De dagen glijden voorbij en onder ons door. Elke dag lijkt op de vorige en ook weer niet. Elke dag volgt een vast ritme en toch weer niet.
Het klinkt onwezenlijk : 40 dagen op zee, met twee, op amper 30m².
Je kan niet even gaan wandelen (zelfs niet in de tuin of naar de brievenbus). De meest nabije boot ligt op 100 mijl (180km) van je weg, je ziet amper een boot op de AIS, laat staan in het echt
(als dat gebeurt is het een notitie in het logboek waard!).
Er is geen mogelijkheid om je vrienden te bellen, er even langs te lopen of een pint te gaan pakken.
De dagelijkse mailtjes van onze ouders zijn een meer dan welkome, vrolijke (en enige) link met de voortrazende wereld ver van ons af. We lezen hoe boten worden klaargemaakt voor het nieuwe
seizoen, hoe de tuin in bloei komt, wat de meest recente politieke blunders zijn, de laatste nieuwtjes en de plotwendingen in Thuis.
Alleen op de wereld dus, met twee. En onze e-readers waarop ik heel toepasselijk Hector Malot's "Alleen op de wereld" lees.
Er is vooral rust. Je druk maken helpt niet, je kan toch niets doen, niets veranderen. Niet aan het weer, niet aan de deining, niet aan de rotte tomaten, niet aan het klapperend zeil, niet aan de
wereldproblemiek. En dat geeft rust, berusting soms.
Voor het eerst sinds ons vertrek voel ik de molens in mijn hoofd stilvallen. Het is een ongelofelijk bevrijdend gevoel. Ik ontspan. Nu pas.
En juist daardoor zie je meer, hoor je meer, ruik je meer, voel je meer. De kleur van het water die elke dag net iets anders is, het geluid van de wind, het bruisen van de golfjes langs de boot,
het gekras van een verdwaalde Jan van Gent of boobie die probeert een rustplek op de mast te vinden. Je hoort het wegvallen van de wind nog voor de zeilen gaan flapperen. Je voelt het draaien van
de wind aan je oorlelletjes, nog voor de keerblok van de windpiloot piept om dat ze bijstuurt. Je duikt onder de buiskap nog voor een overdonderende golf je van je blote voeten spoelt, je herkent
het : deze golf wordt een natte, deze niet.
Je kent elk klikje, elk klopje, elk piepje, elk zuchtje, elk kraakje van de boot.
Van een dolfijnenshow kunnen we mateloos genieten, nog lang nadat ze uit het zicht zijn verdwenen turen we de horizon af. Bij walvissen blijft de adrenaline nog uren door ons lijf gieren.
We hebben ondertussen ook zo goed als alle instrumenten uit staan. Wat is immer het nut van een dieptemeter op een oceean van 5000 meter diep ? Wat moeten we met een plotter wanneer we na onze
eerste 1000 mijl opgekruist te hebben en de Galapagos ontweken, nog 3000 mijl gewoon rechtdoor moeten ? Wie heeft een log nodig als we aan de beweging van de boot en het geluid van de
langssuizende golven perfect weten hoe snel ze vaart ? De windmeters doen het al bijna een jaar niet, die missen we dus al lang niet meer, Vaguebond vertelt zelf wel wanneer ze meer zeil of een
rif nodig heeft.
We hebben enkel de AIS opstaan, zo zien we een schip 'in de buurt' ten minste op ons scherm en kennen we onze positie.
Alles wat we aan boord doen, wordt intensiever, bewuster gedaan want we hebben tijd. Passaatzeilen zetten (2 uitgeboomde voorzeilen ipv het grootzeil en de genua) duurt bijna een uur, elke lijn
wordt op het gemak gelegd en gecheckt. Blokken worden nagekeken, vallen en schoten nagekeken op schavielen. Ondertussen pellen we de inktvisjes van het dek.
Koken is een ontdekkinsgtocht : welke blikken kunnen we combineren ? Welke kruiden kunnen hier iets zinnigs van maken ? Zelfs in brood bakken beginnen we creatief te worden (probeer eens gerookte
olijfolie!).
We blijven wachten lopen van drie à vier uur, overdag zijn we bijna 8 uur samen wakker. Er wordt massaal veel gelezen. Ik zit aan boek 110 op 10 maanden tijd. Stilaan worden de pilots van de
zuidelijke Pacific opengeslagen en bereiden we ons voor op de Markiezen. Er wordt geklust als het weer het toelaat, onderhoud gedaan, gekuist, gewassen.
Alles op het ritme van de zon, de zee en de wind.
De wereld draait door maar hier even niet ...
---------------------------------------------------------
We zijn over halfweg, nog 1600 mijl (2900 km) te gaan.
---------------------------------------------------------