Er was eens, lang, heel erg lang geleden een koppel, Oatea en Atanua, dat in de Stille Oceaan leefde. Ze wilden graag een huis bouwen maar er was nergens een eiland om een huis op te bouwen.
Op een nacht zong en danste Oatea de hele nacht om zijn voorvaderen aan te roepen en te vragen hoe hij zijn huis moest bouwen. Het antwoord kunnen we spijtig genoeg niet vertalen maar bleek voor Oatea duidelijk genoeg. De volgende dag begonnen de werkzaamheden, midden in de oceaan.
Er werden twee pijlers opgericht, zij vormden het eiland Ua Pou.
Daarboven kwam een dikke dwarsbalk, Hiva Oa.
Het dak hield de balken en de pijlers stevig op hun plaats : Nuku Hiva.
Om het dak te waterdicht te maken werd het bedekt met 9 takken van gevlochten kokosbladeren, dit was Fatu Hiva.
Het duurt lang om kokosbladeren te vlechten en touw te slaan, toen het licht werd riep Atanua haar man : "Schat, het licht komt op aan de horizon! De dag is in aantocht!" Dit licht werd het eiland Tahuata.
Oatea antwoordde, zonder op te houden met werken, "Ik ben bijna klaar, ik moet nog juist een put graven om alle afval van de bladeren in te werpen!". Deze put werd Ua Huka.
Toen de zon over de Stille Oceaan scheen, lagen de Markiezen te schitteren in de zon en konden Oatea en Atanua hun huis gaan inrichten...
En zo ontstond 'Fenua Enata' , la Terre des Hommes, het paradijselijk stukje aarde dat wij de Markiezen noemen.
Van Fatu Hiva varen we een nachtje door naar het noorden van Hiva Oa, hier zouden manta's zitten... Er vestigt zich een nieuw regime aan boord : Ivan vindt dat hij te veel slaapt en te weinig oefent in het jong blijven (lees : nachtje door doen). Hij stelt voor om nachtje door te varen en ik mag de hele nacht slapen! Heerlijk, laat hem maar oefenen, ik klaag niet!
Het worden een woelige maar snelle 70 mijl.
De manta's blijken ook hier weer betere oorden opgezocht te hebben, we zouden graag uitvinden waar die dan zijn! Maar wat de manta's niet weten is dat hier Saul woont, een weer eens supervriendelijke man met een grote fruitboomgaard vol stervruchten, bananen, pompelmoezen, breadfruit, papaya's en limoenen die ons al bij onze eerste kennismaking overlaadt met fruit zodat we zonder wandeling sito presto weer aan boord moeten met de belofte om maandag, voor we vertrekken, met stevige zakken terug te komen. Hij zal de hele boot befruiten. En dat doet hij! En wij zijn er enorm dankbaar voor, dit is geweldig lief en lekker!
Na weer een heerlijke nachttocht (Ivan vaart, ik slaap) varen we de baai van de derde grootste stad van de Markiezen binnen, Hakahau op Ua Pou. Er staat een enorme swell en er is weinig plaats omdat je ruimte moet laten aan de kade zodat de Aranui kan draaien, daarbij is er weinig diepgang en ligt de baai volledig open naar het noordoosten, vanwaar de wind blaast. Wegwezen dus!
7 mijl verder varen we het volgende baaitje binnen, Hakahetau. Mooi beschutte baai, kristalhelder water, prachtige rotsformaties en de pieken van Ua Pou die boven de bergen uittorenen (nvdr : 'De Pijlers van het Huis' (de naam van het eiland) worden gevormd door opgestuwde punten gestolde lava die na een tweede vulkaanuitbarsting boven de kraters uitkwamen).
We vinden een winkeltje (met stokbrood!), een restaurantje met een enorm vriendelijke Mme. Ti'Pierro, een watertapje en een heerlijke kadedouche. Hakahetau is ook de allereerste plek waar je veilig, in rustig water je dinghy kan achterlaten. Al hangt de ladder nog met drie bouten vast en leren we enkele dagen later dat het kademuurtje waar de ladder aan vasthangt eigenlijk nergens op rust en op instorten staat...
In de pilot lazen we dat Ua Pou een fantastisch mooi binnenland heeft en je dat het beste per paard bezoekt. De 'man met paard' mompelt dat we niet met twee op 1 paard kunnen dus laten we deze optie maar mooi voor wat ze is.
