Nogal bizar voor twee mensen die schoon genoeg hebben van onze jachtige, egoïstische, werkjedood-maatschappij. Twee mensen die plannen om alle 'moeten' uit hun leven te bannen en gaan (proberen te) overleven op de grote oceaan met al haar kuren op een zeilboot.
Zal het beter zijn dan wat we nu doen ? Geen idee! Maar het is alleszins tijd voor iets compleet anders!
Maar vooraleer het zover is moeten we eerst nog bergen werk verzetten. Wie de blog al wat langer volgt, weet welke perikelen we de laatste maanden al hebben doorworsteld.
We zitten nu midden in de eindspurt. De laatste veertien dagen is er gezwoegd, geschuurd, geschilderd, geïnstalleerd aan Vaguebond dat het geen naam heeft.
Ivan had als tewaterlatingsdatum vooropgesteld woensdag 22 april. Tot en met dinsdagavond 21 april bleef het onzeker of onze dame wel het water in kon gaan.
Gisteren bleken alle gaten gedicht, alle onderwaterdelen vastgezet en alle levensnoodzakelijke lagen poliersel, epoxy en anti-fouling geschilderd en kon Vaguebond drijven. "Is ze al klaar ?", hoor ik u denken. Nee, verre van!
Ze zal het water ingaan, blinkend als een showroommodel (haar buik dan toch), met een fris geölied dek (maar nog geen kuip), vol nieuwe instrumenten (die nog niet allemaal werken), zonder vloerplaten (die zijn nog niet allemaal vernist), met vuile bilges, met nog alle materiaal van vorig seizoen in de kasten, nog geen kussens, matrassen of oven.
MAAR ZE KAN HET WATER IN!