De enige rustige dag vandaag, een redelijk windje en zonnig. Een ‘echte’ zeiler zou nu eieren voor zijn geld kiezen en doorgaan maar wij niet dus. Nu we toch eindelijk eens op de Solent verzeild geraakt zijn moeten we er ook eens iets van zien, vinden we. Een dagje Portsmouth dus. Maar eerst mag ik de mast nog eens in om de transducer van de windmeters te vervangen (we kregen een vervangstuk van een Service center vlakbij)… Zonder succes.
In eerste instantie krijgen we (of ik toch zeker) de gouden tip om te gaan shoppen met Ivan’s visakaart (danku Anke) en dus probeer ik de snelste weg naar de Marinesuperstore te vinden (een gigantische goeie zeilwebshop die hier haar thuisbasis heeft). Er staat nog wel het één en ander op ons lijstje. Maar navraag bij de toeristische dienst leert ons dat het een wandeling is van minstens 2 uur enkele rit of een ingewikkeld parcours van bussen waar het meisje achter de balie ook niet helemaal zeker van is. We moeten zeker en vast al de ferry nemen naar de overkant, met haar excuses voor de drukte want ja, het is het finaleweekend van de America’s Cup …
Ik had inderdaad al twee dagen de AC45’s foiling cats van de America’s Cup zien voorbij varen, nee, vliegen. Maar dat ze echt raceten ?! En dat wij er toevallig bijzijn ?!
De wandeling naar het racedorp blijkt ook weer een heel eind, tot we toevallig horen dat er een gratis shuttle bus is die ons ter plekke brengt (en meteen vertrekt). Aan de terminus horen we de roddel dat je met een beetje geluk (puppy eyes ?) aan één bepaalde kassa kans maakt om gratis binnen te geraken. Voor een ticketprijs van 45£ per persoon mag Ivan zijn puppy-eyes ook eens op andere vrouwen richten (met de beperking tot de dames achter de ticketbalie!)!
Een paar minuten later staan we gratis en voor niks binnen de hoge, zwarte en dreigende omheining van het America’s Cup-dorp! Joepie! Gelukt!
We wurmen ons een weg door de massa op de dijk en behalve een enorme egoïstische reus staat er niemand meer voor ons … vlak aan de finishlijn. Woehoe! Free Front Row Seats! We trekken de meest geweldige foto’s van foiling catamarans die bijna uit hun roer lopen en met een snelheid van meer dan 30 knopen over de Solent denderen. We applaudisseren het hardst voor de teams waar de Engelsen het minst voor applaudisseren, iemand moet toch supporteren voor de Fransen (Groupama) en de Japanners (Softbank) terwijl de rest op de dijk zijn gegil en geklap redelijk verdeelt tussen de Engelsen (ajaa, Land Rover (op zee)), de Nieuw-Zeelanders (Fly Emirates), de Amerikanen (Oracle) en de Zweden (Artemis).
Wat ben ik jaloers op die mannen, het gevoel van zo’n catamaran die volledig uit het water komt en enkel op zijn foils (vleugels) over het water scheurt, moet ongelofelijk zijn!
Wanneer we, na het obligate (overheerlijke) ijsje en de bijhorende ‘dark ale’ ook nog eens op de ‘technical yard’ terechtkomen en daar de boten via de kraan uit het water, over de muur, in een dok gezet zien worden en afgetuigd, in zover dat mogelijk is voor boten met een ‘hard’ zeil, vlak voor onze neus, kan onze dag helemaal niet meer stuk!
