudisseren, iemand moet toch supporteren voor de Fransen (Groupama) en de Japanners (Softbank) terwijl de rest op de dijk zijn gegil en geklap redelijk verdeelt tussen de Engelsen (ajaa, Land Rover (op zee)), de Nieuw-Zeelanders (Fly Emirates), de Amerikanen (Oracle) en de Zweden (Artemis).

Wat ben ik jaloers op die mannen, het gevoel van zo’n catamaran die volledig uit het water komt en enkel op zijn foils (vleugels) over het water scheurt, moet ongelofelijk zijn!


Wanneer we, na het obligate (overheerlijke) ijsje en de bijhorende ‘dark ale’ ook nog eens op de ‘technical yard’ terechtkomen en daar de boten via de kraan uit het water, over de muur, in een dok gezet zien worden en afgetuigd, in zover dat mogelijk is voor boten met een ‘hard’ zeil, vlak voor onze neus, kan onze dag helemaal niet meer stuk!

Het regent katten en honden in Portsmouth/Porsmoes/Porstmouth (schrappen wat niet past)

Het weer verandert tegenwoordig sneller dan een politicus van standpunt. Ons weergat van 3 dagen redelijk tot mooi weer en bezeilde koersen richting Falmouth is deze morgen gekelderd tot een minigaatje van nauwelijks 24 uur en blijkt later vandaag nog ingekort tot een dikke 12 uur voor er een ‘imminent near gale warning’ omgeroepen wordt (= 8 bf).

We vertrekken ook al met een boot waarvan stuurboord en bakboord plots vervangen worden door ‘Daar!’ en ‘Nee! Die andere daar!’, die achteruit blijft varen in de sluis als ze moet stilliggen en met touwen met meer knopen in dan ooit tevoren.


Eens op zee moet al heel snel het tweede rif erin en blijft het (ondertussen vrijgemaakte) derde rif een paar toeren rond de windgenerator draaien, Sam (de windpiloot) blijkt in langdurig gevecht met Goofy Marcel (de elektrische piloot die we vergeten af te zetten zijn na een overstagmanoeuvre). Ondertussen werkt de radar nog altijd niet, zijn ook de windmeters gesneuveld en blijken we ’s avonds ook geen stoomlicht en deklicht meer te hebben. En ik dacht dat we Murphy ondertussen al hadden achtergelaten!


We landen net voor middernacht in Portsmouth (Porsmoes voor de vrienden, Porstmouth op de gedenksteen aan Beachy Head), op de Solent. Een gigantische haven waar we vermoedelijk een paar dagen zullen vastzitten.


En zo geschiedt : het weerbericht draait en keert maar verder, Scillies en Falmouth blijven buiten bereik de volgende dagen, de gales (stormen) vliegen ons rond de oren maar naar het schijnt is het in heel het Kanaal en Biskaje van dat, meer 40 en 50 knopen wind dan goed voor een zeiler is.


Vrijdag houden we een leesdag / slaapdag, kan bijna niet anders, op 24 uur giet het welgeteld 35 minuten niet.


PS : Voor al wie plant om nog naar Noorwegen te varen, de blikken ‘Lapskause’ zijn echt lekker! Zeker met een vers patatje uit opa’s tuin!

Historisch Hastings

Omdat we vandaag toch een snipperdag houden, willen we wel eens naar Hastings : voor de freaks, hier vond in 1066 de slag bij Hastings plaats (eigenlijk op 10 km hiervandaan maar wie maalt om 10 km?), een serieus geruzie om de Engelse troon na het sterven van de kinderloze Edward de Belijder waar zowel zijn (Engelse) broer, als de Noren, als de Fransen in betrokken waren, elkaar professioneel maar politiek correct uitmoordden en waar uiteindelijk de Normandische hertog Willem de Veroveraar met de begeerde Engelse kroon ging lopen.

Ja, serieus, Engeland is ooit in Franse handen geweest!

 

Wie het liever in prentjes ziet / leest : het hele verhaal is uitgebeeld, in 1068 en voorzien van Latijnse tekstballonnen, op het beroemde tapijt van Bayeux. 70m stripverhaal uit de 11de eeuw!!!

 

Twee uur bussen kost het ons om in Hastings te geraken! En ik wilde het tochtje nog wel te voet doen, je ziet Hastings mooi liggen vanuit de baai van Eastbourne en het lijkt (!!!) helemaal niet zo ver…

 

De stad op zich is niet veel bijzonders maar er zijn twee (gratis) juweeltjes van musea : het Shipwreck Museum en het Fishermen Museum. Toegewijde, schattige, authentieke kleine musea die een bezoekje waard zijn! Voor Hastings Castle zijn we mateloos te laat, de ruïne wordt om 16.00 local time al afgesloten.


Hastings zelf heeft geen haven maar bizar genoeg, wel een eigen visserij. De boten kunnen niet aanleggen aan de kaai en worden – par défaut – dan maar gewoon het strand afgeduwd met de bulldozer en wanneer ze na het vissen terug komen, geven ze gewoon plankgas en stuiven het stenen strand weer op. Bizar maar spectaculair om te zien!

Omdat we toch nog steeds een beetje onszelf blijven, ook nu we op vakantie zijn, nemen we carrément de juiste bus in de verkeerde richting en lukken er desondanks wonderbaarlijk in om op tijd bij de chauffeur te informeren zodat we net op tijd van de juiste bus in de foute richting stappen om de juiste bus maar nu ook in de juiste richting te nemen, die gelukkig bijna 10 minuten te laat was…

 

Aangezien de rit bijna 2 uur duurt en de volgende bus pas na een uur zou komen, vinden we dat we dat weer eens goed opgelost hebben!

 

Morgen zetten we zeil richting Falmouth : de perfecte uitvalsbasis voor zowel de Isles of Scilly als voor La Coruna, we zien wel wat het weer brengt.

Disneyland met Miki, Minie, Gargamel, Jabba, Domi, Helmut en Da Ruddy

Omdat we nog echt geen zin hebben in weer een zwaar afscheid, stellen we dat toch gewoon uit ?!

En hoe repareer je beter een geëmotioneerde ziel dan met een perfect lekker English Breakfast (mét black pudding!).

We moeten er een uur voor wandelen naar het echte, klassieke centrum van Eastbourne maar verdienen dan ook elk stukje bacon, sausage en black pudding!

Met een volle maag kan je niet zo goed wandelen dus nemen we de bus verder de klif op naar Birling Gab, de Seven Sisters en Beachy Head. We worden in een (tijdelijke?) mistwolk gedropt, zien de klif voor onze neus afbrokkelen, vliegen mee op de harde zuidwester waar wij vandaag eens lekker niet tegenin kruisen en genieten van een prachtige dag met onze friendjes.

Na uren, gelukkig meer bergaf dan bergop, bereiken we een pub! Eindelijk! Het begint nog maar eens te gieten dus maken we van onze aperitiefpub ook onze dinerpub, we nemen zelfs een extra dessert zodat het zou stoppen met regenen maar zelfs dat helpt niet. De laatste bus richting haven is ondertussen ook al lang vertrokken. Het (vrouwelijke) idee om een taxi naar de haven te nemen, het is toch nog meer dan een uur wandelen, in de regen, wordt door de overheersend mannelijke kant van het gezelschap in de grond geboord. Er zit dus niets anders op dan in de regen terug te wandelen naar de boot. Helmut ziet het allemaal wat anders en loopt naar de boot, als ex-para is dat geen enkel probleem…

Ondanks de heerlijk vermoeiende dag kan ik weer niet slapen en wanneer het uiteindelijk lukt staat één of ander gek uitgedost individu (lees roze sloefen, fluoroze kousen, afrikaans kleed, rode boxershort, Dame Edna-zonnebril en Belgische vlagjesdiadeem) op de boot te kloppen. Hij wil dat we ons hem zo herinneren en in die hoedanigheid aan hem denken wanneer het lastig wordt. Da Ruddy vertrekt naar Dieppe om sardientjes te gaan kopen...

 

We krijgen het nu echt allebei lastig, zotte outfit ten spijt. Ik merk dat het mij echt niet lukt om afscheid nemen op papier te zetten zonder traantjes, ik krijg het niet gezegd maar die laatste knuffel op het ponton in Eastbourne, die hou ik voor me, die blijft van mij!

 

Eén ding kunnen we hem kwalijk nemen : hij is vertrokken! Niet wij!  

 

Later op de dag vertrekken ook Phoca en Stormy Monday, in iets minder uitgesproken outfits maar desalniettemin weer een harde dobber. Onze zeilvriendjes varen het einde van hun vakantie tegemoet, wij staan aan het begin ervan.

Bedankt Anke en Rob, Sylvie en Bart voor de fijne jaren, de steun en toeverlaat die jullie geweest zijn en hopelijk blijven, de deugddoende vriendschap. We zijn ongelofelijk blij en trots dat we jullie tot onze vrienden mogen rekenen.

Rendez-vous in La Coruna, Las Palmas, Kaapverdië, Bonaire, Curaçao, Carthagena (Anke !!!!), Panama (Bart !!!!), de Galapagos en Nieuw-Zeeland was de deal, nietwaar ?

Een rommelig(e) zee, boot en stel schippers

Met een overvolle boot en twee mensen die zichzelf, hun hoofd en hun hart een beetje in kalmere vaarwateren proberen te brengen, brengen we de neus van Vaguebond richting zuidwesten.


De eerste mijlen tot net voor Duinkerke halen we toch nog in 1 rak, dan laveren we tussen de zandbanken door om zo efficiënt mogelijk de scheepvaartroute te kunnen kruisen waar we, er middenin, ons ijzeren zeil mogen bijzetten.


De wind raakt op en de stroming zet ons genadeloos in de verkeerde richting. Zonder motor zouden we, zo blijft Ivan keer op keer herhalen, in Scheveningen uitkomen (al hoop ik dan wel nog steeds aan de overkant van het kanaal).


Eens Dungeness gerond (nog steeds op motor) kunnen de zeilen bij en kan de fun beginnen : opkruisen. Eerste rif, tweede rif, derde … derde rif, please!

Maar dat heb ik blijkbaar professioneel tussen de grootschoot vastgezet en is dus onbruikbaar! Gelukkig is onze windmeter kapot en denken we dan maar dat het maar een dikke 25 knoopjes blaast.

De zon schijnt, de boot loopt en ik word er alvast goedgezind van, Ivan iets minder.


Heel wat uren en vooral heel wat mijlen verder worden we in één van de meest neppe havens van de Engelse zuidkust vol enthousiasme ontvangen door de Disneyparade met Miki, Mini, Gargamel en Jabba, het feest kan beginnen. We voelen ons weer helemaal in onze nopjes met de rinkelende slagboompjes, de draaiende brugjes, de pastelkleurige huisjes, de schreeuwende meeuwen (echte of 'on tape'?), de pittoreske kanaaltjes maar vooral door onze friendjes die dit alles meer dan draaglijk maakten.


Ze hebben een vijfgangenbuffet klaargemaakt, verspreid over de twee boten en wanneer een paar uur later ook nog Ruddy, Dominic en Helmut van de Tess binnenvallen met een fles Boquito of Maquita worden onze gemoederen al snel lichter.


Afscheid nemen doet ons meer dan we voor lief hielden, ik slaap enorm slecht en blijf oververmoeid maar om na 2 dagen nog eens samen te komen met enkele van je beste vrienden is een ware verademing na de dagen van afscheid nemen in Blankenberge.

Vandaag is de dag

We hebben de laatste maanden, weken en dagen ongelofelijk veel afscheid mogen nemen. Maar nu moeten we weg, nog langer en we zouden een serieuze alcoholverslaving ontwikkelen!


Iedereen die op bezoek komt brengt steevast iets mee dat opgedronken moet worden en we hadden al meer dan 60 flessen en wijndozen cadeau gekregen … Elke dag proberen we de drankvoorraad in de kasten te krijgen, wat er niet inpast moet opgedronken worden! De dranksoorten zijn erg gevarieerd (sterke drank, wijn, bier) maar na 14 dagen dagelijks passen en drinken merken we dat een verslaving niet veraf meer is.  

