Al weken is het een drukte van jewelste in mijn hoofd. Verschillende stemmetjes proberen het hoogst van de toren te blazen. Ze jubelen, ratelen en razen, zeuren en klagen. Ze stil krijgen is moeilijker dan ik dacht. Zware beslissingen hebben zware gevolgen, sommigen daarvan hebben we heel bewust ingecalculeerd, anderen iets minder. Van sommigen wisten we niet eens dat ze inbegrepen waren. En die stemmetjes worden het maar niet eens.
Feit 1 : Ivan en ik hebben twee jaar, 7/7, 24/24 onafgebroken als de grootste gelukzakken samengeleefd op een oppervlakte niet groter dan een tuinhuis. En het zijn zonder twijfel de twee mooiste jaren uit ons leven (samen) geweest.
Feit 2 : We kregen hier een fantastische kans aangeboden en hebben die met beide handen aangenomen.
Feit 3 : Ons plan is nog niet rond, we zijn halfweg en willen absoluut terugkeren naar het meest fantastische leven zoals we dat de voorbije jaren gekend hebben (zie feit 1).
Gevolg : Om ‘feit 3’ te kunnen verwezenlijken en ‘feit 1’ in een permanente staat te kunnen doorbrengen, hebben we ‘feit 2’ hard nodig.
Onze reis rond de wereld was begroot op 4 à 5 jaar, daarna moeten we sowieso weer aan het werk. Om ‘feit 1’ op meer permanente basis vol te houden moet er dus meer geld in het laatje komen, waar ‘feit 2’ in werking schiet.
En zo vertrekt Ivan elke morgen met zijn ‘carnichère’ met boterhammekes naar zijn werk. Na amper 20 minuutjes wandelen komt hij rond 9.00 als eerste of tweede aan op kantoor, de New Zealand way.
Van zodra Ivan vertrekt begint ook mijn dag. Maar ik ben voor het eerst in jaren helemaal alleen. De ene dag gaat me dat beter af dan de andere. Ik ben er ondertussen al achter dat een leven als huisvrouw niets voor mij is. De dagelijkse sleur van winkelen, koken en kuisen kan mij maar weinig bekoren, veel voldoening haal ik niet uit een propere keuken of een geslaagd Meuzeke (nvdr : Jeroen Meus is Belgische (tv-)kok).
’s Morgens parkeer ik mij met de thermos thee en mijn laptop in het zonnetje in de kuip, zicht op de haven. Na het overlopen van honderden vacatures, cv’s aanpassen en lollige brieven schrijven (ook wel eens solliciteren genoemd), lijk ik steevast hetzelfde antwoord te krijgen : Ervaring genoeg, mooi cv, breed inzetbaar maar … geen ervaring op de Nieuw-Zeelandse werkvloer. Via via krijg ik meer persoonlijke emailadressen en verwijzingen naar mensen die me kunnen helpen. Er zal wel iets uit de bus komen, het is alleen een frustrerende bezigheid.
Gelukkig telt een dag twee delen en ligt de hele namiddag open voor leukere bezigheden. De dichtstbijzijnde supermarkt ligt op een half uur wandelen van de boot, met een ommetje door de stad of langs de waterkant met een stopje bij mijn favoriete koffiebar wordt die wandeling al snel een paar uur lang. Als ik geluk hebt, stopt een van de mannen van de marina op weg naar huis en dropt mij, en mijn boodschappen, voor onze ponton af. Twee keer per week ga ik een uurtje zwemmen, weer gecombineerd met een lange wandeling naar het zwembad, het is wachten op iets warmere temperaturen en dan gaan de zwemuurtjes gewoon in zee door. Elke avond doen we een havenwandeling, nog even de stad in, een filmpje meepikken of we nemen de slowcooker mee in de auto en eten ons avondeten op een van de honderden strandjes op minder dan een half uurtje rijden. Het leven hier heeft veel mooie kanten.
Op vrijdagmiddag straal ik harder dan alle regenbogen in Auckland (en dat zijn er massaal veel, vaak dubbele), ik mag sinds kort de Rum Races meezeilen op een van de racebootjes van de club. Binnen enkele weken beginnen de Wednesday Women Series en tijdens het zomerseizoen worden er bijna dagelijks wedstrijden gevaren. Zonder twijfel een van de mooiste kanten van leven in Auckland, City of Sails!
De weekends zijn helemaal top, als er geen wedstrijd is gaan we dikwijls met Vaguebond op stap, dit weekend zijn we voor het eerst in maanden nog eens gaan duiken, zalig! Overal rondom ons liggen natuurdomeinen en stranden dus aan wandelingen ook geen gebrek.
Mogen en kunnen leven en werken in het buitenland is een buitengewone kans maar het blijkt lastiger dan we dachten om onze reisplannen eventjes op te bergen en terug in te stappen in het dagelijks ritme van werken in een totaal nieuw land waar we niemand kennen. Sommige gevolgen leer je pas kennen na de weloverwogen beslissing.
We kennen de theorie en weten dat het allemaal deel uitmaakt van het ‘integreren’, met hoge toppen en diepe dalen. We weten ook dat integreren een proces is en het een tijdje duurt voor je je helemaal thuis voelt. En we weten net zo goed dat we, als we echt willen, volgend jaar gewoon weer verder kunnen, die andere helft van de wereld ligt nog altijd op ons te wachten. Momenteel weten we gewoon niet wat we echt willen.
Sinds enkele weken hebben we allebei een iets afwijkende visie op ons nieuwe leven :
Ivan MOET weer elke dag gaan werken en dat ligt wat lastig, hij is nooit sterk geweest in ‘moeten’. Ook al weet hij dat we sowieso ergens weer aan de slag -wel ja- moeten, en dat er daarvoor geen betere plek denkbaar is dan Nieuw-Zeeland, de aanpassing naar het “gewone werkleven” is toch een serieuze uitdaging.
Ik, aan de andere kant, ben jaloers dat hij elke dag MAG gaan werken. Kwestie van perspectief zeker?
Van een ding zijn we zeker : we willen dit voor geen geld missen! Alles is nieuw, en het is duidelijk dat we nog veel te leren hebben. We zijn aan dit avontuur begonnen zonder handleiding en ontdekken nu alle facetten van ons nieuw leven. Er zijn geen twee kanten aan dit verhaal, er zijn er honderden en we willen ze allemaal leren kennen!
Wacht maar, straks schrijf ik een hele handleiding over leven in Auckland!
LEES OOK
