Onze laatste dagen met compagnie brengen we voornamelijk door met praktische beslommeringen : lift regelen, onderdelen zoeken en bestellen, technieker reserveren, verfgerief zoeken, inkopen doen terwijl Sylvie en Bart proberen thuis te geraken. De gruwelverhalen uit België hebben hier ook hun impact.
Wanneer we dagelijks een paar keer de hele haven mogen oversteken vanaf onze plek naar de walkant zien we hoe hard hier gewerkt wordt. Aan elke boot zitten, liggen of hangen minstens drie mannen die vanaf 8.00 's morgens de waterkraan opendraaien, hun zwabber, bus poliermiddel of inoxkuismiddel aan dek zetten, de radio loeihard en de rest van de dag luieren en babbelen aan dek.
Havenpersoneel is hier ook alom vertegenwoordigd, een minderheid actief : Vaguebond wordt in de kraan gehangen (ons muisje van 10 ton in een kraan voor 150 ton!) met zes man! Vier aan de kant en twee onder water om zeker te zijn dat de banden niet op uitlaten, aanzuigen of de saildrive zitten. Ze wordt netjes opgebokt onder het waakzaam oog van minstens tien werkmannen die betaald worden om aan de andere boten te 'werken'.
Gelukkig is er ook Nelson, onze technieker, die niet alleen van zijn woord is en onmiddellijk komt kijken maar ook een enorm goeie technieker blijkt. Zijn leerlingen daarentegen kan je gerust om een emmer elentriek sturen, ze zullen er minstens een week naar zoeken...
Elders in Panama-city is het al niet veel beter : ons hotel blijkt een meester in het schrijven van aantrekkelijke promoties maar eens ingecheckt mag je voor alles wat volgens de promo inbegrepen was meer bijbetalen dan bij elk ander hotel. U weze gewaarschuwd : Amador Ocean View Hotel mag u absoluut schrappen van uw lijst!
In de supermarkt pakt de inpakker van dienst maar in als hij zin heeft en dan nog. Logisch vullen doen ze niet, leg jij toevallig fruit en groenten vooraan op de band en blikken erachter, dan smijten zij de blikken netjes bovenop je tomaten en kiwi's. Geef je je rugzak af om te vullen dan lopen ze simpelweg weg, te moeilijk! Raakt het laatste pakje niet meer in de zak? Dan neem je toch gewoon een dubbele, nieuwe zak voor 1 pakje koekjes, toch? Vandaag zagen we iemand doodleuk vier stokbroden in twee breken, gewoon omdat ze anders niet in de plastiekzak pasten!
Ivan probeert me elke dag positief te laten beginnen en na veel zoeken vind ik echt wel een paar positieve punten. Jammer genoeg niet genoeg om lyrisch over Panama-city te worden. Zelfs niet over de historische stad waar weinig animo heerst en die je op enkele uren gezien hebt.
Geen groter contrast binnen één land dan Kuna Yala versus Panama-city !
Ik voelde al maanden een barst in mijn kies en wilde echt geen 4 weken in de Doldrums dobberen met een mogelijk ontblote zenuw, naar de tandarts dus ... Gelukkig is de tandarts geen doorsnee Panamees. Zijn infrastructuur mag dan dateren uit de jaren 70, hij was helemaal van zijn woord, zowel qua afspraken als kosten en ik heb geen greintje pijn gehad. Maar ik loop nu wel rond met een echte Panamese tand! Ha!
Onze technieker Nelson bleek een superkerel, absoluut uitzonderlijk in Panama en een groot gemis voor de werf wanneer hij, in de nabije toekomst, op pensioen zal gaan. Ook de pittige dames bij Volvo Penta weten van aanpakken, ook hier alle lof!
Een heel uitzonderlijke buschauffeur of taxichauffeur is meer dan gemiddeld vriendelijk.
We vonden drie restaurantjes die iets anders dan de 'vettige brol' serveerden die zo eigen is aan Midden-Amerika : Nazca21 in de oude stad, een heerlijk Peruviaans restaurant en Beirut, een zalig Libanees restaurant met eerlijk, fris en niet vettig eten!
Maar onze absolute nummer 1 is Narval Marine, we werden persoonlijk uitgenodigd op de openingsreceptie van een nieuwe chandlery (bootaccessoirewinkel) en kregen het fijnste eten in maanden voorgeschoteld en de hele avond drank à volonté. Het enige minpunt was het gebrek aan een taxi-service naar huis. Over de verhouding van de rum-cola klagen we dan weer absoluut niet, we zoeken trouwens nog steeds naar de cola...
Maar eerlijk ? We zullen blij zijn wanneer we weg kunnen en op een volgend rondje laten we Panama-city mooi links liggen (letterlijk).
Eens we vertrekken is onze internetverbinding weer een zekere onzekere. Wifi of 3G op Islas Perlas, waar we een weekje gaan vluchten voor Panama City en wachten op een beetje wind, en op de Galápagos blijkt moeilijk dus de volgende weken is onze internetverbinding erg onzeker. Enkel via Walkapitein Rob kunnen we verslagjes posten, zonder foto's.
Maar we doen ons best.
Tot later, hopelijk vanop een nieuwe, tropische, magische bestemming : Islas Perlas, een eilandengroep onder Panama, of de Galapagos-eilanden (misschien al eens Googlen ?)!