 

Vandaag gooien we los, echt deze keer! We weten niet hoe het voelt om afscheid te nemen voor anderhalf jaar, we weten niet wat we moeten verwachten of hoe we ons zullen voelen. Ik blijf iedereen zeggen dat we enkel op een lange vakantie vertrekken en kan mezelf daar redelijk goed mee verzoenen.

 

Wat we wel zeker weten is dat we ongelofelijke mooie families en vrienden hebben en dat we ons daar misschien niet altijd even goed bewust van zijn geweest.

 

We willen jullie allemaal enorm bedanken voor alle blijken van vriendschap en liefde, van het allerschattigste kaartje over het perfecte kunstwerk om aan boord op te hangen, die ene boodschap die nog moest gebeuren, de ritten naar het containerpark, het aanbieden om jullie auto te gebruiken, de gordijnen die nog last minute gemaakt werden, de superfijne kadootjes en boeken die we kregen, het zwoegen aan ons huis, drijvend en vast, dat heel wat voeten in de aarde had, veel bloed en zweet kostte, de babbels, afscheidsetentjes, drinks, centen en nog zoveel meer. We hopen dat we ooit zoveel voor jullie kunnen terugdoen.

Be-dankt hee!

Voor alle lieve woorden en attenties.

Maar vooral voor jullie aanwezigheid op onze afscheidsfeestjes en jullie vriendschap, we waarderen het enorm!

Verhuizen en inladen eerst, de rest komt later

Het is al een tijdje stil op blogfront maar hoe stiller op de blog, hoe harder we werken, minder we slapen, meer stress we ervaren, bleker onze gezichten en groter de wallen onder onze ogen worden!


Nee, het is geen pretje!

We dachten dat we op vakantie gingen maar moesten nog nooit zoveel in één dag gedaan krijgen als de laatste weken. Ik, die makkelijk 9 à 10 slaap per dag kan gebruiken, slaap er nauwelijks nog 5. Ivan doet het met nog veel minder...


Vandaag heb ik 5 minuten tijd : de lijm van de laatste afwerkjes in huis droogt, de verf op de deur droogt, de PostNL-man levert maar niet en zolang hij er niet is, moet iemand van ons thuis blijven, de andere kan ondertussen de karrevracht lenzen ophalen, de vrachtwagen medicamenten, nog maar eens een volle auto naar het containerpark of de garage brengen en tussendoor nog de gisteren om 23.00 gekochte duikflessen in Antwerpen gaan ophalen. Als PostNL-man op tijd zou leveren kunnen we zelfs nog de duikflessen combineren met een ritje naar Schoten en eentje naar Sint-Niklaas om vanavond, voor het donker is, weer aan boord te staan met een volle auto.

Hoe ? Wonen jullie dan nog niet aan boord ?

Jawel, maar ons huis is nog niet leeg, we zijn vandaag de laatste loodjes aan het afwerken, echt de laatste! Het moet echt vandaag af want Ivan rijdt momenteel met onze matras naar het containerpark dus we kunnen gewoon niet meer in huis slapen vannacht. :-)

Kwestie van er het uiterste uit te halen ........


Eén lichtpuntje : gisteren skypeten we met Geert en Cindy van de Zensation. Zij vertrokken bijna een maand geleden en zitten momenteel heerlijk te genieten in Baskenland. Ze zagen er heel gelukkig en ontspannen uit en verzekerden ons dat alles wel goed komt, ze hebben dezelfde stress nog maar pas meegemaakt en zijn er ook geraakt.

Op hoop van zegen dus!



OMG!

En hoever staan we ? Of beter, wat moet er nog gebeuren voor vrijdag ?

  • raam, deur, leuning, plafondje schilderen
  • twee muren behangen
  • plinten en chambrangs plaatsen
  • kasten legen / dozen vullen / massa vuilzakken vullen
  • meubels afbreken / demonteren
  • selecties maken en inpakken voor garage / zolder / boot

zodat we zondag de laatste loodjes kunnen doen, maandag en dinsdag nog werken en woensdagochtend onze matras naar het containerpark brengen en definitief naar de boot verhuizen.


Piece of cake, nietwaar ?


Uit het hart.


Het leven door een roze bril.

Een uitzonderlijk roze weekend gegoten in een uitzonderlijk roze verslagjasje door een uitzonderlijke roze OBR.

Vanop onze vorige (en nog steeds) grote liefde Stormy Monday.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad maar eindelijk zijn we er klaar voor net voor de start van het wedstrijdseizoen : een heus Blank Sailing Ladies Team! Voor het BlankRace #1&2 wedstrijdweekend met op zaterdag Blankenberge-Nieuwpoort en op zondag Nieuwpoort-Blankenberge treden aan : An (VNZ, Vaguebond), Marianne (VVW, Xara), Anke (VNZ, Phoca), Leen (VNZ, dochter van D&D, D-Day) en Sylvie (VNZ, Stormy Monday) met de Stormy Monday! Ons afsprakenbeheer trekt op niets maar onze zeilzakken zitten sowieso vol vastberadenheid en overmoed bij aankomst in meerdere tijdsschijven te Blankenberge op vrijdagavond. We krijgen het bij de inschrijvingen meteen al “hard” te verduren: “de wuuvetjes”, “Pink Ladies”, “de musselsloep” (serieus!), “Lesboo-T”, “het Roze Gevaar”…’t Kan niet op bij de gniffelende mannen aan de toog van De Sloepe.

Al meteen duidelijk dus dat ‘Vrouwen in Wedstrijdverband’ nog steeds grandioos onderschat worden. Maar wie laatst lacht, best lacht, en dus betreden we zaterdagochtend vroeg, weliswaar met droge mond en nerveuze blik maar met opgeheven borsten, en getooid in de meest roze gepersonaliseerde truien die An kon laten maken, aan boord van Stormy Monday het strijdveld onder een stralend weertje met stevige wind. En hoewel we nog nooit samen zeilden, laat staan oefenden, en ook geen enkele vaste afspraak op voorhand hadden gemaakt over specifieke taakverdeling aan boord, valt de puzzel heel snel in elkaar! We veranderen op geen tijd zonder veel gezever en nog voor het waarschuwingssein voor de eerste start wordt gegeven in een met zonnecrème geoliede wedstrijdploeg en hierna bewijzen de Ladies twee dagen lang dat er echt wel kan gewedstrijdzeild worden in stijl : met een merci, een dankuwel, een graag gedaan, een excuseer en een pardon ipv getier, gescheld, geroep en gevloek… en net geen gescheurde buikspieren van het lachen. Want ondanks het feit dat we mega-gefocust zijn tijdens de voornamelijk tactische opkruisparcours, is de sfeer aan boord het woord jolijt meer dan waardig. Ons masterplan is “Géén brokken, véél plezier en indien even mogelijk ook het podium graag!” 

Het eerste is niet gelukt (kapot getrokken genuaschoot en afgestoempte brandblusser) dus dat is nog een werkpuntje, maar voor de laatste twee doelstellingen slagen we met roze glans!
We laten u niet langer in spanning : Blank Sailing Ladies Team haalt twee dagen na elkaar -tot hun eigen verrassing en gigantische trots- de derde podiumplek en wordt uiteindelijk ook derde in de Over All voor klasse CR 5-6. Ik denk dat ze ons tijdens de prijsuitreikingen zien (en horen!) blinken tot op de maan! De wedstrijdleiding beloont ons bovendien heel bijzonder met roze handdoeken omwille van het ‘afdrogen’ van vele andere crews tijdens dit wedstrijdweekend. Ons volgende masterplan? “Géén brokken, véél plezier en ook nog Bolero en Mahabaratha pakken!”
Het zijn immers duidelijk niet enkel onze roodverbrande koppen die glanzen van plezier dat weekend. De eerste BlankRaces van 2015 zijn (alweer) een ontegensprekelijk succes : 23 boten racen 2 dagen lang met en tegen elkaar sportief en enthousiast tussen Blankenberge en Nieuwpoort. Schitterend weer, stevige wind, fantastische sfeer, uitmuntende organisatie door de wedstrijdleiding op vlak van parcours, timing, vooraf alweer geregelde ligplaatsen aan scherpe prijzen bij VVW Nieuwpoort en de mogelijkheid om ’s avonds allemaal samen lekker te eten en na te praten. Bijna meer feest dan wedstrijd.

Jammer dat Marianne bij de laatste afroeping -wegens vroeger vertrek- niet kon aanwezig zijn, want ze had een prachtige speech klaar die we u niet willen onthouden: “Hartelijk dank aan de wedstrijdleiding waar twee van ons dan wel mee geslapen hebben maar dat heeft niets met onze fantastische score te maken; aan Rob in het bijzonder om tijdens de eerste briefing nog eens duidelijk voor de vrouwtjes te vermelden dat Nieuwpoort links ligt als je Blankenberge buiten komt; aan onze (toekomstige) kinesist Dieudonné; aan onze kappers-schoonheidsspecialisten die de combinatie van zweet, zout, zonnecrème en gescheurde nagels alweer zullen moeten weten op te lossen; aan onze moeders omdat ze ons ter wereld brachten; aan de begrafenisboot die ons net niet onderste boven vaarde vlak voor Oostende; aan Tena Ladies -door wie we hopen binnenkort gesponsord te worden- want het ideale absorptieproduct voor opstijgend én afdalend vocht; aan de rest van de Stormy Monday crew voor het geweldig intieme teamverband en de kruisjes op de juiste plek; en -niet in het minst- aan een echte echte man : Bart die -zonder (uiterlijk zichtbare tekenen van) ongerustheid- vijf Wilde Wijven met Stormy Monday liet uitvaren om deze roze droom waar te maken!”

(Alle uitslagen en foto’s op www.blanksailing.be)

Met dank aan onze eigenste OBR Anke voor het verslag!

Op een mooie lentedag, samen in de zon

We staan deze morgen op onder een stralende zon, het wordt één van de zeldzame lentedagen die ons landje al gekend heeft!

Deze middag wordt onze anders zo rustige kuip overspoeld door jeugdig en minder jeugdig geweld, gewapend met levende verse aardbeien uit het waasland, heerlijke frisse cava, een berg pistolets en sandwiches, veel getater en nog meer geschater.

Wanneer het water hoog genoeg gestegen is om onze Vaguebond het ruime sop te laten kiezen kruipt iedereen in een hoekje om zeker nergens in de weg te zitten, lastig zo met 8 aan boord... Maar het lukt, en niet veel later lig ik met taterende Akkie en stoere Fien op het voordek terwijl Ivan de meer bezadigde ouder(s)(en) in de kuip vasthoudt.

Ik krijg de zotste en stoerste verhalen te horen over de één en de ander of was die andere nu die ene ? De uitdagingen gaan van (aangelijnd) durven over dek naar de kuip lopen over zonder armen op het puntje van de preekstoel 'Titanic' naspelen en om ter natste voeten in de golven krijgen tot (meer dan) 800 meter naar de haveningang zwemmen (waarvan Fien al lang het brevet in haar binnenzak heeft zitten).

We eindigen de dag op het terras van Georges en Machteld met spaghetti met saus die plots wel heel erg lekker blijkt en onvermoede tekentalenten die hun eerste schare fans al achter zich krijgen.

 

Is er een mooier compliment dan : "Dank u voor de superdag! Ik dacht dat zeilen saai ging zijn maar dit was gewoon zaaaaaaalig!" ?


Die glimlach krijg je niet meer van ons gezicht af!

Hopelijk delen Kristien, Stefan, oma en opa ook de mening van de kids ...

 

;-)

Met dank aan Kristien voor de fotootjes

Huis te huur!

Het is zover, na maanden verbouwen, zwoegen, breken, bezetten, plafonneren, behangen, draden trekken, vloeren leggen, kuisen, opruimen, puinruimen, schilderen en 1001 andere lastige en saaie klussen is het huis bijna af!

Bijna, want de allerlaatste schilder- en behangwerkjes moeten nog afgewerkt worden.