We wandelen wel naar het publieke zwembad, een uurtje door de bossen en je komt bij een heerlijk verfrissende waterval met zwembad, gratis!
's Avonds gaan we eten bij Ti'Pierro. Hij is momenteel in Frankrijk voor een bbq-wedstrijd in Ste. Marie de la Mer (hij won de Ua Pou en de Tahiti-wedstrijd en bakt nu de finale in Frankrijk) dus neemt zijn vrouw de keuken over en serveert ons lekkere lokale gerechten. Ze rijdt elke vrijdag naar de hoofdstad Hakahau en biedt een lift aan, er is nog 1 plek vrij in de auto.
Net wanneer we naar huis wandelen stormen twee boze mannen het etablissement binnen, duwen de gastvrouw ruw opzij en terwijl één van hen Mme. Ti'Pierro ondervraagt, onderzoekt de andere haar kasten.
Het blijken onze Italiaanse buren te zijn die hun portefeuille kwijt zijn. Ze hebben een nogal vreemde manier om hem te zoeken vinden we...
De volgend ochtend staat Mme. Ti'Pierro aan de kade te wachten. De drie andere plekken in de auto blijken voor de Italianen te zijn die ook vanochtend weer uitblinken in beleefdheid en vriendelijkheid. Ik zet me al snel voorin, gezellig naast Mme. Ti'Pierro om de hele voormiddag meer te weten te komen over het leven op Ua Pou. De Italianen vinden het duidelijk maar niks om met zijn drietjes bij elkaar gepropt te zitten achterin, één van de boze heren van gisteren moppert minstens een kwartier lang (weten zij veel dat ik hen kan verstaan, haha)!
Onze buren worden aan de eerste supermarkt uit de auto gegooid zonder afspraak om terug opgehaald te worden, ze moeten hun plan maar trekken... Op vraag van de vrouw waar ze verse groenten kan vinden krijgt ze als antwoord "zoeken in de supermarkt".
Ze begrijpt duidelijk niet waarom ik in de auto blijf zitten...
Ik word meegenomen naar het pension van een vriendin waar ik een heerlijke Nespresso-koffie (!!!) krijg voorgeschoteld en de helft van de verse groenten van Mme. Ti'Pierro krijg! Er zijn wegens de overvloedige regen nauwelijks groenten te vinden in de Markiezen, zelfs de Carrefour in Tahiti heeft geen sla maar ik krijg hier zomaar twee zakken sla, tomaten en komkommers kado! Een zaligheid, het is maanden geleden dat we nog verse sla aten!
Ook hier zijn we getuige van een stukje extreme arrogantie van een Italiaans koppel dat vanuit het pension op dagtocht vertrekt. Het is absoluut niet te vatten dat mensen zich überhaupt al zo gedragen maar hier, op één van de meest gastvrije en hartelijkste stukjes aarde, is het nog fouter, nog onbegrijpelijker.
De Italianen vinden ons terug aan de bank en onder duidelijke instructies : "Stop! Foto!", rijden we gezellig "Stop! Foto!" en ontspannen "Stop! Foto!" terug naar huis...
Ik krijg nog een zalig 'pain de campagne' kado en later die middag halen we nog een berg pompelmoezen op (ik heb haar nochtans echt horen zeggen dat ze er geen had...).
We worden weer eens uitgenodigd bij een lief dametje maar ik heb waarschijnlijk haar naam verkeerd begrepen want niemand weet wie ik bedoel, ze hebben wel een vermoeden maar je kan toch moeilijk zomaar bij een vreemde binnenstappen? Afspraak gemist dus maar we hebben bij een aantal andere dames onze excuses aangeboden, hopelijk bereiken ze haar.
Snorkeltripjes leren ons de koraalranden van de baai kennen en we spotten vrijwel meteen enorme roggen waarvan één immens grote, elegante, sierlijke reuzemanta! Eindelijk!
Waw, wat een beest, zo groot en toch zo sierlijk met de witte puntjes aan zijn vleugels!
Ook hier doet het weer pijn als we vertrekken, na enkele dagen begin je je hier echt thuis te voelen, de mensen herkennen je, iedereen helpt je, als je in de winkel of bij Ti'Pierro iets vraagt, weet het hele dorp het meteen en geeft je tips.
We vertrekken naar Nuku Hiva, met veel spijt. We hebben weinig van het binnenland gezien en er zijn prachtige wandelingen vanuit Hakahau maar zo hebben we meteen een reden om nog eens terug te komen, met meer tijd...
