Eindelijk! Na bijna een jaar proberen is het gelukt! We hebben een tonijn gevangen, een echte rode tonijn! Hij heeft als een leeuw gevochten (we dachten dat we een haai gevangen hadden) maar uiteindelijk belandde hij (7 keer) waar hij hoorde, op ons bord. Als de lekkerste sushi ooit (smeltend op je tong als een romig ijsje), als perfect gegrilde steak, in één van Jeroentjes pastareceptjes maar dan met verse in plaats van ingeblikte tonijn en als Ivan's eigen superdeluxe tonijnsalade (idem als voorgaande).
Wat een beest, wat een smaak!
Onze geestdrift over de tonijn werd al redelijk snel de kop in gedrukt bij onze aankomst op Bora Bora, hét luxe-eiland in Frans-Polynesië waar de groten der aarde zich op een privémotu verschansen met eigen kok, personal trainer, chauffeur en butler en waar vooral niemand in de buurt getolereerd wordt.
Er zijn twee yachtclubs (wel voor iedereen toegankelijk) met in totaal zo'n 20 boeien (en makkelijk 60 boten binnen het rif). Ankeren dan maar? Graag, maar in 25m diep water is dat absoluut geen pretje. Enkele pogingen leerden ons dat de grond niet echt houdt en dat het een enorm corvee is om 60 à 70m ketting op te takelen. Als je drie, vier keer opnieuw moet ankeren is de lol er echt wel helemaal af.
We vinden enkele verafgelegen boeien in een nietzeggende baai, ver van alles. Omdat Bertha nog steeds niet bij de dokter is geweest zitten we dus helemaal vast. Gelukkig is er verse sushi om het leed wat te verzachten.
Een dag later proberen we toch dichter bij de stad te ankeren zodat we Bertha bij de dokter krijgen zonder twee mijl tegenwind te moeten roeien. Wanneer we de vertrekkende crew van Sonrisa tegenkomen is de deal snel beklonken, zij roepen ons op op de VHF zodat we ankerop kunnen en wanneer zij hun boei losgooien vliegen we, nadat we eerst nog een gezonken boei en touw van ons anker sleuren) als de kippen erop af en liggen! Jippie, de vier andere boten die ook kwamen aangestormd nadat ze onze conversatie op de VHF gehoord hadden, zijn eraan voor de moeite, deze is voor de hele week van ons! Bovendien wordt er zwaar weer voorspeld en liggen we dan liever aan een degelijke boeilijn dan geankerd op 25m.
Wanneer we de volgende ochtend een mail ontvangen van de Yamaha-dokter met de mededeling : "Votre moteur est terminé.", slaat de schrik ons om het hart. Gelukkig blijkt het enkel om een kapotte bougie te gaan en sjezen we een paar uur later weer over het water, er moet immers getest worden, toch
We vragen ons af wat Bora Bora zo aantrekkelijk maakt, het eiland is verre van luxueus, zelfs op het armoedige af. Er zijn gelukkig twee goede supermarkten met betaalbare prijzen en de beste baguettes ooit. We vinden een kaai met een tiental parelwinkels, enkele autoverhuurbedrijven en een postkantoor met airco en goeie wifi (al moet je voor dat laatste wel een hele wandeling doen). Er is een muurtje waar we tegen kunnen liggen vlakbij een supermarkt maar de yachtclubs liggen vrij ver van de bewoonde wereld. In Bora Bora is een voetganger 'quantité négligeable' en moet zo kort mogelijk gepasseerd worden, wandelen is dus niet aan de orde hier. Ook cruiseschepen zijn hier weer volop van de partij met naast de 'kleinere' schepen ook de giganten waarop het toppunt van domme arrogantie rondtoert. De restaurantprijzen zijn belachelijk (25€ voor een voorgerecht, 25€ voor een hamburger, 21€ voor een cocktail) en ook duiken kost hier 30% meer dan eender waar in Polynesië.
Op het eerste zicht lijkt Bora Bora ons niets voor de rugzaktoerist, tenzij hij een grote rugzak meedraagt vol geld, enkel grote coupures.
Elke dag mogen we genieten van het beste haventheater ooit. Voor elke boot die een boei verlaat staan er minstens vier anderen te dringen, elkaar voor te steken, bijbootjes aan de boei te hangen
en vrienden op te trommelen om ze bezet te houden. De boeien liggen vrij bizar kriskras door elkaar en sommigen zijn gereserveerd voor de duikoperatoren wat maakt dat meer dan eens zo'n
volgasstuivende boot tevergeefs een boei probeert op te pikken en als dat na tig pogingen dan eindelijk lukt, iemand fijntjes gaat melden dat ze daar niet kunnen liggen... En weer voor anker
mogen. Het haantjesgedrag is soms stuitend en vooral die mensen laat iedereen die wel aan een boei ligt lustig knoeien, sympathieke en rustige zeilers worden op tijd verwittigd en geholpen,
natuurlijk!