 

Maar we zijn er klaar voor!

Sinds vandaag online dus duim met ons mee!

De volgende grote stap naar het grote vertrek van de Grote Reis!

Update

Al na één nacht stromen de reacties binnen.

De eerste mogelijke kandidaat komt al direct kijken en neemt zelfs al een optie.

Haar man kan pas dinsdag dus tot dan houden we de optie voor hen open, maar laten ondertussen ook al wat andere kandidaten komen, de één al beter naar onze smaak dan de andere ...


Dinsdag kwam meneer kijken en werd de zaak beklonken.

Een huurder die ons huisje perfect vindt en wij die onze huurder perfect vinden!


Check!!!

Regen breekt geen masten

Hemelvaartweekend!!!

Normaal 4 maar voor ons uitzonderlijk een weekend van 5 dagen! We like!


Traditioneel gaat de Hemelvaarttocht richting Orwell. Er was een tijd dat we dat nog met 20 of meer boten deden. De laatste jaren zijn we blij als 5 boten het tot de overkant maken.

 

Dit jaar organiseert de VNZ geen 1 maar 3 Hemelvaarttochten! Voor elk wat wils : veel wind, weinig wind, regen of zon, meewind of tegenwind. Geen enkel excuus om thuis te blijven dus!

Er vertrekken 5 boten naar Zeeland, 5 naar Engeland en 3 naar Frankrijk.

Aquila, Droevaert, Stormy Monday en Vaguebond trekken naar de Orwell, Tanara vaart door naar Ipswich.

Over het weer kunnen wij niet klagen, alle excuses ten spijt hebben we een zalig dragend windje en (tot een half uur voor we aankomen) geen druppel regen.

De Orwell kan en mag niet gepasseerd worden zonder de wandeling van Woolverstone Marina naar de Butt & Oyster waar we op onze eerste avond een sympathieke collega van Sylvie treffen. Een dag later varen we in een stralend blotevoetenweer met enkel de genua voor de wind richting Suffolk Marina waar we weer na een uitgebreid aperitief en een prachtige wandeling door de Hazlewood Marshes hartelijk ontvangen worden in The Ship.

Hier treffen we na een jaar Trevor en Terry terug, de sympathieke, babbelgrage, gepensioneerde marinier en zijn even sympathieke en vertelgrage gepensioneerde echtgenote. Vorig jaar hielpen ze ons uit de nood met een net niet meer geldig briefje van 50£. We beloofden hen een 'pint of ale' wanneer we zouden terugkomen.

Eén sms'je, meer was er niet nodig om hen weer in The Ship te krijgen en de hele avond te mogen genieten van hun smakelijke verhalen.

De terugtocht belooft een waggelkoers te worden, vlak voor de wind en dus (in theorie) de moeilijkste koers voor onze Sam (windpiloot). Groot is onze verbazing, en nog groter onze vreugde wanneer blijkt dat Sam zelfs beter en vaster stuurt dan wij zo plat voor het laken. Met de genua uitgeboomd, bitter weinig wind, soms zelfs geen en dus spijtig genoeg een groot stuk op motor, leggen we 16 uur later (4 uur later dan op de heenweg) aan in Blankenberge. 

Tegen 4.00u zijn alle duiven geland : Aquila, Stormy Monday en Vaguebond (Droevaert blijft nog een weekje), afgetuigd en nacht-apero-klaar.

En zoals Paul (Aquila) het verwoordt : "Tegen de regen kan je je kleden" en "Regen breekt geen masten" maar niet zeilen is geen optie! (zeker niet met spiksplinternieuwe zeilen!!!)

Een surreëel weekend

De mooiste tijd van het jaar breekt aan na de paasvakantie, lang weekend na lang weekend!

Nadat woensdag de mast terug op de boot gezet werd en Ian gisteren, samen met Thierry, de nieuwe zeilen monteerde, is ze er vandaag helemaal klaar voor!

Een echte zeilboot die, samen met haar baasjes, popelt om weer het water op te gaan.

 

Surreal!!!

 

Eén van de belangrijkste investeringen deze winter was onze windvaan. Professioneel vastgeschroefd door Ivan en opa, provisoir geïnstalleerd door mezelf.

Sam eet niet, drinkt niet, slaapt niet, zeurt niet en zou ons de hele wereld rond moeten sturen. 'zou', want echt zeker ben ik er in deze opstelling niet van. Ik denk dat ik nog wel wat aan touwtjes, schroefjes en boutjes zal moeten trekken en draaien voor ze echt werkt.

Tot ik op een nogal woelige zee, met meer dan 20 knoopjes de touwtjes vastmaak aan het stuurwiel en ze zonder enige afwijking de boot perfect op koers houdt!

 

Surreal!!!


We treffen Paul, zwaar beladen met kuisproducten en borstels, op het ponton. De echtgenoot van zijn crew vorige week was niet te spreken over de netheid van zijn dek, waar vrouwlief met haar proper zeilpak op moest zeilen en dus tuigt Paul vandaag aan het schrobben...

Tot hij ons tegenkwam. Het gemak waarmee hij de hele mikmak op de boot laat liggen en zonder enige aarzeling 'JA' roept nog voor onze vraag gesteld was, en bij ons aan boord stapt nog voor wij de huik van het grootzeil hebben gehaald, is, echt waar (voorspelbaar maar desalniettemin)...


Surreal!!!

 

Wanneer we wat later buitenvaren zien we op onze AIS (ook dat blijkt dus te werken) Fast Ann, de boot van Ward en Veronique, die binnen enkele weken ook op wereldreis vertrekken.

Ward lijkt een surreëel inzicht in mensen te hebben. Hoe hij op voorhand wist dat hij een lading rode wijn over zich zou krijgen en daarvoor alvast zijn reddingsvest onder zijn jas droeg, blijft een raadsel. Feit is dat hij er heelhuids vanaf kwam en onze witte kussens heel wat minder.


Surreal!!!

Na eerst een kilo zout over de plekken gekieperd te hebben blijken uiteindelijk enkel de allergrootste stand te houden. (spijtig genoeg geen foto's van voor en na)

Tijd voor Rescue-Gerda, de ultieme vlekken Tante Kaat (volgens mij is Tante Kaat zelfs bij haar in de leer geweest!) en het geheim wapen van Anke bij minstens even ultieme vlekken.

Vandaag haar tips toegepast en ...

de vlekken zijn er uit !!!

Werkelijk ...


Surreal !!!

We <3 de broertjes Wittevrongel

Bedankt Steve,

voor de nieuwe verstaging en de perfect getrimde mast!

 

Bedankt Ian,

voor de prachtige nieuwe zeiltjes, wat een verschil met de vorige set, die duidelijk niet door jou gemaakt was!

 

Bedankt Thierry,

voor de wijze raad, vooral die van de spiegel onthouden we!

Etappe 1 : Antwerpen - Blankenberge

Vrijdag hebben we nauwelijks een halve dag om alles wat we de vorige dagen niet af kregen, zo ongeveer een lijst met 307 items, af te werken. Timemanagement was nooit ons sterkste punt dus we rekenen erop dat we ook vandaag niet alles gaan rondkrijgen...
Tegen etensuur merken we dat we onze afspraak om te gaan eten met Jules en Lieve zullen moeten wijzigen in een slaapmutsje als we nog voor sluitingsuur (21u) in de Carrefour willen geraken. Na de proviand moeten we ook nog de laatste bagage ophalen thuis en tegen 22.00 vallen zowel wij, als de proviand, als Jules en Lieve bijna gelijktijdig aan boord, gelukkig op net verniste vloerplaten en niet meer in vuile bilges zoals een paar uur eerder...
Oef!!!

Als we dachten dat daarmee onze dag eindelijk op zijn einde liep was dat buiten mijn eigenste chaotische organisatietalent gerekend. Tijdens het 1001 zaken inpakken had ik wel een nieuwe nachtspuit klaargenomen maar wist begot niet meer waar ik ze uiteindelijk gelegd had. Na 10 minuten zoeken, duidelijk niet aan boord!
Dus nog een tripje naar huis, waar de spuit netjes op tafel lag...
Oef!!!
Veel te vroeg loopt de wekker af, springen we in onze FBD (Full Battle Dress) en varen als laatste (door onze diepgang moesten we tot de laatste van de hele meute wachten om buiten te varen) het dok uit.

Bye bye Antwerpen, misschien tot binnen een paar jaar!

De eerste van onze reeks 'laatstes' waar we nu mee beginnen.

Na de laatste passage aan 'het boomke' met de traditionele doop van boot, crew en water duik ik mijn kooi in, de laatste weken eisen stilaan hun tol... In Hansweert kom ik weer boven water en blijkt ook de regen het voor bekeken te houden.

Wanneer we ons vastleggen in Terneuzen, worden we onmiddellijk welkom geheten door een supervriendelijke havenmeester en iets (veel) minder vriendelijke vaste bewoners. Gelukkig blijken zij de uitzondering op de regel te zijn en ontmoeten we er heel wat sympathieke mensen, zelfs vertrekkers : Lord Nelson vertrekt volgende week voor minstens een half jaar naar de Middellandse Zee en aan zijn to-do lijst te zien, zijn wij niet de eerste en enige georganiseere chaoten! Join the club!

Vervelen doen we ons zeker niet, het is een aan- en aflopen van bekende en minder bekende mensen en vooral veel aperitieven!


Terneuzen, en zeker een laatste keer, kan en mag niet gepasseerd worden zonder een bezoek aan de beste Griek van de stad en wijde omstreken : Apostolis!


Alsof de kok het wist, kregen we het lekkerste eten dat we er al ooit gegeten hebben, en we zijn al jaren fan!

Vandaag de derde 'laatste', afscheid van Terneuzen, hier komen we naar alle waarschijnlijkheid de eerstvolgende jaren ook niet meer terug... 

Onverwacht krijgen we nog een vierde laatste : terwijl ik geconcentreerd de zandbank over  Terneuzen scan naar zeehonden en er geen enkel zie, liggen er aan de overkant, op het strand voor Terneuzen doodleuk 18 prachtbeesten lui te wezen.


In de late namiddag worden we door een welkomstcomité onthaald in Blankenberge en meteen bijgebeend in het nieuwscircuit, we zijn weer thuis! :-)

Wanneer ik dit schrijf zijn we al anderhalf uur onderweg naar huis en vertrekken net uit Gent-Dampoort. We lijken zelfs een primeur mee te maken, een trein die zeker 6 volle minuten te vroeg aankomt! We hopen dus om zeker om 22.00 aan te komen in Antwerpen-Centraal, daar snel een tram naar Linkeroever te vinden en door de massa verloren gelopen 10-milers onze auto te kunnen recupereren en zo nog voor middernacht in ons bed te liggen...

Maar ondanks alle vermoeidheid : dit weekend deed deugd, zo ongelofelijk veel deugd, eindelijk weer op het water, wind en zon op onze snuit, weer eens gezellige steigerpalaveren, mensen leren kennen, ervaringen en plannen uitwisselen, ... 

Laat dat seizoen maar komen!

Tewater!

Als we dachten dat de hectiek zou stoppen bij de tewaterlating, hebben we ons (weeral eens) schromelijk vergist! 
Helemaal onze chaotische zelf gaat Vaguebond het water in met nog heel wat 'materiaal' aan dek (Nvdr. Schroeven, plakband, gyprocprofielen (don't ask!), hamers, schroevendraaiers, koordjes, verf-, polier- en andere potten en borstels, dozen waarvan de inhoud ons totaal onbekend is (afval of een ongeordende berg essentiële onderdelen?) en ander niet nader gedefinieerd 'materiaal'.
Aan dek? Ja, want benedendeks paste het niet meer boven op de stapels ander 'materiaal'!  
Voor sommigen 's werelds grootste nachtmerrie, voor ons standaard chaos.

