Op de vooravond van de verjaardag van Franz Kafka -3 juli-, die sinds kort ook uitgeroepen werd tot De Dag tegen Bureaucratie, lijken de ons omringende omstandigheden Kafka alle eer aan te doen!
Ken je dat gevoel? Alsof je niet langer baas bent in je eigen leven maar iemand anders achter de schermen aan de touwtjes trekt? Alsof je continu in de gaten wordt gehouden maar je niet weet door wie? Alsof je in een van die triestige gemanipuleerde ‘reality-shows’ speelt zonder ooit gesolliciteerd te hebben.
We lijken in een parallel universum te leven en geen vat meer te hebben op de dingen die gebeuren. Ons geduld wordt danig op de proef gesteld, dat is zeker, en we we worden van de ene 'joepie'
naar de andere 'oh neeeeeee!!!!' geworpen.
Sinds het kafkaiaans bankperikel blijven we Kafka elke dag tegenkomen. We hebben zelfs al besloten om onze volgenda kat Kafka te noemen.
Eerst is er het NZQA-dossier. Om in Nieuw-Zeeland te mogen werken wordt je diploma ingeschaald volgens Nieuw-Zeelandse normen. De NZQA bekijkt je diploma, vergelijkt het met hun eigen studiepunten,
colleges, curriculae, proefschriften en we vermoeden zelfs met de maat onderbroeken en de lengte van de baarden van de professors. Voor sommige diploma’s en specialisaties is zo’n inschaling niet
nodig. Ze staan op een uitzonderingslijst, het gaat om mensen die ze in Nieuw-Zeeland nodig hebben en waarvan ze de waarde al kennen, zo kunnen ze sneller aan de slag.
Ivan’s diploma stond tot vorig jaar op die lijst maar door het samengaan van hogescholen en uniefs in België, en daardoor ook hun administratie, is iemand vergeten door te geven dat dat diploma
nog steeds aan dezelfde normen voldoet die vereist zijn voor de lijst van vrijgestelde diploma’s. Daardoor wordt Ivan’s diploma, dat al jaren gekend en ingeschaald is plots een totaal nieuw
dossier.
Je houdt het niet voor mogelijk wat ze allemaal vragen, waarvan ze originelen willen, kopies, originele kopies, al dan niet geverifieerd door het vredegerecht hier en vertaald door een beëdigd
vertaler, afschriften van curriculae, transcripts van colleges en cursussen, bevestigingen van accreditaties, je schoenmaat en het jaar waarin je zelf je veters kon knopen, bevestigd door een
geaccrediteerde kleuterjuf, vertaald door een beëdigd vertaler en geverifieerd door het vredegerecht.
We kozen voor een spoedprocedure, het inschalen van een diploma (dat ze in dit geval al 20 jaar kennen) kan drie à vier maanden duren en we zouden echt wel graag eens vooruitgaan. We betaalden dus de
paar honderden extra euro om het binnen vier weken in orde te krijgen.
Nu, vier weken en een half na het binnenbrengen van alle nodige papieren, laat onze advisor weten dat hij enkel nog wacht op de bevestiging dat Karel de Grote Hogeschool in 1997 een geaccrediteerde
onderwijsinstelling was van het koninkrijk België. Normaal antwoorden die mensen snel naar het schijnt maar hij krijgt na tien dagen en drie emails maar geen antwoord. Dus kruipt Ivan in zijn pen en
telefoon om ’s avonds, wanneer de advisor’s werkdag erop zit maar in België de werkdag begint, proberen de juiste mensen te pakken te krijgen.
Poging 1 : zelf een mail sturen naar NARIC, de Vlaamse afdeling van het Belgische equivalent van NZQA. Geen antwoord.
Poging 2 : NARIC telefonisch proberen te bereiken, via het algemene 1700-nummer voor al uw vragen aan de Vlaamse Overheid. Juffrouw aan de telefoon : “Maar meneer, u heeft geen idee hoe vol onze
mailboxen zitten! Twee weken, zegt u? Het is hier zo druk in onze mailboxen! Als u binnen een week geen antwoord heeft, belt u maar terug.” Op Ivan’s vraag of ze kan kijken of de mails van onze
advisor dan wel zijn toegekomen zegt ze : “Meneer, ik ga niet over de mailbox, ik kan u niet helpen.” Echt? Serieus?
Kafka? Iemand?
Een dag later, krijgt Ivan antwoord van een ander genie bij de Vlaamse Overheid. Dat ze nooit de mails van onze advisor heeft ontvangen en dat hij waarschijnlijk het foute emailadres gebruikt
heeft. Kan zij niets aan doen, met beleefde groeten, Kelly T (we hebben een minister met dezelfde naam wiens felomstreden taks dan toch eindelijk afgeschaft werd). Het antwoord op Ivan’s vraag
blijft ze schuldig, ze ging waarschijnlijk niet over mails van meer dan 1 paragraaf.
