Espevær, ons tweede supereiland aan de noorse westkust. Kenners (die oud genoeg zijn om het te hebben meegemaakt- herinneren zich zeker en vast de landing van een UFO in de jaren 60. Het fenomeen
wordt tot op de dag van vandaag in ere gehouden door dagelijks de 'kringen' plat te walsen waar het ding de grond geraakt heeft om zo argeloze toeristen te laten geloven dat de UFO hier wel
degelijk geland is, hence het bewijs in het gras...
Het eiland is op zijn langst gemeten 2,5 km lang (en dan reken ik echt de buitense steen) en 1,5 km breed, een heksentoer dus om hier rond te wandelen. Gelukkig wijzen kleine ufootjes je de weg,
verstopt tusen het gras staren hun blauwwitte oogjes je aan of je struikelt over een ufopinocchioneus die onder een steen steekt of je volgt de rode ufohandjes op de bomen. Ik moet het toegeven,
ze trekken de lijn consequent door :-)
Het eiland hangt aan elkaar van de stenen en mini-eilandjes dat we het deze keer vanop water verkennen. Met VagueNo peddelen we door de inhammen en rond de stenen/eilandjes, we ontdekken een
ankerplek waar een spiksplinternieuwe haven (lees : 2 pontons en elentriekkasten maar geen verbinding naar de wal, ook niet voor den elentriek) op zijn eerste bezoekers wacht. Met Navionics in de
aanslag (je moest eens weten hoe makkelijk je de weg kwijtgeraakt tussen al die rotsen) lopen we al peddelend makkelijk 3 knopen, zaaalig!
De rest van onze luilekkerdagen op Espevær vullen we met veel lezen maar nog meer met mensen afschieten, de vertrekkers en aankomers voor en achter ons (een megaplastiekenbak met russen en letten
(hoeveel krijg je er zo in een 40-voeter???), een omterdikstenek met een First 44.7, de talloze 'locals' die met hun motorbootjes naar de enige supermarkt komen en op de gekst mogelijke manieren,
tegen, op en rond elkaar aanleggen, ...) en de bezoekers van de enige winkel op het eiland waar de ijskreem precies gratis is aangezien nemand de winkel buitenkomt zonder, ook wij niet
(grijns)!
Maar het is vooral de ferry naar Eidesvik die onze onverdeelde aandacht opeist en waarvoor we elk uur met plezier ons boek een half uur of langer aan de kant leggen.
Een ferry die één keer per uur de overtocht naar Eidesvik maakt, drie mijl verderop en die bij elke oversteek een pak dakpannen meebrengt, een volle vuilniscontainer meeneemt, een mini-betonmolen
afzet, vers brood en de krant in de winkel dropt en zelfs, eenmaal vertrokken, met de glimlach terugkeert om mensen op te pikken die te lang bleven babbelen in de winkel! En ook een ferry die,
ook al ligt hij amper een dikke 30 m voor ons, nooit met veel geweld aanlegt of vertrekt!
Rond een uur of vijf spotten we in de smalle ingang een rode huik en een beschilderde romp! (Jaja, geen enkele nieuweling komt ongezien binnen!)
Jules en Lieve van Fast Jodocus!
Waar we in België niet in slagen blijkt op 1000km van huis dan toch eindelijk te lukken. Heerlijk om elkaar na zo'n lange tijd op zo'n mooie plek in een stralende zon terug tegen te komen! Na een
uitgebreid aperitief, "hoe minder drank aan boord hoe minder de douane kan afpakken" was het devies, wisselen we van boot om Jules' Wilderse zarzuela te proeven. Culinaire hoogstandjes in
Noorwegen, een contradictio in terminis om u tegen te zeggen maar gesmaakt heeft het zeker. Sergio en Piet H, Peter G en consoorten, u heeft een poulain aan de architectuur verloren, Jules
D!
Ettelijke verhalen, ijsjes (ajaaa), uren en vooral flessen later kruipen we moe maar voldaan (hmhm) onze kooi in, toch ietwat jaloers op Fast Jodocus nieuwste crewlid Winch'Rite. Een absoluut
IT-gadget! FisherPrice had het niet beter kunnen uitvinden voor kleine zeilertjes, een toestel dat je op je winch zet en dat op batterijen dan je zeil aanspant... Hilarisch voor de lachspieren
maar volgens kenners perfect om te gebruiken voor de winch onder je buiskap (moest je er één hebben hee Jules en Lieve)!
De volgende ochtend blijft het wel erg lang stil op onze buurboot en 't is niet dat wij de vroege opstaanders zijn ... Na het ontbijt is het voor ons tijd om te gooien en te mikken op ons
volgende eiland Utsira.
Nen extra merci aan Lieve en Jules voor een heerlijk weerzien op één van de meest charmante en pretentieloze eilandjes van Noorwegen. We hebben ervan genoten!