Tijd om op te ruimen hebben we eigenlijk nog niet, er moeten weer 1001 dingen gebeuren voor we zaterdag richting Blankenberge kunnen vertrekken. De vloerplanken moeten nog een laatste vernislaag krijgen, de bilges gekuist, de opbouw gepolierd, nog wat loshangende draden geconnecteerd, kranen aangesloten, wc's aangesloten, ...
Oma staat al te popelen om grote kuis op haar zolder te houden en steekt opa's auto ondertussen al sneller dan hij kan gaan vissen vol met kussens, matrassen en ovens...

Het leven is aan de snellen en dat zijn wij duidelijk niet!

Om 10.00 stipt komt de geöliede KLYC-machine in gang : de (rotte) balken worden van voor de boot professioneel ergens anders gedropt en niet veel later inspecteren wij alle geopende en weer dichtgelamineerde gaten op eventuele lekken, die we gelukkig niet vinden.


VAGUEBOND DRIJFT WEER!

Twee dolgelukkige kapiteins en een stralende boot ...


Nu alleen die ravage van een wereldoorlog drie in de boot opkuisen en we kunnen zaterdag naar Blankenberge!

Opzij! Opzij! Opzij! Maak plaats! Maak plaats! Maak plaats! Wij hebben ongelofelijke haast!

Nogal bizar voor twee mensen die schoon genoeg hebben van onze jachtige, egoïstische, werkjedood-maatschappij. Twee mensen die plannen om alle 'moeten' uit hun leven te bannen en gaan (proberen te) overleven op de grote oceaan met al haar kuren op een zeilboot.

Zal het beter zijn dan wat we nu doen ? Geen idee! Maar het is alleszins tijd voor iets compleet anders!

 

Maar vooraleer het zover is moeten we eerst nog bergen werk verzetten. Wie de blog al wat langer volgt, weet welke perikelen we de laatste maanden al hebben doorworsteld.

We zitten nu midden in de eindspurt. De laatste veertien dagen is er gezwoegd, geschuurd, geschilderd, geïnstalleerd aan Vaguebond dat het geen naam heeft.

Ivan had als tewaterlatingsdatum vooropgesteld woensdag 22 april. Tot en met dinsdagavond 21 april bleef het onzeker of onze dame wel het water in kon gaan.

 

Gisteren bleken alle gaten gedicht, alle onderwaterdelen vastgezet en alle levensnoodzakelijke lagen poliersel, epoxy en anti-fouling geschilderd en kon Vaguebond drijven. "Is ze al klaar ?", hoor ik u denken. Nee, verre van!

Ze zal het water ingaan, blinkend als een showroommodel (haar buik dan toch), met een fris geölied dek (maar nog geen kuip), vol nieuwe instrumenten (die nog niet allemaal werken), zonder vloerplaten (die zijn nog niet allemaal vernist), met vuile bilges, met nog alle materiaal van vorig seizoen in de kasten, nog geen kussens, matrassen of oven.

MAAR ZE KAN HET WATER IN!

 

Nelos 2 ster-duiker of hoe een mens afzien kan

Om 2 sterren te krijgen in het Nelossysteem moet je na een gedegen training van een jaar drie examens afleggen bestaande uit verschillende proeven :
- een theoretisch examen (zie eerdere blog)
- een zwembadexamen
- een openwaterexamen

Vandaag moeten we ons zwembadexamen doen. Omdat ik al sinds november last heb van een barst in mijn pols heb ik in plaats van 5 maanden wekelijkse training, maar vier trainingen achter de rug. De zenuwen gieren dan ook al twee dagen door mijn lijf!

20m apneu op de bodem zwemmen, 30 seconden staande apneu, 1 keer op de bodem bril klaren, vier keer tussen twee flessen zwemmen, de gecombineerde proef en de 'ik zit vast in een net'-simulatieproef.
Vooral die bril- en apneu-oefeningen zijn dodelijk voor mij, ik heb simpelweg te weinig kunnen trainen om mijn adem zo lang in te houden!

Hoe hard mijn medekandidaten en examinatoren en supporters mij ook proberen te kalmeren (waarvoor hartelijke dank), niets krijgt mij rustig. Ik begin net niet hyperventilerend aan de eerste proef, perfecte condities om apneukes te doen!
Maar wonder boven wonder zwem ik tot de overkant van het bad en kan rustig naar boven komen, ik kan 30 seconden mijn adem inhouden en na de nodige feedback krijg ik zelfs mijn bril geklaard (door de stress deed ik gewoon het compleet tegenovergestelde dan wat ik moest doen)!
De gecombineerde proef lukte dan weer perfect en ook uit het net raken en mijn buddy uit het net redden verliep vlekkeloos, tussen de flessen zwemmen werd door de stress een beetje teveel maar na een tweede poging kon ik ook die proef afvinken. 

Zelfs al moest het examencomité met zijn 7 man nog een uur delibereren, voor mij was ik toch al geslaagd! En gelukkig dachten zij er hetzelfde over!

Dat wil zeggen dat we nu alleen nog een paar openwaterproeven moeten afleggen en nog minstens een tiental duiken moeten kunnen inplannen om onze tweede ster binnen te rijven.
Eenmaal die in ons bezit, mogen we volgens het Nelosprincipe samen duiken (onder bepaalde voorwaarden) ! 

Weer een vinkje bij! Maar wel eentje met bloed, veel zweet en zelfs tranen!

Bedankt Bob. Eddy, Jo, Vivi, Gianni, Steven, Walter voor de onaflatende steun en aanmoedigingen!
Proficiat aan Ilse, Roel, Bjorn, Wim, Danny, Patrick, Ivan en ook een beetje mezelf voor het behalen van die tweede ster in het zwembad en bedankt om mijn zenuwen te helpen bedwingen!

Maar we hebben het wel gehaald hee!

En 't gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit

Woensdag 22 april is onze deadline.

En ook al heeft Ivan bijna dag en nacht gewerkt, staat hij op zijn 'vrije' dagen ook om 6.00 op en komt hij pas naar huis als het donker wordt, toch worden de laatste dagen voor de tewaterlating nog enorm druk.

 

Vorige week staken twijfels de kop op. Halen we 22 april wel ? Of stellen we de tewaterlating beter 14 dagen uit? 14 dagen want onze Vaguebond kan met haar 2,40m diepgang enkel met springtij in het water gelaten worden. En dat is om de 14 dagen.

 

Het zag er niet naar uit dat we de deadline zouden halen maar de laatste dagen is het weer zo goed en zijn er zoveel klusjes afgevinkt dat het misschien nog wel lukt!

Ondertussen is de onderkant van de romp al gepolierd en afgeplakt, klaar voor haar eerste (twee) laag / lagen anti-fouling, is het dek gereinigd en geölied en het eerste stuk van de opbouw al gepolierd, zijn de kleine beschadigingen van de gelcoat vermaakt, is de hele roerconstructie (en een deel van de kiel) opnieuw in de epoxy gezet, zijn de vloerplaten opgeschuurd en klaar voor de vernis. En dat bovenop de 1001 klussen die deze winter al de revue passeerden.


We hebben nog 5 dagen om haar vaarklaar te maken maar ook daarna is er nog meer dan genoeg werk!

Duim met ons mee, wil je ?

Ze leerde haar schoonmoeder sushi eten

Een unicum in ons bestaan : de hele (schoon-)familie op bezoek voor een hapje en een drankje!


Voor wie mijn schoonfamilie niet kent :
Ik heb een fantastische schoonmama (oma), die op haar eentje een heel weeshuis een indigestie zou kunnen doen eten, als het niet door het lekkere eten zou zijn, dan toch door de hoeveelheid. Een schoonmama waar we elke andere week meer dan onze buikjes rond gaan eten met, hoe kan het ook anders, enkel en alleen wat we graag lusten (door opa gevangen verse vis). Ze maakt daarbij (per ongeluk) zoveel dat we de volgende dag nog eens kunnen genieten van de restjes en daarna nog van 1 van onze lievelingssoepjes (ajuin met tomaat).
Als het echt meezit maakt ze zelfs een extra fricandonneke waar we de hele week van kunnen genieten! En als Ivan in het buitenland zit, krijg ik alleen wat ik graag lust!
Ne mens kan maar geluk hebben met zijn (schoon-)mama...
Daarbij heeft ze, naast Ivan, nog twee andere kinderen :
Kristien, de benjamin, heeft haar genen van geen vreemden en bij elk feestje (en elke gelegenheid is er één om een feestje te geven) kookt ook zij minstens drie varianten op 1 thema om elke feestvierder zijn/haar goesting te geven. Smullen gegarandeerd!
Kris, de nestor van de familie heeft zelf niet zo'n culinaire kwaliteiten, een eigenschap die alle mannelijke Steenhuyses ten dele valt. Ik heb ze in elk geval nog niet mogen ervaren...
Gelukkig heeft hij in Annick zijn eigenste keukenprinses gevonden. Ook zij tovert bij elk feestje (en geloof me, bij de Steenhuyses zijn er veeeeeel feestjes) een godenmaal op tafel!

Ivan heeft dus pech, hij is met mij getrouwd. Hij heeft de Steenhuyse-genen en ik hou niet van koken. Voor zo'n feest sta je uren in de keuken en op een klein uur peuzelt iedereen jouw moeite naar binnen, vind ik niks aan!

Dus maken wij, feestmaagden, het hanteerbaar en bestellen voor ieder wat wils : een verrassingsbrood en een sushischotel. De soep, kaasstengels, fruitsla en hapjes maken we zelf en de drank halen we of mixen we zelf (cava+)!
De kaasstokjes worden verorberd door de kids als hadden ze in geen maanden nog een Steenhuysefeest meegemaakt (nochtans maar enkele weken geleden), de cava-plus wordt per fles geschonken en zelfs oma krijgt na een paar keer luidop protesteren, sushi op haar bord... En ze vindt het nog lekker ook!

Blij dat ik de eerste schoondochter mag zijn die mijn schoonmoeder soesjie leert eten!

Bedankt dat jullie erbij waren, wij vonden het alvast geslaagd!


PS : ook leuk als gastvrouw zijn de kadootjes! Mijn tweede boeket bloemen dit jaar (soooo happy) (het eerste was van Rob <3, voor mijn verjaardag)! Een schroefmasjien met kurkentrekker voor Ivan (of is het een kurkentrekker op een schroefmasjien?)! Maar aangezien we al zo'n masjien hebben, weliswaar zonder kurkentrekker, laat oma het niet na om te roepen"aah, da valt mee, eigenlijk wilde opa da masjien wel!!!".
Handig, zo'n kadootjes ...

Is dat gat niet te groot voor diene polyester ?

FEIT : de zon schijnt vandaag heerlijk genadeloos hard

FEIT : het haar van sommigen onder ons (ikke nie) begint opvallend dun te worden bovenop de kruin

FEIT : van urenlange files word je niet vrolijk

FEIT : iets klopt niet op deze foto, WAT ?

De werken aan het roer vorderen ondertussen gestaag, zelfs urenlange files kunnen de werken niet vertragen. Meer dan 20°C = polyesteren!

De hennegatskoker werd vrijdag al op zijn plek gezet en vastgezet met de eerste epoxyinspuitingen. De buis en grootste gaten werden opgevuld met ingedikte epoxyvlokken.

Vandaag worden de glasvezelmatten in epoxy gezet en het roer zodoende volledig vastgezet.

 

Daarmee is ook meteen het grote, onrustwekkende gat in de romp weer volledig dicht!

 

Met dank aan de onmisbare kennis / perfectie / hulp van Rob!

Meet my H-man!

Een vraag die we dikwijls krijgen is : Zijn jullie te bereiken op zo'n oversteek, kunnen we jullie mailen ? en : Hoe geraken jullie aan up to date weerberichten ?