Eén van de middagen vertrekt zo'n knoeier van zijn boei (een dag eerder ramde hij ons bijna volgas voor hij door een onbezonnen manœuvre bijna onze buur doormidden vaarde) en blijkt de boei die hij eerder met enorm veel moeite te pakken kreeg, 'verdwenen'. Meneer had gewoon de oppikboeien van de zware lijn getrokken waardoor de meertouw zonk... Weer een boei minder, nu liggen er nog 9 beschikbaar in deze baai.
Toch waren we blij dat we hier lagen, het voorspelde slechte weer was geen pretje en kwam er sneller dan voorspeld. De hele dag waaide het ver boven de 30 knopen en er stond een venijnige deining in de baai. We hadden zelfs de tijd niet om Dingel en Bertha in veiligheid te brengen, ze dansten de hele dag als gek achter de boot en wij leken op volle zee te zitten.
Ook tijdens het overkomen van het front ging het haventheater gewoon door. Verschillende boten kwamen los van hun anker en moesten herankeren. In 25m diep en met rukwinden van 40 knopen en een
rotdeining, dat wens je ook de grootste arrogante knoeier niet toe. Ankeren is hier sowieso al geen makkelijke opdracht, in zwaar weer wordt het een pak lastiger en als je dan ook nog niet echt
gewoon bent om met een boot of catamaran te manoeuvreren zijn rampen niet ver af...
Zelfs één van de grote cruiseschepen die in de baai lagen, raakte los en dobberde gezellig onze richting uit. Gelukkig bleek de kapitein wakker en legde zijn Wind Spirit weer een stuk verder in
de baai en bleef daar...
's Avonds ging de wind liggen en tegen de ochtend was de zee weer helemaal vlak. Perfect om Bertha eens rond het eiland te sturen en te zoeken naar die fenomenale plekken.
We vonden er eentje, onder water. Een fantastische snorkelplek met een massa vissen die we nooit eerder zagen.
Boven water vonden we weer die witte stranden met hemelsblauw water die elke foto er paradijselijk laten uitzien. Alleen is elk strand hier volgebouwd met paalhutten, lodges en zelfs
appartementsblokken. Nergens kan je een foto nemen zonder resort, nergens!
De hele dag is het een over en weer gevaar van jetski's, ferrybootjes, duikbootjes en taxibootjes naar het Hilton-motu, het Sofitel-motu, het Four Seasons-motu, ... Zelfs de motu's hebben hun
originele naam moeten opgeven voor namen die toeristen kunnen onthouden, triestig.
We hebben ons best gedaan, echt waar, we zijn een paar keer op zoek gegaan te voet en met Dingel maar we begrijpen de hype rond Bora Bora echt niet. Het is toeristisch tot op het bot uitgebaat / uitgebuit en heeft weinig meer te bieden dan felblauw water rond een paalhut van een chique resort.
Het is dus zoeken naar de kleine dingen waar anderen aan voorbijgaan.
- Klarita in de Bora Bora Yacht Club die met veel zorg onze was doet nadat ze klaar is met de lodges te kuisen.
- Hemelse stokbroden in de chinese supermarkt Chin Lee.
- Van aan boord meekijken naar een tv-uitzending op het reuzescherm van een in de baai geankerd cruiseschip. Op zo'n 500m van ons af.
- Absurd lage prijzen voor zoute chips in de supermarkt. (waar Ivan zich dus meteen een vracht van inkoopt - de volgende maand komen we geen winkel meer tegen)
- Airco in het postkantoor.
- Alleen in het water snorkelen tussen de meest fantastische vissen (terwijl er duizenden toeristen zijn).
- Genieten van de live muziek die uit de Mai Kai Yacht Club rechtsreeks onze kuip binnenkruipt.
- En natuurlijk, het beste haventheater ooit.
Wanneer u dit leest, zijn we hopelijk al aangekomen op Suwarow. een onbewoond atol met enkel twee parkwachters om de natuur te beschermen tegen onverlaten.
We verwachten pas binnen enkele weken terug internet te hebben, ondertussen zorgen onze walkapiteins voor onze online communicatie, waarvoor dank.