Kafka? Iemand?
Dezelfde dag ontvangt onze advisor het zo moeilijk te verkrijgen antwoord (“Ja, KdG was een geaccrediteerde onderwijsinstelling in 1997.”) via een andere dossierbeheerder die na drie weken dan
toch de vereiste rechten kreeg om een mail te sturen met meer dan drie woorden.
Kafka? Iemand?
Ondertussen probeerden we ook via een andere piste, via Karel de Grote en de UA. Eentje die alle lof verdient. De mensen daar hebben al meer dan eens een extra handje uitgestoken, rondgebeld tot we
de juiste persoon hadden, mails gestuurd, geïnformeerd, transcripts ingescand en geholpen waar ze konden. Op deze diensten vonden we bereidwillige, vriendelijke, hulpvaardige en proactieve mensen.
Van hen kregen we, nadat we weken tevergeefs wachtten op een antwoord van de Vlaamse Overheid, het felbegeerde document na een simpel telefoontje, ondertekend door de rector van de UA himself,
speciaal voor Ivan opgesteld, meteen in het Engels. Alsjeblieft!
En dus kan stap 1 van ons hele immigratiedossier misschien deze week afgerond worden zodat we aan het tweede Kafkadossier kunnen werken, het visum.
Om het visum in orde te krijgen, moet eerst NZQA een score bepalen voor Ivan’s diploma. Daarnaast hebben ze natuurlijk nog een massa andere paperassen nodig, inderdaad : originelen, kopies,
originele kopies, al dan niet geverifieerd door het vredegerecht, politiecertificaten, bankafschriften, de maat van Ivan’s hoofd en borstomtrek, zijn hemdmaat, schoenmaat en het jaar waarin hij
zelf zijn veters kon knopen, bevestigd door een geaccrediteerde kleuterjuf, vertaald door een beëdigd vertaler en geverifieerd door het vredegerecht. De dossierbeheerder liet al weten dat ze
enkel op zijn score wacht dus we hopen dat ook dat snel in orde komt.
De laatste stap, mijn partnervisum, kon niet online worden binnengebracht dus brachten we alles op papier naar de Dienst Immigratie. Inderdaad, originelen, kopies, originele kopies en
dubbels al dan niet geverifieerd door het vredegerecht, resultaten van bloedonderzoek, originele liefdesbrieven die Ivan mij ooit schreef, het certificaat van echtheid van mijn trouwring, het
adres van ons eerste afspraakje (er waren geen camera’s want ze wilden eigenlijk de camerabeelden), mijn bh-maat en schoenmaat en het jaar waarin ikzelf mijn veters kon knopen, bevestigd door een
geaccrediteerde kleuterjuf, vertaald door een beëdigd vertaler en geverifieerd door het vredegerecht.
Maar vandaag, drie weken later, hebben we zelfs niet eens de bevestiging van ontvangst gekregen...
Kafka? Iemand?
Wie Ivan kent, weet dat hij het leven eerder stoïcijns bekijkt en zich niet snel (nooit) druk maakt. ‘Maak je niet druk in problemen die er (nog) niet zijn’ en ‘Gaat er iemand dood misschien als
dat nu niet direct gebeurt’, zijn zijn lijfspreuken. Ook al heb ik dankzij hem al veel leren relativeren, toch kan ik mij enorm opboeien als hij zich, zonder nadenken, ergens in stort terwijl ik
101 risico’s zie en alleen dingen die slecht aflopen. Nochtans ben ik momenteel de kalmte zelve : geduld, het gaat om administratie, we werken nu met de overheidsdiensten en het mag duidelijk
zijn dat alles wat daar meesmuilend over gegrapt wordt, spijtig genoeg waar is!
Maar het feit dat er de laatste weken meer stoom uit zijn oren komt dan uit een overwerkte fluitketel, zegt genoeg!
Daarom gaan we, wanneer we maar de kans krijgen, een toertje zeilen. Wandelen en fietsen zijn niet afdoende, pas als hij op het water zit, Vaguebond door het water suist en Ivan aan touwen kan
trekken met de zon op zijn gezicht, zie je hem ontspannen, komt die glimlach weer tevoorschijn, de sprankel in zijn oogjes en geniet hij. Gelukkig wonen we daarvoor op een perfect vlak water met
vlagerige wind en gevarieerde baaitjes en is het weer hier dikwijls uitnodigend om het water op te gaan.
Nu nog onze visa in orde en Kafka spinnend op zijn schoot en onze wereld is weer helemaal zen!
Hou de blog in het oog, iets zegt ons dat we nog niet aan het einde van deze tunnel zijn...
LEES OOK
En voor wie zulke toestanden graag opvolgt in ons Belgenlandje, google eens naar 'De Bende van de Paarse krokodil' op het wereldwijde web en Facebook. Een van de (waargebeurde) pareltjes is DEZE. Hilarisch triest maar spijtig genoeg realiteit!