 

In de praktijk zijn er drie opties :

  1. We zijn inderdaad buiten bereik van gsm en vhf, er is geen wifi op zee en weerberichten zullen we dan maar op voorhand moeten opslaan en hopen op drie weken constant weer. Dat laatste is een beetje utopisch en kan ons voor lelijke verrassingen doen staan...
  2. Communicatie kan maar via sateliet. Daar hangt natuurlijk een serieus prijskaartje aan vast! We zullen zeker en vast een sateliettelefoon meenemen maar enkel voor in noodgevallen. Ook alle rescue-middelen werken via sateliet; we hebben een epirb aan boord die, in geval van nood, geactiveerd wordt en onmiddellijk de wal alarmeert en gedurende een paar dagen onze positie doorstuurt zodat we (hopelijk) snel gevonden worden.
  3. SSB : Single Side Band ofte kortegolfradio. Hiermee kan je met een minimaal zendvermogen (10W) tot de andere kant van de wereld een telefoongesprek voeren, de kick voor de echte radioamateur, de oplossing voor de zeiler op volle zee met beperkte stroomvoorziening!

Een SSB-installatie is prijzig in aankoop maar gratis in gebruik via het radioamateurnetwerk.

Toen we Vaguebond kochten zaten er al een tuner, radio en geïsoleerd achterstag aan boord. Mits wat uitbreiding van deze basisonfiguratie zouden we via dit systeem gratis (!!!) kunnen bellen (VOIP / Skype), mailen (Winlink) en recente en gedetailleerde weerkaarten (Grib-files) binnenhalen.

Om geschikt te zijn voor onze plannen moest deze basiskit wel uitgebreid worden met :

  • een uitgebreide radio, de onze kon enkel uitzenden op de amateurfrequenties, niet op de maritieme
  • een modem (Pactor4) waarmee we in theorie zelfs kleine fotootjes zouden moeten kunnen opsturen.
  • een pc waarmee we alle toeters en bellen met elkaar kunnen laten praten, liefst eentje op 12V en zonder ventilatie (ventilatie trekt zoute en vochtige lucht in de computer waardoor de binnenkant veel sneller corrodeert en dus stukgaat).

Nu alle hardware in orde is blijft er nog één moeilijkheid over : je hebt ook een certificaat nodig om al dat moois te mogen gebruiken ...


Ook daarvoor bestaan er 2 opties :

  1. Met het Basiscertificaat mag je uitzenden op een beperkt aantal (commerciële) frequenties en ben je beperkt in sterkte (max 50W).
  2. Het HAREC-certificaat geeft je de mogelijkheid om ook de maritieme kanalen te gebruiken en te zenden tot een maximum van 200W, dit certificaat is ook internationaal geldig. Je mag hierbij zelfs je eigen apparatuur maken (!!!) en wijzigen.

M.a.w. wij moeten het HAREC-certificaat hebben.

De standaard radioamateur begint met stap 1, volgt daarna een jaar extra cursus en heeft na gemiddeld twee jaar intensief met radioamateurisme bezig te zijn een slaagkans van 1/2.

Ivan zou Ivan niet zijn als hij dat dan maar eventjes op 2 maanden op zijn eentje zou gaan blokken zonder ooit een radio in handen te hebben gehad... 's Avonds, na zijn werk en zeker tot 22.00 in huis te klussen had hij nog wel eventjes tijd!

 

De hele cursus heeft op zich niets te maken met het bedienen van de radio of het gebruik van de pactormodem maar alles met 1001 formules om spoelen , frequenties, resonanties enz. te berekenen. Daarbij nog een encyclopedie doorlopende tekst waar ik nog geen zin gelezen krijg zonder 100 keer opnieuw te moeten beginnen wegens eigenlijk niets anders dan vraagstukken en bewijzen uit de kernfysica in tekst gegoten.

 

Met lood in mijn schoenen vertrekken we woensdagmiddag naar Brussel.

 

Ik ben gewoon dat Ivan na maximum 3 minuten buitenkomt met op zijn blaadje niet minder dan 100%

Het slaagpercentage indachtig zie ik na 2 minuten de eerste kandidate buitenkomen met een grote glimlach, wist ik veel dat ze geen enkele vraag had ingevuld en dus 0% behaalde!

Bij de volgende 8 die buitenkomen krijg ik het hoe langer hoe moeilijker, waar blijft hij ? Nummers 2, 4, 5, 6 en 8 zijn ook gebuisd, nummer 3 en 7 lijken mij geslaagd.

Eindelijk komt hij buiten, het heeft bijna 30 minuten geduurd maar mijn genie heeft zich weer eens bewezen : GESLAAGD!

 

Meet my HAREC-man <3

 

PS : de mannen op de achtergrond zijn allemaal gebuisd

Omdat de zon vandaag heel hard haar best doet om voor de tweede keer dit jaar te schijnen en omdat we iets te vieren hebben en omdat we nu eenmaal gezellig in Brussel zijn is dit de ultieme gelegenheid om heerlijk, veel te duur ijs te gaan eten op de Grote Markt en dat weg te spoelen met een lekkere maar weer peperdure trappist op een terrasje!!!!

 

SCHOL!


100 dagen!

Zoveel zijn het er nog, 100!

 

Langs de ene kant kijken we er ongelofelijk hard naar uit maar langs de andere kant is er nog zoveel te doen dat 100 dagen onmogelijk lijkt om ooit te kunnen vertrekken.

Sinds enkele weken begint het echt door te dringen. We rekenden uit dat we nog 100 en liefst minder dagen voor de grote dag zijn, dat we respectievelijk 40 en 32 dagen moeten werken en dat de tijd exponentieel sneller begint te lopen. Maar dat laatste kan ook enkel voor ons zo zijn...

 

 

Voor ons is het ondertussen 'a way of living' geworden.

Alles wat we doen is in functie van; elke beslissing wordt gewikt en gewogen - heeft het zin, kosten-/batenanalyse, gaan we het echt gebruiken of nodig hebben, ...

Elke cent wordt dubbel omgedraaid, elke aankoop uitvoerig op internet vergeleken.

 

Voor anderen is het verre van een 'way of living', eerder 'a way of being completely nuts' of 'a way of being a major adventurer' ! :-D

 

Vaguebond begint eindelijk weer op een boot te lijken, de elektronica is bijna volledig geïnstalleerd, zonnepanelen en windgenerator werken al, dit weekend komt de windpiloot erop, de SSB is ook in orde. De living in huis lijkt stilaan op een opslagplaats van bol.com, de 'Depost.nl'-man is de nieuwe melkboer en de brievenbus puilt dagelijks uit met briefjes van bpost, DHL en DPD.

Gelukkig begint de lijst van 1001 klusjes stilaan wat 'vinkjes' te krijgen in plaats van langer te worden.

(nvdr : de living staat vol met nog onafgewerkte vinkjes, deze klusjes krijgen een oranje kleur op de todo-lijst : geleverd maar nog niet geplaatst)

 

Het ziet er naar uit dat er eindelijk temperaturen boven de 15°C genoteerd zullen worden en we dus ook aan de precaire lamineerwerken aan het roer kunnen beginnen, het dek schuren en oliën, de granny bars installeren en de romp en opbouw polieren. Daartussen nog 101 klusjes die al gebeurd zijn en ook nog moeten gebeuren.

 

We mikken nog steeds optimistisch op 22 april om onze dame in het water te krijgen, duim mee, wil je ?

Nog 100 dagen!

Echt ?

Daar gaan we dus eentje op drinken vanavond !!!

Kruibeke in de 21ste eeuw

Volg de omleiding ...

Wel multifunctioneel die krijtbordjes! :-)

Panamarenko

"Het grootste misverstand over mijn objecten is dat ze niet zouden werken. Ze werken echt. Alleen niet voor 100 %."


Alleen al daarom ben ik gek op Panamarenko. Alles met een kwinkslag.


Van de eerste ideeën en schetsen over het wetenschappelijk onderzoek naar de prototypes en de uiteindelijke werken. Van "Bottekes met sneeuw" en "Magnetische schoenen" (handig op de maan) over "Deltavliegtuigen" en (bijna-)echte ruimtetuigen en duikboten tot de oerschattige en (zo goed als) echt vliegende en wandelende "Robots".


Hij heeft gelijk : op de bijhorend tv-schermen zien we het bewijs dat zo goed als elke van zijn robots werkt, alleen niet altijd voor de volle 100%.



Ze vliegen, sommigen voor 10 minuten, anderen geraken 30 cm van de grond of kunnen 10 meter ver vliegen. Ze wandelen van 1 stap tot enkele meters. Ze duiken met een lek of varen maar dan breekt het roer af.


In elk geval zit in elk stuk heel veel creatieve fantasie en poëzie, gecombineerd met verregaand experimenteel onderzoek waardoor de (een beetje) gekke Panamarenko zelfs echte ingenieurs versteld doet staan door de eenvoud van zijn ontwerpen.


Zalig toch ?


Ik word altijd enorm vrolijk van kunstwerken van Panamarenko, dus is deze tentoonstelling in het M HKA de ideale remedie om van deze druilerige, winderige en regenachtige vrije middag tussen werk en nog meer werk. Ik krijg als extraatje een busrit van een dik half uur door de randwijken van Antwerpen met meer kleuren dan er in een regenboog zitten, inclusief de mensen op de bus en de chauffeur. Zolang je op de bus blijft zitten lijkt deze grijze dag heel wat vrolijker!

Please, wie wil voor mij zorgen ?

Ik dacht dat alles zo goed als rond was, ik moest alleen nog op bezoek gaan bij mijn nieuwe baasjes die ook al twee poezen hadden. Een lamme goedzak (zoals ik) en een jong bruut geweld.

Het jong geweld in kwestie is zo geweldig (mooi, jong en ontembaar) dat het de lamme goedzak in kwestie de stuipen op het lijf jaagt en misschien mij dus ook...

 

HELLEP!

 

Ik heb plots geen thuis meer vanaf juli !!!

 

Ben jij een eeuwige kattenvriend, of ken je iemand die een knuffelkat zoekt ?

Laat hem of haar dan gerust deze blog lezen!

Ik ?

 

Mijn naam is Caesar (Cis voor de vrienden), genoemd naar een geduchte keizer ten tijde van de Romeinen. Ik ben ook grijs en koppig, meestal is mijn zin de enige echte (en bij mijn papa krijg ik sowieso altijd mijn zin, gewoon effe kopje scheef houden en hij zwicht)...

Ik ben een 'grey tabby' wat gewoon wil zeggen dat ik een korthaar ben met grijze en zwarte strepen, bijna een echte tijger!

Ik ben ondertussen al 11 jaar oud en dus per definitie wijzer dan eender wie van mijn baasjes ooit zal zijn. (sorry)

 

  • Ik leef maar voor 1 ding : KNUFFELS, indien u mij geen miljard knuffels per dag kan geven, gelieve u te onthouden.
  • Ik eet droge korrels en ben gek op Katzini's, daarvoor klim ik zelfs domme ladders op en af.
  • Een schoot heeft maar 1 doel : erop liggen! Indien geen schoot beschikbaar vind ik een stoof een aanvaardbaar, doch tijdelijk alternatief.
  • Handen hebben drie doelen : mij eten geven, mijn kattenbak kuisen, mij knuffels en aaitjes geven.
  • Tweevoeters hebben maar twee voeten, twee minder dan ik dus per decreet minderwaardiger dan ik. Zij hebben dan ook als enig nut : mij dienen.

 

Wat kan ik u bieden ?

 

  • Onstuitbare knuffeldrang, veel liefde, kopjes, neusjes en likjes.
  • Praktisch en efficiënt in huis (gelieve hierover niet met mijn mama en papa te communiceren)
  • Ik kan erg goed haar wassen (maar mijn baasjes vinden dat niet tof, pech)
  • Ik ben de ideale studie-assistent (op de schoot welteverstaan)
  • Ook als laptop-sitter ben ik perfect (letterlijk, erop, die aandacht mag niet naar het scherm maar moet naar MIJ gaan!).
  • Als het mij lukt kruip ik bij je in bed om je warm te houden. Mijn baasjes sluiten de deur en die krijg ik spijtig genoeg niet open ...
  • Een zacht ronkend geluid gedurende bijna 23 uur per dag, met therapeutische werking.


Mijn sociale skills ?

 

  • Ik kom overeen met andere katten maar niet met allemaal ...
  • Honden zijn moeilijker, ik kan ze de baas als ze maximum half zo groot zijn als ik en dan nog, een gemene chihuahua blijft een boeman en daar ga ik van lopen.
  • Muizen doen me niks, tenzij me schrik aanjagen.
  • Spinnen mogen ook niet te groot zijn.
  • Vogels doen me niks, ze zijn toch altijd sneller dan ik.

 

Negatieve kanten ?

  • GEEN natuurlijk !!!
  • (volgens mijn mama en papa mis ik zeebenen maar ik mis die niet dus dat telt niet)

 

Ik moet van mijn mama ook zeggen dat ikzelf mijn baasje kies en dat zij dat als absolute vereiste ziet, klikt het niet dan is het ook zo. U weze gewaarschuwd, mijn mama is soms kieskeuriger dan ik!

 

HELLEP, doe het mij niet aan dat ik met die twee gekken op een boot (godbetert) moet gaan wonen!!!

 

Gegadigden ? Meer info nodig ? Gelieve contact op te nemen met mijn baasjes via de uw gekende nummers of via crew@vaguebond.be

Wie zei er dat verjaren na je 35 vermeden moet worden ?

... of je de gebeurtenis toch minstens zo heimelijk mogelijk moet laten passeren ?

Dat kan best zijn, maar in mijn geval heb ik een aantal verdomd goeie redenen om er uitbundig van te genieten!

 

- Ik heb een heuse gitaar gekregen (Ivan kan niet lang pakjes achterhouden dus deze had ik al op voorhand gekregen) !!! <3 <3 <3

- Daarbij kreeg ik het megagrappige boek 'Gitaar voor Dummies'  !!!

- Van Rob kreeg ik één van mijn favoriete verrassingen : een prachtige bos lenteboemen !!! <3

- En daarbovenop kreeg ik dikke knuffels van mijn beste vriendinnetjes !!! <3

- Als originele verrassing lag er bij het ontbijt nog het boek van Jean-François Diné "De l'Orénoque à l'Amazone sur un voilier de dix mètres", het verhaal van een (zonder twijfel nog gekker) koppel die met een zelfgebouwde boot de twee grootste rivieren met elkaar gingen verbinden, vertrekkende vanuit Frankrijk. De achterflap verklapt al dat de boot daarbij ook over land moest getransporteerd worden en dat daar geen havenkranen en transportcamions aan te pas kwamen : dat belooft!

Yes we can!

Na ettelijke dagen en nachten stress (ik) en enkele uurtjes tussen de soep en de patatten (anderhalf om exact te zijn) (Ivan) slagen we er alvast in voor het eerst dit duikjaar om op tijd, ja zelfs een kwartier te vroeg de Antwerpse ring over te steken om om 19.00 in de kantine van het zwembad van Brasschaat te geraken.

Terwijl Jo, Bob en Eddy rustig in het bier zakken, zwoegen wij ons te pletter om hyperventilerende drenkelingen te redden zonder ze te vermoorden, om duikers te beschermen door een geplande duik te annuleren omdat ze dankzij onze berekeningen wisten dat ze te weinig lucht bij zich hadden. Welke vier gasvergiftigingen er bestonden en wat er de oorzaak van was werd iets gecompliceerder maar het 12-stappenplan en de verliesprocedure kenden we gelukkig allemaal.

 

Na een tiental minuten geeft Ivan al af, voor zijn doen redelijk laat. Ik blijf nog een kwartiertje langer om zeker te zijn dat ik echt wel alles heb opgeschreven. Mijn berekeningen doe ik niet opnieuw, dankzij eindeloos geduld van zowel de instructeurs als Ivan heb ik eindelijk (en feilloos) alle gevreesde (gas-)wetten van Boyle en Mariotte, Gay-Lussac, Archimedes, Henry en Dalton onder de knie en speel met onbekenden op alle mogelijke plekken.

 

Een half uurtje later mogen we persoonlijke ons examen bespreken met één van de examinatoren en daar blijkt dat ik begot meer vinkjes heb staan naast mijn antwoorden dan ik aanvankelijk dacht. Dat stikstofaanhechting aan de hemoglobine niets te maken heeft met CO-vergiftiging maar alles met stikstof wist ik best maar een iets te groot cortisolgehalte in mijn eigen bloed deed mij de gasvergiftigingen een beetje door elkaar halen ...

 

Niets getreurd, na een extreem zware zwembadtraining na ons examen (de stress werd mij iets teveel waardoor ik fysiek tot niets meer in staat was in het zwembad) werden we uit ons lijden verlost : iedereen geslaagd!

 

Laat die praktische proeven maar komen, in theorie zijn we er klaar voor!

Zoek de Cosmogolem

Ruiten plaatsen doe je zo (niet)

Feit : 
- Een ruit is scherp
- Een hand is zacht
- Ruiten hebben de onhebbelijke neiging om te schuiven wanneer je ze vastneemt

Geleerd vandaag :
- Een ruit is scherp
- Een hand is zacht
- Ruiten hebben de onhebbelijke neiging om te schuiven wanneer je ze vastneemt
- HANDSCHOENEN KUNNEN NUTTIG ZIJN!!!

De zon, de zon, de zon, de zon, de zon, ...

Ze kiest haar dag wel uit : (inter-)nationale vrouwendag.

De allereerste dag stralende zon, temperaturen die flirten met de 20 graden, terrasjes open en vooral bootjesmensen op hun boot.

De hele winter waren Ivan, Rob en opa bijna de enige levende wezens die elk weekend op het botenterrein te vinden waren, vandaag zijn ze met honderden!


Eerlijk, het is ook één van de eerste dagen dat ik meekan, één van de eerste dagen dat ik mij nuttig kan maken aan boord!

Op nationale vrouwendag mag ik mee om te ... kuisen! Kan het stereotieper ?

Gisteren kregen we onverwacht telefoon van Dimitri, een kameraad uit Kortrijk van een kameraad van mij (Christophe) die de twee platen voor onze badkamer opnieuw had gemaakt.

Ivan in alle staten, eindelijk kon hij de badkamer afwerken, wat een leuke weekendverrassing!


En dus kon ik, vandaag, op nationale vrouwendag, de hele badkamer kuisen voor de nieuwe platen, de nieuwe (geurloze) buizen en vooral de nieuwe wc (met extra grote wc-bril, niet het typisch compacte boordtoiletje) erin kwamen.

Nu ook de platen niet uit een restje volkern maar wel uit echte corian bleken te bestaan, hebben we onze badkamer herdoopt in luxe-badkamer en mag Dimitri meteen ook de spiegels vervangen en een extra nieuwe (luxe-)kast maken!

Ivan knutselt vandaag lekker verder aan toilet en elektronica, plaatst de plotter buiten op de stuurstand, de zoutwaterpomp (met opa) en de stekker voor de tweede stuurautomaat. Ik speel ondertussen assistent eerste klas, een jobke dat ik al van kleinsaf als de beste aankan (tools aangeven nog voor de 'echte' klusser eraan denkt dat hij ze nodig zal hebben). Ook op de omringende boten worden mijn overvloedige assistentcapaciteiten opgemerkt en zo beland ik op Bizzie Lizie waar ik Brico-Eric (eersteklas leverancier van alles wat je zelf vergeten of kwijt bent) assisteer bij het weer in de mast trekken van alle vallen die hij er eerder uittrok voor een extra zachte Silan-wasbeurt. De achterbuur vindt in mij dan weer de ultieme babbelpartner waardoor ik na vandaag niet echt veel gelezen heb in mijn boek noch veel gestudeerd heb ik in mijn duikcursus maar wel roodverbrand de werkweek in kan gaan (grijns).

Wandel eens door de (Deurganck-)sluis

Heel toevallig (dankjewel Loïc) hoorde ik dat het laatste Voetenindesluis-evenement dit weekend plaatsvond.

VoetenindeWAT, hoor ik u zeggen. Effectief, voeten in de SLUIS.

 

Na eerst een heel dorp onteigend te hebben dat nu al zo'n 10 jaar leegstaat en na eerst de ontwikkelaars volledig buiten de wet te zetten zodat ze lekker hun zin konden doen en zeker geen rekenschap moesten afleggen aan alle tegenstanders (handig toch?!) laat staan aan de mensen die nu nog steeds in hun huis hadden kunnen wonen want Doel ligt er nog steeds even mooi te wezen als vroeger, werd in 2011 begonnen met de werken.

 

Nu, zo'n 4 jaar later is de sluis bijna af en ondanks alles, best een knap staaltje menselijk kunnen. Momenteel is ze nog de grootste sluis ter wereld maar een ex-ingenieur van het project zei me dat ze zelfs al te smal wordt voor de grootste containerreuzen die vandaag de dag al rondvaren.

500 meter lang, 68 meter breed en 27 meter hoog, een onbevattelijke hoeveelheid beton en staal en (ook weer volgens de ex-ingenieur) relatief veel denkwerk want "deze sluis is eigenlijk een uitvergrootte versie van de Berendrechtsluis".

 

Om 10.00 vertrekt de eerste bus aan de terminus van tram 3 'den drei'. Een kwartier voor de vertrektijd zit ik al op de tweede volle bus, er staan er nog 16 achter de mijne. Ze zien het duidelijk groot, de mannen van de Deurgancksluis!

Een dik half uur later worden we netjes vlak voor de ingang afgezet en kan het drummen, voor mij gedrumd worden, beginnen om een toegangsbadge, een fluo-hesje en een luchtfoto te pakken te krijgen. Drie dingen die je bij nader inzien gewoon had kunnen overslaan.

Om 10.20 bevind ik mij voor een hek, ik ging ervan uit dat ik in de volgende sessie zou worden toegelaten maar ik bleek bij de allereersten te staan, de poort was nog niet eens open.

Heerlijk, als eerste de sluis inwandelen, foto's van een lege sluis trekken terwijl je achter je een hele sliert fluo-hesjes ziet drummen. In een stralende zon wandel ik een uurtje op de bodem van de sluis, bewonder de reuzachtige omloopriolen waardoor het water in en uit de sluis loopt en kijk mijn ogen uit bij de overmaatse sluisdeurgaten.


De slibvang is nog niet af maar daardoor zal de baggerboot die aan de andere kant van de sluis in het Deurganckdok aan het slibvangen is, geen werk meer hebben ... Nu nog zo'n ding in Blankenberge aanleggen en we hebben ook een veilige, altijd toegankelijke haven!

De sponsors van dit evenement hebben hun materiaal (kranen, hoogtewerkers, vrachtwagens en buldozers kunstig uitgestald en drie graffitikunstenaars toveren een heel maritiem verhaal bovenop de kademuur. Kwestie van er echt een attractief uitje van te maken staan er op de bodem van de sluis ook nog een wafelkraam, een ijskar, toiletten en een rodekruispost. Plaatje compleet!

Een uur later sta ik als eerste weer aan de bus. Van armoe ("Ik kan hier niet eeuwig blijven wachten, ik moet terug naar Melsele!") vertrekt hij met amper 6 mensen op zijn dubbeldek weer naar de terminus. Handig voor ons, dankzij dit sluizenevenement is de haven enkelrichting en krijgen we een supermooie polderrit terug naar huis kado! De max!

Ik loop op de bovenste verdieping van de bus van links naar rechts om de mooiste polderfoto's te trekken. Moet dit echt allemaal weg ten koste van de haven ? Terwijl er zoveel schepen leeg voor anker liggen omdat er geen werk is ? Is die afbraak echt nodig ?

Beetje dubbel gevoel na het bezoek van vandaag maar knap, echt knap en blij dat ik de eerste van de laatsten mocht zijn die vandaag de sluis in mocht!

10.30

11.30


Bij ons gaat het vooruit! En bij u ?

Een gat, 1 gat, HET gat

Hoe lang kan het duren om een gat te maken?


5 Zaagbladen,

4 werkdagen,

3 (rokende/brandende) boormachines en

2 klokboren 

waren er nodig om 1 gat te maken voor de nieuwe koker met lager voor het roer.


Oneindig veel dank aan Rob die al die dagen zijn boor / zaagkunsten en lenigheid heeft gedemonstreerd, bij deze is jouw vaste plaats in de bakboord bakskist gereserveerd.


Verder nog een dikke merci  aan (o)pa die, zelfs na het vernielen van zijn eerste 2 boormachines, nog zo welwillend was om zijn derde machine te komen brengen (anders waren we nu nog bezig...).


Nu nog de hele boel innlamineren en de nog 100 andere punten (aantal nog steeds in stijgende lijn helaas) op de to-do lijst afwerken en Vaguebond kan tegen eind april terug ’t water in!

(jaja, we blijven naief...)


(nvdr : Een bijdrage van Ivan)

Ja, (zelfs) daarom ben ik gek op Apple's IOS

Ik ben al jaren fan van mijn iPod, iPhone en iPad(s) en zelfs Ivan, die zowaar een iPhone opgedrongen kreeg van zijn werk (hmhm) ging al overstag.

Ivan zit 's avonds in de zetel vlotjes te facebooken, zijn mails te lezen, opzoekingen te doen op het wereldwijde web, het weer te checken, botenbanken af te schuimen waarbij het miniscule scherm hem zelfs niet lijkt te deren.

OK, updaten is hem volledig vreemd en op zoek gaan naar nieuwe apps doet hij niet maar verder is hij een volleerd gebruiker van zijn smartphone!

Zijn favoriete app zit hem echter in een doordeweekse toepassing die we al kenden op een gsm voor hij slim werd en die ondertussen al heel wat wekkerradio's verving : de klok!

Elke avond checkt hij nauwgezet 'Edit' of ze hem (en mij) op het juiste (of respectievelijk te vroege) uur zal wakkermaken.

Relatief goed uitgerust wakker worden in combinatie met licht dat door de gordijnen piept is in deze tijd van het jaar een veeg teken.

Wanneer Ivan checkt hoe laat het dan eigenlijk wel is maakten we kennis met de enige downside van Apple's iPhone : batterijmanagement!

Het was maar eventjes 2 uur later dan het verondersteld werd te zijn!

Gisteren had hij nog 50% batterij over en vannacht zette hij zijn slimme telefoon zelfs op vliegtuigstand om batterij te sparen maar deze morgen was het 'over and out'.

Op 30 minuten geraak ik in de auto zodat ik (mede dankzij weer eens megafile aan de Kennedytunel) in totaal maar drie kwartier te laat ben. Ivan kan ook zijn ochtendtijd terugdringen van 2 naar 1 uur en geraakt nog voor 9 uur de deur uit. Een succes!


We hadden dus best tijd genoeg ... om te laat te komen!



Bedankt Apple, voor een paar onverwachte maar heerlijk deugddoende uurtjes slaap!

(PS : bedankt Linda om mijn kindjes stil te houden)

Schrappen wat niet past : weekend werk / cultuur / fun

Nee, we zijn absoluut niet stereotiep maar als mannen aan boten willen werken, vinden wij dat echt wel mannenwerk.

Rob en Ivan vinden elkaar (weeral) in het plannen, vergelijken en discussiëren over wat nu juist de goede manier is en de goede tools zijn om een roerlager en hennegatskoker uitgeboord (meer dan vier dagen), vervangen (?) en terug gelamineerd (?) te krijgen.

Samen staan ze sterk en dus hebben ze ons niet meer nodig.


Anke en ik trekken dan maar de cultuurhort op. Te voet vanop de botenparking op Linkeroever steken we de Schelde onder om daarna uren en uren te dwalen en snuisteren in één van Antwerpens pareltjes van musea, het Plantin en Moretusmuseum.

Altijd al geweten dat er een boekenhoek af is van Anke maar hoe ze in onooglijk kleine boekjes en quasi onleesbare handschriften de gekste spreuken en wijsheden vindt is schitterend.


Zondag blijkt plots een stralend zonnige dag te worden en aangezien onze mannelijke wederhelften weer echt mannenwerk gaan uitvoeren vandaag, moeten ook wij ons ledig zien te houden.

Wij zijn dan nog steeds niet erg into stereotiepen en laten ons huishouden, de was en plas, met plezier achter om eens lekker het verwonderde kind te gaan uithangen in het Middelheimpark.

Wanneer we gehoor geven aan de lokroep van de kunstenaar om zijn kunstwerk van binnenuit te ervaren is dat echter niet geheel naar de zin van de museumwachter...

Óf wij óf de kunstenaar werd door deze cultuurminnende suppoost niet echt goed begrepen me dunkt en Anke kon niet snel genoeg weer met beide voeten op de grond en buiten het kunstwerk gezet worden!


Het lukt ons toch om nog een paar coole foto's te maken zonder museumwachter in de buurt maar we worden bij sluitingstijd wel als enigen persoonlijk begeleid tot aan de juiste poort...


Op Linkeroever ondertussen gaat het werken gestaag verder en lijkt er, mits een beetje planning, binnen enkele dagen een eind te zullen komen aan het uitboren van 'De Buis'!

Blij dat we niet in stereotiepen denken maar wel dat wij zo'n fantastisch museumweekend konden hebben omdat onze mannen een fantastisch mannelijk botenwerkweekend hadden.


10 redenen om je huis (zelf) te kuisen

1 - Poetsvrouw is ziek (week 1)
2 - Poetsvrouw is drie weken na elkaar ziek (week 2 tot 5)
3 - Poetsvrouw moet naar de tandarts (week 6)
4 - Poetsvrouw moet met haar mama naar het ziekenhuis (week 7)
5 - Poetsvrouw is weer ziek (week 8)
6 - Poetsvrouw is nog steeds ziek (vanaf week 9)
7 - Er komen friendjes op bezoek, liefst met leveringen van Ikea, om soesjie te komen eten, om samen op stap te gaan, om aan de boot te werken, ... (tussen week 2 en 9)
8 - Mama nodigt zichzelf uit om met de hele familie op bezoek te komen, midden in de werkzaamheden (week 7)
9 - Kat kakt, pist en kotst onafgebroken de hele dag na het snoepen van een sanseveria (week 9)
10 - Sommige muren zijn nog niet behangklaar en moeten bepleisterd en vooral ... geschuurd worden (week 10)

En zo wordt ons huis, ondanks de excuustruus, toch gekuist, door onszelf, omdat we moeten!

Wat is het nut van een duikcomputer als je ook alles zelf kan uitrekenen ?

Waar veel kinderen kiezen voor een studierichting uit interesse, kozen wij, 11 meisjes uit de Latijn-Moderne Talen, heel bewust onze richting om 1 grote reden : hier kregen we het minste Wiskunde!

Ook de rest van onze school- en werkcarrière werd op dezelfde leest geschoeid.

(OK, expert in meubelbeslag is dan misschien een uitzondering op die regel)

 

So far, so good!

 

Tot we drie weken geleden aan de theorielessen begonnen voor ons 2ster-brevet duiken.

 

Bij het horen van namen als Toricelli, Boyle en Mariotte, Henry, Dalton en Archimedes dacht ik eerst nog dat we gingen cocktailmixen. Niets bleek minder waar.

De termen die bij elk van die namen horen en die de fysica nodig heeft om iets uitgelegd te krijgen zijn ronduit hallucinant.

Wanneer er een taart aan te pas kwam dacht ik eerst nog dat het beter werd, maar toen die TAART een acroniem bleek voor Temperatuur, Aard van een gas, Aard van een vloeistof, Raakoppervlak en Tijd en dat die allemaal met elkaar in verband staan en deze taart niks met lekker eten maar alles met het oplossen van gassen in vloeistoffen te maken had, had ik nood aan een grote fles met al die grote namen samen in!

En ik dacht dat duiken plezant was!!!!

 

Vorige week kregen we vraagstukken om reserves van flessen te berekenen, verbuik van een duiker, hoe lang iemand kan duiken met een bepaalde fles en er meteen ook zijn maximum tijd op het diepste punt maar bij berekenen.

Deze week zaten we in de (wiskundige berekeningen van) decompressietijden, gasvergiftigingen en noodstijgingen.

En dan die berekeningen waarbij ik zelfs niet weet wie nu eigenlijk de nobele onbekende is die berekend moet worden aan de hand van een formule die voor mijn part in arabisch schrift in het russisch geschreven mocht zijn.

Dat Ivan elk vraagstuk al opgelost had, zonder rekenmachine en nog voor ik de vraag genoteerd had, laat ik eventjes buiten beschouwing...

 

Eén van de eerste lessen (1-ster) luidde nochtans : onder water kan je niet meer denken, je hersenen zijn veel trager en kunnen geen logische gevolgtrekkingen meer maken.

Dus, wanneer ik op 40 meter diepte nog 67 bar in mijn 10 literfles heb zitten en ik wil weten hoe lang ik nog op deze diepte kan blijven, bepaal ik dat toch snel eventjes met de wet van Boyle en Mariotte? Hoeveel decostops ik moet maken, hoe lang ze moeten duren en hoe snel ik moet stijgen om geen luchtbelletjes in mijn botten en spieren te krijgen, bereken ik wel snel met de wet van Henry, zonder rekenmachine, zonder papier, onder water (waar mijn vorige punt in werking treedt!) ...

 

Piece of cake toch ?

En waarom heb ik in dan een duikcomputer ???

Japanse Encefalitis, Chikungunya, en voor u mevrouw ?

Op zoek naar bizarre dokters ? In het Tropisch Instituut zitten er wel een paar verzameld.

 

De dokter die wij toegewezen kregen deze middag was of net zijn incubatieperiode van Ebola gepasseerd en vertoonde de eerste symptomen of testte hoe lang zijn hemd een aanval van gele koorts zou overleven of hij probeerde zelf een nieuwe variant van een vaccin voor schistosomiase uit en probeerde vooral hardnekkig alle daarbijhorende geuren binnen zijn kleine kabinet te bewaren.

Buiten de geurhinder bleek de dokter een encyclopedisch geheugen te hebben over op welke miniscule plaatsjes welke onooglijke ziektes teerden en welk onuitspreekbaar vaccin je ertegen kon nemen.

 

Terwijl hij onze boekjes doorbladerde begonnen zijn ogen nog meer te blinken. Of dat nu kwam door een acute opstoot van cholera of de lijst landen die hij zag staan zullen we wel nooit weten.

 

Feit is dat hij ons, met de glimlach, fijntjes uitlegde dat wij, met zijn twee, op het traagste transport beschikbaar, op een oneindig grote oceaan ons het best zouden wapenen tegen de ergste soorten diarree, hulp zou immers veraf en te laat zijn : van de gewone lopende tot de (en bij deze zong hij het bijna uit van plezier) etterende, bloederige waar hij gelukkig een passend medicijn voor had (wat hij dan ook stante pede voorschreef zodat het zeker in onze voorraad zou zitten).

Dat we hondsdolheid kunnen krijgen door de beet van een walvis (!!!!) of een (zee-)rob deed hem zichtbaar deugd, weer een extra vaccin dat hij kon zetten!

Dat we best gestoken worden door de malariamug ten zuiden van Panama omdat die dodelijker is en dus straffere pillen (geen generische) vereiste ...

Dat Japanse Encefalitis ongelofelijk gevaarlijk is voor 1 op de 1.000.000 reizigers en hij daarvoor spijtig genoeg geen vaccinatie ging geven maar als we dat toch nodig vonden na het lezen van de ziekelijke symptomen in zijn foldertje (hersenontsteking, verlamming, coma) hij die met plezier zou zetten bij ons volgende bezoek.

Uiteindelijk kregen we twee (Ivan) en drie (ik) spuiten te verduren met de belofte dat we zeker nog eens moesten langskomen voor de vervolginenting en een voorschrift met nog een resem spuiten en pillen.


Nog een prikje ? Iemand ?

Wij raden u met plezier de dokter in het Tropisch Instituut aan!

Over dampkappen, diepvriezen, kleine bedden en Erbsensuppe

Nee, deze blog heeft niets te maken met bouwplannen voor één of ander luxueus huis maar alles met de nieuwste trends aan boord van de nieuwste boten.


Kort gezegd, we zijn niet onder de indruk van de laatste ontwikkelingen :

Kooien waar je zonder delen van het interieur af te breken niet in geraakt en je ook een maatje 24 moet hebben om er überhaupt in te kruipen. Boten in Carbon-editie zonder carbon. Boten met meer ramen dan er in het glazen huis te vinden zijn, keep-it-simple boten met gemiddeld 14 treden om over en af te vallen, diepvriezers (jaja, meervoud) maar geen kaartentafels. Boten met een enkele katrol gemonteerd op de kuiptafel en bediend met een elektrische winch voor de grootschoot waarbij wij ons meteen een klapgijp inbeeldden maar de verkoper in kwestie zelfs niet begreep wat een gijp eigenlijk was. Kleine boten waar wegens plaatsgebrek een uitschuifbare dampkap in gemonteerd werd (QUOI ?).


Sofie wilde koste wat kost de eenvoudige bouwwijze van Bavaria bewonderen maar keerde onverricht ter zake terug : de Bavaria-stand was de enige waar een wachtrij mensen stond!

Wanneer de mannen zich gaan specialiseren in allerlei technisch vernuft houden Anke, Sofie en ik het al snel voor bezien, er zijn interessantere hallen voor ons, de GADGEThal!

De zoektocht naar SCA-materiaal was minder succesvol : op de Helly Hansen-stand, nochtans sponsor van de SCA-dames, leek de verkoper nauwelijks te weten wat SCA en de Volvo Ocean Race was.

De zoektocht naar outfits voor het in de startblokken staand VNZ-vrouwenteam eindigde met de perfecte T-shirt voor het team (Ahoi!!!).


Iets te laat komen we aan in de duikhal, ook al eindigt de beurs om 18.00, vanaf 17.00 begint iedereen blijkbaar op te breken. Buiten een duikcomputer viel hier niets meer te scoren (zelfs geen compressor of nieuw duikpak of een roze carbonfles)...


Al bij al een vruchtbare, voorlopig laatste, Boot Düsseldorf, al is het maar voor het (sehr gutes) Bier en de onmisbare Erbsenuppe!


Pubers bij Van Vliet

In lang vervlogen tijden (lees 20 jaar geleden), zat de hele familie aan het beeld gekluisterd bij een show van Paul Van Vliet, nog beter werd het wanneer hij kwam optreden in 'den Arenberg' en we op de eerste rij konden genieten van deze Haagse scherpe cabarettier met zijn hilarische typetjes (wie herinnert zich Baron Taets van Averzaete niet ? Bram van de Commune ?, Majoor Kees?). Tussendoor stelden we ons op een luie zondagmiddag tevreden met een radio-show.

Lachen gegarandeerd! 

Wat dacht je van 'Meisjes van 13' ? Zegt 'Papa is blijven hangen in de sixties' je niets ? 'Veilig achterop, bij vader op de fiets' ? 'Vlaanderen' ? Dat blijven toch eeuwige klassiekers !?!

 

Ongeveer in die tijd ontwikkelde mama een uitzonderlijke (ver)liefd(e)(heid) voor de grote, knappe man die Van Vliet was (en best nog is).

Zo herinner ik mij een middagje stad toen we onverwacht letterlijk op hem botsten en mama zo waar bijna in zwijm viel bij het aanzicht van zijn verschijning en vooral zijn ontwapenende glimlach. En dat voor 'nen ollander'! (en nee mama, ik overdrijf echt niet, je bleef er dagen over dromen!)

Nu, jaren later, treedt hij op zondagnamiddag op in zijn thuisstad Den Haag. En dat laten we ons geen twee keer zeggen!!!

 

Na een beroemde of beter, beruchte, receptie bij onze VNZ en een nacht bijna in de wolken (op de negende verdieping  met zicht op de White Cliffs van Dover aan de ene en net niet ons eigen huis aan de andere kant) rijden we eventjes naar Den Haag.

 

Den Haag, zelfs in de regen, is schattig, pittoresk en romantisch. Al is het onder moeders paraplu niet altijd even droog voor moeder ...

 

Gelukkig komt het even later toch allemaal weer goed!

Van Vliet zelf bleek, ook al wordt hij in september echt wel 80, nog steeds de grote, knappe man van weleer, met dezelfde zoetgevooisde stem en de typische 'r' waardoor zelfs al 20 jaar geleden een radio-show van Van Vliet een streling voor het oor was en je tv nergens voor nodig had.

Zijn typetjes waren vandaag misschien iets minder origineel, zijn grappen niet meer zo scherp maar dat weerhield ons er niet van om er toch weer van te genieten.

Maar als ik dacht dat het na de show genoeg was, was dat netjes buiten mama gerekend! Ze moest en zou perse haar programma laten handtekenen. Als ik het niet voor haar wilde doen, zou ze zelf wel in de rij gaan staan dringen!

En zo gezegd, zo gedaan : mama in actie! Geen enkele boertige Haagse dikkenek in haar bontjas zou voorkruipen, daar gebruikte ze haar ellebogen wel voor! Maar ... het lukte, ze kreeg een foto met haar grote idool en een heuse handtekening op haar programma!

PS : Mama, mis je niks ?

PPS : Wat zou dit opbrengen op Ebay ?

Moet je Lien nog terughebben ?

... "Aan den telefoon, bedoel ik!", hoorden we Klaas zeggen toen Bram informeerde naar de gang van zaken bij het verkopen van onze kleine Cibi.

We werden al eventjes ongerust want als die drie het niet eens zouden raken over wiens vriendin Lien nu eigenlijk was, hoe zouden ze dan overeenkomen over het eigendomsrecht van onze kleine boot ?


Maar niks getreurd, Lien bleef bij/van Bram en met vereende krachten werd het bootje op de kar getild, vastgesjord en aan de auto gehangen. Een warme chocomelk later vertrokken wij richting Blankenberge en zij richting Spuikom.


Succes Cibi, je bent in goede handen en zal waarschijnlijk meer zeilen dan de laatste twee jaar.

Geniet ervan Lien, Bram en Klaas, het is een zalig bootje.


Enne, bedankt om mee bij te dragen aan onze wereldreis!


;-)

De Familie Frivole Framboos

Niet eens zo'n gek idee : eens met de hele familie op uitstap. We zien elkaar al niet teveel en binnen een paar maanden wordt het nog lastiger. De ene clan zetelt in Zuid-Afrika, een andere vertrekt op wereldreis en de derde clan woont dan wel op een boot maar blijft liever stationair.

 

Broer Bert zorgde voor een loge op het eerste balkon waar de hele familie inpast, perfect! Ook al kruipen Ivan en ik na de pauze wel in de loge ernaast, kwestie van ook op de eerste rij te zitten. Mama ontdekt het nut van de selfie-stick


Peter Hens (cello en zang) en Bart van Caenegem (piano) mengen op een hilarische manier klassieke en moderne muziek door elkaar en rijgen het aaneen tot één grappig verhaal waarbij de tranen over je wangen lopen, bij mij dan toch, meer dan eens...

Maar die mannen kunnen wel spelen!

 

Wanneer we na een avondwandeling door tstakt weer op Linkeroever aankomen, nemen we nog een verdwaalde gepensioneerde mee. De man had na een mislukt dagje zoo met de gepensionneerden iets teveel en te lang in het glas gekeken en vond nog nauwelijks de weg naar huis. Dochter en schoonzoon konden niet echt lachen met het uur waarop (schoon-)papa besliste om toch naar huis te komen. Ze hadden hem verwacht voor de afternoon-tea en kregen hem pas rond 23.00 te horen ...

Een dagje, avondje, nachtje Efteling op de koop toe

Eén van de voorwaarden om toch een beetje korting te krijgen op het gespendeerde fortuin bij Jos Boone vorige week was een 'oude plotter' binnen te brengen voor de inruilactie van Raymarine.


Voor mensen die al een plotter hebben is dat in se geen probleem, maar dat is nu net één van de dingen die wij dus (nog) niet hadden. Een korting van 200 euro is niet niks dus gaat Ivan weer eens op internetjacht om een zo goedkoop mogelijke plotter te vinden (hoe goedkoper, hoe groter onze korting).


En zo geschiedde, wie Ivan kent, weet dat hij als geen ander het internet kan afschuimen om de meest bizarre dingen zo goedkoop mogelijk te vinden (en deze keer moet het ding zelfs niet werken!).


Donderdagavond vertrekken we na een lange werkdag (extra avondvergadering) nog 'eventjes' naar Waalwijk (Wollek voor de vrienden) in Nederland. De woonboot van de eigenaar vinden bleek ondanks de omleidingen en afgesloten af- en opritten niet zo'n probleem.

Na 2 minuten staan we alweer op de wal, de man en onszelf tijd bespaard door de toestellen (ja, toestelLen) niet uit te pakken, niet aan te sluiten, niet te demonstreren. We moeten het ding alleen binnenbrengen...


Op de terugweg blijkt de oprit Waalwijk verdwenen te zijn, een omleidingsbord is er niet en de weg waar we op terechtkomen leidt ons regelrecht in de verkeerde richting. Er af geraken blijkt onmogelijk, terugdraaien ook.

De GPS blijkt een kandidate voor Miss Volvo 2015 te zijn en blijft ons gedurende de volgende 20 km (!!!!) altijd terugsturen naar de niet-bestaande oprit. Wij rijden liever op kompas en gelukkig ken ik elke afrit van de E27 en de A58 vanbuiten en kan ons op die manier richting België brengen.

Op weg naar Dongen zie ik plots in de verte een zwevend kasteel : De Efteling!!!! Hier moet toch ergens een wegwijzer richting autostrade te vinden zijn ? Niet dus, wij blijken enkel alle ingangen van de Efteling te passeren en niet de uitgangen, die liggen aan de andere kant van het gigantische sprookjespark...


Uiteindelijk vindt ook onze Miss Volvo (op een 5 km van een oprit die we ondertussen ook zelf al vonden) haar weg terug en omdat er voor één keer eens geen werken in de Kennedytunnel zijn, geen ongelukken, geen stakingen komen we nog net voor middernacht thuis aan.



Onze vloot gehalveerd!

In september plaatste Ivan al een aankondiging op internet om onze 470 te koop te stellen.

We kochten dat bootje enkele jaren geleden om na het werk nog snel een paar uur op het water te kunnen genieten. Een mooi, snel en vinnig bootje, heel wat anders na onze logge Flying Junior.


Maar in de praktijk ging het er anders aan toe : we beslisten om de wereld rond te gaan varen en kregen er een waslijst aan dingen-te-doen bij. Daarbovenop moesten we ook nog aan duiklessen beginnen en daar ging alvast 1 (soms 2) vrije avond per week.

De 470 kwam al snel in een eenzaam vergeethoekje en dat verdient hij zeker niet!

De weinige keren dat we hem nog eens uit zijn stalling haalden waren we direct weer verkocht voor dit snelle, wendbare, grave bootje!


Dat we hem niet kunnen meenemen spreekt voor zich en elk jaar bijna 400 euro stageld voor  niets betalen, vinden we er ook wat over.

Te koop, dan maar!  Maar vooralsnog zonder foto's, daar hadden we immers geen tijd voor.


Maar vorige week kregen we plots een telefoontje van Bram uit Oostende en dit weekend kwam hij met zijn zeilvrienden Lien en Klaas een kijkje nemen.


Nadat ze de 420 van Frank (ook 2015 begint weer met verrassingen!) bekeken hadden, togen wij aan het tuigen van de 470. Het kostte ons serieus wat tijd om na al die tijd wijs te geraken uit alle vallen, stagen, schoten, katrollekes en haken die aan zo'n bootje hangen maar het lukte!

Klaas en Bram gingen het water op terwijl Lien aan de kant stond te genieten van het zicht over het zonnige maar koude Galgenweel. Ik moet toegeven, hij zeilt mooi, die 470!


De beslissing was al snel genomen, ze zouden de nieuwe baasjes worden van onze 470.

We wensen jullie er veel plezier mee, het is een zalig bootje en het verdient veel meer liefde en aandacht dan wat wij eraan gegeven hebben!